Help, ik ben manisch!

 

Van depressief zijn heb je vast wel eens gehoord of misschien heb je het zelf wel meegemaakt. Manisch zijn is weer iets onbekender. Een tijdje terug kreeg ik de diagnose bipolaire type 1 stoornis. Ook wel bekend als manisch-depressief. Op dat moment zelf moest ik lachen. Totdat ik even later in mijn moeders armen in huilen uitbarstte. Een stoornis en mijn leven lang! Hier kan je dus niet van genezen. Ik zag een leven lang met ellende voor mij. Totdat ik hoorde en leerde dat je ook hiermee prima kan leven door middel van medicatie en therapie. Je moet vooral goed leren wat je moet doen tijdens depressieve en manische episoden.

HELP IK BEN MANISCH

De eerste keer dat ik manisch was besefte ik niet dat er een naampje voor was. Ik was net depressief geweest en had een opname gehad. Opeens 4 dagen na ontslag voelde ik mij ontzettend goed. Ik kon niet meer slapen en kon eigenlijk alleen maar lachen en praten. Het was onwerkelijk hoe goed ik mij voelde. Ik voelde mij het gelukkigste mens op aarde. Alles was overdreven mooi en geweldig. Totdat mijn psychiater dit wel erg vreemd vond en vond dat ik toch maar goed moest slapen en mij slaapmedicatie aanraadde. Zij zei toen dat ik manisch was. Mij boeide het niet zoveel. Ik voelde me toch goed, daar gaat het toch om dacht ik. Inmiddels weet ik dat in manische periode dat je jezelf enorm kan uitputten. Die uitputting merk je dan weer als je wat rustiger bent. Daarom is slaapmedicatie vaak van belang. Gewoon zelf slapen gaat bijna niet meer. Ik ging anders 's nachts naar buiten om rondjes te rennen of mijn hele kamer opruimen.

Na een tijdje ging de manie over en merkte ik hoe moe ik was. Ik had dan wel geslapen door de slaapmedicatie, maar overdag had ik nog aardig wat rondgestuiterd en gepraat. In een manie praat ik heel veel. Dan blijven de woorden maar stromen en heb ik totaal geen controle meer over mijn stem. Het gaat maar door en door. Als er niemand is om te praten dan ga ik iedereen langs om te whatsappen. Ook kan ik veel gaan roken of drinken. Ik vraag ook heel veel aandacht van mijn omgeving. Dat zie je vaker dat mensen ontremd gedrag gaan vertonen. Zoals veel seks hebben of naakt op straat dansen. Ze zien geen grenzen meer. Je kunt je ook vrijwel nergens meer op concentreren. Soms kan een manie zo erg zijn dat je opgenomen moet worden.

Tijdens een manie is het belangrijk om goed te blijven eten, zodat je nog enigszins structuur houdt. Dat was lastig omdat mijn hongergevoel zo goed als weg was. En ondanks dat ik mij zo goed voelde vond ik het lastig dat ik geen controle had over mijn gedrag. Ik bleef maar druk zijn en er leek geen einde aan te komen. Daardoor was het met mijn eetstoornis verleden ook veilig om terug te vallen in het niet eten, zodat ik tenminste nog ergens grip op had.

GELUKKIG

Er is ook nog een verschil tussen een manie en hypomanie. Een manie is wat heftiger en langduriger dan een hypomanie. Eigenlijk zijn de manische episoden nog wel 'grappig'. Het is ook ergens fijn je zo goed te voelen en energie te hebben. Alleen het heeft tot gevolg dat je weer depressief kan worden. Het is zo dat hoe erger de hyper is, hoe groter de down kan worden. Hoe meer jij je uitput, hoe heftiger je dat later zal merken. De depressieve perioden zijn heftig, zoals misschien velen al kennen. Het is heel naar je zo somber te voelen dat niks meer lukt, zin lijkt te hebben en je je het nut afvraagt van doorleven. Dit leidde bij mij nog wel is tot opnames. Lees ook deze blog eens: Help, ik ben depressief!

Het is heel belangrijk bij een manie je rust te pakken. Bij een depressie is het belangrijk actief te zijn. Je moet je dus tegengesteld gaan gedragen aan wat je zou willen doen. Bij een depressie is het makkelijk je bed niet meer uit te komen, maar daar los je natuurlijk niks mee op. Ik heb geleerd tijdens een depressie actief te worden, dingen te ondernemen en een dagbesteding te houden. Jezelf pushen om eruit te gaan en dan ga je je ook beter voelen. Niemand wordt beter van een depressie door in bed te blijven liggen.

Documentaire Up/Down

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Pip - Donderdag 20 juni 2013 20:50
Interessante blog!
rebecca - Donderdag 20 juni 2013 20:58
Wow dit is echt eng, hoe bizar veel ik herken hierin..
.... - Donderdag 20 juni 2013 22:14
ik herken mezelf hier iets te veel in 0__0
misschien een goed onderwerp voor een themachat????
Anoniem - Donderdag 20 juni 2013 22:32
Interessant om te lezen. Mijn vader is manisch depressief, hij gaat tijdens manische periodes bijvoorbeeld heel veel geld uitgeven, begint aan klussen die hij vervolgens nooit afmaakt en soms hoort hij geluiden die er niet zijn (een telefoon die maar over blijft gaan bijvoorbeeld). Ik werd zelf altijd ongelooflijk onrustig van zijn gedrentel tijdens manische periodes. Het was voor mij al vermoeiend.. laat staan voor hem.
It's me A3 - Donderdag 20 juni 2013 23:48
Wat een fijn bericht om te lezen, vol herkenningspunten.
Ik heb zelf ongeveer 10 weken geleden de diagnose Manisch Depressief type 2 gekregen. Dat betekend dat ik geen manische periodes heb, maar hypomanische.
Heb nu 3x een depressieve fase gehad en 1x een hypomanische fase.
Ik ben nu bezig om in mijn omgeving dit bekend te maken, heb daarom deze blog ook op facebook gedeeld. Zou het fijn vinden om eens in contact te komen met andere leeftijdsgenoten die ook manisch depressief zijn.
JustMeXx - Vrijdag 21 juni 2013 10:18
Ik herken dit gedeeltelijk... Soms kan ik voor vanalles en nog wat plannen maken maar als ze er dan aankomen dan heb ik er hélemaal geen zin meer in. Of ik ben heel blij en vrolijk, praat veel etc maar iemand moet maar 1 negatief ding zeggen en ik loop de hele tijd depressief. Het is dus vergelijkbaar maar dan op kortere tijdsperiodes en niet zo heftig. Wat is dat dan?
bloem - Woensdag 12 april 2017 10:52
Het leven..
eef - Vrijdag 21 juni 2013 13:44
Mijn moeder is manisch-depressief en ik gun het nieeeemand. Mijn jeugd is afschuwelijk geweest hierdoor. Met medicatie ging het een tijd goed maar nu niet meer omdat ze dit niet wil nemen, als ze depressief is vindt ze dat ze die medicatie niet verdient en ziet ze niet in dat het ooit zal gaan helpen, en als ze manisch is voelt ze zich veel te goed voor medicatie. Misschien klinkt het hard maar manisch-depressieve mensen zouden wat mij betreft nooit kinderen mogen krijgen, het verpest je zo erg. Het is zo'n last voor kinderen altijd, dat onvoorspelbare.. Als ik kijk naar mijn zusje en mij hebben we goddank een gezonde vader die ons nog enigszins op het rechte pad heeft kunnen houden, maar desalniettemin zijn wij allebei op jonge leeftijd ook al flink verpest, dankzij onze moeder..
Levi - Dinsdag 5 december 2017 16:31
Ik heb precies hetzelfde meegemaakt. Gelukkig heb ik nog een stiefmoeder. Ik probeer nu zo min mogelijk contact te houden. Ik heb nog ervaringen van andere opgezocht, maar dit komt precies overeen met mijn verhaal.
It's me A3 - Vrijdag 21 juni 2013 19:00
Ik vind dat nogal wat je zegt eef!
Dat mensen die manisch depressief geen kinderen mogen krijgen? Sorry, maar hoe durf je dat te zeggen. Niet elk manisch-depressief persoon is hetzelfde. Er zijn mensen die met medicatie een prima leven hebben. Dat jou moeder hier misschien een uitzondering is hoeft niet te betekenen dat bijvoorbeeld ik volgens jou geen kinderen mag krijgen!
SusiQ - Vrijdag 21 juni 2013 19:42
Ook ik ben het totaal niet met je eens Eef. En ik vind je woorden zelfs ongepast, respectloos en kwetsend.
Je kunt niet iedereen over één kam scheren; dat jij er een slechte ervaring mee hebt is vervelend voor jou, maar wil niets zeggen over anderen die hiermee kampen of ervaring mee hebben.
Wellicht iets om in het vervolg rekening mee te houden voor je zulke uitspraken doet.
GodsChild - Vrijdag 21 juni 2013 23:15
Ook ik wil even op je reageren Eef. Weet je, niemand is perfect. De een heeft ADHD, de ander is lichamelijk niet gezond en weer een ander is manisch. Dat jou moeder manisch was en dat jij daar slecht ervaringen mee hebt vind ik oprecht heel erg voor je. Maar om dan gelijk te zeggen dat alle vrouwen die manisch zijn geen kinderen zouden moeten krijgen: wow daar schrik ik echt van. Mijn vader was bijvoorbeeld depressief en ik ben hartstikke blij dat ik zijn kind ben. Zoals ik al zei: niemand is perfect, ook ouders niet.
It's me A3 - Vrijdag 21 juni 2013 23:52
Ik ben blij dat er meer mensen mijn mening delen, want jou opmerking is erg hard bij mij aangekomen. Net zoals gezegd is zijn ze ongepast, respectloos en kwetsend. Ik kan me geen leven zonder kinderen voorstellen. En ik heb er ook niet voor gekozen om Manisch Depressief te zijn. Het is me overkomen zonder dat ik het wou. Zonder deze ziekte was het leven makkelijker geweest, maar het is niet zo dat ik geen leven heb.
macsnack - Vrijdag 2 augustus 2013 11:07
Mijn moeder is ook manisch depressief en ik ben alleen bij haar opgegroeid aangezien mijn ouders zijn gescheiden toen ik nog geen jaar was. Ik kan uit eigen ervaring zeggen dat dit alles behalve ideaal is, ik heb geen veilige jeugd gehad, ik ben blootgesteld aan dingen waar je een kind niet aan hoort bloot te stellen, heb op jonge leeftijd voor mezelf en mijn moeder gezorgd.
De omgeving heeft gedaan wat ze konden maar stonden nu en dan met lege handen en konden niets, terwijl ik niet weg kon, ik had geen keuze.

Ik snap Eefs reactie heel goed. Het is misschien heftig, maar voor mij zeer begrijpelijk. Ik vind het jammer dat er zo op haar reageert wordt, want het is heel heftig om met een MDer op te groeien, dat wil niet zeggen dat ze geen goede mensen zijn, geen goede intenties hebben, maar alleen dat ze een ziekte hebben die niet alleen invloed heeft op hun leven maar ook op het leven van een naaste. Daarnaast denk ik niet dat je als MDer kunt instaan dat als je een kind krijgt er nooit meer een instabiel moment zal zijn of een episode.

Daarom vind ik dat er van te voren goed over nagedacht moet worden voordat iemand die weet dat hij of zij MDS heeft een kind krijgt, is er een partner aanwezig kan die het kind kan opvangen als het slecht gaat met de zieke partner, is de omgeving in staat om het kind op te vangen als het nodig is. Daarnaast vind ik ook dat je er goed over moet denken omdat het ook erfelijk kan zijn.
Anoniem - Woensdag 9 oktober 2013 10:37
Mijn moeder was manisch-depressief en helaas op 56 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van kanker. Ze had een lief karakter en een hart van goud. Desondanks ben ik zelf dus opgegroeid in een onveilige omgeving. Daar ondervind ik nu nog de gevolgen van en ben snel onzeker, faalangst en kan heel slecht omgaan met veranderingen. Toch geef ik mijn moeder niet de schuld en zij heeft er ook niet om gevraagd om die ziekte te krijgen. Was er als de dood voor om het zelf ook te krijgen. Gelukkig is dat niet het geval en loop wel een groter risico door meerdere omstandigheden tegelijk een depressie te krijgen. Begrijp de ziekte nog steeds niet helemaal en weet wel dat ik het niemand gun. Wat een zwaar leven heb je dan en is gewoon een echte hel. Mijn moeder had trouwens een hele zware vorm en moest 1 of 2 keer per jaar opgenomen worden. Dat duurde dan 6 weken tot 12 weken. Lag aan de omstandigheden wat ze mee had gemaakt. Toen mijn vader stierf, heeft het zelfs 4 tot 5 maanden geduurd. Ik mis haar heel erg en de ziekte uiteraard niet. Toch zou ik haar zo weer terug in mijn leven willen. Het is inderdaad beter voor zowel moeder met md en kind om er niet aan te beginnen. Maar het verbieden gaat mij wat ver.
anoniem - Maandag 19 januari 2015 17:24
Als je echtgenoot ieder voorjaar tot na de zomer verschrikkelijk druk is bijna niet slaapt en zijn grenzen ver te boven gaat maar het niet ziet wat dan te doen.?
Ik ben zo bang dat het na de winter weer gaat komen ik kan dat niet meer aan hij is diabeet en leeft met een insuline pomp hij leeft maar raak het lijkt wel of hij God is rijd hard ook met mij in de auto .verheft zijn stem en er is niet tot hem door te dringen !!! na dat drukke gedoe als je hem er op aan spreekt krijg je er niets uit ik weet niet wat ik moet doen als het weer komt niets helpt .! Het beangstigd mij verschrikkelijk wie herkent dit
anoniem - Maandag 19 januari 2015 17:25
Volgens ons is het gekomen na het verlies van zijn moeder 10 jaar geleden.
Carin - Zondag 7 mei 2017 20:08
Je hebt me diep geraakt en GEKWETST Eef met je uitingen!
Dank je wel... Bravo
ilja - Donderdag 12 oktober 2017 05:05
je kan je alleen laten kwetsen als je er zelf voor kiest. Ik denk dat sterk geconfronteerd wordt met woorden die je eigen kind zou kunnen schrijven over een paar jaar. Er zijn ook genoeg kinderen die niet deze schade ervaren en dus niet op deze site komen. Richt je op het positieve van alle momenten en je kunt je eigen toekomst beïnvloeden. Naast medicatie is ook therapie een sterke omgangsvorm. En er zijn zelfs gevallen die
na therapie niet langer onder de DSMV benoemingen vallen, er is hoop zolang je kiest hoop te zien.
Levi - Dinsdag 5 december 2017 16:40
Er zijn heel veel verschillende vormen van manische-depressie. Ik heb zelf deze stoornis niet, maar mijn moeder wel. Ze heeft dit gekregen toen ze 17 jaar was. Ik was er zelf ook altijd bang voor dit ik het zou kunnen krijgen. Hoe oud zijn/waren jullie toen jullie de ziekte hebben gekregen? Zijn jullie ooit opgenomen geweest?

Ik zelf probeer zo min mogelijk contact te houden, omdat dit anders niet zo te houden is. Wat helpt jullie om door een manie heen te komen? Wat zou ik volgens jullie kunnen doen om ervoor te zorgen dat de manie beperkt blijft?

Het is trouwens niet alleen als patient zwaar. Ik denk dat Eef daar op doelde. Als zoon ben ik al in heel wat bizarre situaties terecht gekomen en heb ik alles geprobeerd om haar te helpen, maar helaas voelt dat nog steeds als te vergeefs.
Denise - Zaterdag 3 maart 2018 18:48
Heel herkenbaar v en dat terwijl ik nooit onderzocht ben hierop...
Erwin Broertjes - Dinsdag 19 februari 2019 17:07
Wat ontzettend mooi om dit te mogen lezen,dit is aangedragen door mijn begeleidster Bajka K. Een van de mooiste mensen die ik ken .
Alles wat er staat, dat ben ik en heb vandaag ook meteen een afspraak met mijn huisarts en psychiater gepland,
Dank, heel veel dank,nu pas weet ik dat ik hulp moet vragen.
Groetjes, maar wel veel van Erwin,61 jaar.
Anny - Woensdag 13 maart 2019 12:25
Alles in je verhaal herken ik, ben al van jongsafaan manisch depressief en dat is een erfelijke aandoening.Mijn familie heeft er ook last van. Ik ben nu 65 jaar geworden en konden geen kinderen krijgen soms denk ik dat het ons gelukkig had gemaakt en liefde kunnen geven, Maar helaas, nu probeer ik het geluk in andere mensen en dieren te geven.Je hoeft niet gek te zijn,maar dit overkomt je gewoon en probeer wat van het leven te maken.Na regen komt zonneschijn dus hou je daar maar aan vast, en medicijnen zijn er niet voor niets.Niemand ziet dit aan de buitenkant en zien niet de binnenkant.Dus geniet van de dingen die er wel zijn.