Help, ik ben manisch!
Van depressief zijn heb je vast wel eens gehoord of misschien heb je het zelf wel meegemaakt. Manisch zijn is weer iets onbekender. Een tijdje terug kreeg ik de diagnose bipolaire type 1 stoornis. Ook wel bekend als manisch-depressief. Op dat moment zelf moest ik lachen. Totdat ik even later in mijn moeders armen in huilen uitbarstte. Een stoornis en mijn leven lang! Hier kan je dus niet van genezen. Ik zag een leven lang met ellende voor mij. Totdat ik hoorde en leerde dat je ook hiermee prima kan leven door middel van medicatie en therapie. Je moet vooral goed leren wat je moet doen tijdens depressieve en manische episoden.
De eerste keer dat ik manisch was besefte ik niet dat er een naampje voor was. Ik was net depressief geweest en had een opname gehad. Opeens 4 dagen na ontslag voelde ik mij ontzettend goed. Ik kon niet meer slapen en kon eigenlijk alleen maar lachen en praten. Het was onwerkelijk hoe goed ik mij voelde. Ik voelde mij het gelukkigste mens op aarde. Alles was overdreven mooi en geweldig. Totdat mijn psychiater dit wel erg vreemd vond en vond dat ik toch maar goed moest slapen en mij slaapmedicatie aanraadde. Zij zei toen dat ik manisch was. Mij boeide het niet zoveel. Ik voelde me toch goed, daar gaat het toch om dacht ik. Inmiddels weet ik dat in manische periode dat je jezelf enorm kan uitputten. Die uitputting merk je dan weer als je wat rustiger bent. Daarom is slaapmedicatie vaak van belang. Gewoon zelf slapen gaat bijna niet meer. Ik ging anders 's nachts naar buiten om rondjes te rennen of mijn hele kamer opruimen.
Na een tijdje ging de manie over en merkte ik hoe moe ik was. Ik had dan wel geslapen door de slaapmedicatie, maar overdag had ik nog aardig wat rondgestuiterd en gepraat. In een manie praat ik heel veel. Dan blijven de woorden maar stromen en heb ik totaal geen controle meer over mijn stem. Het gaat maar door en door. Als er niemand is om te praten dan ga ik iedereen langs om te whatsappen. Ook kan ik veel gaan roken of drinken. Ik vraag ook heel veel aandacht van mijn omgeving. Dat zie je vaker dat mensen ontremd gedrag gaan vertonen. Zoals veel seks hebben of naakt op straat dansen. Ze zien geen grenzen meer. Je kunt je ook vrijwel nergens meer op concentreren. Soms kan een manie zo erg zijn dat je opgenomen moet worden.
Tijdens een manie is het belangrijk om goed te blijven eten, zodat je nog enigszins structuur houdt. Dat was lastig omdat mijn hongergevoel zo goed als weg was. En ondanks dat ik mij zo goed voelde vond ik het lastig dat ik geen controle had over mijn gedrag. Ik bleef maar druk zijn en er leek geen einde aan te komen. Daardoor was het met mijn eetstoornis verleden ook veilig om terug te vallen in het niet eten, zodat ik tenminste nog ergens grip op had.
Er is ook nog een verschil tussen een manie en hypomanie. Een manie is wat heftiger en langduriger dan een hypomanie. Eigenlijk zijn de manische episoden nog wel 'grappig'. Het is ook ergens fijn je zo goed te voelen en energie te hebben. Alleen het heeft tot gevolg dat je weer depressief kan worden. Het is zo dat hoe erger de hyper is, hoe groter de down kan worden. Hoe meer jij je uitput, hoe heftiger je dat later zal merken. De depressieve perioden zijn heftig, zoals misschien velen al kennen. Het is heel naar je zo somber te voelen dat niks meer lukt, zin lijkt te hebben en je je het nut afvraagt van doorleven. Dit leidde bij mij nog wel is tot opnames. Lees ook deze blog eens: Help, ik ben depressief!
Het is heel belangrijk bij een manie je rust te pakken. Bij een depressie is het belangrijk actief te zijn. Je moet je dus tegengesteld gaan gedragen aan wat je zou willen doen. Bij een depressie is het makkelijk je bed niet meer uit te komen, maar daar los je natuurlijk niks mee op. Ik heb geleerd tijdens een depressie actief te worden, dingen te ondernemen en een dagbesteding te houden. Jezelf pushen om eruit te gaan en dan ga je je ook beter voelen. Niemand wordt beter van een depressie door in bed te blijven liggen.
Documentaire Up/Down
Gerelateerde blogposts
Reacties
misschien een goed onderwerp voor een themachat????
Ik heb zelf ongeveer 10 weken geleden de diagnose Manisch Depressief type 2 gekregen. Dat betekend dat ik geen manische periodes heb, maar hypomanische.
Heb nu 3x een depressieve fase gehad en 1x een hypomanische fase.
Ik ben nu bezig om in mijn omgeving dit bekend te maken, heb daarom deze blog ook op facebook gedeeld. Zou het fijn vinden om eens in contact te komen met andere leeftijdsgenoten die ook manisch depressief zijn.
Dat mensen die manisch depressief geen kinderen mogen krijgen? Sorry, maar hoe durf je dat te zeggen. Niet elk manisch-depressief persoon is hetzelfde. Er zijn mensen die met medicatie een prima leven hebben. Dat jou moeder hier misschien een uitzondering is hoeft niet te betekenen dat bijvoorbeeld ik volgens jou geen kinderen mag krijgen!
Je kunt niet iedereen over één kam scheren; dat jij er een slechte ervaring mee hebt is vervelend voor jou, maar wil niets zeggen over anderen die hiermee kampen of ervaring mee hebben.
Wellicht iets om in het vervolg rekening mee te houden voor je zulke uitspraken doet.
De omgeving heeft gedaan wat ze konden maar stonden nu en dan met lege handen en konden niets, terwijl ik niet weg kon, ik had geen keuze.
Ik snap Eefs reactie heel goed. Het is misschien heftig, maar voor mij zeer begrijpelijk. Ik vind het jammer dat er zo op haar reageert wordt, want het is heel heftig om met een MDer op te groeien, dat wil niet zeggen dat ze geen goede mensen zijn, geen goede intenties hebben, maar alleen dat ze een ziekte hebben die niet alleen invloed heeft op hun leven maar ook op het leven van een naaste. Daarnaast denk ik niet dat je als MDer kunt instaan dat als je een kind krijgt er nooit meer een instabiel moment zal zijn of een episode.
Daarom vind ik dat er van te voren goed over nagedacht moet worden voordat iemand die weet dat hij of zij MDS heeft een kind krijgt, is er een partner aanwezig kan die het kind kan opvangen als het slecht gaat met de zieke partner, is de omgeving in staat om het kind op te vangen als het nodig is. Daarnaast vind ik ook dat je er goed over moet denken omdat het ook erfelijk kan zijn.
Ik ben zo bang dat het na de winter weer gaat komen ik kan dat niet meer aan hij is diabeet en leeft met een insuline pomp hij leeft maar raak het lijkt wel of hij God is rijd hard ook met mij in de auto .verheft zijn stem en er is niet tot hem door te dringen !!! na dat drukke gedoe als je hem er op aan spreekt krijg je er niets uit ik weet niet wat ik moet doen als het weer komt niets helpt .! Het beangstigd mij verschrikkelijk wie herkent dit
Dank je wel... Bravo
na therapie niet langer onder de DSMV benoemingen vallen, er is hoop zolang je kiest hoop te zien.
Ik zelf probeer zo min mogelijk contact te houden, omdat dit anders niet zo te houden is. Wat helpt jullie om door een manie heen te komen? Wat zou ik volgens jullie kunnen doen om ervoor te zorgen dat de manie beperkt blijft?
Het is trouwens niet alleen als patient zwaar. Ik denk dat Eef daar op doelde. Als zoon ben ik al in heel wat bizarre situaties terecht gekomen en heb ik alles geprobeerd om haar te helpen, maar helaas voelt dat nog steeds als te vergeefs.
Alles wat er staat, dat ben ik en heb vandaag ook meteen een afspraak met mijn huisarts en psychiater gepland,
Dank, heel veel dank,nu pas weet ik dat ik hulp moet vragen.
Groetjes, maar wel veel van Erwin,61 jaar.