Bij ons thuis werden vroeger grappen gemaakt over dikke mensen. Dikke mensen waren lui, dom, ongedisciplineerd en een klein beetje komisch. Dik zijn was fout, overgewicht hebben was niet goed. Zo ver moest je het niet laten komen in je leven. Dun zijn was de standaard, het ideaal. Mijn moeder had van nature ondergewicht en mijn vader was slank. Mijn broer en ik hebben nooit problemen gehad met ons gewicht, dik waren we zeker niet. Toch dacht ik daar heel anders over toen ik een eetstoornis ontwikkelde.

"We worden veel te vet", hoor ik mijn vader nog zeggen terwijl hij in de supermarkt een zak chips in het karretje legt. Lekker eten was belangrijk binnen ons gezin. Als kinderen werden we dan ook regelmatig verwend met snoep en andere lekkernijen. Af en toe iets extra's was heel normaal en hoorde er echt bij. Toch was dik worden uit den boze, maar ook een beetje een ver van ons bed show.

Ik herinner me dat mijn broer en ik lang geleden een item over anorexia zagen op het televisieprogramma Klokhuis. We keken elkaar vol ongeloof aan en zeiden: "Hoe kan je nou zomaar stoppen met eten, waarom zou je dat nou doen?" We begrepen klaarblijkelijk niet wat het programma ons duidelijk had proberen te maken over eetstoornissen. Helaas ben ik er later keihard achter gekomen wat het is om een eetstoornis te hebben.

Natuurlijk heeft niet alleen de manier waarop mijn vader over dikke mensen praatte of de manier waarop mijn moeder eruit zag ervoor gezorgd dat ik een eetstoornis heb ontwikkeld. Het is een samenloop van omstandigheden geweest, maar ik weet zeker dat dit er niet bij heeft geholpen. Ik denk dat je als kind onbewust toch een groot deel van de overtuigingen van je ouders overneemt en dat kan je op latere leeftijd beïnvloeden. Mijn ouders hebben dit vast niet bewust zo gewild, maar ik kreeg toen ik klein was wel mee: "Dik is niet goed."

Toen mijn ouders uit elkaar gingen, had mijn vader vrij snel een nieuwe vriendin gevonden. Zij was ontzettend mager en moest aankomen van de huisarts. Er werden allerlei speciale producten en shakes in huis gehaald voor gewichtstoename, maar die at ze niet. Niemand maakte vervolgens echt aanstalte om iets aan het probleem te doen. Mijn vader leek het ook wel prima te vinden zo en zag de ernst er niet van in. In die tijd werd haar gewicht wel vaak genoemd in huis. Toen ik vervolgens zelf op de weegschaal stond ontdekte ik dat ik vele malen zwaarder was dan haar, als dertienjarig meisje. Ik schrok ervan. Niet dat ik gelijk besloot om af te gaan vallen, maar het is me goed bijgebleven dat ik een hoop gevoelens had die ik niet wist te plaatsen.

Een eetstoornis heb ik later pas gekregen. Hoe mijn ouders met eten en gewicht omgingen heeft daar niet direct toe geleid, al heeft het wel meegespeeld. Van huis uit kreeg ik mee dat dik zijn iets slechts is, maar de link tussen dun zijn en een gelukkig leven heb ik toch echt zelf ooit gelegd. Hiernaast hebben een hoop sociale angsten meegespeeld in het ontwikkelen van mijn eetstoornis. Ik wilde mijn lichaam zo onopvallend mogelijk maken, zodat andere mensen er niets op aan te merken zouden hebben.

Van de ene kant ben ik boos dat mijn vader me een afkeer voor dikke mensen heeft meegegeven als kind, maar van de andere kant zie ik dat het niet met opzet was. Ik denk dat er een hoop onwetendheid en onkunde in het spel was. Daarvoor voel ik een soort plaatsvervangende schaamte. Verder ben ik zelf nooit dik genoemd en hebben mijn ouders eigenlijk nooit negatieve opmerkingen gemaakt over mijn eten of uiterlijk. Om de schuld van mijn eetstoornis op hen af te schuiven is dus absoluut te kort door de bocht.

Zo is het gegaan en ik denk dat het goed is om daar eens bij stil te staan. Zelf zou ik het heel anders doen als ik kinderen zou hebben, maar dat zegt vast iedereen met een kinderwens. Ouders kunnen het ook niet perfect doen, het zijn ook gewoon maar mensen die er het beste van proberen te maken. Nu ben ik oud en wijs genoeg om keuzes voor mezelf te kunnen maken en een eigen mening te formuleren over thema's als gewicht, eten en uiterlijk.

Fotografie: flickr

Hoe hebben jouw ouders invloed gehad op je lichaamsbeeld?