Twee jaar geleden kwam ik voor het eerst bij mijn hoofdbehandelaar. Meteen voelde ik een klik. Dat is denk ik ook maar goed ook, want anders had ik waarschijnlijk mijn mond weer niet opengedaan en was ik nu niet waar ik nu ben. Ze deed iets wat ik nog niet eerder had meegemaakt en waarschijnlijk ook gewoon niet had toegelaten. Ze luisterde naar me, zag me, en soms sloeg ze zelfs een arm om me heen. Voor de allereerste keer in mijn hele leven vertelde ik haar mijn hele levensverhaal.

Alles wat ik altijd had verzwegen, waar ik me altijd voor geschaamd had en waarvan ik altijd had geleerd dat ik het niet mocht delen, rolde zo over mijn tong naar buiten. Ik voelde me voor het eerst veilig en ik voelde warmte die ik niet kende. Vaak genoeg ging ik na mijn consult naar huis en kon ik gewoon huilen, omdat ik baalde dat ik niet zo een moeder had. Waarom kon zij niet gewoon mijn moeder zijn en ik niet gewoon aan het einde van een lange dag bij haar troost vinden.

Ik was dan ook geregeld jaloers op haar dochter, waarover ze ook wel eens sprak tijdens een consult. Een dochter net als alle andere dochters die af en toe klaagt over haar moeder, eens schopt tegen de regels van moeder en het niet altijd waardeert. Ik zou haar graag eens willen ontmoeten en haar willen vertellen over hoe blij ze mag zijn met deze moeder. Haar vertellen over mijn moeder en haar vertellen hoe graag ik met haar had willen ruilen. Heel vaak twijfel ik of ik dit wel mag voelen? Mag ik wel jaloers zijn? Mag ik me wel zo erg hechten aan haar?

Sinds een jaar krijgt ik nu ook psycho-motore therapie van een andere therapeute. Ook zij is er echt voor me en geeft me adviezen en hulp op vlakken die ik niet gewend ben. Ook aan haar ben ik me enorm gaan hechten en haar zie ik meer in een vriendin-rol. Lastige situaties vind ik dit wel, want ben ik voor haar niet gewoon een patiënte? een nummertje? De zoveelste met een eetstoornis die haar hulp nodig heeft?

Zij vervullen op dit moment een behoefte die ik heb en deze nergens anders kan vervullen. Zij geven me echt die warmte waar ik al zo lang naar verlang, die knuffel die ik soms zo hard nodig heb en geven me het gevoel dat ik goed genoeg ben zoals ik ben.

Dus ben ik dan gewoon een nummertje? Ik denk van niet, ik denk dat je deze banden moet kunnen aangaan wil je iemand kunnen helpen en ik ben nu al bang voor de woorden: Britt, je bent genezen en je hebt deze therapie-sessies niet meer nodig. Een reden om mijn eetstoornis in stand te houden? No way... ik wil niet verder met eetstoornis.

Nu ook een mede-patiënte van mijn groep last heeft van deze gevoelens durf ik ze uit te spreken. In de hoop dat jullie ze misschien herkennen en me advies kunnen geven? In de hoop dat ik en dus ook deze mede-patiente niet gek ben en dat deze gevoelens erbij horen. In de hoop dat er tussen jullie mensen zitten waarbij de therapieen inmiddels afgebouwd zijn en dat jullie hebben leren omgaan met het gevoel om de therapeute weer los te gaan laten. Weer langzaam op eigen benen te moeten staan.

Ik weet zeker dat er straks een dag komt dat ik haar niet meer iedere week zie, dat er een dag komt dat de behandeling echt stopt, maar wat ik ook zeker weet is dat ze beiden een enorm groot plekje in mijn hart hebben gekregen en dat hoef ik niet los te laten. Ze waren er voor me toen ik ze echt nodig had en daar zal ik nog lang van genieten...

Lees hier alle blogs over overdracht en hechting.