Wat zou ik je hier graag vertellen wat ik deze week heb meegemaakt in de pre-groep... Helaas kan ik dat niet, want ik ben niet gegaan. Waarom? Allereerst was ik ziek van het vele spugen. Maar dat is niet de enige reden. Ik wilde rust. Even niet aan de eetstoornis werken. En dat terwijl ik er zo graag vanaf wil. Kortom; ik heb een terugval.

De week begon ik gemotiveerd aan mijn huiswerk: ons beweeggedrag in kaart brengen. Toen ik nog een sportkaart had, deed ik aan alle denkbare sporten: van Pilates tot Spinning, van Aerobics tot Bodypump. Nu doe ik ‘slechts' aan hardlopen en yoga, en ik wandel en fiets zo veel mogelijk. Mijn sportgedrag is minder excessief, maar De Stem is nog net zo hard aanwezig.

Bij iedere stap die ik deze week zette, realiseerde ik me dat de eetstoornis meekeek en mij ofwel complimenteerde met de nodige uren inspanning, ofwel op m'n flikker gaf. Alles boven de drie uur beweging was voldoende, de rest niet. Echt plezier in sporten heb ik hierdoor niet meer.

Ook liep ik constant met mijn eetdagboek te slepen om iedere hap keurig te kunnen registreren en stil te staan bij mijn gevoel. Dit analyseren maakte me opstandig. Gedachtes aan verboden voedsel slopen mijn hoofd binnen. ‘Iets' begon te rebelleren. Prop je toch gewoon vol met koek! Zwakkeling je kunt het toch niet! Als een kapotte grammofoonplaat herhaalde dit riedeltje zich, steeds harder. Daar werd ik vervolgens boos over, waardoor ik.... Juist, ging eten. Zucht.

Is dit misschien een verzetsreactie op de therapie? Ik heb de afgelopen week afgesloten met eetbuien, meer en heftiger dan ik gewend was van mezelf. Om me te ontdoen van alle koekjes en chocolade, moest ik veel spugen. Sommige meiden kunnen de reflex zo opwekken, maar mij kost het altijd heel veel moeite. Uiteindelijk werd ik er ziek van en heb dagen bij moeten slapen.

De eetstoornis had me dus weer flink in de greep. Het liefst kruip ik onder een steen van schaamte, verdwijn ik als een schaduw voor de zon. Het schuldgevoel is overweldigend, maar ik weet dat ik daar niks mee op schiet. Ik kan nu alleen maar zeggen dat ik me op dit moment heilig heb voorgenomen om morgen echt, écht mijn best te gaan doen. Hopelijk lees je dan volgende week weer wat er in de therapie gebeurt.

Admitting your weakness does not dimish your strengths, it shows your courage.
- Erin Andrwes