Je hebt nog voldoende vetreserve zei de huisarts toen ik langskwam voor een algemeen onderzoek. 'Niets aan de hand, daar zou ik me geen zorgen over maken'. Ik had ernstig ondergewicht, maar de huisarts vond het wat betreft mijn vetreserve wel meevallen. Uit het bloedonderzoek wat ik moest doen kwam ook niets bijzonders. Mijn bloed was volkomen gezond. Ik had geen tekorten, ondanks dat ik regelmatig mijn eten overgaf en ik heel eenzijdig en te weinig at. Blijkbaar was mijn eetstoornis niet zo ernstig, toch?

Op het forum van Proud2Bme lees ik regelmatig soortgelijke ervaringen en redeneringen. Mensen zijn bij wijze van spreke bijna teleurgesteld dat hun bloed goed is, dat de huisarts geen gebreken opmerkt of dat ze geen lichamelijke klachten hebben. Misschien omdat dit het enige bewijs was voor jezelf is dat je een echt serieus probleem hebt en je je niet gewoon een beetje aanstelt. Bij een ernstige eetstoornis horen immers lichamelijke klachten en tekorten. Je hebt jezelf bovendien wijsgemaakt dat je pas hulp verdient, hulp mag zoeken en aanvaarden als je een échte eetstoornis hebt. Zolang je nergens last van hebt, heb je dat niet en mag je dus geen hulp ontvangen. Je moet hiervoor eerst nog minder eten en nog meer afvallen.

Maar klopt dit allemaal wel? Horen lichamelijke klachten en tekorten bij een eetstoornis of is het niet zo zwart/wit? Het is zeker niet zo zwart/wit. Jouw eetstoornis kan heel ernstig zijn, ondanks dat je dit nu niet direct terugziet aan je lichaam en in je bloed. Ik heb zo'n tien jaar gerommeeld met eten, van onschuldig rommel tot heel extreem en destructief rommelen. Ik heb echter nooit ongezonde bloedwaardes gehad, noch duidelijk merkbare lichamelijke klachten gehad. Ja, ik had wel wat haaruitval, was soms wat moe en mijn huid was niet even gezond, maar dat was voor mij niet noemenswaardig.

Ik las in tijdschriften over meisjes die flauwvielen en kampten met een kalium tekort. Ze konden nauwelijks meer lopen en waren soms te moe om naar school te gaan. Ik herkende geen van allen. Viel ik maar eens flauw, dan had ik tenminste voor mezelf het bewijs dat ik écht te weinig at. Lange tijd heb ik mede door het ontbreken aan fysiek bewijs van de ernstigheid van mijn eetproblemen, mijn problemen niet serieus durven nemen.

Ik weet daarentegen zeker dat als ik wel klachten had gehad, ik die ook zou baggetaliseren. Waarschijnlijk zou ik dan weer gedacht hebben: 'Zolang ik niet omval of in het ziekenhuis terecht komt, valt het allemaal wel mee'. Onzin natuurlijk. De ernst van je eetstoornis zit niet in lichamelijke klachten, maar zit in wat er allemaal in je hoofd omgaat en in welke mate je leven erdoor wordt beïnvloed. Bovendien kan het heel goed zo zijn dat je pas veel later allerlei lichamelijke klachten krijgt. Denk bijvoorbeeld  aan zwanger raken. Als jij graag kinderen wilt, maar vele jaren je lichaam ernstig tekort hebt gedaan, kan het zijn dat je minder snel zwanger raakt als een vrouw zonder eetstoornisgeschiedenis. Maar denk ook aan botontkalking. Het kan goed zijn dat je nu nergens last van hebt, maar dat je over een paar jaar wél problemen krijgt met bijvoorbeeld jouw botten.

Probeer het wel of niet hebben van lichamelijke klachten niet te zien als bewijs van de ernst van je eetstoornis. Neem jezelf, jouw gevoel en gezondheid serieus. Denk niet alleen korte termijn. Misschien heb je nu nergens last. Op de lange termijn kan je niet voorspellen hoe je lichaam reageert op de roofbouw die je erop hebt gepleegd. En nee, dat gebeurt niet alleen een ander. Nu boeit dat je misschien niets, maar als je straks een gelukkig leven leidt, zal je hier heel anders over denken.