Sinds 2011 ben ik therapievrij. Geen behandelingen meer, geen groepstherapie of individuele therapie. Ik ging het helemaal zelf doen, ik was er klaar voor. Toch dacht ik nog regelmatig terug aan de groep of aan de dingen die ik meegemaakt heb tijdens mijn behandelperiode. Iedere keer opnieuw werd ik geconfronteerd met mijn eetstoornis. Maar ik werd niet alleen door die herinneringen geconfronteerd met mijn eetstoornis. Thuis lagen de afscheidscadeautjes, kaartjes, foto's en creatieve uitspattingen nog steeds in beeld.

Ik kwam ze regelmatig tegen. Vooral foto's vind ik confronterend om terug te zien. Vlak na mijn deeltijd-behandeling keek ik met een gevoel van hevig verlangen terug op de foto's uit mijn eetstoornisperiode. Ik wilde weer terug naar dat gewicht en dat uiterlijk, maar dat kon niet! "Ik wil toch vooruit? Kwel je dan niet zo met die foto's!" En vervolgens verdwenen de foto's weer op een stapel in de kast. Waar ik ze een paar maanden later weer tegenkwam. En nog eens, en nog eens. "Ohja, ergens heeft mijn vriend ook nog mijn ‘ondergewicht-maat'-broek verstopt, waar zou die liggen, is die broek echt zo klein?".

Na een paar maanden het gevoel te hebben dat het echt goed met me gaat, zag ik afgelopen week voor de zoveelste keer hetzelfde afscheidscadeautje van een groepsgenoot in de kast staan, waarop ik besloot dat ik die niet meer tegen wilde komen. Ik wil niet steeds dingen in mijn beeld hebben die me herinneren aan mijn eetstoornis en behandelperiode. Niet omdat ik wil ontkennen dat het is gebeurd, maar omdat ik verder wil met mijn leven. Het gaat nu goed met me, ondanks dat de eetstoornis altijd een onderdeel van mijn leven zal blijven. Ik heb de spulletjes niet meer nodig om te voelen wat ik heb meegemaakt. Lange tijd durfde ik mijn eetstoornis niet echt los te laten, wat ook een reden is dat die spulletjes nog in beeld lagen. Nu voel ik dat ik klaar ben om de eetstoornis WEL een stukje verder los te laten.

Ik besloot om alle spullen in een krat te doen en deze op te bergen. Zie het als een stap in je herstel. Alle foto's en kaarten heb ik in een fotoboek geplakt. Door dit te doen, heb ik stil kunnen staan bij de periode die ik heb doorgemaakt en wat ik allemaal heb bereikt. Het bekijken van de foto's riep nu een gevoel van verdriet op. Het deed pijn om mezelf op de foto te zien, ongezond en ongelukkig. Die periode hoort bij mijn leven, alleen wil ik daar niet meer naar terug. Ik heb er nu een positieve draai aan kunnen geven door het fotoboek te versieren en alles letterlijk een plekje te geven in de krat. Ja, ook de broek heb ik bekeken, samen met mijn vriend. Ik wilde dit niet alleen doen, omdat ik wist dat het me zou raken, dat het zien van de broek weer allerlei beelden naar boven zou brengen. Dat deed het ook en het verdriet mocht er zijn. Daarna is de broek in de krat erbij gegaan en kwam het laatste onderdeel van deze stap: de krat gaat dicht!

Het voelt goed om deze stap te zetten. Het is heftig en confronterend om er zo mee bezig te zijn, maar het geeft wat meer ruimte in mijn hoofd, nu ik weet dat al deze spulletjes er nog zijn. Ze blijven toch een bepaalde waarde voor mij houden. Ik kan er altijd naar terug kijken als ik daar behoefte aan heb, maar dat zijn dan de momenten die IK bepaal. Natuurlijk neemt dit niet de gedachten en herinneringen weg. Deze zullen altijd aanwezig zijn en aangeraakt worden door zoveel dingen (tv-programma's, gesprekken, artikelen in tijdschriften, internet enz.). Daarin heb ik de keuze in hoeverre ik mijn eetstoornis erdoor laat triggeren. Ik kies er nu voor om dat ook te doen met alle tastbare herinneringen.

Ben je nog niet zo ver om deze keuze ook te maken, maak hem dan nog niet. Je voelt vanzelf wanneer je er klaar voor bent om je eetstoornis een stukje verder los te laten. Als het zover is, neem er dan de tijd voor om erbij stil te staan welke gedachten/gevoelens het bij je oproept om al die spulletjes terug te zien. Praat er met iemand over of bekijk samen de spulletjes, want het is nu eenmaal heftig wat er is gebeurd. Geef er daarnaast een positieve draai aan door een leuke krat/doos te kopen of er een te versieren, een fotoboek te maken en deze leuk aan te kleden.

Zorg ervoor dat je er later in terug kunt kijken met het gevoel dat het een heftige periode is geweest, maar je trots kunt zijn op wat je allemaal hebt bereikt! Dat je hebt gevochten en hebt kunnen herstellen!

Ben jij klaar voor deze stap?
Of heb je deze stap al gezet?