Hij vroeg of ik inmiddels al iets positiever was over de hulpverlening. Mijn antwoord was helaas negatief. Nee, ik was door de maanden heen zo ongeveer tot de conclusie gekomen dat ik het maar gewoon zelf moest doen. Ja, dat leek hem ook het beste plan, ik wist immers prima wat nodig was om te herstellen van een eetstoornis. Ik had eigenlijk niet verwacht dat hij met dat advies zou komen. Hij had zelf ook een bibliotheekbus aan eetstoornis kennis in huis, maar of dat nou garant stond voor 100% herstel? Ik was door de maanden heen eigenlijk een beetje teleurgesteld geraakt in mijn eigen kennis én in de hulp die me werd aangeboden.

Natuurlijk wist ik prima wat je praktisch gezien het beste kan als je wilt herstellen van een eetstoornis. Ik weet hoe gezond en voldoende eten eruit ziet, ik weet hoeveel je moet eten om aan te komen. Ik weet wat handig is als het aankomt op bewegen, jezelf wegen, rust nemen, hulp vragen en ga zo maar door. Ik wéét het allemaal, ik weet inmiddels ook wat er in mijn geval achter zit ...maar weten is iets anders dan voelen én... eten (doen) ;) Op het moment dat angst om de hoek komt kijken, zijn gevoel en verstand immers regelmatig kilometers van elkaar verwijderd... 

Je wilt niet weten hoeveel geweldige plannen ik de afgelopen maanden voor mezelf heb gemaakt. Elk nieuw plan was weer beter dan het vorige plan en bij elk nieuw plan had ik 99% het gevoel dat dit plan wél zou slagen. Ik had er uitgebreid over nagedacht en praktisch gezien was het ook keer op keer nagenoeg perfect. Nagenoeg, want het stukje gevoel dat bij zo'n plan kwam kijken was ik stilletjes even vergeten. Het stukje motivatie dat ineens van het ene op andere moment als vreemde geest, die de dag ervoor nog een krachtige vrouw was geweest, verdween.

De angst die na het een halve dag volgen van mijn perfecte plan om de hoek kwam kijken. Ik kon daar nauwelijks rekening mee houden, want die was zo overweldigend, onverwacht en alles overheersend. Ik kon me hier niet uit los worstelen. Tenslotte was daar ook nog het stukje negativiteit en wanhoop en de neiging om op andere manieren te vluchten voor niet hanteerbare gevoelens. Voor dat en meer hadden mijn perfecte plannen geen stappenplan of standaard zelfhulpboek.

Ja, ik wist uiteraard best dat ik angst en andere nare gevoelens kon uitzitten, dat de wereld niet zou vergaan of dat ik op die momenten afleiding of contact moest zoeken. Feitelijk gezien allemaal goed mogelijk en helder, maar praktisch gezien een stuk ingewikkelder. Er kwamen zoveel verschillende en verwarrende gevoelens om de hoek kijken, waardoor mijn plannen stuk voor stuk strandden, nog voordat ze daadwerkelijk een echte voet aan land hadden kunnen zetten. Ik ging een halve stap vooruit en donderde vervolgens weer met zand in m'n zwembroek de zee in. 

Ik raakte teleurgesteld in mijzelf, in mijn kennis en schaamde me tegenover de mensen die me wilden helpen. Waarom was ik zo zwak? Waarom liet ik mijn plannen keer op keer mislukken en zorgde ik zo voor een breuk in het vertrouwen in mij? Dat wilde ik helemaal niet, maar het voelde alsof ik niet anders kon. Het was niet dat ik niet van die verdomde eetstoornis af wilde, jazeker wel! Niets liever! En toch ging het week na week weer mis...

Een vaste eetlijst, het volkomen loslaten, wat extra hulp, afspraken maken, op papier dingen vastleggen. Niets beklijfde. Het was alsof ik telkens dacht een stevige bodem te hebben gebouwd, maar er na een paar uur of dagen achter kwam op drijfzand te staan. Kansloos. Steeds meer kwam ik erachter dat het niet enkel een kwestie was van willpower, maar ergens ook gewoon iets in je hersenen, iets psychisch dat niet goed zat. Of dit puur kwam door ondervoeding (denk aan: Minnesota starvation experiment) of door de eetstoornis an sich weet ik niet. Feit is dat het keer op keer terugkwam, als een vervelende mug die je maar niet kwijtraakt, hoe vaak je hem ook probeert dood te meppen.

Als je precies weet hoe je die mug dood kan slaan, heb je dan hulp nodig? Het beetje hulp dat ik kreeg leek enkel averechts te werken. Ik ging de maanden met hulp achteruit in plaats van vooruit. Nadat ik mijn afspraak af zei met de boodschap niet goed te weten hoe verder te gaan, hoorde ik vrij weinig meer. Dat bevestigde mijn gevoel dat ik het inderdaad gewoon zelf moest oplossen. Andere mensen gaan het niet voor je oplossen, de hulpverlening loopt niet achter je aan en mijn leven kan niemand anders leiden (of lijden) dan ikzelf.

Ik zeg dit trouwens niet om de hulpverlening te bashen. Ik denk dat er hier sprake is van een wisselwerking tussen krachtig overkomen, weinig hulp toestaan én de beperkingen van de gestandaardiseerde hulpverlening. Ik heb gelukkig in het verleden ook veel positieve ervaringen opgedaan met de hulpverlening en ik kan dit dan ook nog steeds zeker aanraden.

Maar hoe breek ik dan zelf door mijn angsten heen? Hoe zorg ik ervoor dat ik niet telkens terugdeins voor nare gevoelens? Hoe help ik mezelf, zonder mezelf zielig te vinden? In ieder geval door mijzelf serieus te nemen en de tijd te nemen om na te denken over mijn leven en toekomst. Door iedere dag opnieuw stil te staan bij wat ik graag wil in de toekomst, waar ik energie van krijg én waarom ik niet langer hoef te vluchten voor mijn angsten.

Tenslotte is het vooral een proces van mijzelf gerust stellen. Iemand reageerde het al op een vorige blog van me over gered willen worden. Het is vooral een proces van je veilig voelen bij jezelf. Erop vertrouwen dat je het zelf wel redt. Vind je dat vertrouwen niet bij de hulpverlening, dan zal je het bij jezelf en de mensen om je heen moeten zoeken. Ingewikkeld, maar waardevol, iets waar je je leven lang iets aan hebt als je het eenmaal hebt gevonden.

"We must row in whatever boat we find ourselves in"

Het is niet makkelijk en het heeft me veel teleurstellingen opgeleverd de afgelopen periode, maar ik heb vol vertrouwen in een goede afloop. Het was even naar en zwaar na mijn vakantie op Curaçao, maar sinds ongeveer een maand gaat het weer vele malen beter en heb ik meer hoop en energie dan ooit tevoren in dit proces. Het liep allemaal anders dan ik had verwacht, maar soms moet je, in ieder geval tijdelijk, roeien met de riemen die je hebt.