Eetstoornis fantasie

 

Met een treurige blik zit je aan tafel. Je spijkerbroek en je warme trui slobberen om je dunne lichaam. Je staart uit het raam, de boterham op je bord onaangeroerd. Misschien heb je een slangetje in je neus. Mensen kijken bezorgd naar je en ze slaan hun ogen neer. Iedereen ziet dat jij ziek bent en dat er voor je gezorgd moet worden. Je bestaat bijna niet meer. Als je nog iets dunner wordt, zal je haast in de lucht oplossen en verdwijnen…

Misschien heb je je dit wel eens voorgesteld. Jezelf als een mooi, breekbaar meisje of tengere jongen. Tegelijkertijd juist krachtig en gedisciplineerd, omdat je eten kunt weigeren of jezelf kunt dwingen eindeloos te sporten.

Misschien heb jij een eetstoornis. Misschien rommel jij soms met eten. Misschien zit je niet lekker in je vel, voel je je ongelukkig of ongezien en onbegrepen, en houdt deze fantasie je wel eens bezig. Als je zou afvallen, zou iedereen zien dat het niet goed met je gaat. Je zou stilletjes kunnen verdwijnen. Zorg krijgen die je misschien wel heel erg mist in je leven. Zelfvertrouwen krijgen door het bewijs van je discipline op de weegschaal. Misschien houdt een eetstoornis je al tijden in zijn greep, en blijft die je voorhouden dat deze fantasie werkelijkheid kan worden.

meisje
bron foto

Ik wil je vertellen dat dit nooit werkelijkheid wordt. Dat dit niet de manier is om zorg, begrip, liefde of (zelf)respect te krijgen. Een eetstoornis is niet als een tragische figuur in een hoekje zitten, terwijl mensen je zachtjes proberen te overhalen om iets te eten. Een eetstoornis is angst. Blinde paniek om eten, niet eten en de weegschaal. Het is thuis zitten terwijl je vrienden samen iets leuks doen, omdat jij niet mee durft uit angst voor het eten dat er misschien bij komt kijken. Het is je ouders in tranen zien omdat hun kind zichzelf kapot maakt. Het is je een kleuter voelen omdat je niet alleen gelaten kunt worden. Het is niet stilletjes verdwijnen. Het is een dodelijke verslaving.

Een eetstoornis is geen keuze. Maar als jij op dit moment overweegt om te gaan afvallen, pro-ana sites bezoekt, of de fantasie die hierboven beschreven staat herkent, is deze blog voor jou. Vraag hulp aan de mensen om je heen als je je ongelukkig of eenzaam voelt. Dat mag hardop. Dat hoeft niet indirect.

Vertel aan vrienden hoe je je voelt, aan een docent, aan familie. Vertel je verhaal hier op Proud2bme in de chat of op het forum. Er zijn altijd mensen die naar jou willen luisteren, hoe groot of klein de dingen die je dwarszitten ook zijn. Ik hoop dat je de stap durft te wagen en ongezonde verlangens los durft te laten. Ik geloof in je!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Nadine - Woensdag 10 mei 2017 10:02
Dankjewel!!!
Abby - Woensdag 10 mei 2017 10:18
Mooi geschreven en zo herkenbaar.
Dankjewel
M - Woensdag 10 mei 2017 10:23
Heel erg mooi geschreven, en oh zo waar en herkenbaar!
Dankjewel!
Anoniem - Woensdag 10 mei 2017 10:28
Wow, dank je wel voor deze blog! Zo herkenbaar, ik schaam me er gewoon voor dat ik ook dit soort fantasieën heb. Dit drukt me wel weer even met m'n neus op de feiten, thanks!❤️
Maan - Woensdag 10 mei 2017 11:03
De meeste mensen lopen juist bij je weg is mijn ervaring ;) misschien niet letterlijk, maar wel figuurlijk. Er ontstaat namelijk juist een enorme afstand, doordat je zo kwetsbaar en onbereikbaar bent geworden.
Katinka - Woensdag 10 mei 2017 11:06
Wat een mooie blog, dankjewel lieve Odette!
Kimberley Janssen - Woensdag 10 mei 2017 11:28
Zeker waar
sandje - Woensdag 10 mei 2017 12:49
Eye opener!!!!
Lost girl - Woensdag 10 mei 2017 17:21
Jep ik ben schuldig. Dit is mijn fantasie. En dan vooral ook nog het lichaam van een klein kindje hebben gekregen. Geen jongetje of meisje omdat het niet meer te zien is.
muus83 - Woensdag 10 mei 2017 18:05
Helemaal waar, ik was dat meisje met die slang in haar neus, terwijl ik eigenlijk een vrouw van 30 ben. Er was alleen naar angst, angst voor elke hap die ik moest nemen, voor elke minuut die ik op de bakk of in bed MOEST liggen met een "oppas" naast me om me in de gaten te houden. Ik was dat meisje waarvan haar ouders en broers en zus huilden van onmacht. Ik was dat meisje dat ooit tante Irene voor mijn neefjes en nichtjes was, maar nu een schim van mijn vroegere ik. Ik dacht als ik als ik wat afval voel ik me vast snel beter en word ik gelukkig. Maar dat geluk kwam nooit, in plaats daarvan verloor ik met mijn gewicht mijn ik, mijn zo dierbare zelfstandigheid, mijn zin om te leven. Ben ik nu ik in herstelven dan wel gelukkig? Nee helaas nog niet, maar dit is alsnog zovéél beter dan toen! Ik bén weer iemand, woon zelfstandig, ben weer aan het werk, ben weer een dochter en een zus, die het soms al lukt haar emoties en gevoel te delen en zo de hulp of arm om haar heen krijgt die ik zo nodig heb. Ik ben weer "tante Irene" en mijn neefjes en nichtjes vinden het weer fijnen leuk met me. Ik heb hulp van mijn psycholoog en zet door te praten en te delen een volgende stap in mijn herstel.
Dus VRAAG HULP voordat het te laat is!