Is de westerse maatschappij de oorzaak van eestoornissen? Nee. Gewoon een vrij simpel antwoord op een uitgebreide vraag. Het is een psychiatrische aandoening. Ik geloof dat eetstoornissen altijd al hebben bestaan. Het is enkel wel een feit dat er steeds meer eisen worden gesteld in de maatschappij. Niet alleen in kwaliteiten in doen en laten maar ook uiterlijk. Veel mensen kunnen die niet aan. Omdat er veel eisen worden gesteld op uiterlijk willen mensen (vaak) iets aan hun uiterlijk doen. De eerste gedachte van mensen is toch lijnen. Als je al gestrest (of gevoelig)bent, kun je sneller doorschieten. Net als een verslaving. Dit blijkt toch niet alleen de stof te zijn, maar ook het psychiatrische stukje. Dit is ook zo bij een eetstoornis.

Vroeger (voor de middeleeuwen zelfs) zijn er Latijnse stukken te lezen over bijzondere (vaak) vrouwen die een vreemde relatie hebben met voedsel. Ze hongeren zich uit, en willen ondanks hun ernstige ondergewicht niet eten. Ook mensen die het konden veroorloven propte zich vol met grote hoeveelheden. Dit werd meestal niet behandeld puur vanwege het feit dat het niet erkend werd als ziekte. Dit was niet vanwege het schoonheidsideaal dan, maar zoals ik al vaker heb gezegd het psychiatrische gedeelte. In die tijd had je vaak het gevoel te moeten overleven en waarschijnlijk, denk ik, dat het mentaal erg uitputtend kan zijn.

Als persoon, in alle tijden, heb je vaak het gevoel dat je aan de eisen van de familie moet voldoen of moet verbeteren. Ik krijg tot grote verbazing vaak te horen dat een kind persè de universiteit moet doen net zoals iedereen dat deed in de familie, ook al vind het kind het niet leuk of kan hij/zij het niet aan. Dit veroorzaakt prestatiedruk, perfectionisme en/of faalangst. Iets waar iemand met een eetstoornis ook vaak last van heeft. Dus zo een eetstoornis kan ontwikkelen.

Mijn verhaal
Mijn hele leven heb ik al een verstoorde relatie met voedsel. Het dwangmatig lang kauwen tot wel 49 minuten op een hap ter grote van het puntje van een vork. Overgeven door teveel kauwen of simpelweg niet kunnen slikken. Dit was alleen met sombere gedachtes. Bij goede dagen waar ik beter in mijn vel voelde, had ik deze problemen nauwelijks. Gewicht maakte me niks uit. Ik was een mager gespierd meisje van 3 tot 12 jaar.

Toen ik 12 was lag ik veel in het ziekenhuis door problemen met mijn oren. Tja, ik ben vanaf mijn derde slechthorend, net zoals ik mijn eetstoornis heb, toevallig toch, of niet? Ik ben mijn hele leven, zoals ik me kan herinneren, gepest vanwege mijn gehoor. Alweer geen toeval, toch? Toen ik begon te puberen middenin de tijd van ziekenhuizen en operaties aan mijn oren, heb ik een trauma opgelopen door het pesten. Dit heeft me getekend.

Hierdoor ontwikkelde ik anorexia nervosa, door het te lang te lopen met een trauma waar psychiaters niet achterkwamen. Een therapie voor PTSS heeft hierdoor nog nauwelijks zin. In mijn verhaal is niks te lezen over gewicht. Dat ik te dik ben of dat ik ooit wilde lijnen. De eetstoornis is er langzaam ingeslopen om me zo een gevoel van controle te geven. PTSS geeft namelijk een gevoel van controle verliezen. De eetstoornis zorgde ervoor dat ik emoties kon doven. Nog steeds is het een groot gevecht om te ontsnappen van mijn eetstoornis. Gelukkig ben ik al een heel eind.