Eetstoornis: heeft mijn leven stilgestaan?
Stilstaan en verdergaan: 12 jaar een eetstoornis, de helft van m'n leven. En als ik zo terugkijk, lijkt het tegelijkertijd alsof mijn leven op alle andere gebieden stil heeft gestaan. De afgelopen 4 jaar heb ik vrijwel aaneengesloten doorgebracht in klinieken. Met een aantal kleine pogingen om weer te gaan studeren maar steeds was ik na een paar maanden weer terug bij af.
Moest ik mijn studie weer stoppen, zei ik mijn eigen studentenkamer weer op en nu ik inmiddels weer thuis ben uit alle opnames, woon ik weer bij mijn ouders thuis.
door Esther
In die jaren stond ik er nooit zo goed bij stil, maar nu ik in mijn laatste opname de ‘knop' eindelijk om heb weten te zetten en ik eindelijk kan zeggen dat het met het eten best heel goed gaat, ik voor het eerst gezond gewicht bereikt heb, komen de gedachtes en de angsten, vragen. Mensen om me heen zijn in die jaren verder gegaan, gegroeid.
Vriendinnen zijn afgestudeerd. Ik gun het ze zo van harte, maar diep in mijn hart ben ik ook jaloers. Wat was ik graag ook zo ver als zij. In de kliniek kon ik me vrij goed vasthouden aan gedachten dat ‘die tijd voor mij ook wel weer gaat komen' en dat ‘ik ook hard aan het werk was' en zo voelde het ook wel, zo samen met andere opnamegenootjes.
Echter, nu terug in de gewone wereld voel ik me iemand met een rugzak vol ervaringen maar met lege handen. Wat heb ik te bieden? Ik heb geen opleiding afgemaakt, ik heb geen baan. Ik voel me sociaal zo onhandig. Wat vertel je aan mensen en hoe ga je dat doen wanneer je straks weer naar school gaat maar je jaren ouder bent dan de meeste studiegenoten? Verdrietig maakt het me, terwijl ik eigenlijk trots zou moeten zijn op het feit dat ik hier weer sta.
Dat ik weer over dit soort dingen na kan denken, daar waar je dag eerst alleen maar draaide om dat getal op de weegschaal. Alleen bang maakt het me ook; Gaat het mij lukken om straks net zo sterk te zijn om ook weer een studie aan te kunnen of misschien te gaan werken? En ga ik dan weer dezelfde studie doen of kies ik iets anders? Kom ik dan weer diezelfde angsten tegen als uit het verleden of is het nu echt anders, ben ik nu écht sterker?
Ik zal het alleen te weten komen door het te erváren en ondertussen te blijven delen, met de mensen om me heen. Het kringetje mensen dat ondanks alle jaren toch is gebleven ook al dacht ik dat ze verder waren gegaan.
Voor mezelf en voor iedereen die in dezelfde strijd zit: 'your time will come'.
Liesl
Elske DeWall - Chasing the impossible
Another day trying to find my place
Caught in the crowd I'm just another face
Trying to fly, learn how to fall
It's never enough ,when you want it all
I can't give up, give up
You gotta believe
Shooting for stars waiting for take off
I'm here in the sun, why do I feel so cold?
I wanna run before I can walk
It's never enough when you want it all
I can't give up, give up, give up
You gotta believe
This is for those who are chasing the impossible
this is for everyone who's lost themselves
Carry on, carry on
Your time will come
Don't ever stop believing
Don't ever stop believing
Don't you stop believing
Don't you stop believing
Gerelateerde blogposts
6
Reacties
Zou je niet een jaartje naar het buitenland kunnen gaan? Rondreizen of juist een jaar lang in een andere stad en werken in de horeca en duizenden verschillende ervaringen opdoen....
Je bent niet de enige, ik weet zeker dat jij ook anderen zult vinden die jou begrijpen. X
Prachtig dit stuk van je te lezen! Ik heb al die jaren dat ik je heb mogen 'kennen' zo naar je opgekeken hoe diep je op sommige momenten ook zat, omdat ik wist dat je meer in je had en je het gevecht zou winnen. Je onzekerheden over de toekomst zijn terecht en te begrijpen, maar langs de andere kant wil ik echt zeggen dat ik geloof dat ook dat in orde gaat komen! Ik heb het je nog al gezegd ��n van de krachtigste dingen die iemand me ooit heeft gezegd kwam van jou: Ik geloof in jou, nu jij nog! Grijp die toekomst met beide handen, je bent al zover gekomen! Trots op jou!
liefs,
Caroline
Ook ik herken hier zoveel in..
Wou je gewoon eventjes laten weten dat ik je gevoel herken, en dat je echt moet proberen denken dat je nog een heel leven voor je hebt, dat je nog zoveel kan doen, als je er zelf maar in gelooft!
veel liefs,
Katrijn (partychiquita)
Kus en knuffel
Toen ik namelijk nog op SPH zat (moest stoppen vanwege mijn eetstoornis) zaten er 2 mensen bij mij in de klas die allebei 25 waren. En in het 1e jaar van de klas van mijn vriendin zitten er ook een paar oudere mensen en zelfs 1 iemand die 27 is! En zij voelt zich zelfs jong omdat zij
'maar' 17 is. Dus je bent zeker niet t� oud om nog een opleiding te beginnen.
Ik dacht dat dit je misschien zou helpen om je hierover wat minder druk te maken :)
Briesje,
Wat mooi geschreven en je weet hoe ik over je denk! Je bent een kanjer!
Ik geloof in je!
Liefs xxx
Ik hoop echt dat je iets gaat vinden waar je je op je plek voelt en dan zul je zien dat je rugzak je uiteindelijk verder gaat brengen....
En wat betreft je leeftijd: probeer je er niet teveel zorgen over te maken. Op de meest opleidingen zitten mensen uit alle leeftijdscategorien. Zelf ben ik 25 en 2e-jaars student (ook ivm een eetstoornis en opname). Ik heb klasgenoten van 18, maar de meesten zijn ergens tussen de 20-25. Ik heb zelfs een 40-plusser als groepsgenoot...
Dit neemt natuurlijk niet weg dat de situatie waarin je zit confronterend voor je kan zijn. En ik snap ook dat het gevoel stil te hebben gestaan je verdrietig maakt. Weet dat je best bang mag zijn voor de toekomst, zolang je maar niet vergeet dat je een toekomst HEBT!
Laura
Ik ervaar: 'Te verstandig, maakt inderdaad onhandig.'
Wanneer je leven alleen om een eetstoornis draait mis je logischerwijs veel. Het stomme is, dat je hiermee pas wordt geconfronteerd als je herstelende bent. Zie het als een proces dat dit betekent dat je sterker bent dan ooit daarvoor. Voorheen kwam dit gemis niet eens bij je op. Ondanks je wereldje zo ontzettend klein is, ben je volledig ingenomen en druk met het concentreren op het wel/niet eten, gewicht en drang naar controle.
Pas nu voel, zie en ervaar je wat het leven te bieden heeft, en wat je jezelf tekort gekomen bent. Je kunt blijven terugkijken op wat je hebt gemist, maar je kunt ook vooruit kijken en het zien als mogelijkheden, verlangens en dromen die je alsnog wilt bereiken.
Dit is zeker niet gemakkelijk, vooral niet als je hiervoor nog zoveel moet leren. Hoe ga je om met anderen? Wat heeft het leven allemaal te bieden? Wat heb ik allemaal in mijn mars? Wat vind ik leuk?
Het is nooit om op ontdekkingsreis te gaan.
Ik vind het dapper dat je hierin blijft geloven, en je hoop met ons deelt. Je geeft hiermee ook een beetje weg aan anderen :) Bedankt!
Heel erg veel sterkte met alles!
Liefs,
Esther
You Are Beutifull
Alles komt goed! Je bent al ver geraakt in het leven en nu kan je beginnen je dromen na te streven!
lieve groetjes
Hanne en Marthe