Een slechte band met mijn vader
In de tweede klas gingen we op schoolkamp. Het afscheid herinner ik me nog heel goed. Eén van mijn klasgenoten gaf haar vader een dikke knuffel. Ik was verbaasd: je vader knuffelen, dat doe je toch niet? Of is dat juist normaal? Ik deed het in ieder geval nooit. Al sinds ik me kan herinneren heb ik een slechte band met mijn vader.
Na de scheiding van mijn ouders werd deze band alleen maar slechter. Ik groeide op bij mijn moeder die nog wel eens het nodige commentaar op hem leverde. Om het weekend bleef ik bij hem slapen, maar dat ging steeds slechter. Iedere avond dat ik daar was, belde ik mijn moeder huilend op en vertelde dat ik terug naar huis wilde. Naar huis ja, want mijn huis was mijn moeders huis. Bij mijn vader voelde het niet als een thuis.
Pas jaren later werd de band met mijn vader iets beter. Naarmate ik ouder werd, kon ik hem steeds beter begrijpen en accepteren. Mijn vader was niet zoals de vader van het meisje uit de tweede klas. Mijn vader was een gecompliceerde man. Hij uitte zijn emoties nauwelijks en als hij deze uitte, dan was het vaak woede die werd omgezet in verbaal geweld. Als kind werd ik vaak bang van zijn gevloek. Aan de andere kant kon hij ook een lieve man zijn. Met sinterklaas gaf hij me ieder jaar een cadeautje en zijn kerstpakket doneerde hij aan het goede doel.
Inmiddels zie ik mijn vader niet meer zo vaak. Ik ben niet meer het kleine meisje van vlak na de scheiding en ik hoef me niet meer aan een omgangsregeling te houden. Als ik naar mijn vader toe wil, dan mag dat. Zo niet, dan hoeft het niet. Het is fijn om de vrijheid te hebben om te kiezen wat ik wil, maar aan de andere kant is het ook lastig. Ik heb een ingewikkelde band met mijn vader wat het niet gemakkelijk maakt om zomaar even naar hem toe te gaan.
Als ik hem vergelijk met mijn moeder – een lieve vrouw die altijd voor me klaar staat – voelt hij niet eens aan als een vader. Naar mijn idee hoort een vader zich anders te gedragen. Het ideale vaderfiguur is een beschermer. Een man die altijd voor zijn dochter klaarstaat en haar helpt op te groeien in de grote mensen wereld. Mijn vader voldoet niet echt aan dat plaatje. Daar heb ik lange tijd moeite mee gehad.
Mijn vader voelde niet als een echte vader. Langzaam heb ik dit leren accepteren. Misschien was mijn vader anders dan andere vaders, maar was hij dan per se een slechtere vader? Helaas, hij staat niet altijd voor me klaar. Toch is het wel gezellig als ik er ben. Wanneer we samen zijn, voelt het heel vertrouwd. En dat is denk ik toch wel één van de belangrijkste dingen aan een vader: het moet vertrouwd voelen.
Ik kan mezelf zijn bij hem en ik hoef me niet voor mezelf te schamen. Ik kan alleen niet volledig mezelf zijn en dat is wel eens lastig. Het moeilijkste aan onze band is dat we niet praten over emoties. Zoals ik al eerde zei, wil mijn vader zijn emoties niet uiten. Hierdoor is er altijd een bepaalde afstand tussen ons. Op een dag was ik het zat en heb ik recht voor z’n raap aan hem gevraagd: “Houdt u eigenlijk wel van me?” Ik zag dat hij schrok van deze vraag en hij moest dan ook even naar de juiste woorden zoeken. Natuurlijk hield hij van me, maar hij gaf ook eerlijk toe dat hij het niet zo goed kon uiten.
Dat mijn vader moeilijk kan laten zien dat hij om me geeft, vind ik erg lastig. Toch weet ik zeker dat hij van me houdt. Onze band is misschien niet zo sterk en diepgaand als ik zou willen, maar het blijft toch mijn vader. Ik ga nog steeds naar hem toe en als ik een tijdje niet kan komen, bellen we gewoon. Wat mij betreft is het prima zoals het nu is. Ik ben inmiddels volwassen en heb niet meer zo hard een vaderfiguur nodig als vroeger. Maar vroeger heb ik het zeker wel gemist, maar nu heb ik er vrede mee.
Mijn vader is zoals hij is en dat kan ik niet veranderen. Ik probeer me te focussen op zijn positieve kanten en daarvan te genieten als we samen tijd doorbrengen. Mijn vader blijft mijn vader en ik ben er trots op dat we ondanks alles nog steeds contact hebben.
Dit is het verhaal van 'Anoniem'. Ze stuurde het verhaal aan ons toe als gastblog. Misschien herken jij je hier wel in. Als je vader niet is wat jij gehoopt had, kan dat best wel lastig zijn. Vooral als je dat eigenlijk net pas goed beseft of de vader die je nodig had, mist. Je hebt dingen gemist, probeert hem te veranderen en dat maakt je misschien wel heel boos of verdrietig. Als je boos bent op, of teleurgesteld bent in je vader, dan kan het behoorlijk lastig zijn om dat gevoel toe te laten.
♥ Deel met anderen
Misschien voel je je wel een slechte dochter of ben je juist heel vaak boos op hem. Lastig, want het blijft je vader en op zijn manier, ook al is dat niet jouw manier, houdt hij van je. Er zijn veel vaders met problemen met betrekking tot het uiten van emoties. Dat maakt het praten over de band die jij met je vader hebt en problemen die je daarin ervaart een stuk gemakkelijker. Deel je verhaal dus gerust met vriendinnen of je broers en zussen. Misschien ervaren zij hetzeflde, juist anders of hebben zij een fijne manier gevonden om hiermee om te gaan.
♥ Talen van liefde begrijpen
Het is niet zo dat jij je vader kunt veranderen, dat moet hij echt zelf willen en doen. Probeer dat dus ook niet te doen, maar richt je op wat wel fijn is aan hem. Wat kan betekent hij wel voor jou? En kijk ook eens naar de manier waarop hij zijn liefde voor jou uit. Zegt jouw vader ''Ik hou van je'', knapt hij in een heel weekend hard werken je hele kamer op of brengt hij je met de auto naar je vriendinnen als het regent? Iedereen laat op een andere manier zien dat hij of zij om je geeft. Probeer dus ook de taal van je vaders liefde wat meer te begrijpen, ook al is het niet helemaal jouw taal.
♥ Je mag verdrietig en boos zijn
Het is niet zomaar gemakkelijk te accepteren dan een van je ouders, of beide ouders, niet zijn zoals jij had gewild of jou niet kunnen steunen zoals jij nodig hebt. Dat besef kan voor boosheid zorgen, maar later ook voor verdriet. Je kunt dan een soort rouw gevoelens ervaren, wanneer je het verdriet en de teleurstelling toelaat. Later zul je het gaan accepteren, maar dat heeft tijd nodig. Geef jezelf die tijd. En probeer een manier te vinden om toch op een fijne manier contact te hebben, zoals het verhaal hier boven. Zelfs ook al is je vader niet altijd geweest wat jij nodig had.
♥ Doe dingen
Wil je de band met je vader versterken of opbouwen, dan is het belangrijk om niet meteen te veel te verwachten. Natuurlijk mag je proberen over gevoelens te praten. Maar ga ook vooral samen leuke dingen doen. Daarmee maken jullie samen herinneringen en die neemt niemand jullie meer af. Ook heb je dan steeds meer onderwerpen om over te praten en misschien kun je ook samen leren lachen. Vaak kom je ook door het doen van leuke dingen op gespreksonderwerpen en kom je wat meer tot elkaar.
Hoe is jouw band met je vader?
Gerelateerde blogposts
Reacties
En toen kwam de eetstoornis.. In het begin deed hij alles, om ervoor te zorgen dat ik beter werd. Maar dat werd het niet, ik zonk steeds dieper...
8 maand geleden heeft hij me aan de deur gezet, en sindsdien heb ik niets van hem meer gehoord, hij wil geen contact meer met me. Integendeel, hij maakte me bij iedereen zwart.
Nu sta ik een stuk verder, en stilaan gaat het beter met me. Maar ik heb geen idee hoe het verder met hem moet. Ik ben heel boos op hem, omdat hij zoveel verschrikkelijke dingen over me zei en omdat hij tijdens mijn dieptepunten, waar ik zwaar suïcidaal was, zelfs dan, aan mijn lot overliet.
En toch mis ik hem enorm.
Deze vaderdag ga ik gewoon werken, wil er niet te veel bij stilstaan.
Ik ben inmiddels bijna 25 en heb het hier nog steeds heel lastig mee. Weet niet goed wat ik met mijn vader aan moet. Keer op keer wordt ik teleur gesteld en voelt het als een afwijzing. Zien elkaar zo ook weer geruime tijd niet en opmerkingen over mijn lijf, de eetstoornis etc. komen altijd ongelukkig aan bod. Gelukkig gaan ze er tijdens mijn opname binnenkort extra aandacht aan besteden. Ik hoop dat ik mijn vader straks naast de zijlijn kan zetten en er rust bij kan hebben. X
Ik zeg tijd, hij is wel een vader maar geen papa. Iedereen kan vader worden maar of je een papa kan zijn is t volgende..
Sinds mijn ES is de band alleen maar beter geworden. Hij doet alles voor me, probeert me te begrijpen en is er voor me/luistert naar me wanneer dat nodig is.
Ik ben enorm trots op hem en zou hem voor geen goud willen missen!!
Iedereen kan een vader worden maar of je een papa kan zijn is 't volgende....
Mijn ouders zijn al vanaf me baby tijd gescheiden, hij woont in amerika dus
zie hem amper. Niet echt een band mee, hij kent me ook niet. Heb em 2x
in me leven gezien (ben nu 20)
M'n stiefvader is daarin tegen meer een vader voor me.
maar echt knuffelen doen we eigenlijk nooit. Vroeger wel. toen ik nog echt
kind was. maar eigenlijk sinds ik ouder ben en word blijft het raarder aanvoelen?
Voor alsnog, ik noem m'n stiefvader wel gewoon papa.
en hij is eigenlijk nog altijd meer vader voor me geweest dan me echte
vader ooit zou zijn.
*hmm. toch wel een beetje een gevoelig onderwerp...*
echt zo erg dat zo veel mensen hun vader niet meer zien of er een hele slechte band mee hebben. Ik vind dat echt heel erg voor hen. zelf hou ik zuperveel van m'n pa. ook al snapt hij m'n es niet
Ik heb veel geluk gehad, denk ik. Mijn ouders staan altijd voor mij en mijn broertje en zusje klaar. En natuurlijk hebben we wel ruzies en problemen gehad toen ik jonger was en ook toen het slecht met mij ging, maar ze hebben me altijd willen helpen en nooit afgewezen.
Heel mooi opgeschreven.
de man die er mede voor gezorgt heeft dat ik hier zit, is voor mij niets meer dan een egoistische zelfingenomen alcoholist..
Maar knuffelen? Dingen delen? Nee, dat niet.
Maar zo is het bij ons. Zo hoort het.
Of ik het mis? Ja.
Nu en vroeger, vooral van vroeger.
Herinner alleen een vader die vaak op z'n studeerkamer zit.
Het mooie is wel dat m'n vader veranderd is, komt uit z'n kamer als ik ziek uit school kom om te vragen waarom ik er nu al ben. Belt m'n mentor op om te vragen hoe het nou zit met school. Dat is mooi, dat zijn mooie dingen. En dat is fijn.
Dat is voor mij vaderliefde.
En dat is genoeg.
Maar knuffelen? Dingen delen? Nee, dat niet.
Maar zo is het bij ons. Zo hoort het.
Of ik het mis? Ja.
Nu en vroeger, vooral van vroeger.
Herinner alleen een vader die vaak op z'n studeerkamer zit.
Het mooie is wel dat m'n vader veranderd is, komt uit z'n kamer als ik ziek uit school kom om te vragen waarom ik er nu al ben. Belt m'n mentor op om te vragen hoe het nou zit met school. Dat is mooi, dat zijn mooie dingen. En dat is fijn.
Dat is voor mij vaderliefde.
En dat is genoeg.
Precies kleine dingetjes moet je koesteren, zulke kleine dingetjes.
Voor de meeste heel normaal, voor degene zoals ons heel speciaal/Of fijn..
Mijn vader zei laatst tegen me (na 7 maanden amper contact), maak me trots en haal je propedeuse in 1x cumlaude (sta er goed voor en kans is groot) maar zo'n klap in m'n gezicht, ik moet dus eerst iets doen/behalen voordat ik hij trots op me kan zijn..
Dit hoor je toch van nature te zijn lijkt me? Althans dat is m'n mama wel..
Soms is t zo oneerlijk.
Nogmaals je kan zo vader worden alleen een papa zijn is t volgende..
vind het achteraf overigens niet erg dat mijn ouders gescheiden zijn, heb uiteindelijk een betere band met mn vader....
een hele goede band met mn moeder! :D
maar mijn vader is meer... meer de man die mijn fietsband plakt, en toch,.. als ik dit schrijf weet ik dat ik hem tekort doe door dit te schrijven.
hij is ook de man die ik wakker kan bellen met een probleem, die met mij kan lachen en zeker ook van mij houdt en het beste voor me wil.
hij kan het gewoon niet uiten, daar kan hij niets aan doen, zo is hij gewoon.
Ik kan me altijd zo moeilijk voorstellen dat iemand zich veilig kan voelen bij zijn vader. Dat beeld dat je vader iemand is die je beschermt vind ik altijd een beetje absurd omdat het totaal het tegenovergestelde is van mijn eigen beeld van vaders, het voelt echt als de omgekeerde wereld als ik erover nadenk. Net alsof je zegt dat menshaaien de liefste en tamste dieren ter wereld zijn :p Maar gelukkig zijn vaders zoals de mijne in de minderheid :)
Maar ik probeer er mee te leren omgaan. Me emotioneel los te maken. Ik ben een vrouw van 25. En niet meer of minder mens dan een ander. Ik ben al jaren niet meer het kleine meisje dat steeds verlangt naar de goedkeuring van haar vader. Dat geeft enkel teleurstelling en rauw pijn. Mijn vader en ik spreken een andere taal (figuurlijk gesproken). Ik wil van hem houden en hem eren. LIEF HEBBEN is iets anders dan altijd LIEF VINDEN! Ik probeer een oppervlakkig contact met hem op te bouwen, waarin we toch ergens in elkaars leven kunnen zijn, op een manier die ons allebei goed doet. Maar verdriet, ja, het doet me vaak verdriet. Maar ik ben niet de enige die daarmee worstelt. Misschien als ik zelf genezing vind, dat ik dan stabiel genoeg ben om met mijn vader om te kunnen gaan.
Door de titel had ik verwacht meer herkenning te vinden.
Bij mij is de band met mijn vader na de scheiding van mijn ouders steeds slechter geworden (door dingen die hij zei/ deed).
Ik heb vaak genoeg geprobeerd het goed te maken, heb hem 2000000 kansen gegeven en heb er met heel veel mensen over gepraat.
Bijna alle tips die hier boven staan heb ik uitgeprobeerd.
En toch is het zo ver gekomen dat het contact met mijn vader nu verbroken is.
Dat doet pijn.
En dat maakt zo'n blogje, dat vol staat met manieren waarop je de relatie kan verbeteren, moeilijk om te lezen...
(Dit zegt niet dat ik het geen goede blog vind, want hij is wel goed geschreven!)
Heel vaak speelt jullie moeder een spelletje, hoe aardig en lief ze ook zijn, vrouwen zijn vaak zeg maar de 'zachte heelmeester' lief en aardig en altijd vol VERKEERDE adviezen.
Ik ben zelf een vader en heb sinds het afgelopen half jaar alleen maar problemen met min dochter 17.5 jaar jong
ik heb altijd voor mijn dochter klaar gestaan
Sinds vorig jaar is haar moeder een soort van haat campagne gestart( zeg maar in de aardige vorm)
Onthou 1 ding jullie vader houd echt van jullie!!! Uiteraard zijn er uitzonderingen, vrouwen/moeders maken meer kapot dan je lief is! Ze zijn o zo gehaaid!!
Dit omdat je als tiener meer behoefte hebt aan praten en niet meer aan spelen.
Hij kon/kan hier moeilijk mee omgaan. Alles wat te maken heeft met gevoelens en emoties wilt hij ontwijken. Heeft denk ik ook wel te maken met zijn vorm van Autisme. Hij is erg intelligent en runt een eigen bedrijf, maar ziet in het leven alles zo zwart-wit. Als hij mij spreekt aan de telefoon dan praat hij tegen mij alsof ik een van zijn werkklanten ben; zo zakelijk.
Het doet mij pijn. Pijn dat hij mij niet ziet voor wat en wie ik ben.
Pijn dat hij met deze afstand tussen ons zoveel liefde misloopt.
Ik zie hem nauwelijks meer maar houd contact via de telefoon. Tegen ieder contactgesprek zie ik erg tegenop. Hij is niet echt het geduldige type, integendeel.
Ik heb een moeilijke periode achter de rug en in plaats van dat hij mij zegt dat hij mij steunt en dat het goed zal komen, geeft hij mij een grote druk op gebied van school/studie, terwijl ik dat op het moment even echt niet aan kan.
Ik hoor nooit meer de woorden: 'ik hou van je' uit zijn mond komen en hij knuffelt mij nooit meer.
Soms vraag ik mij af of hij wel echt van mij houdt...en hou ik nog wel van hem?...
of enkel van de illusie van het hebben van een liefdevolle vader?
Het is nu zo ver dat hij niet meer eens aan voelt als mijn vader.
Hij voelt aan als een vreemde.
natuurlijk doet het me wel pijn dat ik me voel alsof ik een wees ben. Maar daar kan ik niks aan veranderen. Dus ik ga door.
Mijn zoektocht naar mezelf werd een vinden van God. In Jezus ontving ik alsnog alle liefde die ik als kind zo intens had verlangd, maar nooit kreeg.
Ik ben door perioden van rouw en woede gegaan, van verdriet en proberen alsnog iets van de relatie te maken. Helaas begrijpt mijn vader niet wat er aan de hand is.
Ik heb hem vergeven en leef nu mijn eigen leven zonder woede of wrok te koesteren. Ik heb mijn vader lief en als ik hem zie, dan probeer ik er wat van te maken ervanuit gaand dat hij alles heeft gedaan wat hij kon.
Hij heeft mij niet verwekt maar voelde wel als een vader .
Mijn verwekker haat mij en heeft mijn leven bijna kapot gemaakt ...
Hij lacht in mijn gezicht is heel onschuldig maar is een geestelijke moordenaar!
Pas op als je te maken hebt met dit soort ...
Als je je altijd schuldig moet voelen ....
Als je het nooit goed doet...
En vaak geestelijk in de kou wordt gezet op emotioneel of financieel gebied.
Als hij niets voor je over heeft niet zorgzaam is
jou trapt op je kwetsbare plekken ...
Verbreek dan het contact en verbind je dan erg goed met een goed mens
het kan je leven redden !
Mijn vader zou nooit Googlen naar me ziekte, onze omgang of zoiets.. Of wel..
Neej... Als dat zo is .. Maar niet met me praat.
Hm... Kortom. Hij is een vreemde van me.
En owja. Gister sinds jaren hem weer gezien,herkende me niet. Vervolgens zoals altijd......... Kreeg de tuinman of mensen (mannen) meer aandacht van hem dan ik.
Een vriendje thuis voorstellen was een hel voor me.. Pa sou meer van hem houden dan van mij.
Die jongen van zijn werk.. Zulke leuke jongens.. Die weten wat ze willen.. Werken.. Jaaaa... Me vader is dol op mannen.
Maar ik? Als dochter? Nee, voel me zelfs vreemd verlaten/tweede plaats als er een schilder komt ofzo.
Op zijn manier vast wel liefdevol. (werkte veel)
Maar ik had liever een knuffel en gevoel van waardering .. Gewoon, eens niet alleen een compliment als ik wat deed wat hij wilde.
Hum tactiek is om een complimentje te geven als kindje wat goeds doet (wat hun willen dat kind doet)
Maar daarmee heb ik geleerd in het leven dat men niet van me houd zoals ik ben.
Iliemand zal me alleen aardig vinden als ik wat voor ze doe. En dan niet wat ik wil doen, want ik ben raar (anders)
Gevolg, ik werd ernstig ziek. En geen complimenten..geen bezoekje.. Owja 1keer.. Dat ik maar wat van me leven moest gaan maken...zoals die jongens van zijn werk die zo goed weten wat ze willen en het zo leuk doen.
Gewoon gedumpt.
Waarom ik niet bij me ouders ging wonen toen ik ziek werd? Ha! Daar zou ik constant gemanipuleerd en gepusht worden om iets te doen.
Ze verdienen gewoon me liefde niet.
Ik zelf zou ze verzorgen, bij ze wonen, suf lezen over de aandoening en dingen kopen/proberen enz.
Andersom doen ze niets .. Nul.
Een kind is heel loyaal en danst naar pijpen van ouders voor waardering.. Dat noemden mijn ouders 'sturen'
Maar ik ben dus niet mezelf geworden of geweest door die rare manipulatie
ik heb op verschillende manieren van hem af proberen te komen
ik zal eens de politie bellen
ik weet nog dat ik 14 was en ik zei pap mag ik U wat vragen? mijn vader zei alleen als het een belangrijke vraag is en een beetje snel graag. ik zei voor mij is het wel belangrijk. nou schiet op dan was zijn antwoord. ik zei pap houdt u eigenlijk wel van mij? mijn vader was woest. natuurlijk houdt ik niet van jou wat een domme vraag. je bent gewoon een foutje. maar ik wilde het leger niet in. als ik met je moeder zou trouwen die zwanger was van jou dan kon ik tenminste zeggen dat ik heimwee had. en het heeft gewerkt want ik ben afgekeurd voor het leger zei mijn vader.
Is het mijn fout dat ik niet graag naast hem zit? Moet ik wat veranderen?
Die vragen stel ik mezelf keer op keer. Het voelt alsof ik de fout ben in dit probleem.
Ik heb als kind altijd tussen twee ruziede ouders gestaan die continu aan het werk waren en bij de voetbal club waren en dan ook nog eens bij de krant waren. Ik heb daardoor mijn 4 jaar jongere broertje zo ongeveer opgevoed. sinds 2013 ben ik helemaal gestrand. Als Politie agent een hele forse PTSS zware depressie kwam ik thuis te zitten. Na 3 jaar ontslagen en na 4 jaar permanent afgekeurd. Na bijna 6 jaar vond ik Trauma centrum Nederland waar ze mij van dit trauma af hielpen daarna hielpen zie mij van een heel vervelend ziekenhuis trauma af en hadden ze het ook nog even over mijn vader die ik net een jaar verloren was aan een hartaanval. Dat hadden ze nou net niet moeten doen want ik zit nu met mijn hele jeugd, ben 2 zelfmoord pogingen verder loop steeds met mijn hoofd tegen de muur, ben me aan het snijden wil zenl naar de ggz en mijn vrouw wil mij ook het huis uit maar de ggzz wil niet luisteren kortom ik zit helemaal vast. wat een vreselijk leven hebben wij toch als er vroeger niet naar je geluisterd werd. ik ben nu 49 maar er moet heel wat gebeuren wil ik verder gaan
Mijn vader is ook een binnen vetter . Heeft 30jaar lang geleefd met een narcistische vrouw mijn moeder dus . Die ik al 4jaar niet meer spreek . Maar mijn vader is er ook niet voor mij . Afentoe appen we eens in de 8weken.1 a 2 keer perjaar word ik door hem gebeld.
En als ik 12dagen in het ziekenhuis lig komt hij niet eens op bezoek omdat zijn vriendin niet mee kan - corona regels . Nou dan weet je wel op welke plek je staat.
Zij houd nog steeds afstand. Ik stuur berichten. Ze geeft antwoorden. Maar wil niet met me praten. Ik heb geen energie meer. En nu? Ik heb advies nodig. Wie kan mij helpen.