Een slechte band met mijn vader

 

In de tweede klas gingen we op schoolkamp. Het afscheid herinner ik me nog heel goed. Eén van mijn klasgenoten gaf haar vader een dikke knuffel. Ik was verbaasd: je vader knuffelen, dat doe je toch niet? Of is dat juist normaal? Ik deed het in ieder geval nooit. Al sinds ik me kan herinneren heb ik een slechte band met mijn vader.vader

Na de scheiding van mijn ouders werd deze band alleen maar slechter. Ik groeide op bij mijn moeder die nog wel eens het nodige commentaar op hem leverde. Om het weekend bleef ik bij hem slapen, maar dat ging steeds slechter. Iedere avond dat ik daar was, belde ik mijn moeder huilend op en vertelde dat ik terug naar huis wilde. Naar huis ja, want mijn huis was mijn moeders huis. Bij mijn vader voelde het niet als een thuis.

Pas jaren later werd de band met mijn vader iets beter. Naarmate ik ouder werd, kon ik hem steeds beter begrijpen en accepteren. Mijn vader was niet zoals de vader van het meisje uit de tweede klas. Mijn vader was een gecompliceerde man. Hij uitte zijn emoties nauwelijks en als hij deze uitte, dan was het vaak woede die werd omgezet in verbaal geweld. Als kind werd ik vaak bang van zijn gevloek. Aan de andere kant kon hij ook een lieve man zijn. Met sinterklaas gaf hij me ieder jaar een cadeautje en zijn kerstpakket doneerde hij aan het goede doel.

Inmiddels zie ik mijn vader niet meer zo vaak. Ik ben niet meer het kleine meisje van vlak na de scheiding en ik hoef me niet meer aan een omgangsregeling te houden. Als ik naar mijn vader toe wil, dan mag dat. Zo niet, dan hoeft het niet. Het is fijn om de vrijheid te hebben om te kiezen wat ik wil, maar aan de andere kant is het ook lastig. Ik heb een ingewikkelde band met mijn vader wat het niet gemakkelijk maakt om zomaar even naar hem toe te gaan.

Als ik hem vergelijk met mijn moeder – een lieve vrouw die altijd voor me klaar staat – voelt hij niet eens aan als een vader. Naar mijn idee hoort een vader zich anders te gedragen. Het ideale vaderfiguur is een beschermer. Een man die altijd voor zijn dochter klaarstaat en haar helpt op te groeien in de grote mensen wereld. Mijn vader voldoet niet echt aan dat plaatje. Daar heb ik lange tijd moeite mee gehad.

Mijn vader voelde niet als een echte vader. Langzaam heb ik dit leren accepteren. Misschien was mijn vader anders dan andere vaders, maar was hij dan per se een slechtere vader? Helaas, hij staat niet altijd voor me klaar. Toch is het wel gezellig als ik er ben. Wanneer we samen zijn, voelt het heel vertrouwd. En dat is denk ik toch wel één van de belangrijkste dingen aan een vader: het moet vertrouwd voelen.

Ik kan mezelf zijn bij hem en ik hoef me niet voor mezelf te schamen. Ik kan alleen niet volledig mezelf zijn en dat is wel eens lastig. Het moeilijkste aan onze band is dat we niet praten over emoties. Zoals ik al eerde zei, wil mijn vader zijn emoties niet uiten. Hierdoor is er altijd een bepaalde afstand tussen ons. Op een dag was ik het zat en heb ik recht voor z’n raap aan hem gevraagd: “Houdt u eigenlijk wel van me?” Ik zag dat hij schrok van deze vraag en hij moest dan ook even naar de juiste woorden zoeken. Natuurlijk hield hij van me, maar hij gaf ook eerlijk toe dat hij het niet zo goed kon uiten.

fietsen

Dat mijn vader moeilijk kan laten zien dat hij om me geeft, vind ik erg lastig. Toch weet ik zeker dat hij van me houdt. Onze band is misschien niet zo sterk en diepgaand als ik zou willen, maar het blijft toch mijn vader. Ik ga nog steeds naar hem toe en als ik een tijdje niet kan komen, bellen we gewoon. Wat mij betreft is het prima zoals het nu is. Ik ben inmiddels volwassen en heb niet meer zo hard een vaderfiguur nodig als vroeger. Maar vroeger heb ik het zeker wel gemist, maar nu heb ik er vrede mee.

Mijn vader is zoals hij is en dat kan ik niet veranderen. Ik probeer me te focussen op zijn positieve kanten en daarvan te genieten als we samen tijd doorbrengen. Mijn vader blijft mijn vader en ik ben er trots op dat we ondanks alles nog steeds contact hebben. 

Dit is het verhaal van 'Anoniem'. Ze stuurde het verhaal aan ons toe als gastblog. Misschien herken jij je hier wel in. Als je vader niet is wat jij gehoopt had, kan dat best wel lastig zijn. Vooral als je dat eigenlijk net pas goed beseft of de vader die je nodig had, mist. Je hebt dingen gemist, probeert hem te veranderen en dat maakt je misschien wel heel boos of verdrietig. Als je boos bent op, of teleurgesteld bent in je vader, dan kan het behoorlijk lastig zijn om dat gevoel toe te laten. 

 Deel met anderen
Misschien voel je je wel een slechte dochter of ben je juist heel vaak boos op hem.
Lastig, want het blijft je vader en op zijn manier, ook al is dat niet jouw manier, houdt hij van je. Er zijn veel vaders met problemen met betrekking tot het uiten van emoties. Dat maakt het praten over de band die jij met je vader hebt en problemen die je daarin ervaart een stuk gemakkelijker. Deel je verhaal dus gerust met vriendinnen of je broers en zussen. Misschien ervaren zij hetzeflde, juist anders of hebben zij een fijne manier gevonden om hiermee om te gaan. 

beach

 Talen van liefde begrijpen
Het is niet zo dat jij je vader kunt veranderen, dat moet hij echt zelf willen en doen. Probeer dat dus ook niet te doen, maar richt je op wat wel fijn is aan hem. Wat kan betekent hij wel voor jou? En kijk ook eens naar de manier waarop hij zijn liefde voor jou uit. Zegt jouw vader ''Ik hou van je'', knapt hij in een heel weekend hard werken je hele kamer op of brengt hij je met de auto naar je vriendinnen als het regent? Iedereen laat op een andere manier zien dat hij of zij om je geeft. Probeer dus ook de taal van je vaders liefde wat meer te begrijpen, ook al is het niet helemaal jouw taal. 

 Je mag verdrietig en boos zijn
Het is niet zomaar gemakkelijk te accepteren dan een van je ouders, of beide ouders, niet zijn zoals jij had gewild of jou niet kunnen steunen zoals jij nodig hebt. Dat besef kan voor boosheid zorgen, maar later ook voor verdriet. Je kunt dan een soort rouw gevoelens ervaren, wanneer je het verdriet en de teleurstelling toelaat. Later zul je het gaan accepteren, maar dat heeft tijd nodig. Geef jezelf die tijd. En probeer een manier te vinden om toch op een fijne manier contact te hebben, zoals het verhaal hier boven. Zelfs ook al is je vader niet altijd geweest wat jij nodig had. 

 Doe dingen
Wil je de band met je vader versterken of opbouwen, dan is het belangrijk om niet meteen te veel te verwachten. Natuurlijk mag je proberen over gevoelens te praten. Maar ga ook vooral samen leuke dingen doen. Daarmee maken jullie samen herinneringen en die neemt niemand jullie meer af. Ook heb je dan steeds meer onderwerpen om over te praten en misschien kun je ook samen leren lachen. Vaak kom je ook door het doen van leuke dingen op gespreksonderwerpen en kom je wat meer tot elkaar. 

Hoe is jouw band met je vader?

Foto 1, 2 en 3

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Lamp - Maandag 3 juni 2013 13:12
De band met mijn vader? Baggerslecht.
Melanie.H - Maandag 3 juni 2013 13:36
Geen contact meer mee helaas.. ook geen goede relatie mee gehad. Eerst wel, maar ik heb het idee dat hij me veel verwijt en me ziet als iemand die het toch alleen maar fout kan doen.
anoniem - Maandag 3 juni 2013 13:36
Ik herken zoveel in dit verhaal heb ook jarenlang veel woede gehad tegen over mijn vader omdat hij er niks van begreep maar nu ik wat ouder ben kan ik het meer accepteren. Het blijft confronterend als ik dit lees maar ik kan het nu een plek geven hoe ik er beter mee om kan gaan.
Anoniem - Maandag 1 juli 2019 18:56
Ik herken ook veel aspecten uit dit verhaal, ik ben net 21 geworden en bij komen er nu allerlei gevoelens naar boven die ik jarenlang heb geaccepteerd. Ik heb aangeven even het contact op een laag pitje te willen. Maar daar begrijpt mijn vader helemaal niets van hij denkt alles op te lossen met geld. Ik ervaar nu enorm veel woede en verdiet en vooral ben ik radeloos. Ik heb het gevoel dat de praktijk ondersteuner van mijn huisarts mij ook niet verder helpt. Het voelt alsof ik aan het rouwen ben om een vader die er gewoon nog is. Heb jij enige tips om alles een plekje te geven?
Brielle - Maandag 3 juni 2013 13:45
Mijn band met mijn vader was altijd heel goed, veel beter dan die met mijn moeder.
En toen kwam de eetstoornis.. In het begin deed hij alles, om ervoor te zorgen dat ik beter werd. Maar dat werd het niet, ik zonk steeds dieper...
8 maand geleden heeft hij me aan de deur gezet, en sindsdien heb ik niets van hem meer gehoord, hij wil geen contact meer met me. Integendeel, hij maakte me bij iedereen zwart.
Nu sta ik een stuk verder, en stilaan gaat het beter met me. Maar ik heb geen idee hoe het verder met hem moet. Ik ben heel boos op hem, omdat hij zoveel verschrikkelijke dingen over me zei en omdat hij tijdens mijn dieptepunten, waar ik zwaar suïcidaal was, zelfs dan, aan mijn lot overliet.
En toch mis ik hem enorm.
Deze vaderdag ga ik gewoon werken, wil er niet te veel bij stilstaan.
Liadan - Maandag 3 juni 2013 14:34
Al vanaf mijn 11e geen contact meer met mijn vader en dat wil ik ook niet.
Shira86 - Maandag 3 juni 2013 14:41
Ik heb altijd al een goede band met mijn vader gehad. Ik lijk ook veel meer op hem dan dat ik op mijn moeder lijk. We zijn beiden binnenvetters en we hebben geen woorden nodig om samen te zijn.
Sophie - Maandag 3 juni 2013 14:59
Dit verhaal maakt weer veel bij mij los. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2 was en heb nooit meer een band met mijn vader gehad. Het grootste gedeelte van mijn leven is hij er helemaal niet geweest. Zowel fysiek niet als in ondersteuning voor mijn moeder bij de opvoeding van HUN drie kinderen.

Ik ben inmiddels bijna 25 en heb het hier nog steeds heel lastig mee. Weet niet goed wat ik met mijn vader aan moet. Keer op keer wordt ik teleur gesteld en voelt het als een afwijzing. Zien elkaar zo ook weer geruime tijd niet en opmerkingen over mijn lijf, de eetstoornis etc. komen altijd ongelukkig aan bod. Gelukkig gaan ze er tijdens mijn opname binnenkort extra aandacht aan besteden. Ik hoop dat ik mijn vader straks naast de zijlijn kan zetten en er rust bij kan hebben. X
iemand die een meisje is - Maandag 3 juni 2013 15:19
ik heb juist een goede band met mijn vader en begrijpt me heel goed als ik in een slechte situatie zit en staat altijd achter mij ik kan mijn leven niet voor stellen zonder hem dan zal mijn leven een zooitje zijn ik heb wel medeleven met de andere die een slechte band heeft met zijn vader
violindustrial - Maandag 3 juni 2013 15:27
gelukkig heb ik wel een goede band met mijn vader. hij is echt mijn voorbeeld :)
Ag!rl - Maandag 3 juni 2013 15:28
Ik heb een best wel slechte band met mijn vader én moeder. Ik lijk totaal niet op ze. Ze denken anders dan ik, doen anders, zíjn anders. Tja.
Me - Maandag 3 juni 2013 16:23
Jup herkenbaar, helaas heeft m'n vader er voor gekozen om na de scheiding voor geen omgangsregeling te treffen, alleen maar een regelmatig even een foto ofzo.. Meer wilt hij niet, hij is een narcist en wij voegen niks toe aan z'n leven namelijk.. Want wij zijn nog aan t studeren (dus niet interessant genoeg, hij wilt zoch alleen optrekken aan hoogopgeleiden)..
Ik zeg tijd, hij is wel een vader maar geen papa. Iedereen kan vader worden maar of je een papa kan zijn is t volgende..

JufM - Maandag 3 juni 2013 16:35
De band met mijn vader is heel erg goed. Ik ben zó blij met hem!
Sinds mijn ES is de band alleen maar beter geworden. Hij doet alles voor me, probeert me te begrijpen en is er voor me/luistert naar me wanneer dat nodig is.
Ik ben enorm trots op hem en zou hem voor geen goud willen missen!!
Fayee - Maandag 3 juni 2013 16:41
Mooi gezegd @me
Iedereen kan een vader worden maar of je een papa kan zijn is 't volgende....

Mijn ouders zijn al vanaf me baby tijd gescheiden, hij woont in amerika dus
zie hem amper. Niet echt een band mee, hij kent me ook niet. Heb em 2x
in me leven gezien (ben nu 20)

M'n stiefvader is daarin tegen meer een vader voor me.
maar echt knuffelen doen we eigenlijk nooit. Vroeger wel. toen ik nog echt
kind was. maar eigenlijk sinds ik ouder ben en word blijft het raarder aanvoelen?

Voor alsnog, ik noem m'n stiefvader wel gewoon papa.
en hij is eigenlijk nog altijd meer vader voor me geweest dan me echte
vader ooit zou zijn.


*hmm. toch wel een beetje een gevoelig onderwerp...*
s - Maandag 3 juni 2013 17:11
omg
echt zo erg dat zo veel mensen hun vader niet meer zien of er een hele slechte band mee hebben. Ik vind dat echt heel erg voor hen. zelf hou ik zuperveel van m'n pa. ook al snapt hij m'n es niet
L - Maandag 3 juni 2013 17:32
Wat erg jammer dat veel van jullie zo´n slechte band hebben met jullie vader.
Ik heb veel geluk gehad, denk ik. Mijn ouders staan altijd voor mij en mijn broertje en zusje klaar. En natuurlijk hebben we wel ruzies en problemen gehad toen ik jonger was en ook toen het slecht met mij ging, maar ze hebben me altijd willen helpen en nooit afgewezen.
C. - Maandag 3 juni 2013 17:46
Heb sindskort geen vader meer...mis hem zo...xx
L - Maandag 3 juni 2013 18:20
Jeetje dit verhaal maakt een heleboel bij me los dat ik eigenlijk had weggestopt. Dit is bijna precies hetzelfde als hoe het bij mij is gegaan..
Heel mooi opgeschreven.
.. - Maandag 3 juni 2013 18:42
een vader? wat is dat?..

de man die er mede voor gezorgt heeft dat ik hier zit, is voor mij niets meer dan een egoistische zelfingenomen alcoholist..
Laartje - Maandag 3 juni 2013 20:08
een vader ?? die heb ik niet , heb mezelf ontdochtert , door die zelf ingenomen kwast mishandelt , misbruikt en verwaarloosd , waardoor ik nu weg gestopt zit in een pleeg gezin , waar ik het goed heb hoor daar niet van , maar toch !!

- - Maandag 3 juni 2013 22:38
Kan zeggen dat ik gewoon wel een goede band heb met m'n vader.
Maar knuffelen? Dingen delen? Nee, dat niet.
Maar zo is het bij ons. Zo hoort het.

Of ik het mis? Ja.
Nu en vroeger, vooral van vroeger.

Herinner alleen een vader die vaak op z'n studeerkamer zit.

Het mooie is wel dat m'n vader veranderd is, komt uit z'n kamer als ik ziek uit school kom om te vragen waarom ik er nu al ben. Belt m'n mentor op om te vragen hoe het nou zit met school. Dat is mooi, dat zijn mooie dingen. En dat is fijn.
Dat is voor mij vaderliefde.

En dat is genoeg.
- - Maandag 3 juni 2013 22:38
Kan zeggen dat ik gewoon wel een goede band heb met m'n vader.
Maar knuffelen? Dingen delen? Nee, dat niet.
Maar zo is het bij ons. Zo hoort het.

Of ik het mis? Ja.
Nu en vroeger, vooral van vroeger.

Herinner alleen een vader die vaak op z'n studeerkamer zit.

Het mooie is wel dat m'n vader veranderd is, komt uit z'n kamer als ik ziek uit school kom om te vragen waarom ik er nu al ben. Belt m'n mentor op om te vragen hoe het nou zit met school. Dat is mooi, dat zijn mooie dingen. En dat is fijn.
Dat is voor mij vaderliefde.

En dat is genoeg.
Me - Maandag 3 juni 2013 22:49
@--
Precies kleine dingetjes moet je koesteren, zulke kleine dingetjes.
Voor de meeste heel normaal, voor degene zoals ons heel speciaal/Of fijn..

Mijn vader zei laatst tegen me (na 7 maanden amper contact), maak me trots en haal je propedeuse in 1x cumlaude (sta er goed voor en kans is groot) maar zo'n klap in m'n gezicht, ik moet dus eerst iets doen/behalen voordat ik hij trots op me kan zijn..
Dit hoor je toch van nature te zijn lijkt me? Althans dat is m'n mama wel..
Soms is t zo oneerlijk.

Nogmaals je kan zo vader worden alleen een papa zijn is t volgende..
Doritos - Dinsdag 4 juni 2013 00:01
WOW alsof ik deze blogg geschreven heb zeg! O.o

vind het achteraf overigens niet erg dat mijn ouders gescheiden zijn, heb uiteindelijk een betere band met mn vader....
een hele goede band met mn moeder! :D
maar mijn vader is meer... meer de man die mijn fietsband plakt, en toch,.. als ik dit schrijf weet ik dat ik hem tekort doe door dit te schrijven.
hij is ook de man die ik wakker kan bellen met een probleem, die met mij kan lachen en zeker ook van mij houdt en het beste voor me wil.
hij kan het gewoon niet uiten, daar kan hij niets aan doen, zo is hij gewoon.
Lotte - Dinsdag 4 juni 2013 01:57
Hier nog een die geen contact meer heeft met haar vader (sinds mijn 10e). Ik ben nog steeds in traumabehandeling vanwege hem... En ik ben nog steeds bang voor hem. Het klinkt lullig, maar ik ben 'blij' dat ik (aan de reacties te zien) niet de enige ben met zo'n vader. Ik ken niemand anders die dat ook heeft namelijk en dat kan eenzaam zijn.

Ik kan me altijd zo moeilijk voorstellen dat iemand zich veilig kan voelen bij zijn vader. Dat beeld dat je vader iemand is die je beschermt vind ik altijd een beetje absurd omdat het totaal het tegenovergestelde is van mijn eigen beeld van vaders, het voelt echt als de omgekeerde wereld als ik erover nadenk. Net alsof je zegt dat menshaaien de liefste en tamste dieren ter wereld zijn :p Maar gelukkig zijn vaders zoals de mijne in de minderheid :)
One Desire - Dinsdag 4 juni 2013 09:53
Same here: daddy issues. Je hebt als meisje (als jongen ook) des te meer de bevestiging, liefde, veiligheid en bemoediging nodig van je vader/vaderfiguur. Zonder dat, kun je je ontwikkelen tot een vrouw met veel onzekerheid, identiteitsproblemen, verliefdheid op oudere en verkeerde mannen, ach ik hoor het allemaal zo ontzettend vaak. Die vaderrol is waanzinnig cruciaal. Ik worstel zelf ook enorm met de beschadiging van een missende vaderrol waar ik op kan rekenen, die me bevestigd en verantwoordelijkheid neemt. De vader-dochter band waarin hij het fijn vind om mij om zich heen te hebben, me te kennen, me op waarde te schatten. Dat ik me gewenst voel, en niet voortdurend bekritiseerd wordt en stom en afwijkend wordt gevonden.

Maar ik probeer er mee te leren omgaan. Me emotioneel los te maken. Ik ben een vrouw van 25. En niet meer of minder mens dan een ander. Ik ben al jaren niet meer het kleine meisje dat steeds verlangt naar de goedkeuring van haar vader. Dat geeft enkel teleurstelling en rauw pijn. Mijn vader en ik spreken een andere taal (figuurlijk gesproken). Ik wil van hem houden en hem eren. LIEF HEBBEN is iets anders dan altijd LIEF VINDEN! Ik probeer een oppervlakkig contact met hem op te bouwen, waarin we toch ergens in elkaars leven kunnen zijn, op een manier die ons allebei goed doet. Maar verdriet, ja, het doet me vaak verdriet. Maar ik ben niet de enige die daarmee worstelt. Misschien als ik zelf genezing vind, dat ik dan stabiel genoeg ben om met mijn vader om te kunnen gaan.
butterflysusanne - Dinsdag 4 juni 2013 14:06
de band met mijn vader? welke band bedoel je? die is er niet ;)
Danique - Woensdag 12 juni 2013 21:10
Ik vind het moeilijk om dit blogje te lezen..
Door de titel had ik verwacht meer herkenning te vinden.
Bij mij is de band met mijn vader na de scheiding van mijn ouders steeds slechter geworden (door dingen die hij zei/ deed).
Ik heb vaak genoeg geprobeerd het goed te maken, heb hem 2000000 kansen gegeven en heb er met heel veel mensen over gepraat.
Bijna alle tips die hier boven staan heb ik uitgeprobeerd.

En toch is het zo ver gekomen dat het contact met mijn vader nu verbroken is.
Dat doet pijn.
En dat maakt zo'n blogje, dat vol staat met manieren waarop je de relatie kan verbeteren, moeilijk om te lezen...

(Dit zegt niet dat ik het geen goede blog vind, want hij is wel goed geschreven!)
een Vader - Maandag 1 juli 2013 13:48
Berichtje aan alle dochters en zonen,
Heel vaak speelt jullie moeder een spelletje, hoe aardig en lief ze ook zijn, vrouwen zijn vaak zeg maar de 'zachte heelmeester' lief en aardig en altijd vol VERKEERDE adviezen.

Ik ben zelf een vader en heb sinds het afgelopen half jaar alleen maar problemen met min dochter 17.5 jaar jong
ik heb altijd voor mijn dochter klaar gestaan
Sinds vorig jaar is haar moeder een soort van haat campagne gestart( zeg maar in de aardige vorm)

Onthou 1 ding jullie vader houd echt van jullie!!! Uiteraard zijn er uitzonderingen, vrouwen/moeders maken meer kapot dan je lief is! Ze zijn o zo gehaaid!!
Destiny - Woensdag 21 augustus 2013 03:15
Mijn ouders zijn niet gescheiden maar mijn band met mijn vader was altijd sinds kleins aan heel slecht. Opvoeding die hij mij gaf ging niet op een juist manier.Als ik iets niet goed deed, werd ik meteen uitgescholden of bij ergere of geslagen. Ik wist al langer tijd dat hoe hij met mij omgaat, helemaal niet goed is. Mijn vader is een man die zijn emoties niet wilt laten zien en als hij dat doet dan met schreeuwen of uitschelden omdat hij totaal niet weet hoe hij met zijn emoties om moet gaan. Niet alleen mij maar ook mijn moeder. Hij geeft heel vaak mijn moeder de schuld van dat ze vaak aan mijn kant staat en dat frustreert hem enorm. Enigste wat heb interesseert is zijn uiterlijk. Ik ben de liefde voor mijn vader verloren door alles niet vandaag, niet gisteren maar jaren geleden. Hoe hij mij voor kleinste dingen uitschold, zal ik nooit vergeten. Ik ben 19 jaar oud maar nog steeds huil ik, word enorm emotioneel als ik vaders met hun dochters zie wandelen en hoe leuk ze het samen hebben. Dat heb ik namelijk nooit gehad.
Martine - Dinsdag 24 september 2013 21:46
Ik weet dat ze bestaan. Leuke vaders die dingen ondernemen met hun dochters, die luisteren en proberen te helpen waar ze kunnen. De vaders die hun dochters lekker verwennen. Ze verdedigen bij conflicten. Ze steunen het beste uit zichzelf te halen. Eigenlijk vaders met interesse in hun dochter. Ik weet dat ze bestaan. Niet alleen in films maar ook bij vriendinnen heb ik ze ontmoet. Alleen ik heb er niet zo een. Kan hij er wat aan doen.... misschien niet. Na jarenlang me naar hem aangepast te hebben was op mijn 39 ste de maar vol en verbrak ik het contact. Misschien moet ik wel op zoek gaan naar een surrogaat vader.....
S. - Vrijdag 1 november 2013 17:19
Vroeger was ik gek op hem. Vroeger was alles prima en deden we allemaal leuke dingen samen...maar zodra ik ouder werd nam hij steeds meer afstand van mij.
Dit omdat je als tiener meer behoefte hebt aan praten en niet meer aan spelen.
Hij kon/kan hier moeilijk mee omgaan. Alles wat te maken heeft met gevoelens en emoties wilt hij ontwijken. Heeft denk ik ook wel te maken met zijn vorm van Autisme. Hij is erg intelligent en runt een eigen bedrijf, maar ziet in het leven alles zo zwart-wit. Als hij mij spreekt aan de telefoon dan praat hij tegen mij alsof ik een van zijn werkklanten ben; zo zakelijk.
Het doet mij pijn. Pijn dat hij mij niet ziet voor wat en wie ik ben.
Pijn dat hij met deze afstand tussen ons zoveel liefde misloopt.
Ik zie hem nauwelijks meer maar houd contact via de telefoon. Tegen ieder contactgesprek zie ik erg tegenop. Hij is niet echt het geduldige type, integendeel.
Ik heb een moeilijke periode achter de rug en in plaats van dat hij mij zegt dat hij mij steunt en dat het goed zal komen, geeft hij mij een grote druk op gebied van school/studie, terwijl ik dat op het moment even echt niet aan kan.
Ik hoor nooit meer de woorden: 'ik hou van je' uit zijn mond komen en hij knuffelt mij nooit meer.
Soms vraag ik mij af of hij wel echt van mij houdt...en hou ik nog wel van hem?...
of enkel van de illusie van het hebben van een liefdevolle vader?
Het is nu zo ver dat hij niet meer eens aan voelt als mijn vader.
Hij voelt aan als een vreemde.
s.vredeveldt - Donderdag 7 november 2013 08:40
ik herken heel veel in dit verhaal. daardoor zie ik in dat ik me inderdaad misschien meer moet richten op de positieve kanten van mijn vader, die er ook echt wel zijn.Het heeft denk ik niet zoveel zin om altijd in de verwijtende sfeer te blijven hangen, ik wil de tijd die ik nog heb op een leuke manier invullen, hoe moeilijk dat soms ook is.
anoniem :-) - Vrijdag 7 februari 2014 16:42
voor mij ook pijnlijk herkenbaar. Was het maar een verschrikkelijke man die ik gewoon alleen maar kan haten zeg maar, maar dat is hij niet, hij is alleen geen vader en dat doet verschrikkelijk pijn. Hij is er nooit geweest voor mijn gevoel, behalve misschien toen ik nog heel klein was en ik mij er weinig van kan herinneren, en toen was het voor hem klaar..hij sloot zich af van mijn moeder, broer en mij. Het gaat altijd om een wisselwerking tussen personen, kinderen kunnen verschrikkelijk zijn, maar een ouder blijft toch ouder denk ik dan. Leren hoe het wel moet, liefde geven en niet weglopen. De afgelopen jaren is contact weer iets gegroeid naar 2 tot 4 keer per jaar. Het contact tussen hem en mijn broer is helemaal weg, en komt volgens mij ook echt nooit meer goed. Aan de ene kant moet ik blij zijn dat er iets van contact is tussen ons in ieder geval, maar het voelt nog steeds als een verplichtig. Er is geen enkele foto van mij bij mijn vader thuis, wel van de kant van zijn vrouw. Dat doet pijn. Hij wil nooit iets alleen samen met mij doen, alleen een paar keer per jaar een avond eten bij hun thuis. Ik heb ze tweemaal uitgenodigt om iets te ondernemen, maar zijn vrouw werd beide keren vlak daarvoor ziek. Het kan toeval zijn, maar het voelt als een geniepige afwijzing op de een of andere manier, ook omdat het idee daarna niet meer opnieuw wordt opgehaald..ja hoor, ze is weer beter! we kunnen nu wel afspreken (ideaal gezien). Gewoon niets meer. Hij eindigt soms mailtjes 'met vriendelijke groet', alsof hij een zakelijk mail stuurt. Ik heb hier nooit iets van gezegd, tot een week terug (omdat ik eens mijn emotie wilde delen dat het mij een vreemd gevoel geeft, die formele houding, zelfs na iets verbeterd contact t.o.v. jaren terug, ik ben zelf helemaal niet van formeel gedoe, dus ik vind het daarom des te vervelender als iemand die dichtbij hoort te staan zo reageert). Ik krijg hier geen reactie op van hem, en dat geeft weer een rotgevoel, alsof ik zoiets niet mag zeggen, omdat HIJ het misschien voor zichzelf totaal anders ziet. Het is invulling van mijn eigen gedachten, maar ik kan niet anders als ik geen reactie terug krijg. Je kunt elkaar toch alleen begrijpen als je elkaar regelmatig ziet? je soms kritiek mag leveren van beide kanten en voor de rest probeert er wel echt het beste van te maken en het verleden probeert lost te laten? Ik probeer te begrijpen waarom hij zo is (zijn vader is bijv. vroeg overleden) maar door dit soort dingen voel ik van alleen maar onmacht en woede van binnen en geen groeiende genegenheid waar ik eigenlijk zo naar verlang.
Eenzamejongen - Zondag 23 februari 2014 15:55
Ik heb nooit een goeie band gehad met mijn vader. Als mijn vader het weer heeft dat ik elke keer game dan gaat ie zeggen dat ik niks meer kan. Ik ben de slimste jongen van de klas en dat weet ie wel. En nog steeds zegt ie het. Als ie het zegt dan ga ik weer naar boven en huil ik in mijn bed totdat ik geen verdriet meer hebt. Ik ben liever dood dan dit
Anoniem - Woensdag 19 maart 2014 22:03
Mijn vader was er nooit voor ons ( 5 kinderen ) en mijn moeder sloeg, schold of schreeuwde ons alleen. Van kleins af aan tot in onze 20er jaren. We hebben het er alle 5 zo verschrikkelijk moeilijk mee. Ik praat nu verder alleen voor mezelf, alhoewel mijn broertje en zusjes ook door een hel gegaan zijn en nog steeds vechten tegen het verleden. Het is veel teveel om op te noemen. Ik heb totaal geen normale jeugd en tienerjaren gehad. Ik leefde allen in spanning en angst. Toen ik 28 werd begon de ellende echt. Ik begon toen te begrijpen dat mijn weerstand super slecht was door de levenslange angst, spanning en stress . Ik werd erg ziek en had verschrikkelijke huiduitslag als reactie daarop. Ik ben nu 38 en heb nog steeds last van enorme huidproblemen, verschrikkelijke depressies etc. Zo erg dat ik nu alleen maar denk aan dood gaan . . . ik wil gewoon niet meer leven. Ik kan de dingen uit mijn verleden niet verwerken . . . het gemis van liefde, geborgenheid en aandacht van mijn ouders kan ik gewoon niet aan. Het slaan, schelden en schreeuwen van mijn moeder heeft gemaakt dat ik nog steeds angst in me heb voor de meest vreemde dingen en dingen die mij aan die tijd herinneren verstijven mij. Als ik zie hoe goed de relatie tussen andere kinderen en hun ouders is barst ik altijd in tranen uit. Ik zit helemaal vast. Ik heb een vriendin en woon samen met haar, maar zij heeft ook geen leven met mij. Ze verdient zoveel beter. Gelukkig doen mijn broertje en zusjes het nu wat beter dan ik. Maar ik . . . nee . . . Ik ga nu uitzoeken of de levenseinde kliniek iets voor mij kan betekenen. Anti-depressiva pillen helpen mij niet, psychiater en psycholoog hebben mij niet kunnen helpen. Dit leven is voor mij zo ondragelijk geworden :( Ik wens dit rotte leven niemand toe. Ik heb nooit geweten hoe het voelt om van mijn vader en moeder te houden . . . en zal dat ook nooit weten. Ik heb nooit geweten hoe het voelt om liefde te krijgen van mijn vader en moeder . . en zal dat ook nooit meer voelen. Mijn leven is waardeloos . . . liefdeloos . . . wat doe ik eigenlijk nog hier ?
Sonja - Woensdag 30 april 2014 14:00
Vanaf mijn vroegste jeugd noemde mijn vader mij een trutje. Mijn zusje van vier jaar jonger, dat was een is nog steeds zijn prinsesje. Met zijn tweeën hebben ze een pact gesloten tegen mij. Ze roddelen over mij, vertellen elkaar onwaarheden over mij, stoken elkaar op tegen mij en vinden elkaar in het kwaadspreken over mij. Zij hebben een ongezonde relatie met elkaar. Ik krijg dreigmailtjes van mijn zus, opgestookt door mijn vader, en mijn vader sms´t mij de meest bizarre dingen als ik hem vraag of hij het normaal vindt wat hij allemaal doet. Ik moet dan mijn pillen slikken, die ik niet heb en zegt mij dat ik voor aap sta. Ooit hebben ze samen een mooi document opgesteld waarin ik onterfd werd. Hij heeft mij letterlijk gezegd jammer voor jou maar ik zal jou nooit geloven. Hij heeft mij en mijn moeder ooit bewust aangereden en bedreigd met een pistool waarvan hij later gekscherend zei dat het maar een alarmpistool was. Ik was toen 13. Zowel mijn vader als mijn zus hebben weinig sociale contacten, zij hebben met geen familielid contact. Ik twijfelde nog wel eens maar als ik kijk naar wie er bij ons op verjaardagfeestjes zijn dan weet ik dat het niet aan mij ligt. Mijn vader heeft een zeer dubieuze rol in ons gezin gehad. Ik heb geen contact met mijn zus en sinds verleden week ben ik blij dat ik nu voor het laatst het contact heb verbroken. Ik kan en wil geen deel meer uitmaken in zijn leven. Ik zal zelfs geen laatste afscheid nemen als hij komt te overlijden.
Mary - Dinsdag 27 mei 2014 20:57
Mijn relatie is heel slecht met mijn vader maar ook met mijn moeder.. Ik ben 20 jaar en ik sta alleen in het leven. Ik moet alles zelf uitzoeken. Ik woon op mezelf. Mijn ouders hebben het ontzettend druk. Dus hebben nooit echt tijd voor mij. Als ik zeg dat ik het graag wil(meer tijd met mijn ouders) dan hoor ik een heel verhaal hoe druk het in hun leven is. Voor mijn gevoel heb ik eigenlijk geen ouders. Soms mis ik het een familie gevoel. Voelen dat ik geliefd ben. Maar helaas het leven is hard. Ook al verlang je ernaar. Weetje ik kan wel gaan vertellen wat mijn vader vroeger wel niet allemaal gedaan bij mij heeft. Hoe shit leven ik gehad heb. Maar ik heb daar geen zin om over te praten. Ik denk dat het belangrijk is om door te gaan. Vast te houden aan de goede dingen en te vechten voor de dingen die je wilt bereiken in het leven. Al denk ik ook wel dat het goed is om er over te praten. Maar ik wil er zelf niet in blijven hangen.

natuurlijk doet het me wel pijn dat ik me voel alsof ik een wees ben. Maar daar kan ik niks aan veranderen. Dus ik ga door.
Clearly not you - Zondag 22 juni 2014 20:41
In één woord: verschrikkelijk. Ik wil graag het contact verbreken maar dat gaat niet zo makkelijk aangezien hij de alimentatie aan mijn moeder betaalt en zonder kunnen we niet leven. Ik praat hierover met een leerlingbegeleider en binnenkort maatschappelijk werkster, maar ik wil het niet, geen contact, niets. Ik moet toegeven dat ik graag een aardige, jonge vader zou hebben, niet iemand die me op straat of voor school opwacht of me volgt. Ik ben op zoek naar een vaderfiguur, ook al zeg ik dat ik niemand nodig heb. Ik wil bij iemand steun hebben als het weer eens misgaat met mijn moeder en de ruzies geen einde krijgen.
Anoniem - Maandag 21 juli 2014 15:30
De relatie met mijn vader kan niet slechter. Hij heeft nooit een belangrijke rol gespeeld in mijn leven. Volgens hem zat een ideaal kind rustig in de zetel en maakte het geen geluid, maar zo ben ik niet. Toen ik klein was dacht ik dat de relaties in mijn gezin normaal waren maar later besefte ik dat dat niet zo was. Mijn broer was (en is) het lievelingetje van mijn vader en als hij iets wou moest al de rest wijken. Mijn moeder moest al het werk in huis doen en er mocht geen geluid gemaakt worden. wat ik deed maakte hem niet veel uit zolang ik hem maar niet lastig viel. Na drie jaar wist hij nog altijd niet dat ik dinsdag naar de muziekles ging. Mijn ouders zijn nu twee jaar gescheiden en ik woon bij mijn moeder. Mijn leven is nu veel rustiger maar de relatie met mijn vader blijft slecht. Als we elkaar zien hoop ik iedere keer dat het een toffe dag gaat worden maar het draait altijd uit op ruzie.
Michel - Zondag 3 augustus 2014 13:25
Mijn vader heeft veel voor me gedaan. Maar een emotionele band heb ik nooit gehad met hem. Toen ik ouder werd raakte ik daardoor in een identiteitscrisis.
Mijn zoektocht naar mezelf werd een vinden van God. In Jezus ontving ik alsnog alle liefde die ik als kind zo intens had verlangd, maar nooit kreeg.

Ik ben door perioden van rouw en woede gegaan, van verdriet en proberen alsnog iets van de relatie te maken. Helaas begrijpt mijn vader niet wat er aan de hand is.
Ik heb hem vergeven en leef nu mijn eigen leven zonder woede of wrok te koesteren. Ik heb mijn vader lief en als ik hem zie, dan probeer ik er wat van te maken ervanuit gaand dat hij alles heeft gedaan wat hij kon.
Ilse - Vrijdag 5 september 2014 22:17
Verbazend dat er toch nog zovele mensen zijn die een slechte of moeilijke band hebben met hun vader. Mijn situatie is een soortgelijke als de tekst hierboven. Een beetje griezelig zelfs ik zou het kunnen geschreven hebben. Het is zeer pijnlijk om erover te praten omdat het iets is dat al zovele jaren aansleept. Je zou in je hoofd enkele gebeurtenissen moeten kunnen wissen en terug opnieuw beginnen zonder die zware bagage Marja ....
Bert - Zaterdag 6 september 2014 01:27
Een vader is een mens met al zijn fouten en tekortkomingen. Bovendien is een dochter een vrouw. Mannen en vrouwen communiceren niet optimaal. Het recept voor problemen.

geertje - Donderdag 11 september 2014 15:04
Mijn vader ....ach als er iemand in het leven ooit mij gehaat heeft dan is hij het wel ,is altijd zo geweest en zal ook altijd zo blijven...al zou ik de sterren van de hemel voor hem plukken het zal me niet baten...hij is nu 80 en nog net zo hatelijk als hij in mijn hele leven geweest is ....Als mijn vader voor mij komt te overlijden denk ik dat ik er geen traan om zal laten ....doe ik dat wel dan is dat om het feit dat ik nooit een echte vader gehad hebt aan hem ...Het zal zo wel moeten zijn !!...LIVE GOES ON .
Fleur - Zaterdag 8 november 2014 23:16
Ik ben echt geschrokken hoeveel mensen er een slechte band met hun vader hebben! Helaas is de band met mijn vader ook ontzettend slecht. Ik heb een halfjaar geleden het contact met hem verbroken, maar dat gaat veranderen, want ik moet gesprekken met hem gaan voeren bij therapie.. Ik zie er nu al tegen op, aangezien hij me alles heeft voorgelogen. Gelukkig heeft mn moeder een ontzettend leuke vriend die wel als vader voor me voelt.
niet gewenst kind - Maandag 13 juli 2015 18:48
Een vader heb ik wel gehad maar die is drie jaar geleden gestorven aan kanker.
Hij heeft mij niet verwekt maar voelde wel als een vader .
Mijn verwekker haat mij en heeft mijn leven bijna kapot gemaakt ...
Hij lacht in mijn gezicht is heel onschuldig maar is een geestelijke moordenaar!
Pas op als je te maken hebt met dit soort ...
Als je je altijd schuldig moet voelen ....
Als je het nooit goed doet...
En vaak geestelijk in de kou wordt gezet op emotioneel of financieel gebied.
Als hij niets voor je over heeft niet zorgzaam is
jou trapt op je kwetsbare plekken ...
Verbreek dan het contact en verbind je dan erg goed met een goed mens
het kan je leven redden !
.. - Zaterdag 10 oktober 2015 18:34
De reacties van mannen hier vind ik vreemd.. Misschien zijn dit de mannen die zich zorgen maken om de band en dus googelen ..

Mijn vader zou nooit Googlen naar me ziekte, onze omgang of zoiets.. Of wel..

Neej... Als dat zo is .. Maar niet met me praat.

Hm... Kortom. Hij is een vreemde van me.

En owja. Gister sinds jaren hem weer gezien,herkende me niet. Vervolgens zoals altijd......... Kreeg de tuinman of mensen (mannen) meer aandacht van hem dan ik.

Een vriendje thuis voorstellen was een hel voor me.. Pa sou meer van hem houden dan van mij.
Die jongen van zijn werk.. Zulke leuke jongens.. Die weten wat ze willen.. Werken.. Jaaaa... Me vader is dol op mannen.

Maar ik? Als dochter? Nee, voel me zelfs vreemd verlaten/tweede plaats als er een schilder komt ofzo.

Op zijn manier vast wel liefdevol. (werkte veel)
Maar ik had liever een knuffel en gevoel van waardering .. Gewoon, eens niet alleen een compliment als ik wat deed wat hij wilde.
Hum tactiek is om een complimentje te geven als kindje wat goeds doet (wat hun willen dat kind doet)
Maar daarmee heb ik geleerd in het leven dat men niet van me houd zoals ik ben.
Iliemand zal me alleen aardig vinden als ik wat voor ze doe. En dan niet wat ik wil doen, want ik ben raar (anders)
Gevolg, ik werd ernstig ziek. En geen complimenten..geen bezoekje.. Owja 1keer.. Dat ik maar wat van me leven moest gaan maken...zoals die jongens van zijn werk die zo goed weten wat ze willen en het zo leuk doen.
.. - Zaterdag 10 oktober 2015 18:41
De vernedering dat niemand me kwam troosten of verzorgen toen ik maandenlang ziek op bed lag.
Gewoon gedumpt.

Waarom ik niet bij me ouders ging wonen toen ik ziek werd? Ha! Daar zou ik constant gemanipuleerd en gepusht worden om iets te doen.

Ze verdienen gewoon me liefde niet.

Ik zelf zou ze verzorgen, bij ze wonen, suf lezen over de aandoening en dingen kopen/proberen enz.

Andersom doen ze niets .. Nul.

Een kind is heel loyaal en danst naar pijpen van ouders voor waardering.. Dat noemden mijn ouders 'sturen'
Maar ik ben dus niet mezelf geworden of geweest door die rare manipulatie

anoniem - Zaterdag 30 januari 2016 17:40
ik zou hem niet eens willen kennen die van mij mag ver weg gaan daar blijven
ik heb op verschillende manieren van hem af proberen te komen
ik zal eens de politie bellen
sarah - Maandag 3 oktober 2016 17:46
een band met mijn vader? nooit gehad maar zou ik wel willen.
kg - Zondag 16 oktober 2016 16:37
mijn ouders wonen nog steeds samen maar mijn mishandeld mij geestelijk en soms zelfs fysiek (voor geen reden bijv: als ik 3 min bezig ben met eten van brood ofzo iets) mijn vader heeft echt een pest hekel aan mij maar hij laat gewoon letterlijk zien dat hij meer van mijn broer houd dan van mij, soms wil ik nog wel eens weglopen. ik wil ook we graag de band verbeteren maar het lijkt of hij dat niet wilt heeft iemand een idee
Pieter - Vrijdag 11 november 2016 22:39
Het is toch je vader, dat gevoel heb ik niet. Geen nare fysieke ervaringen of ander negatiefs, alleen geen of nauwelijks lichamelijk contact als kind gehad en praten met emoties was en is niet iets voor mijn vader. Ik weet wel dat hij van mij houdt, maar dat weet ik meer met mijn verstand en dat blijkt indirect omdat hij mij wel wil zien, en het is ook ok inmiddels als ik hem zie. Kost me nog wel veel energie iedere keer. Grosso modo denk ik dat ik weinig aan hem gehad, en beschouw ik hem qua vroeger als weinig warm. Ik kan me niet voorstellen dat ik zelf zo'n vader zou zijn.
Roos - Dinsdag 12 december 2017 14:17
Mijn vader is niet alleen een waardeloze vader maar ook een waardeloze opa, het mooiste wat je je ouders kan geven, opa en oma worden, nou mijn vader ergert zich alleen maar aan mijn zoontje van 2!! Ik ga er niet meer heen vind het zo sneu. Heb sinds ik me Jan herinneren al een slechte band on sat hij vaak drinkt en nooit Intresse in mij heeft getoond, eigelijk is hij een vreemde voor mij
mb - Donderdag 13 september 2018 14:58
mijn vader was ook geen goede vader. hij heeft me vroeger heel erg gekleineerd en gecontroleerd en geestelijk enorm mishandeld. ook heeft hij me seksueel misbruikt. ik heb hier een jarenlang gevecht om gehad in mijzelf. ik ben er nog steeds niet maar heb het hem kunnen vergeven. misschien dat ik ooit nog in gesprek ga met hem maar ik weet niet of ik nog weer contact met hem zou willen.

ik weet nog dat ik 14 was en ik zei pap mag ik U wat vragen? mijn vader zei alleen als het een belangrijke vraag is en een beetje snel graag. ik zei voor mij is het wel belangrijk. nou schiet op dan was zijn antwoord. ik zei pap houdt u eigenlijk wel van mij? mijn vader was woest. natuurlijk houdt ik niet van jou wat een domme vraag. je bent gewoon een foutje. maar ik wilde het leger niet in. als ik met je moeder zou trouwen die zwanger was van jou dan kon ik tenminste zeggen dat ik heimwee had. en het heeft gewerkt want ik ben afgekeurd voor het leger zei mijn vader.
Vicky - Zaterdag 13 oktober 2018 21:34
Ik duw mijn vader steeds meer weg van mij, ik kan het hem niet vergeven dat hij nare dingen zegt zoals dat ik dik ben.

Is het mijn fout dat ik niet graag naast hem zit? Moet ik wat veranderen?
Die vragen stel ik mezelf keer op keer. Het voelt alsof ik de fout ben in dit probleem.
fedor - Zaterdag 16 februari 2019 21:04
heel duidelijk wat je schrijft.
Ik heb als kind altijd tussen twee ruziede ouders gestaan die continu aan het werk waren en bij de voetbal club waren en dan ook nog eens bij de krant waren. Ik heb daardoor mijn 4 jaar jongere broertje zo ongeveer opgevoed. sinds 2013 ben ik helemaal gestrand. Als Politie agent een hele forse PTSS zware depressie kwam ik thuis te zitten. Na 3 jaar ontslagen en na 4 jaar permanent afgekeurd. Na bijna 6 jaar vond ik Trauma centrum Nederland waar ze mij van dit trauma af hielpen daarna hielpen zie mij van een heel vervelend ziekenhuis trauma af en hadden ze het ook nog even over mijn vader die ik net een jaar verloren was aan een hartaanval. Dat hadden ze nou net niet moeten doen want ik zit nu met mijn hele jeugd, ben 2 zelfmoord pogingen verder loop steeds met mijn hoofd tegen de muur, ben me aan het snijden wil zenl naar de ggz en mijn vrouw wil mij ook het huis uit maar de ggzz wil niet luisteren kortom ik zit helemaal vast. wat een vreselijk leven hebben wij toch als er vroeger niet naar je geluisterd werd. ik ben nu 49 maar er moet heel wat gebeuren wil ik verder gaan
Jolanda - Woensdag 12 juni 2019 23:13
Wat een verhalen...ik zal de mijne kort houden. 35 jaar geen kontact met me pa...wel met me mams. Me vader heeft me mams veel aangedaan...en mij daarmee ook. Nu is hij erg ziek...en spookt dat toch door me hoofd wat als hij nog om contact vraagt...of juist niet pfff iemand hier dit ook en hoe ga je daar mee om... Liefs ik
Lau - Vrijdag 28 augustus 2020 22:00
goh wat een herkenning.
Mijn vader is ook een binnen vetter . Heeft 30jaar lang geleefd met een narcistische vrouw mijn moeder dus . Die ik al 4jaar niet meer spreek . Maar mijn vader is er ook niet voor mij . Afentoe appen we eens in de 8weken.1 a 2 keer perjaar word ik door hem gebeld.
En als ik 12dagen in het ziekenhuis lig komt hij niet eens op bezoek omdat zijn vriendin niet mee kan - corona regels . Nou dan weet je wel op welke plek je staat.
Nico - Dinsdag 2 maart 2021 23:04
20 jaar geleden gescheiden. Ik heb een dochter en een zoon. Mijn dochter derde relatie krijgt een dochter. Na geboorte van mijn klein dochtertje een jaar lang een keer in de week opgepast. Jaar later mijn dochter getrouwd. En nog een kleine dochter wereld gekomen. Ook met plezier opgepast. Een moment zitten we niet op een lijn. Zo veel dinges gedaan maar neemt van mij afstand. Ik ben paar keer bij haar geweest. Ik voelde dat ik niet bij haar welkom ben.
Nico - Dinsdag 2 maart 2021 23:27
Vervolg....
Zij houd nog steeds afstand. Ik stuur berichten. Ze geeft antwoorden. Maar wil niet met me praten. Ik heb geen energie meer. En nu? Ik heb advies nodig. Wie kan mij helpen.
Nasr - Donderdag 4 november 2021 19:20
Men vader verlangt te veel van me op school en als ik een keer iets nie kan dan wordt hij super boos bijna de hele vakantie heb ik moeten doorbrengen in mijn kamer op te studeren
S - Maandag 31 januari 2022 21:37
Mijn vader is een alcoholist die het niet toegeeft met depressie. Veel ruzie met hem gehad, maar ook veel leuke dingen. Hij wilt het beste voor ons, maar kan soms ook raar reageren waardoor het uiteindelijk iets heel anders wordt.