Een psychiatrische opname is zwak

 

''Is dat dan in een ziekenhuis?'' Dat zei mijn nieuwste huisgenoot toen ik hem, na een korte kennismaking, helaas moest vertellen dat ik binnenkort opgenomen zou worden. We hadden net een hospiteeravond gehad en hij zou bij ons komen wonen. Vlak daarna hoorde ik dat ik die maandag zou kunnen starten met mijn klinische behandeling. Hij kwam daarvoor nog een keer langs om de kamer nogmaals te bekijken. Ik bedacht me dat ik het toen wel zou moeten zeggen omdat ik anders uit het niets vier maanden weg zou zijn en ik het vervelend zou vinden als ik mijn andere huisgenoten met deze taak op moest zadelen.

Ik vertelde hem kort dat ik het rot vond om te zeggen aangezien we elkaar helemaal niet kenden, maar dat ik een tijdje weg zou zijn om aan mezelf te werken. Achteraf gezien weet ik dat hij amper wist wat psychiatrie was, laat staan dat hij bekend was met opnames, behandeling of psychische problemen. Hij had geen idee wat ik bedoelde met een opname en vroeg zich af of ik dan een paar maanden naar een ziekenhuis zou gaan. Toen ik, enigszins beschamend zei dat het om een kliniek ging voor mensen met psychiatrische problemen, schrok hij zichtbaar.

Ik vond het niet erg, maar het deed me wel realiseren wat een andere wereld het eigenlijk was en is. Ik had al een paar opnames achter de rug en hierdoor vergat ik soms dat het niet normaal is om ergens opgenomen te worden. Hiermee bedoel ik niet dat het abnormaal, raar of gek is, maar het is niet heel gebruikelijk in het dagelijks leven en daardoor is het logisch dat mensen die hier geen ervaring mee hebben, er van kunnen schrikken. Daarnaast zorgde zijn reactie er op dat moment voor dat ik weer even aan mezelf ging twijfelen. Was het eigenlijk wel nodig, die opname? Ik zou vier maanden weg zijn en niet verder kunnen met mijn studie. Het voelde stom en zwak. Zou ik het niet redden met de therapie die ik nu had?

Zulke twijfels waren ook behoorlijk aanwezig in de periodes dat het helemaal niet ging en ik vlak daarna opgenomen zou worden op een crisisafdeling. De keuze om mezelf daar op te laten nemen lag uiteindelijk altijd bij mij maar echt die knoop doorhakken, bleef altijd behoorlijk zwaar. Wanneer ging het ''slecht genoeg'' voor een opname en wanneer ging het gewoon slecht en kwam ik er wel weer bovenop? Ik vond het moeilijk om dat te bepalen. Veelal vond ik mezelf een aansteller en was ik bang dat de verpleging op de desbetreffende afdeling verzuchtend zou denken ''oh, daar heb je haar weer'' als ik voor de zoveelste keer aan zou komen met mijn grote roze koffer.

Het voelde als falen, omdat ik het zelf niet aan kon, het leven. Toch heb ik nooit gevoeld dat anderen ook vonden dat ik faalde, als ik me eenmaal liet opnemen. Het was vooral mijn kritische stem en mijn strenge kant die zei dat ik het allemaal maar zelf moest kunnen. Eenmaal opgenomen werd vooral gezegd dat het goed was dat ik verantwoordelijkheid had genomen en hulp had gevraagd omdat het niet goed met me ging. Wat maakt dan toch dat dat kritische stemmetje zo aanwezig blijft? 

Ik denk dat dit onder andere te maken heeft met vergelijken. In mijn situatie voelde een opname onder andere als falen, omdat ik zag hoe mijn studiegenoten en andere mensen van mijn leeftijd doorgingen met hun leven, terwijl ik een kliniek zat. Als ik dan een mandala zat te kleuren na een wandeling door het bos met een verpleegkundige, dan bedacht ik me ineens dat mijn studiegenoten net een hoorcollege hadden gehad en voelde mijn leven zinloos. Het was voor mij onmogelijk om niet te vergelijken of om hier ook maar iets positiefs in te zien. Ik vond dat als ik voor mezelf zou kiezen, ik juist wat harder mijn best had moeten doen, mijn schouders eronder had moeten zetten en dat het dan allemaal vanzelf wel beter was gegaan. Ik vroeg me af waarom ik niet gewoon in dat hoorcollege zat, zo moeilijk was dat toch niet? 

Toch was dat het, achteraf wel. Ik realiseer me nu, inmiddels al weer meer dan vijf jaar geleden, pas dat het alles behalve zwak was om me op te laten nemen en dat het niet op een andere manier had gekund. In die periode was ik nauwelijks meer in staat om mijn bed uit te komen en hoewel ik het me nu nauwelijks meer voor kan stellen, was ook huiswerk maken bijvoorbeeld geen optie. Eén simpele opdracht voelde als een opgave waar ik een jaar mee bezig zou zijn en hierdoor stelde ik het dagen uit waardoor ik uiteindelijk niets deed. Ik functioneerde simpelweg niet en was enkel bezig met destructiviteit, dat hield me op de been. Een opname gaf me structuur. Ergens voelde ook dat weer als falen, want waarom kon ik tijdens mijn opname wel op tijd uit bed komen en drie keer per dag eten en thuis niet? Blijkbaar had ik gewoon een schop onder mijn kont nodig.

Toch was het niet zo eenvoudig. Niemand zei daar immers dat ik mijn bed uit moest komen, dat waren gewoon ongeschreven regels. Er was echter een bepaalde veiligheid, een soort structuur dat ervoor zorgde dat ik het deed, hoe zwaar ik het ook vond. Het ging er denk ik met name om dat ik daar de ruimte voelde om me slecht te voelen, terwijl ik buiten de kliniek het gevoel had dat ik van alles moest doen en moest presteren, wat op dat moment juist totaal niet haalbaar was. Met name daarom heeft de kliniek me zoveel gebracht. Het is geen ideale plek en ik zou het ook niet direct iedereen aanraden. Als het wel nodig is, heeft het niets te maken met zwak zijn of falen, daar zijn geen graadmeters voor. Terugkijkend op deze nare periode, had ik het denk ik niet anders kunnen doen.

Trouwens, misschien wel. De andere manier was geweest dat ik veel eerder die hulp had gevraagd. Ik heb het destijds namelijk veel te ver door laten gaan, juist omdat ik het zwak vond om aan te geven dat ik meer hulp nodig had en ik het niet meer redde met één gesprek per week. Misschien had ik mezelf eerder open moeten stellen tijdens mijn opnames en eerder moeten vertellen welke nare gedachten ik allemaal had over mezelf, mijn leven en mijn toekomst, die ik niet voor me zag. 

Wat betreft de rest, was ik allesbehalve zwak. Een opname is heus niet fijn maar als je bereid bent om je hele leven tijdelijk opzij te zetten om je volledig op jezelf te kunnen richten en te werken aan je problemen, dan ben je naar mijn idee juist ontzettend dapper en sterk

Foto's: dualdflipflop

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Justme - Donderdag 15 december 2016 16:08
Dankjewel voor deze blog Sandra, heel herkenbaar en helpend!
britneyangel - Donderdag 15 december 2016 16:21
dat is achteraf om te denken van had ik maar eerder hulp gevraagt! toen ik me ouders vertelde over me eetprobleem toen zei me moeder dat ik eerder aan de bel had moeten trekken
Ingrid - Donderdag 15 december 2016 17:28
Goed blog weer Sandra. Het is zeker juist heel sterk om die hulp te vragen en er voor te gaan. Dapper ook, want het is doodeng.
Lost girl - Donderdag 15 december 2016 18:56
Wauw, dit is zo ongelofelijk herkenbaar en waar ik nog steeds tegenaan loop. Niet het woordje zwak maar wel, ach je hebt gewoon een schop onder je komt nodig en stel je niet zo aan met je aandachttrekkerij. Die gedachten zijn het tegenovergestelde van helpend maar zo ingeprent in mijn dagelijkse gedachtengang.