'Gewoon' een wandeling maken. Het lukt me steeds beter. Na jaren van extreme bewegingsdrang en overcompensatie leer ik nu weer te genieten van de buitenlucht, van de geluiden van de vogels, de reflectie van het water en van voorbijgangers. Ik ben de kracht van schoonheid nooit verloren, maar er zat een lange tijd een donkere deken omheen die ik niet af kon doen. Dit verandert langzaamaan, door het tempo van de seizoenen, en het ritme van de beweging vult mijn lichaam met dankbaarheid. Het is fijn dat iets wat moeilijk was geworden, nu toch weer normaal begint te voelen. Dat geeft hoop. En hoop is heel fijn gezelschap.  
 
Tijdens het schrijven van deze blog wandel ik door de straten waar ik ben opgegroeid. De plek die ik ken uit mijn jeugd maar die ik in de afgelopen twee jaar nog beter heb ontdekt. Elke keer als ik na therapie mijn hoofd wou legen, vingen deze straten mij op. De huizen waar ik langsliep hadden geen oordeel, die stonden onvoorwaardelijk elke keer op dezelfde plek. Ik merkte hoe fijn ik het vond dat er een bepaalde zekerheid was waar ik naartoe kon grijpen, in een periode waarin ik door therapie continu moest reflecteren. Mijn hoofd zat vaak veel te vol met mijn eigen oordeel, met onwetendheid, met angst, maar dat maakte nooit uit. De straten bleven hetzelfde, hoe ingewikkeld ik mezelf en het leven soms ook vond. Het huis met de gele deur en het speeltuintje met de zilveren glijbaan bleven mij in elke fase begroeten. Net als de prullenbak met schoentjes. Bijna als vrienden. Vaak dacht ik als ik langsliep; daar ben je weer, fijne dag, hè! Door de wandelingen werden patronen zichtbaar en zo kon ik mijn gedachtes beter duiden. Dat hielp mij. Ik heb al heel wat wandel- en denkuren verslonden, ik zou niet eens weten hoeveel het er zijn geweest. Ik liep ze in ieder geval heel bewust. Net als nu. 

Ik loop weer langs alles wat mij bekend is en ik realiseer me dat er een nieuwe fase is aangebroken. Een laatste fase, want ik mag in juni uit behandeling. Na tweeënhalf jaar intensieve therapie en een klinische opname van zes weken in Portugal, is er ineens een soort eindstip waar ik naartoe mag varen. Ik adem een paar keer diep in en uit. Mijn muziek zet ik op pauze, m’n oortjes doe ik uit en ik kies ervoor om in stilte met dit gevoel te zijn. Een gezonde dosis nieuwsgierigheid wekt mijn aandacht, samen met een lading vragen over de toekomst. Dit voelt nieuw. Tijdens therapie gingen de vragen vooral over vróeger en over nú. Dat moest ook, want daar zaten behoorlijk wat dingen in de knoop. Omdat ik eerst die vragen heb onderzocht, kunnen de vragen over later nu de ruimte krijgen. Eerst wat ontknoping, om vervolgens op een gezonde manier de toekomst weer in te kleuren. 
 
Het is nu aan mij om te voelen welke kleuren ik wil gebruiken. Ik mag straks weer dingen zelf bepalen. Alles voelt anders, niets is meer hetzelfde en toch voel ik mij meer mezelf dan ooit. En dit voelt juist als iets wat er altijd al is geweest, heel vertrouwd. Alsof ik voor een tijdje uit mijn leven ben gerukt, mijn ogen dicht moest doen omdat ik niet meer helder kon kijken en nu weer mag ontwaken. Ik herinner me de dingen die ik waarneem van de tijd vóór het sluiten van mijn ogen, maar wát ik voel heeft meer diepte gekregen. Misschien is dat dan de beloning van naar binnen durven kijken. Dat wanneer je bij jezelf naar binnen hebt gekeken, de buitenwereld mee veranderd is op een manier die heel dienend is voor het nieuwe uitzicht.  
 
Zo loop ik nu tussen nieuw en oud in. Tussen verandering en stilstand. Tussen oude neigingen maar met nieuwe tools die ik heb verzameld om ertegenin te gaan. Een spannende fase, maar spannend kan ik aan. Dat weet ik inmiddels. Dit doet mij denken aan het halen van mijn rijbewijs. Na een aantal lessen kan je rijden, maar in de praktijk leer je pas echt wat rijden inhoudt. Inclusief krassen, botsingen en spannende situaties. Ik heb destijds zelfs mijn eerste auto in de prak gereden. Het hoort erbij. En ik denk dat de rauwe praktijk nu precies is wat ik nodig heb. Ik wil de weg op. Met een nieuwe auto, in m’n eentje.  
 
Ik loop nog even door. De stilte voelt fijn. Ik heb genoeg aan de gedachtes die zich aandienen. Zo realiseer ik mij ook dat er een afscheid komt. Als kind had ik daar al moeite mee. Ik hecht mij snel aan dingen en ben ontzettend sentimenteel. Afscheid nemen van de plek waar ik tweeënhalf jaar met veel liefde ben opgevangen is best een dingentje. Toch is het onvermijdelijk. Uiteindelijk ligt mijn verlangen bij vooruitgang en bij mijn toekomst. Daar hoort een afscheid bij, om vervolgens een nieuw begin te kunnen verwelkomen. Dat is de theorie. In de praktijk voel ik verdriet, opluchting en ontroering. Want, hoe bedank ik de mensen die ervoor hebben gezorgd dat ik mijn leven heb teruggevonden?  
 
Ik loop naar het bankje bij een meertje. Ik ga zitten en sluit mijn ogen. Verschillende gesprekken van de afgelopen tijd flitsen voorbij. Wat ben ik blij dat ik mijn lichaam beter durf te voelen. Dat ik de vertraging opzoek. Dit voelde lang onveilig maar nu, op dit moment, geef ik mij over aan wat er in mij speelt. Dit lukt mij nu. Ik kijk naar het reflecterende water. De wolken in de lucht lijken, laag op het water, bijna te dansen. Ik voel mij rustig. Ik voel de behoefte om een aantal mensen in mijn gedachten te willen bedanken. Door aan ze te denken en ze in het licht te zetten. Het helpt. Al is mijn dankbaarheid voor hen te groot om te kunnen duiden, eigenlijk onmogelijk. Maar, dit is een begin. Het afscheid nemen is officieel begonnen. Mijn regiebehandelaar troostte mij nog met de zin: "Je hebt nog twee seizoenen, hè? Geen haast!" Dat klopt, dacht ik. Nu is het koud maar straks komt de lente en als ik klaar ben dan zit ik hier hoogstwaarschijnlijk met mijn gezicht in de zon. Gelukkig weet ik dat mijn hoofdbehandelaar ook onvoorwaardelijk naast me blijft staan. En in elk eind zit ook een nieuw begin verscholen.  
 
Ik adem nog één keer diep in. Wat een reis was dit, realiseer ik mij. Met grote hoogtes van acceptatie en overgave en diepe dalen van paniek. Van afscheid nemen, maar ook van nieuwe ontmoetingen. Ik ervaar het allemaal. Alles komt samen. Ik noteer de volgende zin in mijn notities: mensen die hun dieptes onder de knie krijgen, zijn in staat naar grote hoogtes te stijgen. Ik leg mijn telefoon weer weg en blijf nog heel even zitten.  
 
Ook al is het leven veranderlijk, één ding weet ik zeker: ik ben niet meer alleen, want ik heb mezelf gevonden. De belangrijkste persoon die ik moest leren kennen om mijn leven in alle fases door te komen. Ik ben mijn eigen basis geworden. Dit maakt dat het kiezen voor herstel en daarmee voor het leven het helemaal waard is geweest.  
 
Met een diep besef sta ik op, bedank het water en loop weer terug naar huis. Wat heeft deze wandeling mij weer goed gedaan.