Een narcist is geen slecht mens
Hoewel een persoonlijkheidsstoornis het soms onmogelijk en pijnlijk maakt om lief te hebben, maakt het je geen slecht mens. Dat doet niets af aan de pijn en ellende die het kan veroorzaken. Een partner of ouder met een persoonlijkheidsstoornis, in welke vorm dan ook, kan veel psychische schade veroorzaken. Dat is niet iets om licht over te denken. Wel denk ik dat er twee slachtoffers zijn. Twee slachtoffers van een stoornis die zich afsluit voor emotie en liefde. Een stoornis waarin de behoefte naar status en erkenning de behoeftes van anderen overschaduwt. Twee partijen die ongelofelijk kwetsbaar zijn en beide de juiste hulp verdienen.
"De narcistische persoonlijkheidsstoornis is een persoonlijkheidsstoornis die wordt gekenmerkt door een overdreven gevoel van eigenwaarde, een sterke behoefte aan bewondering en een laag inlevingsvermogen. De stoornis kan worden gezien als de pathologische vorm van narcisme"
Net zoals met een antisociale -of borderline persoonlijkheidsstoornis, is het iets dat je hebt. Je krijgt het erbij, bovenop je eigen karakter. Dat is iets waar je niet om hebt gevraagd en toch zo verweven is met alles wat jij bent en doet. Iemand met narcisme kan eigenlijk niet goed met zichzelf omgaan en kan dit tegelijkertijd niet onderkennen. Hierdoor loopt iemand nog verder vast in de omgang met anderen. De pijn, het verdriet, het onbegrip. Zelf ondervindt die persoon hier ook hinder van.
It’s lonely at the top. Dit spreekwoord vind ik goed passen bij een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Het is alleen en eenzaam als je er echt van overtuigd bent dat anderen minderwaardig zijn aan jou. De strijd die gevoerd moet worden om altijd de beste te blijven, ten koste van alles. Niet de rust of het vertrouwen kunnen vinden dat anderen misschien ergens beter in zouden kunnen zijn en dat dit niets af doet aan je eigen kwaliteiten. Niet de rust of het vertrouwen kunnen vinden dat het oké is. Niet voordat de strijd gestreden is. Wat moet het eenzaam voelen als iedere persoon een bedreiging vormt die jou van de troon kan stoten.
De leegte die je voelt wanneer je binding en intimiteit afhoudt, maar aan alles voelt dat anderen dit wel van jou verlangen. Ik stel mijzelf wel eens de vraag; wat is er gebeurd, dat aanzien zo belangrijk is geworden? Waarom is het niet belangrijk dat het samen leuk zou kunnen worden? Het uitvergroten van het zelfbeeld diende als copingstrategie en kan de reden zijn dat iemand hier zijn leven lang last van blijft houden. Ooit heeft er een ongelofelijke onzekerheid gezeten die verhuld moest worden en nu is dat narcistische masker bijna niet meer te onderscheiden van de persoon zelf. Een masker dat meestal het gevolg is van een traumatische gebeurtenis, misbruik of verwaarlozing.
Mensen die lijden aan een narcistische persoonlijkheidsstoornis zijn in meer of mindere mate ongevoelig voor oxytocine, ook wel het ‘knuffel-hormoon’ genoemd. Een hormoon dat een belangrijke rol speelt bij het vermogen om ons te binden en plezier kunnen beleven bij het hebben van sociale contacten. Voor mij zijn connectie, verbondenheid en kwetsbaarheid bijna een eerste levensbehoefte geworden. Het geeft mij voldoening en speelt een hoofdrol in het ontvangen van liefde. Als ik dit weg zou nemen? Als ik niet in staat zou zijn om deze behoeftes op deze manier te voelen en te vervullen? Wat zou ik aangrijpen om dezelfde mate van voldoening en bestaansrecht te bereiken?
Je kan het iemand niet kwalijk namen, ook al is die persoon wel de directe oorzaak van de ellende waar jij doorheen moet. Je bent boos, verdrietig en misschien compleet gebroken. Pijn die er mag zijn. Tegelijkertijd is de onmacht er aan beide kanten. Emoties kennen geen veilige weg en jezelf hiervoor volkomen afsluiten, en daarmee jezelf dus afsluiten van een persoon, lijkt de enige oplossing. Het is de enige weg die je kent.
Wanneer de narcistische persoonlijkheidsstoornis extreme en onberekenbare vormen aanneemt is hulp vaak de enige manier om de relatie te kunnen herstellen of überhaupt mogelijk te maken. Wanneer je leeft met een partner of familielid die deze stoornis heeft, is het erg moeilijk om hier verandering in te krijgen. Herstellen van narcisme is erg lastig, maar niet onmogelijk. De grote, allesomvattende onzekerheid die hierachter zit is moeilijk te vangen en voor die persoon vrijwel onmogelijk om te erkennen. Als alles in het teken staat van de waardering die van anderen moet komen, zelfs als je dat eigenhandig die kant op moet sturen, is er bijna geen kans op een fijn leven. Met de juiste, intensieve therapie kan iemand zich bewust worden van het gebrek om zich in de ander in te kunnen leven. Het besef kan groeien dat iemand hier altijd extra moeite voor zal moeten doen. Het zal alleen nooit aangeleerd kunnen worden zoals bij anderen. Niet uit onwil, maar uit onvermogen.
Veel narcisten zullen echter niet snel naar hulp zoeken. Behandeling is zwak. Het is toegeven aan een zwakte die misschien al jaren uit het leven verbannen is. Zwakte waar niet aan toegegeven mag worden. Zwakte die wij misschien allemaal wel herkennen. Misschien is het verlangen om te veranderen er wel, maar is het zo verweven met de angst om verlaten te worden, dat het altijd makkelijker is om die stap voor een ander te maken. Het leven is niet zinloos zolang er mensen zijn om jouw bestaan te erkennen. Om jouw persoonlijkheid te erkennen, die door de grootsheid lelijk is geworden. Zonder mensen is het leven zinloos. Eenzaam in het middelpunt.
Net zoals ieder ander mens heeft iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis ook goede en mooie kanten. Met een scherp gevoel voor humor kan diegene ineens verrassend uit de hoek komen. Ook kan iemand grenzeloos ambitieus zijn. Hierbij weet die persoon vaak meteen hoe het beste te werk te gaan en hoe anderen hierbij betrokken kunnen worden. Wanneer er iemand nodig is om een praktisch probleem op te lossen past deze rol vaak als een jas en zal die persoon zichtbaar stralen. Hij of zij is van belang geweest en deed ertoe. Dat is het ultieme geluk.
Nogmaals, een narcistische persoonlijkheid ben je niet, dat heb je. Je bent ook nog steeds je eigen persoonlijkheid, je eigen karakter. Al het moois en goeds wat daarbij hoort, dat blijft van jou. Het zal soms overschaduwd worden, door alles waar je tegen vecht en alles wat je in stand probeert te houden, maar je bent geen slecht mens.
Ik denk dat niemand begrip hoeft op te brengen voor het slechte gedrag dat mensen kunnen vertonen, of dat nu het gevolg is van een persoonlijkheidsstoornis of niet. Waar ik op uit ben, is begrip voor de pijn die erachter zit. Die pijn, die voor iedereen anders is en op een andere manier naar de oppervlakte komt. Die pijn, die tegelijkertijd zo pijnlijk herkenbaar is. Die pijn verdient ook een stem.
Bron: pixabay, freestocks
Gerelateerde blogposts
Reacties
Een narcist erkent niet dat hij een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Het ligt namelijk nooit aan hem of haar.
Het stukje "wanneer iemand nodig is om een praktisch probleem op te lossen, past deze rol vaak als een jas" klopt heel erg, maar ik mis de toevoeging dat hij / zij dat altijd doet om het eigen ego op te krikken. Want hij / zij haalt je weer keihard neer zodra je niet meer kwetsbaar bent. Dat is één van mijn ervaringen.
"Arguing with a Narcissist is like getting arrested. Everything you say can and will be used against you"
Wel of geen Narcistisch persoonlijkheis
stoornis .
Iemand is pas een rat als het is bewezen .
Als iemand een Narcistisch persoonlijkheis
stoornis heeft maar geen andere mensen slachtoffer maakt van misbruik etc.is er niks aan de hand
Wel of geen Narcistisch persoonlijkheis
stoornis .
Iemand is pas een rat als het is bewezen .
Als iemand een Narcistisch persoonlijkheis
stoornis heeft maar geen andere mensen slachtoffer maakt van misbruik etc.is er niks aan de hand
Ik heb zelf een vader met een (niet vastgestelde) narcistische persoonlijkheidsstoornis.
Op dit moment heb ik ook geen contact met hem.
Zo lastig om met deze mensen om te gaan.
Linksom of rechtsom heb je áltijd de keuze om hulp te zoeken. Dat is een bewuste keuze die je wel of niet maakt. Op het moment dat je het leven van de mensen om je heen (lees je kinderen) dusdanig naar de tyfus helpt (laat ik het beestje even benomen zoals het is), blijft helpen, altijd anderen overal de schuld van geeft en hulp weigert, dan ben je mijn inziens wel degelijk een slecht mens.
En ja, ik ben extreem bevooroordeelt. Waarom? Omdat ik van dichtbij weet hoe het is als men je leven compleet door de wc spoelt.
Voor degene die begrip en zelfs medelijden hebben met een narcist: laat jezelf eens een week opsluiten in een kleine ruimte met een narcist. Eens zien hoe groot het begrip dan nog is.
Wel of geen Narcistisch persoonlijkheis
stoornis .
Iemand is pas een rat als het is bewezen .
Als iemand een Narcistisch persoonlijkheis
stoornis heeft maar geen andere mensen slachtoffer maakt van misbruik etc.is er niks aan de hand
Thnx Daphne! 😘
Natuurlijk is het wel belangrijk om te beseffen dat er een verschil is tussen iemand met narcistische persoonlijkheidskenmerken en iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ik ken mensen die duidelijk narcistische kenmerken hebben en zich hier ook van bewust zijn. Zelf hebben ze er geen last van, de omgeving wel... deze mensen kiezen er bewust voor om te zeggen dat de omgeving zich maar aan moet passen. Dat is natuurlijk een heel andere situatie dan iemand met een duidelijke stoornis.
Het is jammer, maar ook begrijpelijk, dat er nog zoveel vooroordelen zijn. Als gezond persoon is het heel lastig voor te stellen wat zoiets met je doet. Door mijn eigen stoornissen-kwartet heb ik veel meer begrip gekregen voor / inzicht gekregen in andere stoornissen en andere psychische ziektes. Dat zie ik dan maar als een positieve kant van alle ellende...
Wel of geen Narcistisch persoonlijkheis
stoornis .
Iemand is pas een rat als het is bewezen .
Als iemand een Narcistisch persoonlijkheis
stoornis heeft maar geen andere mensen slachtoffer maakt van misbruik etc.is er niks aan de hand
Ja, ze zullen best wel lijden (vooral als hun ego gekrenkt wordt :-/)
Maar daar blog komt bij mij over:...Alsof ik medelijden ermee moet hebben.
Met andere woorden (vanuit de gedachte van een narcist), heel hard moet gaan rennen voor ze.....
Ja, het is heel zielig voor ze, maar voortaan doen ze het zonder mij. Ik wil er niets meer mee te maken hebben.
Wel of geen Narcistisch persoonlijkheis
stoornis .
Iemand is pas een rat als het is bewezen .
Als iemand een Narcistisch persoonlijkheis
stoornis heeft maar geen andere mensen slachtoffer maakt van misbruik etc.is er niks aan de hand
Ik heb in ieder geval geen contact meer met haar, en ik hoop oprecht dat ze ooit hulp zal zoeken maar ik vrees dat ze zich altijd te trots zal voelen
Het is wel erg dat de kans op genezing zo klein is en ik kan het heel erg voor hen vinden,maar je moet voor jezelf kiezen en met ze breken voordat ze je leven vernietigen.
Aan alle Reagluurders
Wel of geen Narcistisch persoonlijkheis
stoornis .
Iemand is pas een rat als het is bewezen .
Als iemand een Narcistisch persoonlijkheis
stoornis heeft maar geen andere mensen slachtoffer maakt van misbruik etc.is er niks aan de hand
Als jij wil vergeven is dat helemaal prima, jij maakt de keuze. Maar als je dat niet wil of kan, is dat ook helemaal prima. Jij staat aan het roer hierin en je hoeft het jezelf niet kwalijk te nemen als je het niet doet.
Dit blog bevestigt hoe je als slachtoffer nog langer opgesloten blijft omdat je als empathisch mens steeds rekening houdt met de ander. De narcist houdt alleen rekening met zichzelf. Ga je er tegenin dan heb je geen verbinding meer met de narcist. De narcist zal er alles aan doen om jou te overtuigen van je ongelijk en als je braaf doet wat hij of zij zegt ben je weer vriendjes. Kijk er eens naar en durf het aan te gaan. Durf het aan te gaan met jezelf en zoek hulp. De narcist mag van niets weten, want hij pakt je zo in of alles af. Verwacht van de narcist niets en al zeker geen hulp.
Wel of geen Narcistisch persoonlijkheis
stoornis .
Iemand is pas een rat als het is bewezen .
Als iemand een Narcistisch persoonlijkheis
stoornis heeft maar geen andere mensen slachtoffer maakt van misbruik etc.is er niks aan de hand
Wel of geen Narcistisch persoonlijkheis
stoornis .
Iemand is pas een rat als het is bewezen .
Als iemand een Narcistisch persoonlijkheis
stoornis heeft maar geen andere mensen slachtoffer maakt van misbruik etc.is er niks aan de hand
Neemt niet weg dat de narcist ook een mens is, en als ie zelf niet zo beschadigd zou zijn van binnen, zou ie vast en zeker ander gedrag kunnen vertonen. Liefdevoller, op verbinding gericht ipv op vernietiging van alles waar ie zich bedreigd door voelt. Maar ja, dat kan ie dus niet. Er zit teveel pijn in de weg, waar ie niks mee kan. Volgens mij staat die pijn aan het stuur bij de narcist. Kun je nagaan wat er een shit van binnen er. Die die zelf niet ziet, maar waar de omgeving zo onder lijdt. Ik weet er alles van.
Ik merk steeds weer hoe goed het mij doet, om op een gezonde manier mijn grenzen aan te geven, niets meer te willen van de narcist in mijn omgeving. Er valt niets goed te praten van zijn gedrag en toch wens ik de narcist vanuit de verte het allerbeste toe. Dat doet mij goed. Is beter voor mijzelf dan boos blijven. Maar het is niet gemakkelijk, telkens weer een bewust keuze maar lukt ook dikwijls niet... Heb alle begrip voor de mensen die kwaad om deze blog zijn. Iemands pijn zien is echter niet iemands gedrag goedpraten, echt niet. Sterkte iedereen!
Je verhaal is heel herkenbaar. Hier na 9 jaar een briefje in de bus gekregen dat hij zijn spullen laat ophalen. Diagnose narcistische en afhankelijke persoonlijkheidsstoornis. Ook ik zag zijn pijn en soms als we samen waren (voornamelijk op vakantie) kwam zijn enorme kwetsbare kant boven en liet hij zijn onzekerheid zien wat me die 9 jaar bij hem heeft gehouden. Toch denk ik nu heel af en toe of het manipulatie zou zijn geweest.. het is allemaal nog erg vers. Na zijn opname in afkickkliniek had ik weer hoop, echter had hij daar weer een andere vrouw opgedoken en zat hij tijdens de nabehandeling in de pauzes alweer op Tinder. De enorme tegenstrijdigheid, alsof er twee personen in hem leefden. De laatste drie jaar depressief en ongelukkig. Eetstoornissen, heel kort lontje en eigenlijk bijna altijd bozig. Ik probeer de puzzel te maken en het te begrijpen, maar blijf in rondjes draaien. Zijn zoon wil hem niet meer zien. Hij is sinds begin feb in therapie voor depressie en heeft eind maart een punt achter onze relatie gezet. Hij lijkt nu gelukkiger dan ooit en zijn leven perfect op orde. Vreemder kan bet niet meer, en im begin ook zoals zovelen aan mezelf te twijfelen of ik misschien de narcist ben geweest, alhoewel ik al jaren jn therapie ben (af en aan) om met de stress van de relatie om te kunnen gaan. Ik heb nog een lange weg te gaan om alles een plekje te geven.
Je woorden zijn helemaal van toepassing op mij. Heb hetzelfde gevoel. Over mijn ex.
Het enige verschil is dat ik daarnaast een probleem heb met codepentantie en relatieverslaving. Daar moet ik serieus aan werken.
mar super zielig met zware inpackt op mijn levens geschiedenis
els van het door u geschreven stukje inderdaad ik ken te veel mensen die naderhand narcist blijken te zijn jammer
Ze zijn zeker slecht en slechte mensen bestaan! Narcisten kunnen omturnen in psychopaten. En we weten allemaal waar psychopaten toe in staat zijn.....juist.
Er zijn zelfs narcisten die zo geboren worden
Maar er zijn nog altijd mense die hey NIET begrijpen en je niet geloven!
Ze gaan over lijken
,,;;
en of ze ziek zijn nee maar maken anderen af is da ziek nee is dat slecht ja;
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,slechte tijd ,, en ze komen er mee weg he das t ergste en de liefste mensen de braafste vernietigen ze zo worden slachtoffers van nietig verklaard
gen ze om ze ziek te maken
Ze kunnen moeilijk met tegenslagen omgaan,ik ben ingeruild voor een veel jonger iemand.
Over zijn emoties sprak hij niet tijdens mijn ernstige ziekte. Ik ben vreselijk geestelijk mishandeld .ik wist dat hij zich nooit uitte en kon dat goed hendelen,maar bij scheiding leer je iemand kennen.
Trots en aanzien,status en geld.
Is nu een heel andere man,ze hebben geen persoonlijkheid en passen zich aan een ander.
Ik vind het nu triest en zie een eenzame man ,maar hij zal dat blijven ontkennen.
Mijn zelfvertrouwen wilde hij naar beneden halen...het was vreselijk...al vier jaar hulp en opgenomen geweest.
Hij was alles wat ik me kon wensen in een man.
Na een behoorlijke periode van zwaar depressief te zijn geweest leek ik in de hemel terecht te zijn gekomen.
Toch voelde ik dat dit te mooi was om waar te zijn.
En al na een maand begon zijn jaloeziewaan op te spelen,
ik noem het bewust waan omdat we allemaal weleens jaloers kunnen zijn . Gezonde jaloezie is dat maar dit was niet gezond meer .
Ik vond het in het begin wel een compliment want ik dacht echt dat ie me zo leuk vond totdat het van kwaad tot erger werd.
Ik werd om de haverklap beschuldigd van vreemdgaan terwijl ik dat gewoon echt niet deed.
Waarom zou ik ? Ik was nu eindelijk weer gelukkig.
Ik ging er in mee en deed wat ie vroeg van me.
Ik gaf mijn telefoon af toen hij even weg moest , liet hem mee kijken op mijn laptop als ik berichten kreeg , hij kwam me controleren zelfs als ik even moe was en naar bed ging kwam hij langs om te kijken.
Ik besefte niet dat ik toen al mezelf kwijt was en dit toe liet.
Ik hoopte alleen maar dat ie eens ging inzien dat ik niets voor hem te verbergen had dan zou het vast wel over gaan.
Ik kreeg de ene na de andere beschuldiging naar mijn hoofd.
Hij zag zelfs mannen naar binnen gaan die er niet eens waren.
Heeft me opgenomen ( toen ie even weg ging ) met zijn mobiel om te bewijzen dat er iemand bij me was. Er was niemand maar hij hoorde toch echt iemand.
Ik ben gevolgd toen ik naar de stad ging ,hij heeft bij me op de schutting gezeten s nachts om bij mijn slaapkamerraam naar binnen te kijken of er iemand was enz enz.
Het raakte uit hier door en ik vond het zo erg en wilde zo graag dat ie in zag dat ik zo niet was dat ik steeds maar bij hem langs ging om met hem te praten. Steeds werd de deur bruut voor mijn neus dicht geslagen. Ik kon het maar niet accepteren dat ie zo over me dacht en bleef maar proberen. Tevergeefs ! Ik werd er ziek van en ging aan mezelf twijfelen wat mijn aandeel in deze relatie was dat ie zo over me kon denken.
Ik heb het nooit kunnen verwerken.
Ik hunkerde naar een excuses en dat ie zag wie ik daadwerkelijk was.
Na een hele poos spraken we weer af .
Het contact verliep moeizaam.
Ik kon komen wanneer het hem uit kwam en vervolgens de meest nare dingen over me heen krijgen.
Hij treiterde me , zei de meest neerbuigende, kwetsende dingen over en tegen me kortom hij tergde me tot op het bot .
Ik werd volledig leeg gezogen maar bleef toch verlangen naar die mooie kant van hem want dat had ie ( dacht ik )
Ik ben verslaafd geraakt aan een narcist .
Ik ben me hier nu heel bewust van.
Ik heb me hier voor heel erg geschaamd want wie laat zich nou zo misbruiken ? Je dumpt iemand toch gewoon en verbreekt al het contact . Dat werd door mijn omgeving gezegd en door anderen die dit nog nooit hebben mee gemaakt.
Er wordt helaas te licht over gedacht .
En dat je het steeds zo ver laat komen daar schaam je jezelf al genoeg voor.
Maar werkelijk , je hebt geen idee hoe moeilijk het is om los te komen van een narcist zeker als je verslaafd bent geraakt .
En dit zeg ik als iemand die ongelooflijk veel in dr leven heeft mee gemaakt .
Ik heb heel veel pijn gekend en dat is behoorlijk wat maar dit is het pijnlijkste en moeilijkste wat ik ooit in mijn leven heb mee gemaakt .
Het maakt je ziek en verscheurd je , je bent een leeg gezogen waardeloos hoopje die alleen nog naar die persoon verlangd .
Als mijn hart zou worden na gekeken en er zitten scheuren in geloof ik dat meteen zo veel pijn doet het en nu nog steeds.
Je bent zo onzeker en angstig en krijgt het idee dat je niet meer verdiend dan dit . Als hij jou zo behandelt dan zal je het wel verdienen. Je probeert zijn gebreken te compenseren door nog liever te zijn , nog meer begrip te tonen waarom ie zo doet , je gaat je nog leuker kleden voor hem .
Het is geen liefdesband maar een traumaverbinding .
Als andere mannen naar je kijken geloof je zelfs niet eens meer dat je mooi bent.
Het gaat zelfs zo ver dat je wordt gehersenspoeld / gaslighting
Het is al dikwijls zo ver gekomen dat ik mijn excuses aanbood terwijl hij mij iets had geflikt gewoon om hem niet kwijt te willen raken. Ik huilde op dat moment en zei dat ik het zo erg vond dat we ruzie hadden. Het enige wat ik kreeg was een ijskoude blik .
Alles is jouw schuld volgens de narcist , hij heeft er geen enkel aandeel in en zal nooit zijn excuses aanbieden.
Als ie dat wel zou doen heeft ie iets van je nodig of hij doet het omdat ie bang is dat je hem verlaat maar niet omdat ie het meent .
Zelfs als hij iets doet en je spreekt hem er op aan wordt hij kwaad omdat je iets naars hebt gezegd tegen hem.
Het meest enge aan een narcist is dat hij geniet van jouw pijn.
Ik begin langzamerhand te genezen en heb heel veel over narcisten en narcistisch misbruik gelezen.
Het helpt me enorm en snap nu mezelf en deze vreselijke persoonlijkheidsstoornis ook beter. Ik kan het nooit helemaal snappen omdat ik een hsp er / empaat ben.
Maar zo werkt het dus bij narcisten :
Namelijk , hoe meer je lijdt , hoe meer hij zich voedt.
Ik wou steeds geloven dat er nog iets goeds in hem zat en heb daardoor steeds mijn hoofd gestoten.
Ik kon niet en weigerde te geloven dat iemand zo slecht kan zijn.
Jij bent leeg gezogen en hij gaat door.
Dit is precies wat ie wilt.
Ze hebben jou enkel en alleen nodig om je te kunnen misbruiken.
Ze houden niet van je ook al wil je geloven dat er nog gevoel zit .
Je hebt geen band met hem.
Hoe meer je hem lief hebt , hoe meer hij je veracht .
Als ie je vervolgens weer nodig heeft kan hij wel even de sympathieke man spelen die heel attent is en met je begaan.
Om jou vervolgens nog harder dan te voren te kwetsen.
Ik ben inmiddels gestopt met excuses te zoeken voor zijn gedrag.
Hij is nou eenmaal echt een leeg empathieloos persoon.
Het is de harde waarheid maar het is niet anders.
Ik ben gestopt met geloven dat er nog iets goeds in hem zit.
Ik heb hem ooit de meest erge dingen toe gewenst maar ik realiseer me nu dat de ergste straf die zo'n persoon kan krijgen is dat ie zo is en hoe meer je van jezelf gaat houden , hoe slechter hij zich voelt.
Je kunt alleen van narcistisch misbruik herstellen als je weer van jezelf gaat houden , goed voor jezelf gaat zorgen en met lieve mensen om gaat die ECHT van je houden.
Als je gaat inzien hoe waardevol je bent en beseft ( en dat is het allerbelangrijkste ) dat je ondanks alles nog zo veel liefde in je hebt en je nog lief kan hebben dan ben je al een heel eind.
Jij bent een waardevol persoon en hij daarentegen is een monster dat met zichzelf moet leven.
Hij is degene die ziek is en niet jij !
Zoek de kracht in je geloof, God! Hij is ware liefde. Je moet niemand op een verhoog zetten, alleen God. Hij moet de kern zijn in je leven. Je zult genezen als vanzelf. Het is een lange weg, een proces, en je moet daarom nog niet elke zondag in de mis zitten. Maar Hij zal die leegte in je opvullen, die je hebt door het gemis aan je partner. Want je blijft getrokken naar die mooie, charmante, maar valse kant van je ex-partner...Veel sterkte toegewenst!
Wel of geen Narcistisch persoonlijkheis
stoornis .
Iemand is pas een rat als het is bewezen .
Als iemand een Narcistisch persoonlijkheis
stoornis heeft maar geen andere mensen slachtoffer maakt van misbruik etc.is er niks aan de hand
Als slachtoffer aan je UE u zelve ikke
Ook ik zie de onzekerheid en zie soms 2 verschillende personen.
Zie ook dat hij niet kan toegeven dat het niet klopt.
Maar de mooie dingen zijn die echt of toneel dat lijkt wel oprecht.
Maar toch ook al met een collega aan het flirten geweest voor aandacht.
Verhalen over mij opgehangen dat hij geen begrip kreeg tijdens zijn ziekte!
Zij vond het zo zielig en zou hem wel ondersteunen!!
Ik loop weg als hij me in een ruzie gaat afzeiken en ga dan winkelen,naar een vriendin en negeer hem gewoon.Doe ik dat niet dan is er drie dagen stilte!
Dus als ik het nalees behoorlijk wat ontkenning! Ik ben bijna 65 en ww zijn 7 jaar samen,ik wil zo niet samen oud worden.Maar ook ik dacht tot vandaag dat therapie wel zou helpen.Maar de grootse vraag is kunnen ze wel anders? Zo wil toch niemand zijn?zien ze het echt niet zoals het is?
Ik bedoel dus infijte zijn ze kleine kindjes en da gaat niet te samen met hun uiterlijk als volwassene en hun status bev gezinshoofd ofpartner of man
We hebben het over een maatschappij, waarin je je aan de regels moet houden. Je misbruikt geen andere mensen geestelijk, lichamelijk, financieel noch emotioneel voor eigen voordeel. Doe je dat wel, dan ben je een slecht mens, Altruïstische gevoelens zijn de narcisten vreemd.En juist altruïsten
willen narcisten helpen; voelen zich tot hen aangetrokken.Onze maatschappij wil dat je je aan de wet houdt,
vraagt volwassenheid , verantwoordelijkheid, eerlijkheid, hulpvaardigheid,
integriteit, BETROUWBAARHEID aan zijn leden.
Ouders, voed je kinderen zo op, geef zelf het goede voorbeeld en waarschuw ze voor(verborgen) narcisme! Voorbeelden genoeg.
En bij narcistisch misbruik; direct wegwezen.
Ik kan me niet voorstellen dat schrijfster van bovenstaand blok zelf geleden heeft onder pathologisch narcisme.
Annechien Boerema.
Er is gewoon geen enkele reden te verzinnen om het walgelijke en afstotelijk gedrag van een narcist goed te praten. Iemand die zwaar narcistisch misbruik heeft ervaren, gezien heeft dat zelfs de eigen kinderen hierdoor tot emotionele wrakken worden gemaakt kan echt geen greintje begrip voor dit soort mensen meer opbrengen. Ze zijn echt niet ontoerekeningsvatbaar en weten heus wel wat ze doen. Daarom praten ze ook alles wat krom is weer recht. Mijn ex zei over mij en zijn eigen zoon “ ik weet dat jullie hier letterlijk aan kapot zullen gaan” Ik zal nooit meer het eng sarcastisch lachje om zijn mond vergeten toen hij dat zei. Een narcist is geen slecht
mens...nee inderdaad, een narcist is gewoon een doorslecht mens.
echt bestaat.
Ik ben 50 en ik leef ja maar ik draag alle ellende mee dat me in men kinderjaren is aangedaan ik werd opgevangen en vooraf werd gezegd alsook ging studeren je kan dit niet aan dus ik heb 3 jaar gestudeerd en gestopt zonderdiploma ik nam een man waar alles kon en mocht thuis verdoemd om te mislukken werd me dag en nacht gezegd hoe dom ik was dus getrouwd en op men 28 ste inderdaad na paar kindjes trug nar t huis met open armen ontvangen voor de buiten wereld wat prachtig kijk haar ouders wat goede mensen toch maar wat de buiten wereld niet wist dat ik dag en nacht moest horen dat alles men fout was dat ik dom was had moeten luisteren enz nu jaren laaaaater wat denk je
Wel of geen Narcistisch persoonlijkheis
stoornis .
Iemand is pas een rat als het is bewezen .
Als iemand een Narcistisch persoonlijkheis
stoornis heeft maar geen andere mensen slachtoffer maakt van misbruik etc.is er niks aan de hand
wees niet boos of nijdig, want dan mislukt communiceren met de tegenpartij
Ik blijf erbij, degene die zulke uitspraken doet heeft echt nog nooit met een ware narcist te maken gehad in haar/ zijn leven.
Die zaken zaten grotendeels in mij. Ik werd inderdaad gegaslight, gemanipuleerd, bespeeld, etc maar IK was daar gevoelig voor. IK was onzeker en twijfelde aan mezelf. IK had de overtuiging dat het toch misschien wel aan mij lag, etc etc
En zelf had ik ook moeite om mijn gevoelens er te laten zijn, die diepe angst voor alle pijn van vroeger. Die dramatische, intense relaties met ups en downs waren als een pleister op een enorme wond. Relaties die m’n eigenwaarde en zelfvertrouwen enorm schaadden, maar ze hielpen als harddrugs om niet te willen voelen.
Het is heel makkelijk ‘de narcist’ de schuld te geven van alles en in de slachtofferrol te stappen. Ik lees hierboven meerdere keren de mening dat ‘de narcist’ toch echt de keuze heeft een ander wel/niet goed te behandelen. Maar uiteindelijk heb je ZELF ook de keuze om wel/niet weg te gaan. En zo niet, dan ben jij degene die verslaafd is aan de narcist en dat is nog altijd je EIGEN verantwoordelijkheid. Dat klinkt heel hard, maar zo heb ik het voor mezelf wel ervaren. Die houding heeft me ook gered uit de laatste toxische relatie die ik had. Als je dat niet doet, dan maak je van jezelf een slachtoffer.
En JA, mensen met NPS hebben meestal ontzettend veel meegemaakt en heel erg veel (emotionele) klappen gekregen. Denk je dat een kind ervoor kiest om bv zonder moederliefde op te groeien? En ervoor kiest om NPS te ontwikkelen? Ze zijn, vaak omdat ze op zo’n jonge leeftijd al zulke klappen hebben gekregen, niet in staat om te reflecteren op hun eigen gedrag. Ze zijn emotioneel nog onvolgroeid. Het besef dat zij daar wat aan kunnen doen is er niet, ze zijn emotioneel ‘onaf’. Dit betekent echter niet dat hun pijn niet geleden is omdat ze andere mensen pijn doen. Het is voor hun geen keuze om zo te zijn geworden.
Ik kan daar nu goed begrip voor opbrengen en me daar in inleven. Alleen zorgt dat er niet meer voor dat ik ze toelaat in mijn leven, omdat ik inmiddels genoeg zelfvertrouwen en zelfliefde heb om te weten wat ik nodig heb. En inzicht in de klappen die ik zelf heb gekregen, waardoor ik me vreselijk heb láten behandelen. Niet eerder weg ben gegaan. Nu weet ik dat ik emotionele verbinding nodig heb, iemand die ook aan mij en mijn behoeften denkt. En het accepteren van een relatie met een partner die me dat niet gaf, had ook alles met mijn issues te maken.
Juist door uit de slachtofferrol te komen en je eigen aandeel te zien kun je, mijns inziens, liefdevol en met compassie naar iemand met NPS kijken. Wetende: ze hebben een heel moeilijk leven (gehad) en ze hebben, net als ik, veel pijn gehad. Ik ben dan dankbaar dat ik, mede door wel te kunnen reflecteren op mezelf, uit deze verslavende dynamiek heb kunnen stappen. En heb dan eigenlijk gewoon medeleven voor ‘narcisten’ die dit niet kunnen. Die zijn gedoemd om zo te blijven leven, zonder emotionele verbinding en daadwerkelijke, diepe liefde. En dat kan ik dus juist voelen omdat ik zelf weet ‘never again’.
In mijn vorige relatie had ik geen band met hem, ik wist niks over hem en hij was meestal niet thuis en als hij thuis was was hij een vreemde voor mij. Alles was wel mijn schuld en ik deed biets goed. Ik wist ook nooit waar hij naartoe was. Ik wist niet af van het bestaan van zijn fb accounts waar hij op datingsites ging.
Nu heb ik een relatie met iemand die zichzelf de beste vindt en alles wat met hem te maken het beste moet zijn. Zijn dochtertje en het zoontje dat wij samen hebben. Mijn kinderen uit de relatie met mijn ex zijn van minder belang. Naar mij toe is hij apathisch, weinig betrokken of overbetrokken en spiegelt hij Mijn problemen op zich. Dat hij slachtoffer is van mijn echtscheiding, het gedoe met mijn ex etc want hij wil dit niet. Ook kan hij mij enorm pijn doen en dreigen met weggaan als hij een woedebui heeft over iets wat hem aanbelangt. Maar hij beschouwt mij als de schuldige. Als ik een boek wil lezen wimpelt hij dat af van je hebt daar geen tijd voor of iets dergelijk. Ik heb niet het gevoel dat hij mij waardeert voor mijn zijn. Alles draait om hem. Hij is slachtoffer. Anderen zijn minderwaardig. Hij is great en heeft ambitie. Kent geen genade en zoekt toenadering als ik door hem over mijn toeren ben geweest en gekwetst ben geweest. Een lief woord of een knuffel vanuit zichzelf kent hij niet. Hij zegt dat ik dat moet verdienen.
Mijn hart bloedt.
Ik voel mij bedrogen in mijn liefde.
Heb ik te maken met een narcist?
Ik ben bang.
Koekimonster
Ik was altijd bang. Die angst is mij blijven achtervolgen. Werd mijn enige trouwe bodygard. De enige die ik lang heb vertrouwd. Angst hield mij op mijn hoede, vertelde mij wanneer weg te duiken. Transparant te zijn. Mij wapenen kon ik niet. Het enige wat mij restte was heel goed luisteren naar mijn buikgevoel. De energie vertalen zo ik weet wat voor weer het zal worden. Elk detail in me opnemen. Waakzaam blijven. Absorberen zo je het leert vertalen als het kraken van een code om een uitweg te vinden uit het strijdperk waar fair play onbekend zal blijven. Voor de leeuwen geworpen, Just for fun. Ondergaan is het enige wat ik kon. Zorgen dat de omstandigheden draagbaar bleven door altijd voorzichtig te blijven, zwijgen en zorgen dat je nooit in de weg staat maar wel altijd present wanneer verwacht. Als een schaduw met naam maar geen identiteit.
Het is alsof je op de wereld wordt gezet in het oog van windhoos vol agressie, verdriet, haat en nijd waar windsnelheden ervoor zorgen dat je geen enkele bewegingsvrijheid geeft. Angst giert dan door je hele lichaam heen en het stopt nooit. Je gaat ermee slapen en staat ermee op want je bent nergens veilig. Ook niet buitenhuis want ondertussen hebben ze jouw naam door het slijk gehaald en ben je nergens nog veilig. Daar zorgt de schaamte wel voor. .
ik had toen nog geen weet over narcisme buiten het verhaal van Echo en Narcis uit de Griekse mythologie. Ik was trouwens in constante alertheid. Overleven is dan het enige doel dat de dag vult met als gevolg je zelf gaat geloven dat er echt wel iets met je niet in orde is en wordt, een zonderling. Ik ben zelfs nooit boos geweest want daar heb ik nooit aan gedacht. Het enige wat ik deed als er al tijd was omdat te doen want ondertussen deed ik ook al het huishouden, zat ik te dagdromen. Wow, ik vergeet nooit het moment dat ik besloot te vertrekken om nooit meer terug te gaan. Met een kleine sportzak gevuld met amper iets, maar wel met heel veel gelukzaligheid, ben ik vertrokken.
Wist ik veel dat de machteloosheid die zo eigen is als je met narcisme te maken krijgt, bij mij zou komen inwonen maar dan in een nog heel jonge gedaante. Een tiener die rijkelijk bedeeld is door de natuur op alle vlakken. Ik kan u zeggen, dat is als vallen in een zwart gat waar geen enkele houvast je kan helpen. Het enige dat ik voor mij hield was de wetenschap dat zij daar niet de oorzaak van is. Zij er nooit voor gekozen heeft. Besloot ik met heel veel angst met de kans om mezelf te verliezen want narcisme eet je levend op als je niet bij jezelf kan blijven maar de rug keren kon ik niet. Kreeg het niet over mijn hart. Zo jong en toch al gevangengezet in een harnas en een helm waar een klein raampje maar weinig licht werpt op de wijde wereld.
Dat was een hele slopende periode. Ik kwam terecht in een kolk van immense pijn, tranen gevolgd met vele woeste buien. Alsof zij gevangen zat te midden van een orkaan die al wat ze liefhad had meegesleurd en haar alleen achterlaat. Wanneer de pijn haar te veel werd, volgde er steevast een gigantische tsunami die denderend zonder enige mededogen over de koppen rolt tot ver buiten het epicentrum. Sleurt alles mee dat op het pad ligt en trekt zich dan even snel terug als een lafaard die doet alsof er niets aan de hand is maar buiten het oog van iedereen zich nog dieper graaft want het kan geen licht verdragen. Het doet te veel pijn. De energie die dan wordt vrijgelaten, is enorm. Eenmaal zij uitgeraasd was, ging ik altijd kijken waar ze was. Bleef en vroeg dan steeds waarom. Ik had gelukkig geleerd dat het niet persoonlijk is. Bij narcissen is dat zelden of nooit want het draait om hen. Soms met reden, soms ook niet. Eigenlijk weet je dat nooit met zekerheid want het is moeilijk na te gaan. Het werd een uitputtingsslag die met de tijd in intensiteit groeide. Niet in strijd gaan, was het enige wat ik kon doen want dan ben je sowieso gezien. De vele uitbarstingen die een dag in beslag kunnen nemen, werden me uiteindelijk bijna te veel. Ik vermagerde plots razendsnel. Mijn tanden vielen zelfs uit. Ik ben heel diepgegaan. Dan wordt het riskant want dan wordt het moeilijk om de juiste emoties bij de juiste te plaatsen. Wordt het een kluwen waar je in kan verdwalen. Beland je in de waanzin van hun overleving. Stap je mee in de gigantische leegte dat vol is met van alles en nog wat maar niets waar je blij van wordt. Gebeurt er weinig, beweegt er amper iets. Is het windstil. Daar waar haar hartje klopt. In het oog van de storm die dagelijks in haar hele zijn woedt. Alleen en onbegrepen. Ze begrijpt er zelfs niet van. Stil in het duister waar geluid een toontje lager zingt, daar waar ze wel haar tranen laat vloeien. Waar niet de wet van de sterkste telt. Daar waar al het gevoel dusdanig is opeen gepropt als een singulariteit dat wacht op een big bang maar niemand die aanklopt. Ze is zelf de code kwijt. Uit paniek, toen niet aan gedacht. Een kind kijkt nooit vooruit. Het reageert met wat het dan heeft. Zij heeft nooit kunnen weten dat ze later zelf het grootste slachtoffer zal worden van haar gedragsstoornis dat haar gevangen houdt en ervoor zorgt dat ze vertrappelt wat ze in feite zelf zo graag wenst.
de dag wanner ze in staat zal zijn in te zien dat zij zelf diegene is die haar hele zijn in het harnas heeft gehesen. Dan zal ze eveneens ontdekken dat dit een reactie was uit angst. Dat niet zij zomaar een rot karakter heeft. Dat haar blauwdruk vele meer omvat dan narcisme alleen. Dan pas zal zij de moed bijeen kunnen rapen om de helm van haar hoofd te halen. Zichzelf uit het harnas te hijsen en ontdekken dat de zon schijnt voor iedereen. Dat ze niet hoeft bang te zijn. Ze heeft gewoon een heel belangrijke les gemist die van essentieel belang is om geluk te kunnen ervaren.
Ze zal nog jaren een burcht van schrikbarende omvang blijven maar op een dag zal zij haar ophaalbrug laten neerdalen. Zal ze buiten komen en zal het blijken dat deze narcis wel degelijk een bloem is. Dat hoop ik van harte. Ik blijf erin geloven.
Ooit zij een kameraad mij dat ik op een dag verlost zou worden van mijn angsten. Schrik dan niet dat het niet als een bevrijding zal aanvoelen maar alsof je in een gigantische leegte beland. Maak je dan gewoon geen zorgen. Het is als een nieuw hoofdstuk dat ik zelf mag vullen met alles wat jou blij maakt. Je zal snel inzien dat de leegte vervuld zal geraken met alles wat jou beroerd. Het is jouw donkere kamer om mooie plaatjes te maken. Uit te laten dat ongewenst is.
Pas een half jaar geleden begreep ik waarover hij het had. Ik verstop mij niet meer omwille ik hoog sensitief ben. Echo was ik al langer niet meer maar nu ben ik ook verlost van de angst die mij zolang loyaal heeft gediend maar er ook voor heeft gezorgd dat ik nooit echt buiten kwam. Net als Narcis die maar deels gezien blijft. Te bang te tonen wie ze zijn want ze weten het zelf ook niet. Dat is heel beangstigend. Het moet maar eens dor en dor slecht zijn. Pfff, gelukkig is het mij wel gelukt. Hoewel ik geen spoor van vernieling achter mij heb, is de vergelijking frappant. De narcis explodeert en HSP implodeert. Wij waren elkaars spiegel en spiegels liegen niet. Het geeft alleen weer wat het voor zicht krijgt. Zo ontdekte ik dat ik diegene was die mezelf niet losliet. Toch ken ik geen vijanden. Door de angst die al langer overbodig is en niet meer dan een overblijfsel is van uit vervlogen tijden los te laten, liet ik narcisme in mezelf toe. Een beetje eigenliefde kan heus geen kwaad. Ik heb niets kunnen veranderen voor haar maar ze blijft welkom, ze blijft komen. Ze is van de vrede gaan houden dat brengt rust. Komt ze ongewapend. Relaxter. Niet meer op oorlogspad. Hoop doet haar misschien op een dag echt leven.
In wezen deed ik ooit hetzelfde. Alleen pakte het bij mij beter uit voor mijn omgeving. Daar ben ik heel blij om want ook ik heb hier niet bewust voor gekozen. Maar ik begrijp hun pijn. Ze missen de andere helft en zoeken deze daarom bij anderen. Zo zij als een geheel ten tonele kunnen komen en voor even geen angst kennen. Schitteren, gezien zijn maar dan met geleende kenmerken van de partner. Daarom zij vaak Echo vinden want zij vindt hem. Beide zijn geamputeerd in hun zijn omdat het niet mocht of kon. Zijn zij in feite niet compleet. Een groot stuk blijft achterwege. Ongeweten. Het is er niet van gekomen, welke reden het ook moge zijn. Niet hun keuze want zij begrijpen er zelfs niets van. Al zal Narcis dat niet openlijk toegeven.
Dit is geen pleidooi voor het kwade dat erbij komt kijken maar voor de ziel die gevangen zit in het harnas. Door me in te leven kan ik het nu beter plaatsen. Hopelijk is er een zaadje geplant.
Zijn enige optie was om na mij onmiddelijk opnieuw op zoek te gaan naar een vers slachtoffer, waar hij langzaam weer het leven uit zal zuigen, zodat hij zelf verder kan.
Nadat ik hem eindelijk doorzag had hij eigenlijk geen andere keuze.
Ik vind het vreselijk om te zien, dat hij niet in staat is tot zelfreflectie, en ook geen hulp wilde aanvaarden, en dus ook nooit zal veranderen
Zes jaar lang ben ik heel voorzichtig bezig geweest om te proberen hem bij zichzelf naar binnen te laten kijken, maar tevergeefs; hij kon het niet zien.
Nog steeds zou ik bereid zijn om hem daarmee te helpen, maar ik weet dat ik los moet laten, en dat hij bovendien mijn hulp nu helemaal niet meer zou aanvaarden.
Want ik ben de schuld van alles, natuurlijk...
Maar het doet mij pijn wanneer ik denk aan zijn kinderen...
Dan heb ik zo met ze te doen, want die zullen de sporen van het leven bij een narcistische vader hun hele leven met zich meedragen.
Zijn gebrekkige geweten en afwezigheid van empathie hebben al veel schade aangericht.
De jongste is al in therapie geweest, vanwege gedragsproblemen.
(Hij zei dan: “Dat kind spoort helemaal niet”)
Ook wanneer ik denk aan zijn volgende slachtoffer dan draait mijn maag om.
Ik weet wat haar te wachten staat...
Maar ik sta machteloos.
Ik weet dat ik me moet focussen op mijzelf en moet gaan zorgen dat ikzelf zes jaar narcisme kan gaan verwerken.
Maar die kinderen vind ik nog wel het ergste van al...
Mijn ouders hebben toch gebrek aan inleving vermogen
Ouders zijn ervoor om hun kinderen te steunen en te helpen. Dit is wat zij trachten te doen. Het is hun taak om mij te voeden en tevreden te houden. Niet andersom. Ouders horen voor hun kind te zorgen, de was te doen, schoon te maken en de konijnen te voeden. Mijn ouders horen ook naar mij te luisteren en horen waar ik allemaal mee zit. Ik heb het zwaar terwijl anderen het makkelijk hebben. Ik heb het gevoel dat ze mij manipuleren want ze proberen te zeggen dat ik ooit moet gaan werken. Ze laten ook vacatures aan mij zien. Dit noem ik manipulerend en ik vind het bedrukkend. Het geeft mij een benauwd en gedwongen gevoel. Ik ben een gevoelsmens. Ik zal nooit een werkmier worden en ik wil het ook niet. De meeste baantjes vind ik ook dom en saai. Ik zit hier niet op te wachten. Het is zonde van de tijd en levert niet genoeg geld op van wat ik zou moeten verdienen. Ik vind het ook respectloos naar mij toe als ik op kantoor moet zitten
Het leven als nieuwetijdskind is zwaar, heel zwaar. Gisteren een vervelende eeuwenlange discussie gehad over mijn zakgeld. Ik weet dat er dit jaar inflatie is geweest maar ze willen mijn zakgeld niet hierom ophogen zucht. Dat ze af en toe geld problemen hebben is hun eigen schuld want ze werken niet hard genoeg, ze moeten dat niet van mijn zakgeld inhouden. Ik heb het heel zwaar de laatste tijd met denken, onder andere om deze redenen. Hoe kan ik tot rust komen als ik dit soort gezeik om mijn oren krijg? Wat moet ik in deze situatie doen?
Ik ben echt boos op mijn ouders door wat er net gebeurde!! ze willen dat ik een sollicitatiebrief schrijf voor de Appie. Dat ik maar vakkenvuller moet worden zijden ze. Eén hoe durven ze. Twee, zijn ze helemaal besodemieterd.
Ik Kan niet werken want ik voel mij zwak. De gedachten aan werk geeft mij hoofdPIJN.
Hoe kan ik hun de wijsheid teruggeven dat ik een nieuwetijdskind ben en mij mijn ding moet laten doen: filosoferen over het leven en bestaan. De beroemde Grieken waren ook filosofen en hebben de wereld veranderd. Ik vind dit uitermate respectloos
Het werkt niet om mij te pushen om te gaan werken. Dat werkt bij mij het tegenovergestelde want nu heb ik er al helemaal extra geen zin in. Waarom zou ik vakken gaan vullen als ik thuis spelletjes kan spelen? Dit slaat totaal nergens op. Ik wil ook als filosoof behandelt worden, niet als vakkenvuller. Dat ben ik niet en het is te zwaar voor mij. Ik vind het zwaar om de suiker te pakken, laat staan een heel krat vol. Ik ben niet zo sterk. Bij de gedachte moet ik al snel gaan ademen en ik krijg hoofdpijn van het idee. Laat domme werkmieren dit maar doen, ik heb belangrijkere dingen te doen dan dat. Als einstein niet kon uitvinden maar moest vakkenvullen, zag de wereld er heel anders uit. Jij stopt de mensheid met deze gedachten van je. En mijn ouders ben ik al helemaal zat (lees bovenstaande post). Zij zijn walgelijk respectloos naar mij toe. En nieuwetijdskinderen zoals ik worden altijd achtergesteld door middel van vooroordelen.
Ik hof ook geen studie te doen ik ben zelf intelligent in zelf te studeren ipv via georganiseerd onderwijs
..... ..............................
Mijn ouders hebben toch gebrek aan inleving vermogen
Ouders zijn ervoor om hun kinderen te steunen en te helpen. Dit is wat zij trachten te doen. Het is hun taak om mij te voeden en tevreden te houden. Niet andersom. Ouders horen voor hun kind te zorgen, de was te doen, schoon te maken en de konijnen te voeden. Mijn ouders horen ook naar mij te luisteren en horen waar ik allemaal mee zit. Ik heb het zwaar terwijl anderen het makkelijk hebben. Ik heb het gevoel dat ze mij manipuleren want ze proberen te zeggen dat ik ooit moet gaan werken. Ze laten ook vacatures aan mij zien. Dit noem ik manipulerend en ik vind het bedrukkend. Het geeft mij een benauwd en gedwongen gevoel. Ik ben een gevoelsmens. Ik zal nooit een werkmier worden en ik wil het ook niet. De meeste baantjes vind ik ook dom en saai. Ik zit hier niet op te wachten. Het is zonde van de tijd en levert niet genoeg geld op van wat ik zou moeten verdienen. Ik vind het ook respectloos naar mij toe als ik op kantoor moet zitten
Het leven als nieuwetijdskind is zwaar, heel zwaar. Gisteren een vervelende eeuwenlange discussie gehad over mijn zakgeld. Ik weet dat er dit jaar inflatie is geweest maar ze willen mijn zakgeld niet hierom ophogen zucht. Dat ze af en toe geld problemen hebben is hun eigen schuld want ze werken niet hard genoeg, ze moeten dat niet van mijn zakgeld inhouden. Ik heb het heel zwaar de laatste tijd met denken, onder andere om deze redenen. Hoe kan ik tot rust komen als ik dit soort gezeik om mijn oren krijg? Wat moet ik in deze situatie doen?
Ik ben echt boos op mijn ouders door wat er net gebeurde!! ze willen dat ik een sollicitatiebrief schrijf voor de Appie. Dat ik maar vakkenvuller moet worden zijden ze. Eén hoe durven ze. Twee, zijn ze helemaal besodemieterd.
Ik Kan niet werken want ik voel mij zwak. De gedachten aan werk geeft mij hoofdPIJN.
Hoe kan ik hun de wijsheid teruggeven dat ik een nieuwetijdskind ben en mij mijn ding moet laten doen: filosoferen over het leven en bestaan. De beroemde Grieken waren ook filosofen en hebben de wereld veranderd. Ik vind dit uitermate respectloos
Het werkt niet om mij te pushen om te gaan werken. Dat werkt bij mij het tegenovergestelde want nu heb ik er al helemaal extra geen zin in. Waarom zou ik vakken gaan vullen als ik thuis spelletjes kan spelen? Dit slaat totaal nergens op. Ik wil ook als filosoof behandelt worden, niet als vakkenvuller. Dat ben ik niet en het is te zwaar voor mij. Ik vind het zwaar om de suiker te pakken, laat staan een heel krat vol. Ik ben niet zo sterk. Bij de gedachte moet ik al snel gaan ademen en ik krijg hoofdpijn van het idee. Laat domme werkmieren dit maar doen, ik heb belangrijkere dingen te doen dan dat. Als einstein niet kon uitvinden maar moest vakkenvullen, zag de wereld er heel anders uit. Jij stopt de mensheid met deze gedachten van je. En mijn ouders ben ik al helemaal zat (lees bovenstaande post). Zij zijn walgelijk respectloos naar mij toe. En nieuwetijdskinderen zoals ik worden altijd achtergesteld door middel van vooroordelen.
Ik ben 34 jaar een nieuwetijds kind. Slim, intelligent maar ook gevoelig voor vibraties om mij heen. Ik scherm me van negatieve energie af om mij optimaal te kunnen exploiteren en te ontwikkelen. Mijn denkniveau niet laten aantasten door de massa, de oudetijdskinderen. Om dit te bewerkstelligen draag ik saaie kleding om niet gezien te worden en vermijd ik liever het contact met vreemden. Zijn hier ook nog andere nieuwetijdskinderen? Wat voor tips kun je mij meegeven om jullie te kunnen opleiden? Bedankt voor jullie input
mijn gevoeligheid geen handicap noemt maar een talent. Ik kan dit erg goed waarderen. Ik ben er echter niet mee eens dat ik me niet mag verstoppen. Het voelt namelijk goed om met zo min mogelijk te communiceren gedurende de dag, vooral vreemden wil ik niet spreken. Ik mag ze ook niet. Mijn talenten wat je zegt komen ook meer tot uiting als ik rust en mijn ruimte heb.
Over de BBQ: Ik vind het gewoon makkelijk als het naar boven gebracht wordt. Dan kan ik me richten op belangrijke dingen. Maar ik moet wel toegeven dat ik het niet leuk vind als het een drukke BBQ is met veel mensen. Dan doe ik zelfs mijn kamerraam dicht omdat het teveel lawaai is buiten, ondanks de hitte
zelfs.
Ik denk dat er altijd werkmieren blijven bestaan. Zonder de belangrijke taak van de werkmieren zou inderdaad de maatschappij uiteenvallen. Er zijn altijd leiders en de onderlaag van de maatschappij. Dit is volgens mij al vanaf de oertijd al zo en is nooit verandert. Dus ik denk dat er ook altijd werkmieren zullen zijn voor mijn Wajong.
Het is beter voor ons om thuis tot rust te komen. Hierdoor kunnen we ons het beste ontwikkelen want we worden niet afgeleid door de omgeving. Het kost even tijd maar dan heb je ook wat. Wij hoeven ons niet te concentreren op het voorzien van levensbehoefte waardoor we optimaal tot uiting kunnen komen en nieuwe dingen kunnen ontdekken. Gelukkig heb ik mijn Wajong en mijn ouders die mij ook financieel steunen. Dit geeft mij rust en voldoening.
....
Mijn ouders hebben toch gebrek aan inleving vermogen
Ouders zijn ervoor om hun kinderen te steunen en te helpen. Dit is wat zij trachten te doen. Het is hun taak om mij te voeden en tevreden te houden. Niet andersom. Ouders horen voor hun kind te zorgen, de was te doen, schoon te maken en de konijnen te voeden. Mijn ouders horen ook naar mij te luisteren en horen waar ik allemaal mee zit. Ik heb het zwaar terwijl anderen het makkelijk hebben. Ik heb het gevoel dat ze mij manipuleren want ze proberen te zeggen dat ik ooit moet gaan werken. Ze laten ook vacatures aan mij zien. Dit noem ik manipulerend en ik vind het bedrukkend. Het geeft mij een benauwd en gedwongen gevoel. Ik ben een gevoelsmens. Ik zal nooit een werkmier worden en ik wil het ook niet. De meeste baantjes vind ik ook dom en saai. Ik zit hier niet op te wachten. Het is zonde van de tijd en levert niet genoeg geld op van wat ik zou moeten verdienen. Ik vind het ook respectloos naar mij toe als ik op kantoor moet zitten
Het leven als nieuwetijdskind is zwaar, heel zwaar. Gisteren een vervelende eeuwenlange discussie gehad over mijn zakgeld. Ik weet dat er dit jaar inflatie is geweest maar ze willen mijn zakgeld niet hierom ophogen zucht. Dat ze af en toe geld problemen hebben is hun eigen schuld want ze werken niet hard genoeg, ze moeten dat niet van mijn zakgeld inhouden. Ik heb het heel zwaar de laatste tijd met denken, onder andere om deze redenen. Hoe kan ik tot rust komen als ik dit soort gezeik om mijn oren krijg? Wat moet ik in deze situatie doen?
Ik ben echt boos op mijn ouders door wat er net gebeurde!! ze willen dat ik een sollicitatiebrief schrijf voor de Appie. Dat ik maar vakkenvuller moet worden zijden ze. Eén hoe durven ze. Twee, zijn ze helemaal besodemieterd.
Ik Kan niet werken want ik voel mij zwak. De gedachten aan werk geeft mij hoofdPIJN.
Hoe kan ik hun de wijsheid teruggeven dat ik een nieuwetijdskind ben en mij mijn ding moet laten doen: filosoferen over het leven en bestaan. De beroemde Grieken waren ook filosofen en hebben de wereld veranderd. Ik vind dit uitermate respectloos
Het werkt niet om mij te pushen om te gaan werken. Dat werkt bij mij het tegenovergestelde want nu heb ik er al helemaal extra geen zin in. Waarom zou ik vakken gaan vullen als ik thuis spelletjes kan spelen? Dit slaat totaal nergens op. Ik wil ook als filosoof behandelt worden, niet als vakkenvuller. Dat ben ik niet en het is te zwaar voor mij. Ik vind het zwaar om de suiker te pakken, laat staan een heel krat vol. Ik ben niet zo sterk. Bij de gedachte moet ik al snel gaan ademen en ik krijg hoofdpijn van het idee. Laat domme werkmieren dit maar doen, ik heb belangrijkere dingen te doen dan dat. Als einstein niet kon uitvinden maar moest vakkenvullen, zag de wereld er heel anders uit. Jij stopt de mensheid met deze gedachten van je. En mijn ouders ben ik al helemaal zat (lees bovenstaande post). Zij zijn walgelijk respectloos naar mij toe. En nieuwetijdskinderen zoals ik worden altijd achtergesteld door middel van vooroordelen.
Ik hof ook geen studie te doen ik ben zelf intelligent in zelf te studeren ipv via georganiseerd onderwijs
..
Wel of geen Narcistisch persoonlijkheis
stoornis .
Iemand is pas een rat als het is bewezen .
Als iemand een Narcistisch persoonlijkheis
stoornis heeft maar geen andere mensen slachtoffer maakt van misbruik etc.is er niks aan de hand
Wel of geen Narcistisch persoonlijkheis
stoornis .
Iemand is pas een rat als het is bewezen .
Als iemand een Narcistisch persoonlijkheis
stoornis heeft maar geen andere mensen slachtoffer maakt van misbruik etc.is er niks aan de hand