Je hoofd is een grote chaos van zwarte gedachten geworden. De herinneringen stoppen niet. Ze zijn er altijd, waar je ook bent, wat je ook doet. Het is inmiddels al jaren zo. Je weet niet eens meer hoe je je masker af zou kunnen zetten. Jij bent het altijd vrolijke meisje. Het meisje dat nooit chagrijnig is. Mensen zien niet hoe je instort zodra je thuiskomt van een dag leuk doen. Mensen zien niet hoe je als een hoopje ellende op de grond ligt, wachtend tot het over is. Ze weten niet dat jij ’s nachts niet durft te slapen, omdat je te bang bent voor alle nachtmerries. En dan komt er een moment dat het allemaal te veel is. Je kan niet meer. Het geschreeuw in je hoofd, dat doorgaat terwijl de wereld om je heen stil lijkt te staan. De beelden van alles wat je wilt vergeten, die zich elke dag weer opnieuw aan je opdringen. Het gaat niet meer. Er lijkt nog maar een optie: jezelf langzaam kapot maken.

Hoe minder je eet, hoe leger je wordt. Letterlijk en figuurlijk. Met die kilo’s verdwijnen je gedachten. Al je aandacht is gericht op eten, calorieën, sporten. Je gevoel verdwijnt. Eindelijk de leegte waar je zo lang naar verlangd hebt. Je kleren gaan losser zitten. Van je lichaam, dat je zo intens haat, blijft steeds minder over. En elke keer dat je boven de wc hangt, kots je een deel van jezelf uit. Een deel van je pijn, verdriet, hopeloosheid, schaamte en schuldgevoel. Ondertussen probeer je om dit alles voor de buitenwereld verborgen te houden. Ze mogen dit niet van je afpakken. Dit is de enige manier waarop je nog kan leven. Het is jij met je eetstoornis tegen de rest van de wereld. Ze snappen het toch niet. Je snapt het zelf niet eens.

Af en toe komen er mensen langs die jou wel zien, maar die duw je weg, terwijl je diep vanbinnen smeekt of ze je als-je-blieft willen helpen. Maar je hebt met jezelf afgesproken dat je nooit meer iemand dichtbij laat komen. Uiteindelijk doet dat alleen maar pijn. Mensen zijn niet te vertrouwen. Dus ga je door, alleen. Tot er een moment komt dat je ook dit niet meer vol kunt houden. Je kijkt in de spiegel, maar je vraagt je af wie dat meisje is dat terug staart. Je vraagt je af hoe het zover heeft kunnen komen. De paar mensen van wie je nog hield zijn weggegaan. Ze konden het niet aanzien hoe jij jezelf kapotmaakte. Ze begrepen je niet. Alles wat ooit nog belangrijk voor je was, ben je kwijt. Je ziet geen doel meer in het leven. Wat doe je hier nog?

Een eetstoornis lijkt misschien dé oplossing om met alles om te gaan. Het lijkt de enige manier om nog te kunnen leven. Te overleven. De harde waarheid is alleen dat het je uiteindelijk helemaal nergens brengt. Je zakt alleen maar dieper weg in een groot zwart gat. Jaren van mijn leven heb ik verspild aan afvallen, aankomen en nog meer afvallen. En waar heeft me dat gebracht? Helemaal nergens. Ik sta op precies hetzelfde punt als voor ik ooit bedacht dat dit misschien de manier was om nog door te kunnen gaan. Een eetstoornis kost je zo veel meer dan dat het je opbrengt. Ja, het is veilig, je hebt controle, je gevoel vlakt af, maar in ruil daarvoor verlies je je vrienden, je hobby’s, je school en je toekomst.

Ik weet hoe het is om jezelf te haten. Ik weet hoe het is om je hopeloos te voelen. Ik weet hoe het voelt om wakker te liggen met een hoofd vol herinneringen en chaos. Maar inmiddels weet ik ook dat een eetstoornis dat niet voor je op gaat lossen. Het enige wat je ervoor terugkrijgt is nog meer zelfhaat en een nog hopelozer gevoel.

Ik vraag me geregeld af hoe mijn leven nu was geweest als ik meteen hulp had gezocht. Als ik niet jaren had gezwegen. Als ik eerder de juiste mensen had vertrouwd. Inmiddels kan ik al wel even zeggen dat ik geen echte eetstoornis meer heb, maar alles waardoor het ooit begon, is er nog steeds. Ik heb zoveel spijt dat ik niet eerder iets gedaan heb. Door me jaren alleen maar te richten op afvallen, heb ik nooit aan alle achterliggende dingen kunnen werken. Therapeuten wisten hier in de meeste gevallen niet eens van. Ik was het meisje met anorexia. Wie ik verder was wist ik zelf eigenlijk ook niet goed meer.

Binnenkort ga ik eindelijk beginnen met therapie voor alle onverwerkte dingen die er ooit voor zorgden dat ik dacht dat mezelf kapotmaken de enige optie was. Had ik dat toen maar meteen gedaan. Dat had mij, mijn ouders en de rest van mijn omgeving zoveel pijn bespaard. Was ik maar eerder gestopt met dat eetgestoorde gedrag. Had ik maar... Was ik maar... De tijd terugdraaien kan ik niet. Ik kan alleen heel erg mijn best gaan doen om iets uit deze therapie te halen om dan hopelijk eindelijk deze ellende achter me te laten.

Tegen jou, jij die dit leest en die nu ook zijn problemen probeert op te lossen door wel of niet te eten, zou ik willen zeggen dat die eetstoornis je niet verder gaat helpen. Stop met denken dat je controle hebt en dat een eetstoornis alles wel op zal lossen. Je gaat je niet beter voelen, echt niet. Je gaat nooit dun genoeg zijn. Je gaat jezelf nooit ziek genoeg vinden om te mogen herstellen.

Ga alsjeblieft heel hard je best doen om zo snel mogelijk van die eetstoornis af te zijn en ga dan werken aan alle andere dingen. En ja, dat is moeilijk en lastig en het doet heel veel pijn, maar dit brengt je uiteindelijk ook nergens. Het leven is zo zo zo zo veel mooier zonder dit alles. En ook jij kan ooit gelukkig zijn, zelfs als je nu niet eens meer weet hoe dat voelt. Daar ben ik van overtuigd.

Fotografie: Weliwaca