Een eetstoornis is geen gewichtsstoornis
Helaas zijn er nog veel mensen die bij een eetstoornis enkel denken aan een dun meisje met ernstig ondergewicht. En ja, dit beeld kan ook bij een eetstoornis horen, maar dat hoeft niet per se zo te zijn. Eetstoornissen komen namelijk in alle vormen en maten, letterlijk en figuurlijk. Of je nu ondergewicht, overgewicht of een volgens het BMI gezond gewicht hebt. Of je nu bent aangekomen, afgevallen of gelijk bent gebleven. Jouw gewicht zegt niks over of jij wel of geen eetstoornis hebt. Een eetstoornis is namelijk geen gewichtsstoornis, maar een mentale aandoening. Het is iets dat in je hoofd gebeurt.
Het is begrijpelijk dat iemand die niet zo veel van eetstoornissen weet of er niet persoonlijk mee te maken heeft gehad, dit beeld van het heel magere meisje heeft. Dit is immers het beeld dat de afgelopen decennia het meest in de media is geschetst. Misschien ook wel het beeld dat het meest blijft hangen, omdat het er shockerend uitziet. Deze lichamelijk gevolgen die bij een eetstoornis kunnen komen kijken, zijn ook heel heftig.
Maar eetstoornissen komen in alle vormen en maten, letterlijk en figuurlijk. De meeste mensen met een eetstoornis hebben helemaal geen ernstig ondergewicht, maar dat maakt de eetstoornis niet minder ernstig. De meeste mensen met een eetstoornis hebben een gezond gewicht of overgewicht. Een gemiddeld lichaam, waaraan je als buitenstaander niet kan aflezen dat iemand met een eetstoornis worstelt. Al kan (ernstig) ondergewicht natuurlijk ook een andere oorzaak dan een eetstoornis hebben.
Maakt dat de eetstoornis minder ernstig, minder echt? Iemand die zelf aan een eetstoornis lijdt, kan soms deze overtuiging hebben en het gevoel hebben daarom geen zorg of hulp te verdienen. Misschien herken je dit zelf ook wel? Dan wil ik je met heel veel liefde meegeven: nee, dat maakt het niet minder echt of ernstig. Ja, je verdient wel hulp, steun en zorg. Een eetstoornis is namelijk geen gewichtsstoornis, maar een mentale aandoening. Het gaat erom wat er in je hoofd gebeurt en dat wat er in je hoofd gebeurt, kan een gigantische impact hebben op je dagelijks leven. De zelfhaat, de obsessies, het verdriet, de isolatie; het is wel degelijk echt, wel degelijk ernstig.
Dus twijfel niet of jouw eetstoornis wel erg genoeg is. Misschien ben je aangekomen, misschien ben je afgevallen of misschien is er niks veranderd aan jouw gewicht. Als jij niet lekker in je vel zit, dan is dat belangrijk. Zelfs als je misschien niet het stempeltje 'eetstoornis' erop kan plakken. Praat erover met mensen in je omgeving, want je hoeft hier niet alleen mee rond te lopen. Het gaat over jouw (mentale) gezondheid en dat is heel belangrijk. Zorg goed voor jezelf en laat voor je zorgen. Dat ben je waard.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik ben zelf vooral overgegaan van de ene eetstoornis in de andere. Anorexia, eetstoornis NAO, toen eetbuistoornis met overgewicht. Sinds 2 jaren weer omgeslagen naar de andere kant. Ik ben veel afgevallen, ik braak, bij vlagen ondergewicht, beweeg obsessief, ben de hele dag met (niet) eten bezig in mijn hoofd. Ook heb ik eetbuien. Sinds die tijd dus hulp van het fact, maar die deden haast niks met de eetstoornis. Ik heb me er zo alleen mee gevoeld. Ze vroegen ook amper hoe het ging met eten en hadden de ernst niet door omdat mijn gewicht niet ernstig laag was en heel erg schommelt. Maar al hadden ze af en toe maar eens gevraagd: hoe gaat het nu met eten? Of wat betekent je eetstoornis voor jou? Hoe is het voor je om met een eetstoornis te leven?
Voor mijn gevoel werd dit amper gedaan. Er werden vooral domme en niet helpende opmerkingen gemaakt, die bevestigden wat ik al dacht. ‘Ik ben niet erg genoeg’. Opmerkingen als: je kunt ook gewoon gezond gaan eten. Toen ik zei dat ik heel veel was afgevallen en mijn eetstoornis terug was: hahaha wat is je Bmi dan? 14? Ik zat op dat moment tegen ondergewicht aan maar was extreem afgevallen omdat ik van overgewicht kwam. Verder werd de eetstoornis vooral genegeerd. Of als ze er dan wel eens mee wilden helpen, wilden ze veel te snel en te grote stappen. 1 keer een g-schematje maken (dat moet systematisch wil het helpen) of gelijk samen naar de snackbar. Niet de manier lijkt mij. Nu snap ik dat ze niet gespecialiseerd zijn in eetstoornissen. Maar vraag er wél naar als hulpverlener, ook al weet je niet gelijk hoe je iemand praktisch kan helpen. Je voelt je al erg alleen ermee. En ik snap dat niet iedereen het makkelijk vind of juist weerstand heeft om over zijn eetstoornis te praten. Maar veelal negeren en onderwerp mijden is zeker bij een chronische eetstoornis niet de oplossing. Ze hebben voor mijn gevoel totaal de Ernst onderschat en niet door hoeveel impact een eetstoornis op je leven kan hebben, zelfs al heb je geen ernstig ondergewicht.
Krijg iedere keer lijsten met wat ik moet eten en hoeveel. Voelt als een examen zonder dat je de leerstof krijgt
Zo herkenbaar. Je voelt je dan een nummer. De zoveelste patient waar een standard oplossing voor wordt toegepast.
Wat ook wel waar is.
Er wordt dan gezegd dat de onerliggende problemen ook behandeld zullen worden, maar ik zie daar in de praktijk niets van. Alleen gewicht-en lichaams gerichte therapie/oefeningen.
Wel is het primaire toch wel om je lichaam in balans brengen en herstellen. Zonder een gezond lichaam kan je niets beginnen en moet je het eten als medicijn zien. Sommige problemen lossen vanzelf op wanneer je lichamelijk herstelt, maar je moet er ook hulp bij krijgen om anders te denken en te doen. . Anders is het niet meer dan een soort Weight Watchers.