Mensen lopen vaak al langere tijd rond met eetproblemen of een eetstoornis, voordat ze aan de bel trekken en hulp zoeken. Dit kan zelfs jaren duren. Waarom is dat? Een eetstoornis wordt vaak maar moeilijk herkent. In de meeste gevallen zie je het niet aan de buitenkant. De persoon die zelf eetproblemen heeft, herkent het ook niet altijd als zijnde een probleem of stoornis. 'Ik moet gewoon wat harder m'n best doen!', 'Als ik nog wat afval, dan is het goed', 'Waarom lukt het me niet om minder te eten? Ik ben zo zwak!' of 'Ik heb gewoon geen ruggengraat, daarom heb ik eetbuien.' Het gaat helemaal niet goed en de nare gedachten zijn opdringerig en beïnvloeden je dagelijks leven enorm. Maar het gevoel niets te kunnen en zwak te zijn, de angst om het verkeerd te doen en de schaamte, maken het lastig om erover te praten. 

Wij, als ervaringsdeskundigen, weten als geen ander hoe moeilijk het is om te praten over je eetstoornis. En dus hoe moeilijk het is om er hulp bij te vragen. Of dit nu gaat over de eerste keer dat je om hulp vraagt of om hulp te blijven vragen. Want ja, het duurt immers zo lang, gemiddeld 7 jaar - dus 'weet je intussen niet beter?' De woorden die rondgalmen in je hoofd zijn hard en daarmee leven is zwaar. Dat zie je niet aan de buitenkant. Een ander kan niet in jouw hoofd kijken, maar erover praten helpt echt. De schaamte voorbij, weten dat je niet alleen bent. Hulp mogen vragen, omdat het serieus is en je het niet alleen hoeft te doen. Daarom delen wij onze ervaringsverhalen op Proud2Bme, deze herkenning helpt. Daarom hebben wij een platform waar je gratis en anoniem hulp kan zoeken: omdat we weten hoe moeilijk en eng het is. Daarom helpt Proud. Help jij mee? 

Lonneke: "De lege blik in mijn ogen onhult het verdriet en de onmacht."

Op deze foto had ik een terugval in mijn eetstoornis. Ik ontkende het. Ik vond eigenlijk dat ik wel lekker ging, maar als ik deze foto terugzie, zie ik pas hoe slecht het eigenlijk ging.

Als je een eetstoornis hebt of hebt gehad, herken je vast de lege blik in mijn ogen. Ik probeerde mezelf te verdoven, dag in dag uit. Door niet te eten, te veel te eten, door te braken, te laxeren en overmatig te bewegen. Ik zocht rust omdat ik mezelf niet aan durfde te kijken, omdat ik walgde van mezelf en liever wilde verdwijnen. Omdat ik niet wilde voelen. Om niet te leven, maar te overleven.

Niet elke eetstoornis is zichtbaar, maar als je goed kijkt, is er een gemene deler. Je kan maar zo veel verbergen; je ogen geven veel weg. De lege blik onthult het verdriet en de onmacht. De eenzaamheid. Ik voelde me anders, raar en isoleerde mezelf steeds meer. Durfde ik maar te praten, was er maar een plek waar ik begrepen werd… dacht ik vaak. En die plek is er.

Op Proud2Bme is iedereen welkom die zich ook maar voor een fractie herkent in het bovenstaande verhaal. Een plek waar je gratis en anoniem kan spuien, om advies kan vragen aan ervaringsdeskundigen en professionals. Een plek waar je op een veilige manier contact kunt leggen met lotgenoten via een forum en chats. Om hulp en steun te vinden en er samen voor te gaan.

Het probleem is alleen dat we voortbouwen op een basis die verouderd is. We willen meegroeien met de doelgroep (die we nu dreigen te verliezen omdat de site niet gebruiksvriendelijk is), we willen social media integreren en ons platform toekomstbestendig maken, zodat we ons werk kunnen blijven voortzetten. Om zo veel mogelijk mensen met een eetstoornis te bereiken, te laten voelen dat je niet anders of vreemd bent. Om te kunnen blijven steunen, waar dat zo ontzettend nodig is.

Je kunt een bijdrage leveren door te doneren via Proud2bme.kentaa.nl. ook onze crowdfunding delen in jouw omgeving, helpt ook enorm. Hiermee help je onze (toekomstige) bezoekers om hun verhaal te doen, om te praten, om steun te vinden bij een eetstoornis of eetprobleem en alles wat daarbij komt kijken.

Proud2Bme heeft mij geholpen en helpt dagelijks zoveel andere mensen. Help jij ook mee?

Irene: "Mijn eetstoornis was voor de meeste mensen niet zichtbaar."

Het was 6 juni 2006 en ik werd op het matje geroepen op school. Omdat ik me altijd in het zwart kleedde en naar rock en metal luisterde, wilden ze een gesprekje met me aangaan om te vragen of ik op die datum - 666 - mezelf niet iets aan zou doen. Ik snap hun voorzichtigheid goed, maar kon mijn lachen bijna niet inhouden. "Volwassenen zijn echt weeeeird." Wisten zij veel dat het toen nog goed met me ging.

Op de tweede foto, nog altijd op dezelfde school, had ik een eetstoornis. Niemand vroeg nog aan mij hoe het met me ging. Terwijl ik nu, achteraf, heel duidelijk op de foto zie dat ik mezelf niet was op alle vlakken. Toen ik een eetstoornis kreeg, stapte ik helemaal af van mijn zwarte bandshirts en donkere make-up. Ik ging me juist heel meisjesachtig kleden en droeg zelfs - lekker stereotype - heel erg veel roze. Ik wilde zo graag niet mezelf zijn... Ook aan mijn gezicht en de blik in mijn ogen, zie ik dat ik niet gelukkig ben op die foto.

Misschien zie jij het ook wel als je die twee foto's naast elkaar ziet en mij een beetje kent. Een eetstoornis is, als je goed kijkt, vaak toch wel zichtbaar. Als een schaduw over wie jij bent. Je persoonlijkheid gedimd. Maar voor de meeste mensen was het helemaal niet zichtbaar. Je ziet meestal niet aan de buitenkant hoe het met iemand gaat. Je ziet het niet aan de zwarte kleding, het roze jurkje of de grote, stralende lach op iemands gezicht.

Inmiddels heb ik me - met vallen en opstaan - ontwikkeld tot wie ik ben en wat ik tof vind. Soms meisjesachtig, soms stoer, soms zwart en soms pastelpaars. Niet iedereen is het eens met mijn tattoos of mijn gekleurde haren, maar weet je: dit ben ik. Ik weet hoe het is om je in te houden voor anderen en jezelf niet te durven zijn. Niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua doen en laten, qua kunnen en qua persoonlijkheid. Het gevoel te hebben dat je op alle vlakken tekortschiet. Dat je er niet mag zijn. Dat je iemand anders zou moeten zijn. Dat doet ontzettend veel pijn.

Proud2Bme helpt. Een veilige plek, waar je gratis en anoniem hulp kan zoeken wanneer je last hebt van een eetstoornis, laag zelfbeeld of omliggende problematiek. Waar je kan ervaren dat je niet alleen bent. Dat je niet de enige bent die dit moeilijk vindt. Dat anderen niet in jouw hoofd kunnen kijken, maar dat praten wel écht helpt. Dat jij ook 'proud to be me' mag zijn.

Proud2Bme helpt. Help jij mee? Help ons om deze plek, deze hulp en steun, dit open gesprek, te behouden en verbeteren. Doneer via Proud2Bme.kentaa.nl. 

♥