Een andere kijk op herstel

 

Herstel zit voor mij niet zozeer in alles weer durven eten. In nooit meer willen lijnen. Of in altijd tevreden zijn met hoe mijn lijf eruit ziet. Ik kan niet zeggen dat ik nooit terug verlang naar de leegte. De ‘rust’ zoals ik het omschreef toen ik er middenin zat. Nu kan ik zien dat het slechts een ‘laagje over de storm’ was. De emoties, de problemen, de onrust; ze waren niet weg. Niet echt. Ik had er zorgvuldig een deken overheen gedrapeerd. Maar raakte vervolgens verstrikt in diezelfde deken...

Sinds korte tijd woon ik op mezelf. Dat was een grote stap. Hoe zou het met eten gaan? Ik was erg bang voor heel veel eetbuien, of dat ik juist de andere kant weer op zou schieten. Maar ik kan eigenlijk zeggen dat het nu juist begint te stabiliseren. Ik heb de rust om me heen om de dingen te kunnen doen die nodig zijn om goed voor mezelf te zorgen. Denk aan grenzen aangeven, op mijn rust- en activiteitenbalans letten en mijn eigen ritme kunnen volgen. En dat helpt!


Bron: Unsplash

Waar ik dit stukje mee begon, is dat ik bij mezelf merk dat mijn herstel eigenlijk helemaal niet in die vanzelfsprekende dingen zit. Natuurlijk verandert dat ook mee, maar het is subtieler. Ik merk dat ik niet meer zo diep en zo langdurig verval in eetstoornisgedrag. Als dat stemmetje weer even de boventoon voert en het me niet lukt om te winnen, dan is dat maar voor korte duur. Dan komt mijn eigen stem al snel weer naar boven en hoor ik zachtjes 'Dit wil ik helemaal niet!' en kan ik mijn gezonde gewoontes weer oppakken.

En ik denk dat dát herstel is. Niet zozeer het helemaal niet meer terugvallen, of het nooit meer aan compenseren denken. Natuurlijk hoop ik dat het ooit volledig weggaat, maar ik merk dat ik aan het opknappen ben. Een terugval duurt niet lang meer. De gezonde kant begint te winnen en te overheersen. Ik wil dingen doen, de energie hebben om een leven te kunnen leiden. En daar is eten voor nodig!

Ook ben ik me gaan verdiepen in body positivity. Dat helpt ook. Het is nog ver weg voordat ik mezelf mooi kan noemen, maar neutraal is ook oké. Dit lijf brengt me waar ik wil zijn. Dit lijf heeft heel veel meegemaakt, maar het is er nog steeds. En het stelt me in staat om de dingen te doen die ik leuk vind. Nu ik me hierin aan het verdiepen ben, merk ik positieve verandering op bij mezelf. Ik leer andere lijven waarderen. Waar ik eerst een bepaald lichaam als droomlichaam zag en dat als ‘succesvol’ zag, merk ik nu dat ik het anders zie. Vroeger zou ik nooit de 'niet de dunste' van een groep mooi mogen vinden van mezelf. Maar nu wel. En ik merk dat ik sterker word in mijn hoofd. (Ik ben me ervan bewust dat ik nu net zo goed oordeel over lichamen, maar dat is om de link met de eetstoornis te leggen)

Ik schreef gisteravond onderstaand gedicht. Ik verlang naar een samenleving waarin de dieetcultuur steeds minder belangrijk wordt. Waarin we lichamen kunnen gaan zien als omhulsels. Waarin we ons richten op de identiteit van mensen. De persoonlijke eigenschappen, de kwaliteiten van mensen, in plaats van te oordelen op basis van wat we in de eerste oogopslag zien.

Ze droomt over lijven,
slechts als verpakking,
van mooie eigenschappen
en persoonlijke kwaliteiten.

Een lijf als omhulsel
van wie je bent
en wie je nog kunt worden.
Niet een maat van hoeveel volle borden.

De droom lijkt ver weg
bij het opkomen van de zon.
Maar ervoor strijden zou ze,
totdat ze niet meer kon.

Ze wil vechten voor een bestaan,
als individu. Als persoon.
Niet als getal, of als kledingmaat.
Ze kon niet weten hoeveel mensen
op dit moment diezelfde weg begaan…

Binnenkort ga ik de therapie voor mijn eetstoornis afronden, na twaalf jaar. Dat voelt spannend, maar ik ben eraan toe. Ik heb de eetstoornis niet meer nodig. Ik heb geleerd over mijn emoties te praten, mijn grenzen aan te geven en bovenal heb ik mezelf ontzettend goed leren kennen.

Ik kan dit. Ik ga de toekomst in. ♥

 

Reacties

marleen - Donderdag 23 januari 2020 20:12
Wauw.Proficiat!
DepriAspie - Donderdag 23 januari 2020 21:40
Proficiat! En bedankt voor deze mooie, hoopgevende blog.
Heel knap dat je alleen woont en zelfs zonder eetstoornis!
Je schrijft dat je 12 jaar therapie hebt gehad.
Heel sterk dat je dat hebt volgehouden en uit je blog kan ik alleen maar afleiden dat het de moeite waard is geweest om 12 jaar vol te houden.

Dat moet ik zeker in mijn achterhoofd proberen houden want ik blijf maar rommelen met eten...
ikkuh1985 - Vrijdag 24 januari 2020 00:38
Super super knap!!!!! 12jaar in therapie dat lijkt mij echt zwaar en vraagt veel doorzettingsvermogen! Veel succes en geluk in de toekomst!
May - Vrijdag 24 januari 2020 13:19
Heel herkenbaar voor mij op dit moment, mooi beschreven! Knap gedaan! Nog een tip als je meer wilt lezen / weten over het afscheid nemen van de dieetcultuur en body positivity: blijdieetvrij.nl
Symone - Vrijdag 24 januari 2020 15:44
Wat heb je dit mooi geschreven! Het is niet altijd makkelijk, maar ik ben áltijd trots op jou!
Wilma - Vrijdag 24 januari 2020 16:36
Wow Jo-Anne wat kan jij mooi schrijven. Respect voor jou!
britneyangel - Vrijdag 24 januari 2020 19:03
wat knap van jou! je mag trots zijn op jezelf.
Kim - Maandag 10 februari 2020 10:31
Zet hem op dame! trots op je!