Dwangbehandeling bij eetstoornissen
Waarschuwing: de volgende blog is heftig en kan triggerend zijn. Gisteren was er tijdens het jaarlijkse eetstoornis (NAE) congres een debat over het wel of niet toepassen van dwang in de behandeling van eetstoornissen. Dr. Chaim Huyser, behandeldirecteur en kinder- en jeugdpsychiater van De Bascule en drs. Isis Elzakkers, psychiater Altrecht Eetstoornissen Rintveld, hielden beiden hun pleidooi. Chaim was tegen dwangbehandeling en Isis was voor dwangbehandeling. Vooraf vertelden twee ervaringsdeskundigen hun verhaal (tekst in grijs).
'Een opname in de kliniek had me niet geholpen. Het lukte me niet om te eten wat ik moest eten. Mijn angst voor het aankomen was te groot. Mijn gewicht daalde naar een gevaarlijk laag gewicht en tegen mijn wil in werd ik met een rechterlijke machtiging opgenomen. Opnieuw weigerde ik te eten en trok ik keer op keer mijn sonde eruit. Verplegers raakten geïrriteerd door mij en vonden dat ik niet zo lastig moest doen. Ik zou willen dat ik dat kon, maar alles in mij schreeuwde nee tegen het eten. Ik mocht niets eten, ik verdiende geen eten. En toen werd ik vastgebonden en in mijn eentje in een kamertje van 2 bij 3 meter op een bed gelegd....'
De argumenten die door Isis werden genoemd VOOR dwangbehandeling kwamen neer op:
- Uit onderzoek blijkt dat dwang op korte termijn een positief effect heeft, evenveel effect als behandeling zonder dwang
- Wanneer je bij iedere andere ziekte bijna dood gaat, wordt er ook ingegrepen. Als je accuut in het ziekenhuis belandt met een levensbedreigende ziekte, zal - ookal roep jij, nee niet doen! - alles worden gedaan om jou in leven te houden.
- Regelmatig zijn cliënten achteraf blij dat er is ingegrepen. 'Zonder dwang had ik hier niet meer gezeten'
'Mijn polsen waren vastgebonden aan het bed en om mijn middel zat een zweedse band. Het zat heel strak. Opnieuw werd een sonde ingebracht. Ik voelde me vreselijk en als ik in die tijd nog kon huilen had ik niet meer kunnen stoppen. Ik voelde me waardeloos en alleen. Ik lag daar alleen in dat kamertje, zonder iemand, met een sonde in mijn neus. Ik wilde het niet, ik wilde niets eten, ik mocht geen eten. Mijn lichaam was er zo slecht aan toe dat ik nauwelijks nog de kracht had om op mijn zij te gaan liggen, om mijn armen op te tillen. Een oerkracht in mijn zorgde er echter voor dat ik met mijn tanden de sonde er toch wist uit te trekken. Mijn polsen wurmden zich uit de banden en los was ik...'
De argumenten die door Chaim werden genoemd TEGEN dwangbehandeling kwamen neer op:
- Hij vergeleek dwangvoeden met het onmenselijk dwangvoeden van ganzen voor het verkrijgen van een grote lever voor restaurants
- Dwangbehandeling zorgt voor een trauma: dwang -> geweld -> trauma
De andere ervaringsdeskundige vertelt:
- Wanneer je overgaat tot dwang leg je de verantwoordelijkheid voor herstel volledig bij de arts, dat is juist niet goed
- Patiënten zijn angstig, hier moet niet op worden gereageerd met dwang.
- Door dwang haal je al het menselijke contact tussen behandelaar en cliënt weg.
- Op korte termijn heeft het wellicht een positief effect, maar op lange termijn weten we dat helemaal niet.
Hierna ontstond het debat door reacties vanuit de grote zaal. Er werd gereageerd door professionals uit het vak en door cliënten en ervaringsdeskundigen.
Een jonge vrouw gaf eerlijk toe vroeger wel te hebben verlangd naar een dwangbehandeling. Dat was toch iets bijzonders en je kreeg dan extra veel aandacht en je had zelf geen enkele verantwoordelijkheid meer. Ze had het idee dat dit verlangen zeker bij meer cliënten leefde.
Ook komt duidelijk naar voren dat dwang af en toe wellicht nodig is, maar dat het gaat om de manier waarop. Er moet niet onmenselijk en respectloos worden omgegaan met de cliënt omdat deze wordt gezien als lastig.
'Juist die ene verpleegkundige die wel echte interesse toonde, die wel sympathiek was, juist voor die ene persoon wilde je nog wel een keer je best doen. Maar als het lag aan al die andere verplegers die minachtend en kil met mij omgingen, dan had ik allang opgegeven'
'Met zes man sprongen ze bovenop me. Ik hoorde een verpleger tegen een andere zeggen dat hij me een lastig kind vond. Mijn zelfwaardering was al extreem slecht, maar dit soort opmerkingen en deze omgang met mij bracht het tot het nulpunt. Ik was niets waard, waardeloos. Ik kreeg een spuit en opnieuw werd de sonde ingebracht. De banden werden strakker om mijn polsen gebonden, iedere keer weer, de pijn was vreselijk.'
Verschillende standpunten worden hierna naar voren gebracht. Een jonge vrouw geeft aan juist positieve ervaringen te hebben gehad met haar RM bij de PAAZ omdat daar veel meer individuele aandacht was en achter de eetstoornis werd gekeken. Een andere jonge vrouw zegt dat dwangopname het levensgevaar weghaalt, maar niet de lijdensdruk en dat je erna dus net zo ver van huis bent. Een man zegt dat hij als vader wanneer zijn kinderen weigeren iets te doen soms ook even dwingend moet ingrijpen en dat dit dus soms ook in andere situaties nodig is.
Een vrouwelijke kinderarts vertelt dat dwang voor beiden partijen (het kind en de hulpverlener) soms traumatisch is, maar dat wanneer een kind blijft weigeren en in levensgevaar is er soms geen andere optie meer is. Er zijn geen mooie manieren van dwang! Tot slot komt naar voren dat bij dwangbehandeling altijd een gespecialiseerd team nodig is om om te gaan met de angsten van de cliënt.
Aan het einde van het debat werd gevraagd wie VOOR en wie TEGEN dwangbehandeling is bij eetstoornissen. Een overgrote meerderheid van de zaal blijkt voor dwangbehandeling te zijn wanneer een levensbedreigende situatie zich voordoet.
'Dit gebeurde allemaal in 2010 en nu, nu sta ik hier. Ik kan nauwelijks geloven hoe ver ik inmiddels ben gekomen. Het gaat goed met me, ik ben gezond en gelukkig.'
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik ben ervan overtuigd dat je met genoeg communicatie, begrip en geduld zodanig op mensen kan inspelen dat ze wel gaan eten of toch vrijwillig voor een sonde kiezen. Maar mensen fixeren en dwingen... nee, sorry daar ben ik 100% tegen.
En als het dan toch echt met dwang moet, aub niet op zo'n manier! Dat is niet meer menselijk.
Als er sprake is van een levensbedreigende situatie ben ik zeker vóór dwang. Want trauma's en angsten na afloop, hoe ernstig en vervelend ook, zijn toch altijd beter dan dood zijn.
Maar als de situatie iets minder levensbedreigend is vind ik het een lastige afweging. Ik denk niet dat je in het algemeen vóór of tegen kunt zeggen...ik denk dat het per patiënt bekeken moet worden wat voor hem of haar het beste werkt...
Daarom vind ik het ook eigenlijk een beetje raar dat er een poll over in de blog staat. Het is niet zo zwart-wit.
Wat ik wél zeker weet, is dat verpleegkundigen veel beter zouden moeten weten hoe ze met de patiënt moeten omgaan tijdens zo'n dwangbehandeling. Want ik weet zeker dat de manier van behandelen grote invloed heeft op de eventuele trauma's die de patiënt eraan overhoudt!
Het staat trouwens precies 50/50 nu
Zolang mensen zelf niet inzien dat er iets moet veranderen dan gaan ze ook nooit meewerken met de behandeling.
Daarin tegen denk ik dat dit voor korte termijn is
Omdat die persoon er zelf niet voor gekozen heeft
En er dus niet voor is en er alles voor zal doen
Om die kg kwijt te raken
Als je resultaat wilt boeken
Moet die persoon er zelf achter staan
En zelf de stap zetten om te willen genezen
Je moet het zelf in zien om het gevecht aan te gaan
Dan is de kans op genezing het grootst
Je kan met dwang idd iemand uit een levensbedreigende situatie halen. Maar of iemand dan levend achter laten met een trauma en een levenslange aversie tegen de hulpverlening nou zoveel beter is betwijfel ik.
Overigens vind ik dat leeftijd ook een grote rol speelt in dit vraagstuk. Bij een kind van 10 die de situatie en consequenties niet kan overzien vind ik het een heel ander verhaal dan bij iemand van 17 die de gevolgen veel beter in kan schatten...
Je kunt de vraag vergelijken met de behandeling van psychotische patienten. Wat vind je ervan dat ernstig psychotische mensen gedwongen medicatie krijgen, ondanks dat ze enorme angst hebben vergiftigd te worden?
Maar als diegene echt in levensgevaar is ben ik voor.
Kijk, allereerst - een arts (psychiater, of wie dan ook) is vaak eindverantwoordelijke in zo'n geval - en die moet in principe alles doen om iemand in leven te houden.
En in zo'n geval kun je niet meer helder denken. Moet er voor jou gedacht worden. Wel vind ik dat het op een menselijke manier moet gebeuren en dat je niet iemand in z'n eentje in een hok moet neerzetten/vastbinden en vervolgens weggaan.
In zo'n geval is er namelijk geen alternatief meer, behalve de dood.
Bij een levensbedreigende situatie zou ik voor zijn, maar niet altijd.
Het standpunt luidde destijds: “Niet, tenzij”, uitgaande van de stellingname dat er situaties zijn waarin gedwongen behandeling onvermijdbaar lijkt. In het kort werd het tenzij indertijd als volgt geformuleerd:
• Er moet sprake zijn van een levensbedreigende situatie die vastgesteld moet worden aan de hand van objectieve criteria zoals ECG, bloedbeeld en gewicht en waarbij de dreiging afgewend kan worden door een kortdurende somatische behandeling.
• De patiënt moet ook na confrontatie met de hiervoor genoemde objectieve criteria en een serieuze motiveringspoging volharden in de weigering van een behandeling
• De onafhankelijke psychiater die de aanvragen tot IBS of RM doet moet over ervaring op het gebied van de behandeling van eetstoornissen beschikken of aantonen overleg te hebben gepleegd met een ervaren deskundige
• Behalve de patiënt moeten ook door haar genoemde significante anderen in haar omgeving uitvoerig geraadpleegd zijn.
• De gedwongen behandeling moet plaats vinden in een kliniek die in staat is de patiënt in de crisissituatie op te vangen.
• Er moet zekerheid zijn dat zodra de levensbedreigende situatie ten einde is, overgegaan wordt op een deskundige behandeling van de eetproblematiek en dat de geboden therapie compleet is, dat wil zeggen ook datgene omvat wat als nazorg wordt aangeduid
Voor mezelf: "TEGEN!"
Maar als je echt van je ES af wilt, moet je zelf verantwoordelijkheid nemen. En dat kan enkel zonder dwang, vanuit jouw eigen wil!
Maar achteraf ben ik blij dat ze hebben ingegrepen. Niet helemaal hoe ze het bij mij hadden gedaan... Want dat was fout.. Dat hebben ze toegegeven.. Maar ik ben er wel voor.
Wat voor keuze heb je anders voor al die ernstig zieke meiden..
Ze allemaal maar dood laten gaaan??? Omdat ze niet meer gezond kunneb denken??dAt gaat mij te ver!
Zelf heb ik ook in een dwang-procedure gezet. Het was op dat moment álles behalve prettig, maar achteraf gezien heeft het wel m'n leven gered.
Op lange termijn helpt het niet genoeg, want het lost een gevolg/symptoom op, en niet de ziekte zelf. Dus in dat opzicht ben ik tegen.
Als iemand op sterven na dood is, vind ik dat er onder dwang voeding moet kunnen toegediend worden zodat iemand uit die levensbedreigende fase is. Daarna moet er natuurlijk wel overgegaan worden op de aanpak van de oorzaak.
Natuurlijk is het logisch dat er alles aan wordt gedaan om iemand in leven te houden, maar de trauma's die iemand eraan over houdt, is dat op te wegen tegen een worsteling de rest van je leven? Een worsteling die alles om je heen beïnvloed? Die je hele leven zal beïnvloeden? Een worsteling die ervoor zorgt of jij gelukkig bent of niet?
Er moet goed worden gerealiseerd wat het voor een inpact en invloed kan hebben op een persoon en de kwaliteit van zijn of haar leven. Ik denk dat het per persoon bekeken moet worden.
Echt heel lastig dit.....
Dan ben je uiteindelijk uit de levensbedreigende situatie, (kilootjes erbij), zit je ook nog met een trauma opgescheept.
En je es is niet opgelost, de kilootjes gaan er toch weer vanaf.
Probleem erbij, weer een psych erbij.
Inderdaad als het niet in je koppie zit om beter te worden (de knop om) gaat het ook niet lukken.
Iemand moet zelf kunnen beslissen over zijn of haar dood zo is het nou eenmaal. Ook al heb je een eetstoornis en wil je niks meer eten. Ik vind niet dat je zo met mensen om kunt gaan ze krijgen inderdaad gewoon een ander trauma erbij denk niet dat het hier mee over gaat. En het is gewoon te makkelijk voor mensen die iets slechts in de zin hebben om die deur zo ver open te laten staan. Dit kan compleet uit de hand lopen we leven niet meer in de middeleeuwen hoe moeilijk je het ook hebt je zal zelf in moeten zien dat je het waard bent. Zo word het alleen maar erger.
Als het nog jonge kind er aan dreigt dood te gaan dan moeten er andere zijn die in grijpen.!!
ik vind wel dat er goede begeleiding moet zijn om dit soort kinderen te vertellen waarom de dingen gaan zo als ze gaan en waarom het goed is voor ze dat ze op genomen worden.
Laat de kinderen ook zelf vertellen wat er in hun hoofd en lichaam om gaat dan je daar ook weer op in gaan als arts
Ik heb nu zelf een nichtje die een eetstoornis heeft en aan moet gaan komen ze zit in de gevaren zone en de artsen proberen haar er nu door heen te trekken.
We hopen dat dit mag gaan lukken.
Soms moet een ander in grijpen als het echt dreigt mis te gaan vind ik.
Maar het moet wel op een mens waardige manier gebeuren en het kind mag ook zeggen wat het ervaart in haar hoofd en in haar lijf zodat men er naar luistert.
ben ik na mijn 2e ervaring voor in sommige situaties
de 2e x was er goede begeleiding dat was zo anders
en ik kon me niets anders doen dan overgeven ik hoefde
het gevecht in mijn hoofd niet meer aan
dus per geval bekijken plus heel belangrijk goede begeleiding
en per moment kijken wanneer patient het weer zelf aan kan
welke afspraken zijn er te maken
Ik heb er ervaring mee vanuit mijn werk en ik ben van mening dat je mensen ook op een andere manier uit bepaalde situaties kunt halen.
Nu de zweedse band niet meer gebruikt mag worden zie je ook werkelijk dat het wel zonder kan.
ja, ok, ik heb ernstig ondergewicht, en wil zelf ook van de Anorexia af, maar ik ben zoooooooooo bang om aan te komen, en daar hebben ze hier weinig begrip voor..."want je ziet er niet uit zo mager!" word er ff naar je hoofd geslingerd door een begeleidster.
Ik lig op de MC Paaz...ziekenhuis dus, vanwege de ernst.
En als ik een gezond gewicht heb melden ze me aan bij Rintveld ofzo in Zeist?
Iemand ervaring?
Maar..
Is het niet zo dat je pas echt.van iets kan genezen als je dat echt zelf wil? Als je er mee Wil stoppen? Als je geholpen Wil worden?
Is de kans op herval anders niet gewoon 100procent definitief?