Ik wilde niet denken, ik wilde niet voelen, ik wilde niet eten. Overdag kon ik afleiding vinden van mijn gedachten, gevoelens en lichaam door aan één stuk door te studeren. Maar ik zag ontzettend op tegen de avonden en slapeloze nachten: die duurden zo lang. Mijn oplossing was blowen. Elke avond rookte ik een jointje, zodat ik weg kon zakken in een onbewust wereldje. Een wereld zonder gepieker, zonder gevoelens en zonder honger. Ik blowde mezelf in slaap, zodat ik mezelf de volgende dag weer voorbij kon rennen.

Ik at in mijn eentje, volgens een vast ritueel. Ik wilde mijn vriend niet meer zien, want hij ‘verstoorde' mijn eetgestoorde gedrag. Ik sprak niet met mensen af: ik ‘wilde' alleen zijn met mijn eetstoornis. Ik blowde alleen. Ik sliep alleen. Ik stootte de wereld van mij af, door mij op te sluiten in een klein studentkamertje met mijn eetstoornis en hash.

Ik was op vrij jonge leeftijd al in aanraking gekomen met softdrugs. Op mijn 14e verhuisden we naar een compleet nieuwe omgeving. Ik vond het ontzettend spannend en lastig, maar kon niet omgaan met die gevoelens. Ik drukte ze weg. Ik blowde me suf, zodat ik mijn angsten niet hoefde te voelen. Ik deed wat ik moest doen, namelijk het beste maken van mijn nieuwe leven in deze nieuwe omgeving. En dat deed ik in de waas van een voortdurende high.

Door het blowen hoefde ik de confrontatie niet aan te gaan. Die functie had het ook tijdens mijn eetstoornis. Maar behalve dat ik mezelf steeds meer isoleerde en steeds verder wegzakte in mijn eetstoornis, veranderde het effect van het blowen al snel. In plaats van dat ik ervan ontspande, werd ik bang. In plaats van dat het mijn gepieker stopte, voelde ik mij paranoïde. De avonden en nachten werden door het blowen nog langere, donkerdere, zwarte gaten in mijn eetgestoorde leventje.

Zo wilde ik het niet langer. Toen ik in therapie ging, heb ik de hash, samen met het destructieve afvalgedrag, uit mijn leven gebannen. Dat voelde goed. Blowen maakt je niet alleen paranoïde, maar ook heel passief. Het versuft je van top tot teen. Door die troep uit mijn leven te gooien, kwam er energie vrij om te vechten tegen mijn eetstoornis.

Dat vechten ging met vallen en opstaan. Herstellen van een eetstoornis is een enorme tweestrijd. Een deel wil heel graag beter worden en is gemotiveerd. Een ander deel durft niet, wil niet, kan het niet. Dat bange stukje in mij wilde vluchten. Vluchten van verantwoordelijkheden, gevoelens en confrontaties. Dat stukje wilde weer weg kunnen zakken in vergetelheid.

Alcohol was, vóór mijn eetstoornis, een manier voor mij om te ontspannen in sociale situaties. Ik voel me vaak erg ongemakkelijk in groepen of sociale aangelegenheden. Ik voel me snel ‘anders' of ‘gek' of ‘apart'. Door de alcohol kon ik gewoon meedoen, gezellig zijn en in de groep passen. Door de drank kwam ik een beetje uit mijn schulp en werd ik - zo voelde het - ‘normaal'.

Het sloop er in. Eerst weer een keer een wijntje. Als uitdaging, want alcohol drinken durfde ik tijdens het afvallen niet. Ik was bang dat ik er dik van zou worden en het ging niet samen met anti- depressiva. Één wijntje werd elke dag een wijntje. Toen elke dag meer dan één, tot ik op een winteravond, flink aangeschoten en behoorlijk depressief, zag dat het zo niet langer kon.

Ik was elke dag bang om verslaafd te raken. Dat ik ook overdag zou gaan drinken, alles zou verliezen en eraan kapot zou gaan. Die angst voor de gevolgen zorgde er uiteindelijk voor dat ik stopte met de flessen wijn aanschaffen. Ik besloot dat er een andere manier moest zijn waarop ik kon dealen met mijn gevoelens en angsten. Ik besloot dat ik wél verantwoordelijkheid wilde dragen en de dingen uit mijn verleden wilde verwerken, in plaats van wegdrinken.

Ik ervaar een eetstoornis als een soort verslaving. Ik had anorexia en ik vond afvallen heel verslavend. Het feit dat ik niet kon stoppen met afvallen, zelfs toen ik wilde stoppen, doen denken aan een verslaving. Maar ook de hoeveelheid angst, leugens en het verwoestende effect op je leven zorgen voor een gelijkenis met een verslaving.

Ik heb inmiddels wel door dat ik best verslavingsgevoelig ben. Ik heb de neiging om, als ik drink, gelijk veel te drinken. Als ik afval, door te slaan. Hetzelfde geldt voor roken, blowen, studeren, werken: alsof er nauwelijks grenzen zijn. Als ik iets doe, dan doe ik het ook gelijk tot het uiterste en heb de neiging dan over mijn grenzen en gevoelens heen te denderen.

Ik leer wel steeds beter om minder in dat zwart/wit te leven: om een middenweg te zoeken. Ik drink wel eens een paar wijntjes in het weekend. Ik voel dan nog het verlangen om door te drinken, maar ik doe het niet meer. Ik voel steeds beter mijn grens. Die gevoeligheid, die zit er. Ik leer er nu mee omgaan door in therapie de confrontatie aan te gaan met mijn gevoel.

Ik probeer mijn gevoelens en angsten niet meer weg te drukken. Ik probeer ze uit te zitten. Dat is ontzettend eng en vermoeiend. En ik wil regelmatig vluchten van alles wat ik voel en denk. Maar ik merk wel dat, door de confrontatie aan te gaan, ik het minder nodig heb om te vluchten in een wereldje van drank, drugs en eetstoornissen.