Een dankbaar leven, vol contrast.

Ieder mens kent in zijn leven ups en downs. Wat lichtere periodes en de wat donkerdere. Dat is hoe een mens, van jongs af aan, leert en groeit. Door een balans tussen ups en downs ontwikkelt zich op natuurlijke wijze bewustwording, over hoe wijzelf werken en hoe het leven om ons heen ongeveer werkt. Je kan het leven zien als een schaduwpatroon! Het toeval doet mooie kunstwerken ontstaan, maar het is niet bij elke schaduw in je leven zo gemakkelijk om er weer uit te komen. Daar kwam ik op een zeker moment zelf ook achter. Soms wordt het donkerzwart en lijk je erin te verzuipen. Toch kan ook ik na wat zware jaren zeggen, dat deze donkere tijd onder andere resulteerde in mijn kunst-expositie over, jawel, dankbaarheid.

Zwart

Als kind was ik erg verlegen, pleasend en onzeker. Wel was ik creatief. Ik tekende het liefst de hele dag door. Ik was vrolijk, had vrienden, maar wel werd ik steeds ontevredener over mezelf en kritischer op mijn prestaties. Op school was ik zeker geen uitblinker, maar waar ik wel complimenten over kreeg, waren mijn tekenkunsten. Ik had op jonge leeftijd dan ook al snel al mijn hoop gevestigd op de kunst, maar dan moest ik hierin ook wel éxtreem uitblinken, natuurlijk. 

Dat gebeurde echter niet. Al werd ik door de jaren heen minder verlegen en probeerde ik bewust mezelf uit te dagen om meer 'aanwezig' te zijn in gezelschap, werd mijn onzekerheid daar zeker niet minder op. Mijn drang naar perfectie ook niet. En dat maakte mij kwetsbaar. Het gevoel van controle over mijn leven ontbrak steeds meer en ook het gevoel dat ik oprecht gewaardeerd zou worden door anderen. Mijn leven viel in een donkere schaduw. Een die nóg donkerder kleurde, toen er vanuit mijn stress oncontroleerbare eetbuien ontstonden. Niemand wist hier vanaf, al deden die eetbuien mij in het geheim veel. Na mijn miljoenste dieet-poging ontdekte ik voor het eerst in mijn leven het gevoel van: ey.. volgens mij lukt mij iets. Dat was waar de verslaving voor afvallen ontstond. Het duurde een halfjaar voor dat mijn ‘dieet’ een nieuwe titel ontving: anorexia nervosa. Het is bizar snel gegaan.

Nog zwarter?

Op een zeker moment was een opname onvermijdelijk. Daar hoopte ik er snel weer bovenop te komen, om mijn leven weer bij elkaar te rapen en om op diezelfde rampencourse weer door te hollen. Maar uiteraard was deze instelling alleen maar ziekmakender. In de kliniek hield ik me vooral bezig met kunst maken en obsessief legendarische plannen en concepten te bedenken, die ik zou kunnen uitvoeren wanneer ik er weg was. Dat deed mijn relatie met eten niet verbeteren, de relatie met mijzelf en het leven ook niet. De focuspunten in mijn leven, eten en presteren, leken elkaar wel te voedden. 

Het heeft me lang gekost om inzicht te krijgen in hoe ik mezelf mentaal en fysiek volledig uitputte. Kunst was voor mij absoluut niet meer iets om ontspanning uit te halen. Het was veranderd in vergif. Dat lag niet aan de kunst zelf natuurlijk - kunst is iets prachtig, echt iets wonderlijks - maar het lag aan mijn eigen houding tegenover kunst, die ik door de jaren heen opgebouwd had. Ik wilde weer leven, ik wilde weer licht zien. Ik anderen inspireren! Ik moest daarvoor mijn relatie met eten, met leven, met kunst en met mijzelf verbeteren. En hier ben ik vol voor gegaan. Geen 70%, maar volle 100%. JUIST wanneer het nóg zwaarder en zwarter leek te worden. Ik wist dat elke keer als ik uitdagingen weer uitstelde, ik het nóg moeilijker zou maken voor de toekomstige-ik, om destructieve patronen te doorbreken. De enige plek waar verandering kán plaatsvinden, is in het nu. Niet in het straks. Niet in het 'na-dit-eetmoment'. Nee, nu. Alleen nu.

Hoewel het een strijd was, heb ik wel een nieuwe, zachtere kant van vechten leren kennen. Een waarbij zelfzorg het wapen was (vlijmscherp, vergis je niet). Ik leerde de kracht van yoga kennen, meditatie, mezelf wat extra’s gunnen en rust pakken. Ik zag mijzelf steeds meer als een mensje dat ook maar haar best deed in deze wereld. Niemand die mij ooit een handleiding heeft gegeven van hoe je eigenlijk moet leven! Geen wonder dat ik het ook niet wist. Ik voelde me hierin geen slachtoffer, maar ik voelde wel empathie. Ik was niet schuldig aan mijn gebreken en veel van mijn gedrag kwam voort uit onwetendheid. Na het krijgen van meer inzicht in dat gedrag kon ik wél de verantwoordelijkheid nemen, om te proberen dit anders te doen. Ik vond het zeer waardevol om terug te kunnen kijken op mijn verleden, om daar de lessen uit te filteren en deze toe te passen in het nu. Het opbouwen van een stabiel leven geeft mij een sterker gevoel dan het behalen van welk gewicht dan ook. Ik kan nu mensen inspireren om mij heen.

Weer lichter. 

Tinten in het leven die grijs zijn, dus tussen licht en donker in, kan je natuurlijk verschillend interpreteren. Hoe zwarter je dagen zijn geweest, deste lichter grijs kan ervaren. Hoe minder je zwart hebt leren kennen (good for you, maar), hoe donkerder je dat grijs ervaart, in verhouding tot dat licht dat je gewend bent. Conclusie: donkere perioden kunnen je weldegelijk wat moois meegeven. Levenslessen, zelfkennis, dankbaarheid, intenser leven en ook het vermogen om anderen helpen in hun groei proces. 

Inmiddels kan ik zeggen dat ik dankbaar ben voor waar ik nu sta. Na jaren te worstelen met anorexia en boulimia bevind ik mij nu in een lichtere periode. Ik geniet weer van eten, van spontane uitjes met vrienden, ik geniet van een pauze, ben trots op mijn zelfkennis en sta nu stil bij de dingen die ik al heb gemanifesteerd in mijn leven. Ik ben een mooier mens geworden door dat contrast in mijn leven, want dat heeft mij echt tot een bewustzijnsniveau gebracht waar ik niet was geweest als de bom niet een keer was gebast.

Ik ben inmiddels afgestudeerd aan de kunstacademie en werk nu als illustrator en kunstenaar. Natuurlijk heb ik destijds getwijfeld of het nog gezond was voor mij, om door te gaan met kunst. Maar ik merkte dat, na mate er druk van de ketel ging, er binnen mijn nieuwe levensstijl ook een plekje bleek te zijn voor kunst. Als magie, om anderen te motiveren en te inspireren en ook om de positieve energie in mijzelf weer te laten vloeien. Kunst werd weer een uitlaatklep, die dichtbij mijzelf staat. De dankbaarheid die ik nu mag voelen, is het startpunt geweest, voor het ontstaan van mijn kunstexpositie 'THNX -The Art Of Contrast'. Wat hier niet centraal staat, is mijn dankbaarheidsverhaal. Het gaat hierin vooral om de verhalen van andere mensen, die praten over dankbaarheid in hun levens. Donker en licht komt in ieder mensenleven voor. We kunnen ook niet zonder. Natuurlijk verschilt de mate van contrast bij ieder leven wel. Ik hoop mensen die te veel donkere schaduwen hebben gezien als nog te inspireren. Ik hoop dat zij contrast ook als kracht mogen ervaren. 

De expositie opent vanaf 29 oktober, in Roosendaal en zal voor twee weken te bezichtigen zijn. In de expositie deel ik interviews met mensen over dankbaarheid, presenteer ik portretten van hen en projecteer hier hun schaduwpatronen overheen. Ik heb oprecht genoten van de gesprekken en ook van het maakwerk voor deze expositie. Ik hoop dat de dankbaarheid die ik voelde tijdens het maken van de werken, doorstraald in het eindresultaat. Dus voor iedereen met interesse: De entree is gratis en iedereen is welkom, en sta open voor inspiratie en motivatie! Lees dankbaarheidsverhalen van anderen en deel de jouwe! Hopelijk zie ik jullie daar.

Vanaf 30 oktober tot en met 12 november 2022
Maandag en donderdag open van 14:00 / 17:00
Vrijdag t/m zondag open van 10:00/17:00
KaaiDuurzaam, Kadeplein 2 in Roosendaal
Kijk op kimterhorst.nl voor meer info