Floor is 15 jaar oud en heeft een eetstoornis gehad. Inmiddels is ze hersteld. Tijdens haar herstel heeft ze veel geschreven. Gedachtes die ze had, gevoelens die ze ervoer... De komende weken kan je via een aantal blogs meekijken in haar hoofd en hoe zij herstellen van een eetstoornis op zo'n jonge leeftijd aanpakte en waar ze tegenaan liep. Vandaag lees je deel 6. De andere blogs vind je via de tag 'Floor blogt'. 

Trots, ik ben trots.

Trots op mezelf, trots op waar ik sta, trots op wat ik heb bereikt en trots om wie ik ben.
Als ik terugkijk naar het meisje dat ik was, zie ik een meisje dat zoekende was om goed genoeg te zijn, een meisje dat niet wist hoe ze moest leven. Een meisje dat zich altijd aan regels moest vasthouden, een meisje dat niks spontaan kon doen en nooit had gedacht ooit zo sterk te kunnen worden..

De leegte in mijn blik, emotie en gevoel. Hoe bang ik was voor mezelf, hoe teleurgesteld ik in mezelf was... Hoe ging ik dit ooit winnen? Een meisje dat niet meer zo wilde leven, maar niet wist hoe ze kon ontsnappen. Niemand kon haar helpen, dit was mijn les. Hoe vaak iemand ook zei dat ik wel goed genoeg was, dit zat in mijn hoofd en niemand kon dat weghalen. Die rust is niet te vinden in een ander, die strijd voor vrijheid moest ik aangaan om te worden wie ik nu ben.

Hier is geen methode voor, wat voor mij werkt, werkt misschien wel niet voor jou. Het zijn JOUW regels in JOUW hoofd waar jij tegenin moet gaan. JIJ kiest de volgorde. Jij kiest hoe snelen jij kiest de manier. Het gaat jou niet helpen om jezelf voor de gek te houden. Ga tegen die stem in, wees streng voor jezelf. Gooi je doelen om, schrijf je gevoelens op, maar ga niet over de top.. Stapje voor stapje: dat is wat werkt.

Ik dacht dat dit het enige was waar ik heel de dag aan kon denken. Wat wordt mijn volgende maaltijd? Hoeveel calorieën zitten hierin? Is dit gezond? Hoeveel ga ik bewegen? Kan ik dit wel aan? En ben ik nu eindelijk wel goed genoeg in mijn hoofd?

Die knop die moet om en alleen jij kan dat. JIJ moet het gaan doen!

Ik was nooit eens trots op mezelf, op wat ik had bereikt, wat ik had gedaan en wat ik heb doormaakt, maar ik ben nooit gestopt met vechten. Vechten om het vuurtje in mijzelf weer aan te wakkeren. Totdat ik er pas achter kwam dat dit MIJN LES was. Mijn les die ik nodig had om te worden wie ik ben, mijn les die ik nodig had om het leven te kunnen gaan leven in plaats van overleven.

Ik vond mijn passie in sporten terug. Ik vond mijn passie in koken, in manieren om mijn hoofd te legen door middel van creativiteit en muziek. Ik leerde mezelf accepteren zoals ik ben, ik leerde niet zomaar afhankelijk te zijn van hoe iemand tegen mij is of hoe iemand me behandelt, ik leerde balans in mijn eetpatroon te creëren, om sterker in mijn schoenen te staan, om nooit op te geven, om nieuwe dingen te leren, om te praten over mijn gevoelens, om niet altijd op mijn tenen te hoeven lopen en om eindelijk in te kunnen zien dat ik trots mocht zijn. Ik werd vaak onderuitgehaald als ik weer te hard van stapel liep. Punten die ik misschien had overgeslagen, omdat ik ze niet aan durfde te gaan. Ook de moeilijkste dingen van herstel moest ik doorstaan om verder te kunnen. Leren luisteren naar mijn lichaam, dat is waar het mij om vroeg.

Het draaide niet alleen om het eten, mijn gewicht of de spiegel. Het draaide om de controle… De controle die ik zocht om een manier te vinden om het goed te kunnen doen. Regels om me aan vast te houden zodat ik mezelf geen pijn kon doen, een manier om me terug te trekken, iets waar ik me goed door voelde.

Ik leerde dat het leven zoveel meer was dan in je comfortzone te blijven. Dat de leukste dingen gebeuren als jij, ja jij, gaat vechten. Als jij laat zien dat je zeker bent over jezelf. Als je 'ja' zegt tegen spontane momenten en leert om jouw emoties te tonen. Het gaf me meer rust in mijn hoofd, een methode om zover te komen in het leven, nieuwe echte vrienden, een vakantie zonder stress en een nieuw avontuur.

Zet hem op, ik weet honderd procent zeker dat jij dit kan, ik geloof in je.
You can do this.