Floor is 15 jaar oud en heeft een eetstoornis gehad. Inmiddels is ze hersteld. Tijdens haar herstel heeft ze veel geschreven. Gedachtes die ze had, gevoelens die ze ervoer... De komende weken kan je via een aantal blogs meekijken in haar hoofd. Je leest hoe zij het herstellen van een eetstoornis op zo'n jonge leeftijd aanpakte en waar ze tegenaan liep. Dit is deel 1, geschreven tijdens de lockdown. De andere blogs vind je via de tag 'Floor blogt'. 

Alleen, alleen in mijn hoofd, alleen door de dag, alleen met dit probleem…

Mijn angsten om alleen te zijn, om weer door te slaan. Mijn stem heel de dag te horen, mijn angsten om weer terug te vallen in het gat. Ik voel me alleen, niemand die echt begrijpt wat ik voel, wat ik denk, of die mij kan helpen. Niemand waar ik mijn gevoel bij kwijt kan zonder dat diegene zich zorgen over mij maakt.

Ik hoor gedachten door de dag heen, gestoorde gedachten. Ik ben te dik, ik ben niet goed genoeg, ik moet afvallen, ik moet bewegen, ik moet mijn calorieën tellen. Ik kan niet stoppen met voelen en kijken naar mijn buik. Dat ik weer terug ben op een gezond gewicht betekent niet dat ik mentaal hersteld ben. En ja, ik voel me negen van de tien keer goed, zelfverzekerd, blij en fijn in mijn lichaam. Ik ben door de dag het blije vrolijke meisje en geniet van eten, laat mijn leven niet meer overnemen door die stem. Maar die paar weken dat mijn stem het weer overneemt, als het vakantie is, of lockdown, of als ik 's avonds alleen in mijn bed lig. Hoor ik het, haar of hem, weet ik veel. Het maakt me echt gek. Ik wil het niet meer horen, ik ben er klaar mee. Hoe vaak ik de fearfoods ook eet, mijn stem maakt het toch weer opnieuw eng.

Ik denk soms: is het wel echt wat ik hoor? Hoe vaak ik mezelf ook vertel dat ik wel goed genoeg ben, op sommige momenten lukt het gewoon even niet. Ik voel me teleurgesteld dat iets in mij roept om de controle weer over te geven aan de stem. Op dat soort momenten voel ik me alleen. Alleen op de wereld, ik wil wel praten maar weet niet hoe. Het gaat me toch niet helpen, omdat ik weet dat ik de enige ben
die mij kan helpen. Maar toch lijkt het me heel soms fijn om iemand aan mijn zij te hebben die zegt: "Ik begrijp je, ik heb het ook", "ik ben trots op je, het komt goed", of: "Zullen we samen vechten tegen die stem?"

En ja, ik weet dat mama mij helpt, en dat doet me goed. Maar ik wil haar niet opschepen met de gedachten die ik hoor, omdat ik haar geen pijn wil doen. Ik wil niet dat ze dingen van me afnemen, want ik ben ver genoeg gekomen om verstandige beslissingen te nemen. Het enige dat ik wil, is mijn gedachten kwijt. Ze kunnen weggeven zonder dat iemand denkt dat ik weer 'te ver ga' of dat ik dan niet meer de dingen mag doen die ik leuk vind.

Als ik dit typ voel ik me raar, het lijkt niet van de buitenkant of ik dit voel, en dat ik dit ben. Ik voel me slap dat ik dit typ en beschaamd. Maar ik hoor het toch echt.

Wanneer ik op school ben, ben ik niet alleen. Wanneer ik in de basic fit ben en mijn ei kwijt kan, ben ik niet alleen. Het helpt mij echt, om mijn woede kwijt te kunnen, om even in een andere wereld te zijn en te vluchten van de realiteit. De lichamelijke 'pijn' (geen echte pijn) overheerst en hierdoor hoor ik mijn mentale stem niet meer. Het is dan stil, gewoon even stil.

Maar nu we in lockdown zitten, ik weer heel de dag met mezelf zit, met mijn eigen gedachtes - en bang ben om per ongeluk weer te luisteren naar mijn hoofd - is het allemaal net een stukje moeilijker. Ik weet dat ik hier weer bovenop kom, maar soms weet ik gewoon even niet meer wat ik moet doen. Ik probeer alles, ik wil alles, maar ben soms misschien nog net niet streng genoeg voor mezelf, of juist té streng?

Mijn gedachten zijn een doolhof. En ik vecht voor de uitgang, ik vecht om over de muren te kunnen kijken. Maar soms, heel soms, pak ik even de verkeerde afslag.
En ja, ik draai weer om en vind de weg weer terug. Maar dat gaat nu eenmaal niet zo vlug.

Ik ben sterk, en ben zo ver gekomen.
Ik kom er echt, ik zal het je beloven.