Dit was me het weekje wel! Van moeilijke keuzes maken tot een zeer blije boodschap die ik mocht ontvangen. En van gezellige bezoekjes van vriendinnen tot aan diepgewortelde hechtingsproblematiek. Om hierover alles te vertellen, is mijn photo blog wat uitgebreider geworden. Dus pak lekker een kopje thee erbij en ik wens je veel kijk- en leesplezier! 

Maandag

De dag begon wat druilerig, maar gelukkig voelde ik me zo niet. Ik had heerlijk geslapen en startte de dag met boodschapjes halen en een bezoekje aan de sportschool. In de middag moest ik naar kantoor, want er stonden twee spannende afspraken op de planning. Het waren namelijk sollicitatiegesprekken voor mijn nieuwe collega (bij tanteLouise). De gesprekken waren beide ontzettend leuk, maar unaniem is de keuze op één kandidaat gevallen. Ik kan niet wachten om met haar samen te gaan werken! 

Intussen voelde ik me ergens ook een beetje schuldig, want op maandagmiddag heb ik altijd groepstherapie (in de vorm van schematherapie). Na veel wikken en wegen in het weekend had ik dus de beslissing gemaakt om te kiezen voor mijn werk en ik sta daar nog steeds achter. Toch is er dan een stemmetje dat zegt dat ik de therapeuten en mijn groepsgenoten teleurstel. Ik besef dat teleurstelling een groot woord is, maar ik vind het altijd zo onprettig als ikzelf een lange mail met uitleg stuur en daarop dan een mini-antwoord terugkrijg. Niet heel bevorderlijk voor mijn zelfvertrouwen... Al weet ik ook wel weer dat de therapeut het goed bedoelt. 

Veel tijd om te piekeren was er vandaag niet, want in de avond had ik nog een vergadering met één van de cliëntenraden van tanteLouise. Ondanks dat een aantal leden zich had afgemeld en we met een klein clubje waren, zijn er interessante onderwerpen besproken. Nuttig dus! 

Dinsdag 

Zoals ik de dag gisteren met een vergadering van een cliëntenraad afsloot, startte ik de dinsdag met een andere cliëntenraadsvergadering. In totaal begeleid ik bij tanteLouise veertien cliëntenraden, dus dat zijn ook heel wat vergaderingen per jaar! Deze locatie is echt ontzettend leuk aangekleed voor Sinterklaas en het WK. Gelukkig kan de oranje versiering ook nog even blijven hangen! 

De middag is voor mij behoorlijk heftig verlopen. Ik had een afspraak met mijn hoofdbehandelaar, omdat het einde van mijn groepstherapie nadert en hij zelf helaas per januari gaat stoppen bij deze organisatie. Samen hebben we teruggeblikt op de afgelopen maanden en we moeten tot de conclusie komen dat de groepstherapie (schematherapie) weinig resultaat bij me heeft opgeleverd.

Op een bepaalde manier heb ik me te onveilig gevoeld om mijn emoties en echte behoeftes toe te laten en heb ik de therapie vooral op cognitieve wijze doorlopen. Mijn hoofdbehandelaar heeft voorgesteld om voorlopig een pauze in te gaan lassen, omdat mijn dwangmatige (levens)patronen en angsten momenteel mijn weg naar herstel in de weg staan (herstel in de vorm van onderliggende problematiek/hechtingsproblematiek). 

Wat dit voorstel precies met me doet, weet ik om eerlijk te zijn momenteel nog niet. Aan de ene kant ben ik ontzettend dankbaar voor wat ik allemaal nu doe, zoals mijn werk bij tanteLouise, bij Proud2Bme, het kunnen sporten en met vrienden afspreken. Ik heb als ik dan terugkijk naar jaren geleden al veel overwonnen en gun mezelf ook eens de rust om niet altijd tegen en met mezelf te moeten vechten. 

Aan de andere kant zou ik zo graag mijn diepgewortelde hechtingsproblematiek aanpakken. Ik ben me er (cognitief) tijdens therapie zo bewust van geworden dat ik intussen ook bang ben om (diepere) connecties aan te gaan. Ik ben bang dat ik mensen te veel ga pleasen en durf bij behoorlijk veel mensen niet volledig meer mezelf te zijn. Gelukkig weet en voel ik dat een paar mensen in mijn omgeving er echt voor me zijn, maar de angst dat zij mij vroeg of laat toch loslaten is mega-groot. Zoals mijn hoofdbehandelaar het mooi verwoordt: mijn dikke lagen chocolade zijn zo dik geworden dat er niet doorheen te prikken valt. 

Na zo´n intensieve sessie zou ik het liefste bij iemand wegkruipen in haar armen en de controle van heel mijn wereld aan haar geven. Alleen dat is nu één van de problemen, mijn verschrikkelijke strijd in mijn hoofd. Hetgeen - de onvoorwaardelijke liefde - waarnaar ik verlang is onbereikbaar. Ik durf uiteindelijk alleen mijn allerliefste poesje toe te laten tot mijn hart en vlucht verder (voor een deel) weg in mijn dwangmatige, herkenbare patronen. 

Woensdag 

Vandaag had ik mijn thuiswerkdagje voor tanteLouise, dus kon ik lekker in mijn chill-trui aan de slag. ;) Tussendoor kwam er even een vriendin langs, maar we zaten zo te kletsen dat ik me pas na haar vertrek realiseerde dat ik graag een foto had willen maken. Oeps! Ook ontving ik nog een appje van een andere vriendin met een foto van een 'muurschildering', gemaakt door haar zoontje. Amai! Ik had echt een rolberoerte gekregen. Ik bewonder mijn vriendin hoe luchtig zij hiermee kan omgaan. 

Uiteraard heb ik ook nog meerdere keren aan het gesprek van gisteren gedacht en bepaalde punten voor mezelf op een rijtje gezet, maar ik weet nog steeds niet waar echt mijn behoefte ligt. Een paar vriendinnen denken hierin wel met me mee en daarvoor ben ik hun ontzettend dankbaar. Natuurlijk zal ik uiteindelijk een beslissing moeten maken en moet ikzelf (meer) openstellen voor herstel, maar ik zou hun steun voor geen goud willen missen. 

Donderdag 

1 december en dat betekent dat onze vlogmas begint! Echt zo tof dat vooral mijn lieve collegaatjes zoveel video's voor jullie hebben opgenomen om jullie deze maand extra steun, motivatie en ook zeker gewoon fijne afleiding te geven. Ik had zelf deze dag nog een thuiswerkdagje voor tanteLouise en tussendoor bracht ik weer een bezoekje aan de apotheek en haalde Ronja kattenstreken uit.... Wat zit er in dat leuke tasje? 

Een thuiswerkdag met lieve Ronja om me heen en zonnestralen doet me sowieso al goed, maar mijn dag werd nog veel beter gemaakt door een telefoontje. Ik heb al vaker over mijn angststoornis verteld (onder andere iets waarvan ik heel graag wil herstellen) en op praktisch gebied belemmert me dit vooral bij alleen reizen/autorijden. Deze (zware) angstklachten zijn ontstaan na het overlijden van mijn vader. Ik oefen en heb gelukkig al stapjes mogen zetten, maar de weg is (letterlijk en figuurlijk) lang. Dit telefoontje gaf het verlossende woord dat ik voorlopig ondersteuning krijg bij het reizen naar mijn werk en dat geeft me zoveel rust. 

Vrijdag 

Vanochtend was ik een ochtendje vrij en kwam er een vriendin even op de thee. Het was heel fijn om haar te zien, maar ik wist ook dat er niet alleen maar leuke onderwerpen besproken zouden gaan worden. Haar vader heeft momenteel ook kanker en hij gaat snel achteruit. We hebben herinneringen opgehaald over onze vaders en ik heb een deel van mijn ervaring rondom het ziekteproces van mijn vader gedeeld. Het doet me pijn om haar verdrietig te zien en ik zou vaak meer voor haar willen doen dan in mijn mogelijkheden ligt. Gelukkig weet ze dat ze me altijd om steun mag vragen en dat ik graag naar haar verhalen luister. En ook dat kan al heel veel voor iemand betekenen. 

In de middag moest ik op pad voor mijn werk en bezocht ik een van de zorglocaties in Steenbergen. Ik heb weer fijne gesprekken met cliëntenraadsleden mogen voeren, waarbij ook zeker pittige thema´s zijn gedeeld met elkaar. De zorg wordt in de toekomst alleen maar complexer en helaas komt er steeds minder zorgpersoneel beschikbaar. Gelukkig was er na mijn werk ook tijd voor iets luchtigs en liefs. Ik kreeg namelijk superlieve fotootjes van de kittens van Ronja doorgestuurd. De katertjes zijn nu een half jaar, maar wat zijn het al sterke mannen! 

Zaterdag 

Van deze dag heb ik maar weinig foto´s gemaakt, maar ik was ook totaal overprikkeld. In de ochtend heb ik de Albert Heijn getrotseerd (zaterdag lijkt het echt of de winkel voor een maand dichtgaat) en ´s middags kwam een vriendin met haar zoontje van 1 jaar oud langs. We hebben goed bijgepraat, maar het continu luisteren en het continu in de gaten houden van haar kindje eisten vandaag even hun tol. Ik weet ook dat dit vooral aan mezelf ligt, aan juist dat dwangmatige levenspatroon. Ik maak me dan druk of Ronja niet uit haar doen is en of alles in mijn huishouden wel heel blijft, terwijl ik het kindje ook vrijheid en speelsheid gun.  

Zondag 

Na een goede nachtrust stond ik met fijne energie op en ik ben ´s ochtends naar de sportschool geweest. Op zondag is er vaak een groep vaste sporters en dit zorgt echt voor superleuke sociale contacten. Hele reisverhalen worden bijvoorbeeld met elkaar gedeeld of de plannen voor Kerstmis worden besproken. 

Verder was het natuurlijk mijn werkdagje voor Proud. Ik werk graag met op de achtergrond muziek van Opwekking aan. Opwekking is een christelijke band en ik vind dat zij hele mooie teksten zingen. Ik ben zelf gelovig, maar ik ga niet wekelijks naar de kerk. Wel hecht ik veel waarde aan bepaalde waarden en normen, zoals eerlijkheid, betrouwbaarheid en wederzijds respect. Ook geloof ik dat er voor iedereen een bepaald pad is uitgestippeld. Hierbij heb ik zeker bepaalde vragen en ik begrijp ook echt niet waarom de wereld zo oneerlijk is verdeeld, maar dat is de kracht van het geloof. Ik denk dat God hiermee allemaal een bedoeling heeft, maar hoe of wat precies kan ik niet uitleggen.

Vanavond schreef ik ook nog kaartjes voor mijn twee therapeuten van de groepstherapie. Morgen zal ik weer een hoofdstuk afsluiten. Ik neem een aantal tools weer mee in mijn rugzak, maar ik ben er nog niet. Ik hoop ontzettend dat ik de kracht krijg om die vervelende angststoornis aan te blijven gaan en te overwinnen en vervolgens alsnog die onderliggende problemen aan te pakken. Maar ja, wat je in 28 jaar hebt opgebouwd, breek je uiteindelijk niet in een paar jaar af. Ik moet mezelf hiervoor de tijd gunnen, zoals ik jullie dit ook altijd gun. 

Deze plog was iets uitgebreider dan anders en als je jezelf nu herkent in mijn struggles van angsten en hechtingsproblematiek, kom dan zeker ook een keertje langs in een van mijn themachats of ervaringsdeskundige chats. Je bent meer dan welkom! Klik hier voor de chatagenda.