Opzij, opzij, opzij. Maak plaats, maak plaats, maak plaats. We hebben ongelofelijke haast! We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. De tijd gaat maar door en het lijkt elk jaar weer een beetje sneller te gaan. Tijd komt nooit meer terug, dat maakt mij soms nostalgisch of zelfs bang. We vragen wel eens wat veel van onszelf, waardoor tijdsdruk een vervelende last kan zijn. Op wat voor manier ervaar jij tijdsdruk en hoe is dat voor de redactie? 

De tijd van Hannah...

Ik ben mij erg bewust van de snelheid van onze maatschappij. Soms ontkom je niet aan tijdsdruk, bijvoorbeeld met deadlines voor studie of werk. Wanneer ik zelf wel invloed heb op hoeveel haast ik maak, probeer ik steeds vaker bewust de tijd te nemen voor de dingen die ik doe. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik 'geleefd wordt', maar ik wil mijn eigen tempo kiezen. Een voorbeeld hiervan is het antwoorden op appjes. Tegenwoordig wordt van ons verwacht dat we altijd beschikbaar zijn en berichten beantwoorden wanneer een ander daar om vraagt. Ik zeg altijd dat ik 'slecht ben in het antwoorden van berichten', maar eigenlijk is het een keuze die ik heb gemaakt. Ik antwoord wanneer ik tijd heb en wanneer ik daar zin in heb. Dat voelt goed, voor mij. 

Op hetzelfde moment merk ik wel dat ik tijdsdruk soms nodig heb, bijvoorbeeld om iets af te krijgen. Eigenlijk raak ik met ieder tentamen of iedere opdracht die ik heb voor studie in de stress omdat ik bang ben dat ik het niet ga redden, maar ruim op tijd beginnen lukt me ook niet. Gek is dat eigenlijk. Ik zit nu in het laatste jaar van mij studie en het is nu pas voor het eerst dat het me een beetje lukt om meer tijd te nemen dan nodig, maar dat is ook voor het eerst. 

Een vorm van tijdsdruk die relatief nieuw voor mij is, ervaar ik sinds het overlijden van mijn vader. Sindsdien ben ik mij er extra van bewust dat ik geen invloed heb op het verstrijken van de tijd, en dat voelt als extreme onmacht. Iedere seconde die op de klok verder tikt, raak ik verder verwijderd van de tijd dat mijn vader nog in leven was. Dit is iets waar ik soms nog steeds ontzettend verdrietig, boos en gefrustreerd om kan raken. Aan de andere kant maakt het mij ook extra dankbaar voor ieder moment dat ik heb met de mensen van wie ik houd en die nog wel in mijn leven zijn. 

De tijd van Lonneke...

Ik ben altijd gehaast. Hier kan ik het eigenlijk wel bij laten. Ik ben iemand die erg gevoelig is voor tijdsdruk en mij hier ook snel angstig over kan voelen. Heeft de trein een paar minuten vertraging? Stress. De winkel gaat over een kwartier dicht en ik moet nog boodschappen doen ook al ben ik er binnen 5 minuten. Stress. Ik ben een held in mijzelf nog angstiger en opgefokter maken dan nodig. Ik ga altijd uit van het ergste en dit soort vaak voor onnodige buikpijnen, zeker in het openbaar vervoer. Iets waar ik geen grip op heb. Dit zorgt ervoor dat ik vaak snel geïrriteerd ben. Ik kan er niet goed tegen als er iemand langzaam voor mij wandelt of rustig zijn of haar tijd neemt bij de kassa. Zelfs als ik nergens op tijd hoef te zijn voel ik de spanning opkomen. Iets wat ik zelf ook nog erg vervelend vind. 

Ik kan mij herinneren dat ik vroeger al een strak schema had. Ik plande mijn dag in en ik raakte in paniek als hier iets tussenkwam. Zo vertelde ik vaak bij binnenkomst al hoelaat ik weer wegging, om de stress maar een beetje de baas te zijn. Gelukkig heb ik dit nu veel minder. Nog steeds kan ik in mijn hoofd druk zijn met tijden en dagdelen, maar het lukt mij steeds beter om hier rust in te vinden. Ik denk dat ik het vooral vervelend vind om mijn patronen en gedachtes bij te stellen als het een keer niet helemaal loopt zoals het zou 'moeten' gaan, want een keer ergens te laat komen is niet het einde van de wereld.. 

De tijd van Daphne...

Hoe ik tijdsdruk ervaar verandert eigenlijk ook wel met de tijd, merk ik. Vroeger had ik ongelofelijke haast, het kon mij niet snel genoeg gaan en ik dacht echt dat ik mijn hele leven in mijn twintig jaren geleefd moest hebben. Het moest nu en het moest perfect, anders was het te laat! Nu ben ik middenin de twintig en heb ik juist het gevoel nog zeeën van tijd te hebben.

Misschien is het veel te optimistisch, maar ik ben ervan overtuigd dat alles altijd kan, ongeacht tijd, leeftijd en plaats. Dus ik heb niet het idee nu al iets bereikt te moeten hebben. Ik wil wel van alles natuurlijk en ik werk wel ergens naartoe, maar ik merk dat dat niet meer vast zit aan een bepaald tijdslimiet. Eigenlijk is het nastreven van geluk en het behalen van doelen helemaal niet leeftijdgebonden en kan ik daar elke dag, zo rustig en gehaast als ik wil, mee bezig zijn.

Wel vind ik het soms lastig dat het eindig is. Dat geeft ook wel degelijk een soort tijdsdruk, het gevoel dat je dus niet letterlijk alle tijd hebt. Dat het vandaag of over heel veel jaar een keertje over is, geeft mij soms wel een benauwd en verdrietig gevoel. Er is wel veel wat ik nog in die tijd gedaan wil hebben. Tegelijkertijd probeer ik mij er steeds bewuster van te zijn dat de werkelijke tijd die ik heb; het hier en nu is. Dat is soms lastig, maar geeft ook wel rust.

De tijd van Phoi Cai...

Sinds ik moeder ben geworden is tijdsdruk iets ontzettend vaags geworden. Vroeger kon ik me druk maken om elk verspilde seconde. Ik moest alsmaar door, door en door. Een moment van rust was nauwelijks te vinden. Ik kon mijn tijd altijd beter bsteden. Aan school, werk, familie, sociale contacten... Mijn dagen waren vaak volgepland en heel soms gunde ik mezelf dan een dag van rust. Een dag waarop ik kon bijkomen. Vaak werden zulke dagen ook weer volgepland met andere dingen. Huishoudelijk taken, toch een dagje weg of toch maar een dagje extra werken. Alles moest met een doel zijn.

Tegenwoordig is het nog steeds rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Vooral met twee kinderen lijkt dit een next level te kennen. Als je me vraagt wat ik op een dag uitspook is het veel van hetzelfde. Voor de buitenwereld misschien eentonig en saai en ik moest ook erg wennen aan dit patroon. Ik ben de hele dag druk geweest maar met wat? Voorheen wilde ik altijd dat mijn dag productief was. Tegenwoordig krijg ik nauwelijks meer iets gedaan. De wasmand ligt vol, de wasrekken hangen vol, mijn huis is een crime scene van een speelgoedbom en eigenlijk had ik nog zo graag zoveel willen doen. 

Ondanks dat mijn dagen minder productief zijn, voel ik me aan het einde van de dag meer voldaan dan ik dit vroeger deed. Ik kan geen lijst benoemen van dingen die ik heb gedaan maar dat hoeft ook niet meer. Tijd is niks als je er niet van kan genieten. Je leeft niet om door de dagen heen te vliegen maar om te genieten van elk moment. 

De tijd van Scarlet...

Ik ga best goed op uitdagingen en tijdsdruk, maar merk ook dat ik mezelf hierdoor snel voorbij ga. Ik ken mijn eigen grenzen niet altijd goed genoeg en ga dan dus alsmaar door. Tegelijkertijd maakt lekker druk bezig zijn mij ook wel echt blij... de gulden middenweg hierin vinden is dus dé uitdaging. Zeker nu ik een zoontje heb en dit combineer met werken voor Proud2Bme, ons eigen bedrijfje én onze hond Sjors.

Dat vraagt nogal eens om straks time management. Daar is op zich niets mis mee, maar soms wordt het me wel even allemaal te veel. Dan merk ik dat ik echt een dag voor mijzelf nodig heb. Een dag even niets. In het hier en nu zijn en beseffen wat ik allemaal heb en waar ik sta in het leven en hoe ik verder wil. Deze dagen zijn er op dit moment veel te weinig. Ik wil vaak te veel tegelijk en kan daardoor niet alles zo goed doen zoals ikzelf zou willen. Hierin moet ik voor de toekomst meer keuzes gaan maken.

Toen ik nog op school zat was ik vrij gedisciplineerd met studeren, al begon ik veelal wel nét wat aan de late kant, waardoor ik de avond voor een toets tot diep in de nacht nog aan het stressen was. Of dat daadwerkelijk nodig was of gewoon perfectionisme en onzekerheid is uiteraard maar de vraag... 

Soms kan ik door te veel tijdsdruk geïrriteerd raken. Dan word ik 's morgens wakker en vliegen alle 'to do's' direct door mijn hoofd. BAM! STRESS! Dat is niet fijn. Zeker in het weekend als ik te veel gepland heb is dat zonde... want dat zouden juist de dagen zijn om weer even tot mijzelf te komen. Nou ja... je leest het wel: Ik heb nog wel wat puntjes om aan te werken. 

De tijd van Irene...

Naarmate ik ouder word merk ik dat steeds minder tijdsdruk ga voelen... En dat terwijl ik nog zo jong ben, haha. Misschien dat het verschil zo merkbaar is, omdat ik de tijdsdruk vroeger zo heftig heb gevoeld. Ik was ontzettend bang om kansen te missen of achter te lopen. Ik had het gevoel dat ik op jonge leeftijd al heel wat bereikt had moeten hebben. Die druk kan ik af en toe nog steeds wel een beetje voelen, maar ik kan mezelf er nu wel op betrappen en het relativeren.

Los van dat ik denk dat je nooit te oud bent om iets te leren, beginnen of bereiken, denk ik ook dat de tijdsdruk voor een groot deel te maken had met de bereikbaarheid van mijn doelen. Oké, in theorie is alles wellicht bereikbaar, maar als je de lat mega hoog legt voor jezelf, is het logisch dat je tijdsdruk gaat voelen, omdat je er misschien wel nooit gaat komen. Klinkt negatief, maar stel jezelf de vraag of het wel nodig is? Van wie moet het? Wat is je drijfveer? Ik denk dat 'dingen bereiken' whatever that means vooral moet gebeuren, omdat je dat wat je doet leuk vindt en er met liefde tijd en aandacht in stopt. Dan iets iets haalbaar. Niet omdat je het gevoel hebt dat iets moet, want je hoeft helemaal niks en iets waar je geen plezier aan beleefd is voor jou ook niet iets waardevols. 

Ook het gevoel te hebben van alles te moeten speelde en rol in mijn tijdsdruk. Ben je pas een waardevol mens als je bepaalde dingen bereikt hebt? Nee, misschien heb ik het vroeger nooit met die woorden gezegd, maar ik gedroeg mij, bewust of onbewust, wel zo en liet mijn geluk er van afhangen. Daar kom ik nu op terug. Het allergrootste en meest waardevolle dat je kan bereiken is dat je mentaal en fysiek gezond bent, tevreden bent met wie je bent, zoals je bent, en interesse, plezier en liefde de drijfveren zijn voor wat je doet. Los van de noodzakelijke basis. Een niet-voor-niet-cliché om daar aan toe te voegen: It's about the journey not the destination. Vergeet ook niet te kijken naar wat je wel al hebt, in plaats van wat je nog niet hebt. 

Ik kan me soms heel weemoedig voelen als ik opmerk dat mijn ouders steeds ouder worden. Het besef dat de tijd maar door gaat en dat het nooit meer terug komt, vind ik soms zwaar. Aan de andere kant maakt dat het leven juist ook weer heel waardevol. Het leven is nu, dus geniet ervan, want voor je het weet is het weer voorbij. Dan maken al die zorgen die je had niet meer uit. Al eerder schreef ik een blog over nostalgie, die kan je hier lezen. Een laatste puntje over tijd is dat ik het soms lastig vind om tijd in te schatten en in te delen. Dan kan ik ook wel tijdsdruk voelen, maar wel op een heel andere manier dan hierboven omschreven. Een goede (niet te vollen) planning is het halve werk! Plus het besef dat even niks doen ook heel nuttig is. Time you enjoy wasting, isn't wasted time en even opladen is ook heel belangrijk. Dat brengt het gevoel de tijd die je hebt goed moeten te besteden en het inplannen van wat je wilt misschien ook weer bij elkaar. 

Hoe ervaar jij tijdsdruk?