Een eind maken aan een eetstoornis doe je niet zomaar. Naar aanleiding van mijn laatste boek over anorexia krijg ik veel reacties, waaronder de veelgestelde vraag: ‘Hoe is het jou gelukt om vrij te worden van een eetstoornis?’ Het eerste antwoord is: het gaat gepaard met een lang proces. Je raakt het niet van de ene op de andere dag kwijt. Het is een proces waarin je moet leren praten over je eetstoornis. Zolang het een geheim is en het verborgen blijft, gebeurt er niets.

Een vermogend man heeft mijn boek ‘Het verborgen leven van Emma’ gelezen. Hij was aangeslagen. Hij had nooit beseft dat anorexia zo’n inbreuk betekende op het leven van jonge meisjes. Ontdaan dat zoveel meisjes aan deze eetstoornis lijden vroeg hij mij: ‘Als ik een groot bedrag geef, kunnen jullie dan een eind maken aan deze verschrikkelijke ziekte?’ Ik schudde meewarig mijn hoofd. Was dit maar zo simpel. Het is dezelfde vraag die een miljonair stelde aan de organisatie Free a Girl in Amerika. Een miljonair vroeg: ‘Als ik jullie organisatie 100 miljoen dollar geef, kun je dan een eind maken aan de seksuele exploitatie van kinderen?’ De organisatie moest diep nadenken. 

Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig verschijnen er blogs van haar op Proud2Bme. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag 'Elisabeth blogt'. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier. 

Bron foto

Zelf heb ik mijn eetstoornis jaren verzwegen. Als mijn broers een opmerking maakten over mijn vreemde eetgedrag, werd ik boos. Niemand mocht aan mijn geheim komen, niemand mocht het weten. Ik stopte het diep weg. Vandaar de titel van mijn boek: Het verborgen leven van Emma. Emma, dat ben ik zelf.  

Het klinkt raar, maar dat verborgen leven vond ik prima. Ik droeg een geheim met me mee en dat voelde stoer. Ik was een meid met een geheim. Ze moesten eens weten. Maar dat geheim ging steeds dieper in mij wroeten. Ik merkte dat ik niet meer zonder dat geheim kon leven. Als ik eraan dacht om mijn geheim prijs te geven, raakte ik beklemd en werd ik angstig. Het was een gevoel alsof ik van een berg naar beneden reed met een fiets zonder remmen. Dus leren praten over mijn eetstoornis was een voorwaarde om er vanaf te komen. 
 
Als je dan zover bent om over je eetstoornis te willen praten, komt de vraag naar voren: met wie doe je dat? Ze zien je aankomen. Ik heb het geprobeerd. Vele malen, maar steeds liep het op een fiasco uit. Uiteindelijk was er iemand die echt luisterde. Ik was een bofkont. Maar er zijn er zoveel die dit moeten ontberen. Die niemand kunnen vinden die echt luistert. Zo hoorde ik van een jonge vrouw dat ze meerdere malen had geprobeerd het bij haar vriendinnen aan te kaarten. Ze werd uitgelachen, het werd gebagatelliseerd. Uiteindelijk stopte ze met erover te praten en meldde zich aan bij een kliniek. In haar geval leverde dat niets op.  
 
Toen dacht ik aan meneer de miljonair. Hoe kon hij deze jonge vrouw helpen? Ik belde de miljonair en vertelde hem dat er een mogelijkheid was om jonge mensen te helpen die aan een eetstoornis lijden. Het was doodstil aan de andere kant van de lijn. Zou hij de verbinding verbroken hebben? ‘Bent u er nog?’ Ineens hoorde ik een vrolijke lach. ‘Zeker. Ik ben er nog en ik weet ook nog dat ik u die vraag stelde. Nu moet u niet denken dat ik een miljonair ben. Het was meer de vraag van: stel je voor, als ik miljonair was …..’ Ik voelde me een beetje beetgenomen. Hield hij me voor het lapje? Hij sprak verder: ‘Stel, als ik iemand vind die deze jonge vrouwen zou willen helpen, wat is dan nodig?’ Ik richtte me op, dacht aan de jonge vrouw en mijn eigen proces. Ik wist precies wat ik wilde vertellen. ‘Als u een donateur weet of iemand die veel geld heeft en graag iets voor deze vrouwen wil doen dan zou ik u willen vragen een donatie te willen geven aan een online site waar vrouwen de mogelijkheid krijgen om over hun problematiek te praten.’  
 
Ik was blij met zijn reactie: ‘Ik ga erachteraan, want deze vrouwen hebben recht op een goede website, een goede verbinding. Ik wil graag meewerken aan iets wat leven in zich draagt.’  Zo zie je maar dat één opmerking veel kan bewerkstelligen. Wij vrouwen zijn er voor elkaar en zullen elkaar ondersteunen in een ziekte waar we niet kapot aan hoeven te gaan. Ik bedankte meneer de miljonair.