De littekens blijven

 

Ik heb mezelf pijn gedaan. Meerdere keren. Expres? Ik denk het. Wilde ik het dan? Nee. Kon ik anders? Vast. Waarom deed ik dat dan niet? Weet ik niet. Waarom deed ik het wel? Ik wist niet hoe ik het anders moest doen. Ik heb een beschadigd lichaam. Ik heb littekens die veroorzaakt zijn door mijn eigen handen. Het staat niet meer dicht bij me, maar toch maakt het in zekere zin deel van me uit, want ik loop er elke dag mee rond. Eerder deed het me zwak voelen, maar ik weet nu dat ik sterk ben en jij bent dat ook.

Heb je jezelf pijn gedaan? Ik begrijp het wel. Ik begrijp het niet, maar ik begrijp het wel. Net zoals ik het van mezelf niet begreep. Ik wilde niet niet, maar het leek soms alsof het niet anders kon. Het kon wel anders, maar ik wist nog niet hoe. Misschien weet jij het ook nog niet. Misschien is het je wel verteld, maar durf je het nog niet te geloven. Moet je nog vertrouwen winnen in jezelf, in je kracht en in je kunnen. Misschien moet je nog oefenen, leren hoe het anders kan, leren hoe je dat toepast. Je kon toch ook niet in één keer zonder zijwieltjes fietsen? Het is niet erg dat dat tijd kost. Straf jezelf niet af om de tijd die je nodig hebt. Gun jezelf de ruimte om te leren en te groeien. Het is oké. 

Het is niet oké om jezelf pijn te doen. Het is niet nodig om jezelf te straffen. Het lost geen problemen op. Het maakt je niet beter. Jij verdient dit niet. Ik verdiende dit niet en toch is het gebeurd. Toentertijd heb ik nooit echt rekening gehouden met de littekens die voor altijd op mijn lijf zouden blijven staan. De wonden verborg ik met lange mouwen en rijen vol armbanden. Mensen moesten zich er niet mee bemoeien. Mensen moesten niet kijken. Niets over me denken. Ik wist zeker dat mensen me niet zouden begrijpen, dat ze me zouden veroordelen. Ik wilde niet dat ze dachten dat ik gek was, dat ik stom was, dat ik dom was. Ik wilde niet dat ze het wisten.

Ik doe mezelf al heel lang geen pijn meer, toch zijn de littekens op mijn lijf blijvend. Van mijn eetstoornis ben ik ook genezen, daar zie je niks meer van terug. Niemand zou het ooit van me weten als ik het niet zou vertellen. Mijn littekens daarentegen blijven zichtbaar. Elke zomer komen ze weer onder mijn korte mouwen en korte broeken vandaan. Ik wil ze niet meer verbergen. Ik wil hierboven staan, maar toch doet het iets met je, dat zal ik niet ontkennen. Met enige regelmaat krijg ik op het forum of in de chat de vraag over hoe ik nu om ga met mijn zichtbare littekens. Vind ik het niet erg als mensen kijken? Verberg ik ze niet meer? Zeg ik er iets over of juist niet?

Ja, mensen kijken. Daar kan ik niks aan doen en eerlijk gezegd begrijp ik het ook wel. Wanneer ik iemand zie met littekens op zijn armen kijk ik ook. Ik wil niet kijken, want ik weet hoe het over kan komen, maar het gebeurt gewoon voordat ik er erg in heb. Alsof m'n ogen er naartoe getrokken worden. Zal dat voor iedereen zo zijn? Ik denk het. Ik zie de persoon in kwestie verschrikt terugkijken met angst in z'n ogen. "Wat zou ze denken? Vind ze me stom? Vind ze me raar? Loop ik voor gek?" Ik zou diegene gerust willen stellen. Je hoeft niet te schrikken, je hoeft je niet te schamen. Ik veroordeel je geen enkele seconde, maar ik weet dat het niet uitmaakt of ik je wel of niet veroordeel. Je veroordeelt jezelf.

Ik weet dat ik iemand anders er niet om veroordeel. Het valt me op en ik kijk ernaar zoals ik naar de werkhanden van een bouwvakker kijk. Je lichaam vertelt je verhaal. Ik vraag me af wat je verhaal is en ik hoop dat het goed met je gaat. We zijn beide mensen en we willen elkaar begrijpen. We willen onszelf begrijpen. Ik denk dat een ander dat ook zou doen en al deden ze het niet, het is niet aan mij om dat in te vullen. Het is niet eerlijk tegenover de ander, maar al helemaal niet tegenover mezelf. Je hoeft je niet te schamen voor je littekens. Je hoeft je niet schuldig te voelen. Ik weet dat het verschrikkelijk is dat je een constante herinnering bij je draagt aan de periode dat je jezelf pijn hebt gedaan, maar het laat ook zien waar jij je allemaal al doorheen hebt weten te vechten. Je geeft niet op, je gaat door. Je zal leren, groeien, vallen, opstaan en het uiteindelijk niet meer nodig hebben.

Een eetstoornis of een depressie hoeft uiteindelijk niet meer zichtbaar te zijn, maar littekens blijven dat wel. Het is niet anders, maar dat betekent niet dat je je er je hele leven schuldig over moet blijven voelen. Het was geen keuze, maar het maakt wel deel uit van jouw verhaal. Een verhaal waarin jij onwijze obstakels moest trotseren. Een verhaal dat nog niet voorbij is. Ik weet dat het anders kan. Ik kon het en jij kan dat ook. Het komt goed, maar de littekens, die blijven.

Ik heb er een tijdje over na moeten denken, maar dit is het antwoord op de vraag over hoe ik om ga met mijn littekens in het openbaar. Ik heb besloten mijzelf er niet meer om te veroordelen. Als ik dat niet doe, kan niemand mij kwetsen. Dan kan ik achter mijzelf staan, mijn eigen kracht erkennen. Accepteren dat ik goed ben zoals ik ben met al dat ik heb meegemaakt. Vanaf het moment dat jij jezelf accepteert met al je imperfecties is er niemand die jou kan vertellen dat je dat niet mag doen. Er is niemand die jou kan vertellen dat je niet goed genoeg bent. Je bent goed, je bent sterk en dat mag je geloven. Dat mag je voelen.

Ja, ik heb mezelf pijn gedaan. Ja, ik heb littekens, maar dat maakt mij geen minder mens. Veel van ons zijn door moeilijke periode's heen geweest. Veel van ons hebben ergens voor moeten vechten. Het enige verschil is dat het mijne zichtbaar blijft, maar het maakt mij niet minder. Ik heb voor dit leven gevochten. Ik ben sterk.

Jezelf beschadigen is niet goed, in geen geval. Dat is niet omdat het niet mag van mij, maar omdat je jezelf ermee tekort doet. Het is niet goed, omdat het jou niet gelukkig maakt, omdat jij beter verdient. Het is belangrijk om hulp te zoeken wanneer je hiermee worstelt. Vertel het aan iemand die je vertrouwd en stap eventueel samen naar de huisarts. Je staat hier niet alleen in.  

♥ Liefs,
Irene

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Lisan - Woensdag 14 maart 2018 19:09
Prachtig geschreven en helaas heel herkenbaar ♡
x - Woensdag 14 maart 2018 19:14
Wat mooi geschreven! Ik durf zelf ook niet te zwemmen of in korte broekjes te lopen en dat doe ik dan ook niet wat mezelf van binnen pijn doet maar ik wil anderen geen pijn doen met het zien van mijn littekens en dan kies ik liever voor de ander. Hierdoor krijg ik dan wel weer vragen waarom ik altijd lange dingen aan heb in de zomer terwijl het zo warm is en moet ik altijd een excuus klaar hebben om niet mee te zwemmen. Zelf vind ik het echt moeilijk en voel ik me gevangen maar vind het wel altijd zo dapper en sterk als ik anderen zie die wel deze moed hebben💪respect!
wietje24! - Woensdag 14 maart 2018 19:55
mooi geschreven en helaas herken ik het ook.
ik heb het nu al bijna 3 maanden niet gemaakt.
maar ook zwem ik niet en ga niet naar strand enz, en met de zomer vind ik het ook echt super lastig.
knap dat je hier zo goed mee om kan gaan nu !!
Viefke - Woensdag 14 maart 2018 19:57
Hele herkenbare blog!! Precies dezelfde gedachten, angsten en emoties. De boosheid, verdriet en schaamte. Allerlei manieren om er onder uit te komen, te manipuleren en het liegen. Vroeger dagelijks last van, maar het wordt minder. Langzaam, stap voor stap en zeker met hulp van mijn psycholoog lukt het me om mezelf minder vaak te beschadigen💪🏼
Margit - Woensdag 14 maart 2018 20:11
Ik heb ook geautomutileerd maar was er op een gegeven moment klaar mee dat ik op de plek waar ik het altijd deed een mooie betekenisvolle tattooage laten zetten.
Liesle - Woensdag 14 maart 2018 20:42
Wauw.... Dit had ik nodig met de zomer in aantocht.

Ik begin te oefenen op meer en meer in korte mouwen lopen als het warm is en soms lukt dat al aardig... Maar op straat vind ik het nog moeilijk. Ook vanwege dat mijn littekens op 1 arm nog opvallend roze zijn en niet wit. Ik ben wel nu zo'n 250 dagen clean.

Littekens zullen er altijd blijven. Ik denk wel dat wanneer ze wit geworden zijn het gemakkelijker gaat zijn.

Ik ben wie ik ben.
Ronja - Woensdag 14 maart 2018 21:52
Ik accepteer het nu ook meer dat ik het heb en ook mijn lijf dat nu overgewicht heeft. Het is een uitdaging maar het lukt steeds beter en daar ben ik trots op!
freegirl - Donderdag 15 maart 2018 00:05
Ik hou van je roze haar!! Staat onwijs leuk
Lost girl - Donderdag 15 maart 2018 01:37
De eerste paar keer dat ik naar de welness ging vond ik het beste spannend omdat ik op veel plekken op mijn lichaam grote littekens heb. Nu maakt het me niet meer uit omdat iedereen daar zichzelf letterlijk en figuurlijk bloot geeft. Ik heb er soms wel moeite mee als mensen ernaar vragen wanneer ik korte mouwen of broek draag. Soms vertel ik de waarheid maar meestal lieg ik. Ligt er heel erg aan wie ik voor me heb staan en hoe oud diegene is.
Lost girl - Donderdag 15 maart 2018 01:37
De eerste paar keer dat ik naar de welness ging vond ik het beste spannend omdat ik op veel plekken op mijn lichaam grote littekens heb. Nu maakt het me niet meer uit omdat iedereen daar zichzelf letterlijk en figuurlijk bloot geeft. Ik heb er soms wel moeite mee als mensen ernaar vragen wanneer ik korte mouwen of broek draag. Soms vertel ik de waarheid maar meestal lieg ik. Ligt er heel erg aan wie ik voor me heb staan en hoe oud diegene is.
Lost girl - Donderdag 15 maart 2018 01:37
De eerste paar keer dat ik naar de welness ging vond ik het beste spannend omdat ik op veel plekken op mijn lichaam grote littekens heb. Nu maakt het me niet meer uit omdat iedereen daar zichzelf letterlijk en figuurlijk bloot geeft. Ik heb er soms wel moeite mee als mensen ernaar vragen wanneer ik korte mouwen of broek draag. Soms vertel ik de waarheid maar meestal lieg ik. Ligt er heel erg aan wie ik voor me heb staan en hoe oud diegene is.
patricia - Donderdag 15 maart 2018 09:23
hey meid doe ik ook idd afhankelijk van de leeftijd en wie....bij mijn kinderen gaf ik vroeger de reactie ruzie met de kat omdat die niet ontwormingstabletje wou of prikkeldraad in het bos wilde ook wel eens helpen nu zijn ze op een leeftijd dat ze het wel beter weten en vreemde tja wat moet je daar tegen zeggen gewoon niks denk ik dan
Fighter - Donderdag 15 maart 2018 05:51
Mooi geschreven en heel herkenbaar... ik blijf het lastig vinden als mensen er naar vragen, de meesten begrijpen het toch niet. Hopelijk kan ik het ooit net zo accepteren als jij kan! ♥
patricia - Donderdag 15 maart 2018 09:21
prachtig geschreven en helaas een terugkerend probleem bij mij dus erg herkenbaar.
ik heb het aan gegeven bij mijn spv-er etc. maar die kan ook niks doen en een opname heeft geen nut want dan kon de onrust etc alleen maar verergeren.
dus werd me gisteren sterkte gewenst en gezegd tot volgende week....
en idd de littekens blijven en sommige worden wel minder maar je word er naar genoeg op aangekeken en voor gek verklaard of je hoort ze zeggen had dan een kipfilet gepakt.
maar in de zomer durf ik toch met korte mouwen te lopen en trek me weinig van andere hun reacties aan.
hopelijk kan ik ook ermee een keer stoppen want het is voor mij een falen op dat moment dat het weer gebeurt is omdat ik trots ben als de littekens een beetje weg trekken.
Stellar - Donderdag 15 maart 2018 13:23
deze blog helpt mij enorm, dankjewel
ik vind jouw super waardevol hier, ik ben dankbaar dat je er bent en blogs schrijft
Mitte - Vrijdag 16 maart 2018 16:42
Dit raakt me zo, het is heel herkenbaar. De littekens op mijn armen zijn ondertussen al meer dan 10 jaar oud. Ik draag zelden korte mouwen maar moest ze wel altijd op mijn werk dragen. Daar was dat normaal, iedereen was het gewoon en kende me zo. Nu heb ik nieuw werk en moet ik geen korte mouwen meer dragen maar hoe dat dan naar de zomer toe moet.. geen idee. Wel twee weken geleden een collega in vertrouwen genomen die er fijn op gereageerd heeft. Dankjewel om dit te schrijven..