De kracht van schrijven

 

Praten over mijn gevoel heb ik nooit goed gekund. Althans; wel op een manier alsof ik niet over mezelf sprak. Daar zat ik dan, op dat blauwe, stoffen stoeltje recht tegenover mijn therapeut. Elke week weer. Ik sprak wel, ik zei wel dingen, maar het was alsof ik er zelf niet bij was. Alsof het niet over mij ging. Het lukte me om uren vol te kletsen bij mijn therapeut. Uren. Maar eigenlijk besprak ik niks. Het ging nergens over... Dat was mijn tactiek, zo hoefde ik alsnog niet bij mijn gevoel te komen. Achteraf gezien heel erg zonde van mijn tijd, energie en geld.

Schrijven was wél altijd een manier om te spreken en om eerlijk en open te zijn tegen mezelf. Om opluchting te vinden en om mijn hoofd leeg te maken. Het ging anders natuurlijk echt niet meer, ik hield mezelf voor de gek. Doen alsof er niets aan de hand is, houdt uiteindelijk niemand lang vol.


Bron: Pexels

Effectief 

De kracht van schrijven is voor mij persoonlijk heel sterk. Als klein meisje schreef ik altijd al boekjes vol. De verhaaltjes die ik toen schreef, waren uiteraard nog geen bestsellers, maar schrijven heeft er altijd al in gezeten. Tegenwoordig helpt schrijven me het leven te overzien en te organiseren. Het helpt me overzicht te krijgen en te relativeren. Wat ik niet kan zeggen, schrijf ik. Zeker toen ik begon met therapie waren sommige dingen gewoon te beladen om uit te kunnen spreken. Het lukte me simpelweg niet. Schrijven was mijn perfecte oplossing op dat moment.

Bang

Uiteraard vond (en vind) ik het onwijs eng om mijn zelfdestructieve en nare gedachten op papier te zetten. Toen was het opeens tastbaar. Andere mensen konden ook lezen wat ik dacht. Iets waar ik overigens altijd bang voor ben geweest. Dat over een jaar of tien opeens blijkt dat sommige mensen gedachten kunnen lezen. Wat moeten die mensen wel niet gedacht hebben, haha!

Ik was dan ook bang dat iemand mijn notitieboekjes vond. Dat iemand een kijkje kon nemen in mijn hoofd. Er was daarentegen geen woord gelogen in al die boekjes, maar het idee dat iemand het las en wist wat er in mij omging, beangstigde me. Ik hield de dingen waar ik mee zat graag voor mezelf. Tegenwoordig ben ik hier minder bang voor en vind ik het juist fijn als mensen weten waar ik mee zit. De kans dat vrienden en familie het begrijpen, is dan ook groter.

Schrijfmomentjes

Ik schrijf vaak als ik mijn bed in ga, zodat ik rustig en met een leeg hoofd ga slapen. Eerder schreef ik vaak ‘s avonds in de trein op weg naar huis. Dit waren vaak de momenten waarop het leven het zwaarst aanvoelde voor me. Ik weet niet precies wat de trigger was op die momenten, maar zodra het donker werd, vond ik het leven lastiger. Dan was er tijd om te piekeren, dan was er plek en ruimte voor alle ingehouden en opgekropte emoties.

Een voorbeeld hiervan is wanneer ik terugreisde van mijn werk naar huis. Ik moest dik twee uur reizen. Je zult vast begrijpen dat er in die twee uur meer dan voldoende ruimte was om het gehele leven zo’n twintig keer te overdenken. Ondanks dat ik met veel mensen in een trein zat, voelde ik me toch heel erg op mezelf en eenzaam. Op dit soort momenten kwamen de meest oprechte gevoelens naar boven. Deze schreef ik op, zodat ik het kwijt was.

Teruglezen

Soms las ik het ‘s ochtends terug. Ik schrok dan eigenlijk altijd. Ik schrok van mezelf en wat er die avond daarvoor had afgespeeld in mijn hoofd. ‘s Ochtends is mijn blik namelijk een stuk helderder. Ik heb dan weer de capaciteiten om mijn gedachten te relativeren en om een frisse kijk op de dag te hebben. Niet dat ik hiermee zeg dat alles goed voelt in de ochtend - dat zou gelogen zijn - maar de meest heftige gedachten probeer ik te relativeren. Ik heb daarom besloten om mijn geschreven teksten niet meer terug te lezen. Op dat moment voelde het zo, op dat moment beleefde ik het zo en daarom schreef ik het zo.

Probeer het eens

Als ik een tip mag geven tegen chaos in je hoofd is het schrijven. Na een aantal keer herinnerd te worden door verschillende therapeuten ben ik dit weer fanatiek gaan oppakken. Ik ben opnieuw gestart met schrijven en heb langzamerhand weer ervaren dat gevoelens delen een geweldige remedie is tegen chaos. Het hoeft geen persoon of therapeut te zijn met wie je deelt; een bladzijde papier en een pen is voldoende. Voorlopig blijf ik regels, bladzijdes en boekjes volschrijven om de rust in mijn hoofd vast te houden. Zodat ik langzaamaan steeds positievere notitieboekjes kan toevoegen aan mijn volgeschreven collectie.

Probeer het ook eens! Wellicht helpt het jou ook. Het hoeft niet perfect, schrijf bijvoorbeeld gewoon eens op wat er in je omgaat. Misschien lucht het op. Alle beetjes helpen en juist al die kleine stapjes samen leiden tot de mooiste resultaten!

Liefs, Sterre

 

Reacties

Floor - Zaterdag 25 januari 2020 19:13
Ik hou ook van schrijven en doe het regelmatig. ♥
wow - Zaterdag 25 januari 2020 21:00
Heel herkenbaar en ik schrijf daarom ook voor mijn therapeut dingen op, maar vraag mij oprecht af of het wel gelezen wordt. Bijv. als ik iets opschrijf wat heel beladen is, maar waar dan totaal niet op wordt ingegaan. Dat maakt mij ook onzeker, want ik durf dan niet naar de mening te vragen. Dus houd ik mijn mond maar weer. En ook vraag ik mij dan wel eens af waarom ik het eigenlijk nog opstuur.
Plien - Zaterdag 25 januari 2020 21:36
Herkenbaar. Ik schreef niet vaak iets op (was op eetverslagen die je in moest lezen) dus als ik eens iets opschreef dan was het heel belangrijk voor mij. Maar daar werd dan nooit op ingegaan en zelfs als het zo belangrijk was dat het doorgestuurd zou worden naar de behandelaren dan hoorde ik er nooit meer wat van.
Plien - Zaterdag 25 januari 2020 21:36
* eetverslagen die je moest inleveren
Sharon - Zondag 26 januari 2020 06:32
Wauw, prachtige blog. Ik schreef vroeger veel gedichten. Tegenwoordig kan ik er beter over praten, al is dat ook niet altijd helpend, want vaak word er dan een positieve draai aan gegeven, ookal voelt dit voor mij niet zo. Heel frustrerend.
Misschien dat ik het schrijven weer op ga proberen te pakken.
Complimenten voor de mooie blog.
britneyangel - Zondag 26 januari 2020 13:26
ik ben ook geen prater en ik schrijf ook graag in me dagboek en ik vind het ook fijn
Anoniem - Zondag 26 januari 2020 14:51
Ik vind schrijven ook moeilijk om ik veel gedachtens heb weet ik niet hoe ik moet beginnen...
Plien - Zondag 26 januari 2020 17:02
Misschien kan je een mindmap maken of de vele gedachten puntsgewijs in steekwoorden opschrijven?
w - Zondag 26 januari 2020 19:39
In de avond, als de waan van de dag op zijn eind is gekomen, kom je weer uit bij jezelf en wat blijft er dan nog van je over, zonder die waan.
w - Zondag 26 januari 2020 21:44
Ik durf niet alles te schrijven. Ik geef het toe, dat schrijf ik iig. erover. Ik zou het wel moeten doen, dank je wel.
Ingrid - Maandag 27 januari 2020 06:18
Schrijven helpt me, niet elke dag maar wanneer ik de behoefte voel, als er veel speelt, of mijn hoofd zit vol.