Perfectionisme zit wel een beetje in mijn bloed. Vanaf jongs af aan leerde ik de lat hoog te leggen voor mezelf. Zo'n 10 jaar geleden kreeg ik een burn-out. Vanaf dat moment kreeg ik regelmatig te horen: lief zijn voor jezelf. De lat lager leggen. Allemaal mooi gezegd, maar hoe doe je dat? Bij mij ging een aantal maanden geleden een lampje branden. Ik zat op mijn kamer. Mijn kamer was een enorme troep en er moest nodig opgeruimd en schoongemaakt worden.

Ik zat op dat moment totaal niet lekker in mijn vel en was behoorlijk moe. Er was een enorm gevecht in mijn hoofd. Mijn kamer moest opgeruimd en schoon zijn, maar ik zag het zo niet zitten. Gedachten als: "Je kunt ook niets, lui varken" schoten door mijn hoofd. Eigenlijk wist ik al dat dit gevecht de hele ochtend of dag zou duren en dat ik mijzelf de hele dag in mijn hoofd zou zitten veroordelen. Ik zou er een dagtaak aan hebben en aan het eind van de dag nog in mijn stoel zitten.

Toen ineens schoot deze zin door mijn hoofd: "Manuela, je gaat nu 1 ding opruimen. Je hoeft maar dat ene ding op te ruimen. Daarna kijk je verder. Gaat dat goed, dan ruim je nog 1 ding op. Gaat het niet, dan stop je maar, je hoeft maar 1 ding te doen." Ik besloot dat ene ontbijtbord op mijn aanrecht te zetten. Van het een kwam het ander. Door de taken kleiner te maken en niets van mezelf te verwachten, was ineens mijn kamer opgeruimd en schoon.

Ik was verbaasd, maar ook trots... en inmiddels, een aantal maanden verder, pas ik het steeds vaker toe. Juist door minder van mezelf te verwachten en te accepteren dat het even niet gaat zoals ik wil, kan ik meer bereiken. En al zou dat niet lukken, dan is dat ook oké!

Andere voorbeelden waren: ik had een vitaminetekort en moest naar buiten van mezelf, maar het regende en het was koud. Ik wilde niet. Ik moest van mezelf lang fietsen en in de buitenlucht zijn, maar het lukte me niet en zo besloot ik: "Oké Manuela, je hoeft alleen maar naar de winkel heen en weer." Wat bleek: eenmaal op de fiets begon het voorjaarszonnetje te schijnen en besloot ik een ommetje te maken langs de winkels.

Afgelopen zaterdag zat ik niet zo lekker in mijn vel. Ik wilde zwemmen omdat ik afleiding wilde hebben, en omdat ik nu zwemmen als sport heb. Met veel moeite fietste ik naar het zwembad. Eenmaal in het water zag ik ook het zwemmen niet zitten. Toch zei ik steeds tegen mezelf: ‘Manuela, het is oké, je hoeft niet hard, je hoeft niet lang, we gaan eerst een kwartier rustig aan zwemmen en na een kwartier kijk je of je het nog volhoudt.’ Elk baantje was zwaar. Elk baantje zag ik niet zitten, maar ik bleef zeggen: ‘Manuela, het is oké... echt waar, je bent goed bezig, het hoeft niet altijd 100 procent. Ook nu ben je goed bezig, je doet wat je kunt.’ Het ging dit keer niet om aan mijn conditie werken of mijn best doen. Nee, ik hoefde alleen maar wat te bewegen in het water.

Zo leer ik niet alleen de verwachtingen lager te leggen, maar ook liever voor mezelf te zijn. Ik moet zeggen dat dat zoveel meer rust geeft!

Vaak zijn we gewend om zo hard voor onszelf te zijn. Juist de harde leerschool verlamt je, is mijn ervaring. Juist de liefdevolle aanpak maakt dat je verder kunt komen. Misschien niet op de manier die je wilt, maar je komt er wel. Lukt het vandaag niet, probeer het morgen dan. Zoals een begeleider van mij zei: hoe eet je een olifant? Juist: hapje voor hapje. Durf ook jij die olifant hapje voor hapje te nemen? En het te accepteren als je bijvoorbeeld maar een teen van de olifant op kunt eten?