Als ik kijk naar het begin van mijn eetstoornis en het einde van mijn eetstoornis, dan zie ik een groot verschil. Het begin van mijn eetstoornis zag er eigenlijk nog vrij onschuldig uit. Het begon met wat minder snoepen en wat andere keuzes maken qua voeding. Niet zo heel erg dus eigenlijk. Maar als je een eetstoornis aan het ontwikkelen bent, dan zal je zien hoe snel je gedrag extremere vormen aan begint te nemen.

Ik zat in de eerste klas van de middelbare school en was dus 12, net 13 toen ik begon met afvallen. Ik wist toen nog helemaal niet precies hoe een lichaam werkte. Ik wist bijvoorbeeld dus niet dat overgeven een manier is om eten kwijt te raken. Via pro-ana sites kwam ik hierachter. Toch was dit niet direct iets wat ik per se wilde doen. Ik vond het een luguber idee. Als je overgeeft, dan was je in mijn ogen echt heel ziek. Bovendien leek het me ook niet helemaal nodig. Als ik gewoon niet zoveel zou eten, dan zou overgeven ook niet hoeven.

Dit ging best eventjes goed, maar toen kwam het moment dat ik gewoon niet onder een bepaalde maaltijd uit kon komen. Ik weet nog dat ik moest lunchen bij mijn ouders op kantoor terwijl ik al een flinke tijd niet meer geluncht had. Ik had die week proefwerkweek dus was vooral veel thuis. Op school kon ik mijn lunch weggooien, maar nu werd ik opeens op kantoor verwacht voor een ‘gezellige’ lunch met mijn ouders. Ik vond er niks gezelligs aan, maar ik wist dat ik hier niet onderuit kon komen. Na het eten van de lunch voelde ik me gewoon al dikker worden. In blinde paniek fietste ik toen weer naar huis en voordat ik het wist, stak ik een vinger in mijn keel. Hetgeen wat ik dus eerst zo ziekelijk vond en nóóit zou doen, had ik dus toch gedaan.

De drempel om het de volgende keer weer te doen, werd hierdoor lager. Overgeven werd echt een groot ding tijdens mijn eetstoornis. Het werd steeds gekker en extremer. Ik heb echt op de meest gekke plekken overgegeven. Ik voelde me hierdoor een soort junk die heel erg ver ging om te kunnen doen wat ze wilde.

Hetzelfde gold eigenlijk voor laxeerpillen. Ik was daar eerst niet bekend mee, maar toen hier tijdens mijn intakegesprek met een centrum gespecialiseerd voor eetstoornissen naar gevraagd werd, werd ik op ideeën gebracht. Na dat spul de eerste keer gebruikt te hebben, nam ik mezelf voor dat nooit meer te doen. Ik voelde me toen namelijk zo ontzettend ellendig daardoor. Nee, zo wilde ik me nooit meer voelen dus ik zou het ook nooit meer doen. Ook daar heb ik me niet aan gehouden. Ik kreeg eetbuien en de spanningen liepen na een eetbui zo hoog op dat ik me haast genoodzaakt voelde om te laxeren. Weer verschoof ik dus mijn eigen grens.

In de periode dat ik last had van eetbuien ben ik helemaal al mijn grenzen overgegaan. Ik deed dingen die gewoon niet bij mij paste. Alles waarvan ik dacht ‘dat ga ik nooit doen’, heb ik gedaan. Ik zat zo diep in de eetstoornis dat ik gewoon geen andere uitwegen zag dan toe te geven aan de extreme dingen. 

Ik hoorde weleens van andere mensen dat zij bevroren voedsel aten tijdens een eetbui. Ik moest daar toen stiekem altijd een beetje om lachen, want wie eet er nou bevroren voedsel? Totdat ik zelf een eetbui wilde houden, maar er gewoon niks in huis was. Al het eetbuivoedsel werd voor mij altijd verstopt dus ik was ten einde raad. Ik schaamde me diep toen ook ik dan maar bevroren voedsel en allerlei andere rare dingen ging eten.

Je doet dit allemaal zelf, maar je zelfbeeld wordt hier echt niet beter van. Mijn zelfbeeld was al laag, maar door alle stomme dingen die ik deed, werd mijn zelfbeeld nog slechter. Ik voelde me zo schuldig tegenover de wereld. Ik schaamde me kapot. Wie deed er nou zulke rare, vieze dingen? Ik wist echt wel dat het niet normaal was wat ik deed, maar het leek wel alsof ik het niet kon stoppen.

Ik denk dat dit wel laat zien hoe ver eetstoornissen kunnen gaan en hoe ziekelijk het is. Ik schaam me er haast ook voor om te vertellen welke gekke dingen ik in die tijd allemaal heb uitgespookt. Ik ben er dan ook zeker niet trots op. Hoewel het deels onderdeel is van de ziekte, denk ik dat het stukje eigen verantwoordelijkheid hier niet vergeten mag worden. Je kan de ziekte niet altijd de schuld geven van bepaald gedrag. Zo valt er bijvoorbeeld echt niet goed te praten dat ik geld heb gestolen. Ziek of niet, ik had dat gewoon nooit mogen doen.

Fotografie: Leanne Surfleet