Ik ga naar de diëtist en neem mee.....mijn eetstoornis! Ik kreeg het advies van mijn behandelaar om nog eens een afspraak te maken met de diëtist. Mijn gewicht was weer iets gezakt en samen met de diëtist kon ik kijken hoe ik mijn gewicht weer binnen de marges van gezond gewicht kon krijgen. Meteen, toen het woord diëtist op de tafel werd gelegd, werd het oorlog in mijn hoofd. Mijn gezonde kant werd overschreeuwd door een zeer boze en waarschijnlijk ook wanhopige eetstoornis. Ik denk dat de diëtist de grootste vijand is van de eetstoornis. Dat is namelijk de persoon die de eigenaar van het lichaam waar de eetstoornis in woont weer aan het eten zet, lijsten maakt en plannen maakt om de eetstoornis uit te roken.

Voor veel meiden die ik ken met een actieve eetstoornis is de diëtist ook echt de vijand, word ze niet vertrouwd in haar advies en zien ze haar als persoon die hun dik wilt maken. Mijn eetstoornis zou ook heel graag zien dat ik mijn diëtist zo zag; er gewoon niet heen ging en mijn eigen ding, of die van de eetstoornis, bleef doen. Zoals mijn familie het wel eens zegt: je eet toch, wat maakt dat cijfertje op de weegschaal dan nu uit?

Ik loop de wachtkamer in en meteen voel ik de tweestrijd in mijn hoofd! Weg, weg, weg! zegt de eetstoornis, terwijl de gezonde kant me richting de stoelen in de wachtkamer stuurt. Ze gaat je dik maken, ze gaat je volproppen, ze gaat je laten overeten, je gaat niet meer kunnen stoppen, je moet haar niet vertrouwen, wat weet zij er nu van. Allemaal zaken die de eetstoornis nog probeert om me richting uitgang te krijgen. De eetstoornis zou inmiddels toch wel moeten weten dat als ik eenmaal A heb gezegd, dat ik er dan ook helemaal voor ga!

Ik word door haar binnen geroepen en meteen weet ik het weer! Ik vind haar wel een aardig mens, ondanks wat de eetstoornis zegt en ik vertrouw haar eigenlijk best wel. Ik ben nu twee jaar bij haar en ben nog steeds niet te dik. Iedere verhoging van de eetlijst die ze voorstelt wordt een enorme strijd in mijn hoofd... Moet dat echt? Durf ik dat wel? Ze ziet hoe moeilijk ik het heb, maar beseft heel goed dat dit de eetstoornis is die sputtert en gaat door... tot het woord mayonaise valt.... die komt hard aan in mijn hoofd!

"Ben je gek geworden? Dat ga je niet eten hoor.. nee daar word je echt dik van, dat is een en al vet, no fucking way dat dit op je menu komt.. nee we doen het niet... nee nee nee nee..... "

Het geschreeuw stopt niet meer en ik schiet vol. De tranen stromen over mijn wangen. Ik wil deze strijd niét de rest van mn leven. Ik wil niet constant dit gevecht blijven voeren! Ik word er gek van... wanneer stopt dit nu eens?

De enige manier waarop het gaat stoppen is door te doen wat de diëtist, die er wel verstand van heeft en geen enkele intentie heeft om me dik te maken, me adviseert en me eigenlijk bij het handje pakt en me door deze vreselijk enge tunnel gaat lijden. Nu is het de mayonaise die ik eng vind, maar een jaar geleden raakte ik compleet in paniek als ze het woord pudding in de mond nam. Dat eet ik nu dagelijks en daar voel ik helemaal geen spanning meer bij, dus wie weet hoe ik over een jaar kijk naar die lepel mayonaise.

Ooit gaat het me echt lukken. Eten zonder spanning, eten zonder nare bijgedachten, eten zonder enorme angst. Ooit ga ik een leven lijden zonder die eetstoornis. Als ik naar de mensen kijk die het voor elkaar hebben gekregen kijk ik daar vol jaloezie naar, dat wil ik ook....en zoals al eerder aangegeven in deze blog: als ik A zeg dan zeg ik ook B... dus AAAAAAA!

Meer lezen van Britt? Bekijk haar hele blogreeks via Britt Blogt.
Fotografie: Unsplash