Dat overkomt mij niet

 

Op momenten van zorgen en angst kijk ik met een glimlach terug naar de tijd waarop ik nog in mijn 'dat overkomt mij niet' bubbel zat. Ernstige ziektes, vroegtijd overlijden, grote ongelukkigen en oorlogen lagen zo ver bij mij vandaan, dat ik mijzelf gerust kon stellen met de gedachten dat dat soort dingen mij niet zouden overkomen. Ik had genoeg moeilijke dingen meegemaakt, maar ik was er zeker van dat ik bepaalde dingen niet zou meemaken. Toen mijn moeder de diagnose kanker kreeg en nog geen jaar later aan de gevolgen hiervan overleed, werd ik direct, en waarschijnlijk voor de rest van mijn leven, teruggebracht naar de realiteit.

Ik verlang soms ontzettend naar de momenten dat ik mij geen zorgen maakte over wereldrampen, oorlogen, ernstige ziektes en het veel te vroeg verliezen van dierbaren. Ik wist dat dit gebeurde en ik heb dit soort dingen altijd vreselijk gevonden. Ik kan intens meeleven met andere mensen en oprecht heel verdrietig worden van alles wat er in de wereld gebeurt en wat anderen mee moeten maken.

meisje op de weg
Bron

Toch heb ik nooit de angst ervaren dat het ook mij zou kunnen overkomen. Dat misschien al die mensen ook hebben gedacht dat dit hen niet zou gebeuren. Niet omdat het ver van mij vandaan gebeurde, want er gebeuren genoeg dingen die heel dicht in de buurt zijn, maar omdat ik dat gewoon zo voelde.

Een onbezorgd leven..
Ik mis regelmatig het onbezorgde leven waarin ik kon leren omgaan met de dingen die ik moeilijk vond, waarin ik mij kon ontwikkelen en de dingen die op mijn pad kwamen, hoe moeilijk soms ook, kon handelen. Ik was weleens bang voor dingen, maar de angst kwam nooit zo dichtbij. Voor de dood van mijn moeder had ik denk ik ook het gevoel dat ik invloed had op alles wat er in mijn leven gebeurde. Dingen die ik meemaakte waren lang niet altijd fijn, maar ik kon hier vaak zelf keuzes in maken en dingen veranderen. Ook toen mijn moeder ziek werd probeerde ik haar te helpen met alles wat ik binnen mijn bereik had. Dit deed ze zelf ook. Maar toch gebeurde wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Ik had nooit verwacht dat dit haar zou overkomen, en dat dit mij zou overkomen.. dus waarom zou ik nu nog geloven dat ook andere dingen mij niet zullen overkomen?

De harde realiteit
Door wat ik nu meegemaakt heb, ben ik met beide benen in de realiteit gezet. Ik besef nu dat ook ik op het verkeerde moment op de verkeerde plek kan zijn. Dat ik ook niet gespaard blijf als het gaat om ernstige ziektes of andere dingen waardoor je leven op z'n kop kan staan. Dingen waarvan je denkt dat het je nooit zal overkomen. Dit beangstigt me en het zorgt er voor dat ik mij soms onveilig voel in mijn eigen land. Tegelijkertijd denk ik ook dat dit niet alleen maar negatief is... Het is niet slecht om te beseffen wat er allemaal in de wereld gebeurt. Ik denk dat het ergens ook juist goed is om ook oog te hebben voor de dingen die in de wereld gebeuren. Het hoort ook bij volwassen worden en zijn. Ik leer over dat de wereld waarin wij leven complex in elkaar zit. Dat mensen tot onmenselijke dingen gedreven worden, dat er dingen gebeuren die je nooit had verwacht. Het is de realiteit, het leven is geen droomwereld.

Kiezen voor geluk
Ondanks dat ik regelmatig verlangde naar de tijd dat ik mij altijd veilig voelde en dat ik vrij onbezorgd mijn leven kon leiden, brengt het mij ook wat positiefs. Ik besef nu meer dan ooit dat het belangrijk is om keuzes te maken die mij gelukkig maken. Dat ik uitdagingen moet aangaan en mij moet omringen met mensen van wie ik houd. Ik besef dat we nu dit moment hebben, maar dat de toekomst onzeker is en dat het altijd anders kan lopen dan het toekomstbeeld wat je ooit hebt gehad. Ik besef dat het belangrijk is om jezelf lief te hebben, mijzelf te vergeven en de kans geven om fouten te maken en te herstellen. Ik zie ook in dat dingen niet vanzelfsprekend zijn. Ik waardeer nu nog meer de omstandigheden waar wij in leven in Nederland. De mogelijkheden die wij hebben omtrent zorg en de mate van veiligheid waarin ik al bijna 27 jaar geleefd heb.

liefdeskoppel
Bron

Ik vind het ergens ook mooi dat het me wat doet dat er zoveel gebeurt in de wereld. Ik voel me meer verbonden met mensen uit andere landen die dagelijks vrezen voor hun leven. De aanslagen in Parijs hebben mij ook wakker geschud. Ik besef dat het niet alleen daar kan gebeuren, maar dat net zo goed Nederland het doelwit had kunnen zijn. Het zorgt voor mij voor een gevoel van onveiligheid en dat ik niet meer alleen kan geloven in al het goede in de wereld. Tegelijkertijd zorgt het er ook voor dat ik mij bewust word van hoeveel geluk ik heb met het leven wat ik mag leiden. Hoeveel geluk ik heb met dat ik opgegroeid ben in een liefdevol gezin. Ik ben dankbaar voor alle mogelijkheden die ik heb gekregen en nog steeds krijg en dat ik zo lang met een enorm gevoel van veiligheid heb mogen leven. Dit geeft ook kracht om ook hiermee om te gaan. Om om te gaan met een leven waarin veiligheid niet gegarandeerd is. Hoe moeilijk en frustrerend dit soms ook is.

Positieve dingen overkomen je ook!
Ondanks dat mijn beeld ten opzichte van nare dingen die gebeuren veranderd is, is dit ook voor positieve dingen het geval. Dingen waarvan ik nooit had verwacht dat het zou gebeuren in positieve zin, kunnen mij ook overkomen. En ik denk dat dit ook voor jou geldt! We maken allemaal leuke en minder leuke dingen mee en ook dingen waar jij van droomt kunnen uitkomen. Ook als je dat nooit had verwacht.

Kiezen voor herstel
Sommige dingen die in het leven overkomen je. Je hebt er geen invloed op en je moet het ondergaan. Of dit nou gaat om een ongeluk, onverwachts overlijden, een oorlog, etc. Er zijn ook genoeg dingen in het leven waar we wel invloed op hebben en die ook vreselijk kunnen zijn. Wel denk ik dat wij dankbaar mogen zijn dat we in veel gevallen zelf keuzes kunnen maken. Dat we onze situatie kunnen beïnvloeden door heel hard te vechten, onszelf uit te dagen, steun te zoeken en op andere manieren te proberen onze problemen aan te gaan. Een eetstoornis kan je overkomen. Het kan zonder dat je er invloed op hebt een rol gaan spelen in jouw leven. Maar gelukkig kun je zelf keuzes maken hierin. Je kunt kiezen voor herstel. Je kan steun vragen, mogelijkheden zoeken voor hulp, vechten, dingen uitproberen, etc.

Zo'n moment als deze, vlak na diversee aanslagen waarbij veel mensen om het leven zijn gekomen, kan een moment zijn om tot dit inzicht te komen. Dit kan je aan het denken zetten over de dingen waar jij invloed op hebt en waar jij keuzes in kunt maken om zo gelukkig en goed mogelijk te kunnen leven.

handtekening

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

konijntje - Vrijdag 4 december 2015 13:40
Nou zeg, dit thema is iets waar ik de laatste tijd heel veel mee bezig ben!
Sinds ik vorig jaar moeder ben geworden, ben ik heel erg veel bezig met de dood.
Met name het krijgen van kanker, en hier aan komen te overlijden. Zowel dierbare in mijn omgeving, maar ook dat ik zelf kanker krijg en dood zal gaan.
Ik heb hier paniekaanvallen over gehad, dat is nu niet meer, maar ben er wel constant mee bezig. Dat bijvoorbeeld mijn moeder kanker zal krijgen, dat lijkt me zó vreselijk. (laura, ik vind het heel erg dat jij dit verlies wel hebt). Of dat ik (over een paar jaar )bijvoorbeeld de diagnose kanker krijg, en zal moeten dealen met het feit dat ik zal sterven. Die gedachtes maken me helemaal gek! Het gekke is, dat ik jaren gehad heb dat ik juist alleen maar dood wilde!
Gelukkig ervaar ik de laatste tijd wat vaker wat Laura ook beschrijft: een soort dankbaarheid dat ik toch al 32 jaar leef. (met hele slechte periodes).
Maar nu ik een dochtertje heb, is het leven zo veranderd, zo positief. Dat wil ik nooit meer loslaten!
Maar ja, denken "dat overkomt mij niet", gaat eigenlijk voor niemand op.
Ik werk in een ziekenhuis op een afdeling met "kankerpatienten", en ook al die mensen zullen dat gedacht hebben........
Ik heb ook een tijdje bij alles gedacht;" het maakt niet uit", ik ga toch dood
(klopt, vroeg óf laat), durfde geen plannen te maken, vooruit te kijken, verheugen.
Dat probeer ik nu wel weer iets meer, want wie weet......word ik wel 90!! (?)
Just me - Vrijdag 4 december 2015 14:37
Ik ben 17 en mijn moeder is ongeveer 2 jaar geleden overleden aan kanker. Ze overleed 9 maanden na nadat ze de diagnose kreeg. Ik wist helemaal niet dat jij dat ook meegemaakt hebt Laura. Ik vind het altijd ongepast ofzo om te zeggen dat het heel erg of heftig is als ik lees dat iemand het meemaakt of mee heeft gemaakt. Ik 'durf' dan niet te zeggen van: o wat heftig, naar voor je. Omdat ik dan indirect ook zeg dat ik het erg vind voor mezelf en zeg dat ik een zwaar leven heb ofzo. Klinkt misschien heel raar, maar ja.
Ilse - Vrijdag 4 december 2015 15:22
Zo dacht ik ook- vóór mijn auto-ongeluk, dierbare kwijt geraakt aan kanker en m'n eetstoornis. Mijn leven is compleet veranderd naar deze incidenten. Ik ben nu bewust stil gaan staan bij de mooie en positieve dingen in het leven. Ik zei ook "dat overkomt mij niet" Maar zo zie je maar. Weer een levensles geleerd, ik gun het niemand deze nare incidenten. Maar je/ ik leer ervan. Liefs
dancer! - Vrijdag 4 december 2015 19:24
De angst voor verlies is het hoofdthema dat ten grondslag ligt aan mijn eetstoornis. Ik heb hier hard aan gewerkt, maar nog steeds ben ik soms heel angstig om geliefden te verliezen. En ook het leed in de wereld doet mij veel. Maar sinds ik vorig jaar bijna ten onder ging aan de gevolgen van anorexia waardeer ik het leven veel meer en zie ik ook de mooie dingen. Angst en pijn horen bij het leven. Alleen als je dat voelt kan je ook de mooie dingen echt voelen. Bedankt voor je blog!