Dagje thuisblijven met een eetstoornis

 

Tijdens mijn eetstoornis zat ik nog op de middelbare school. Ik ben vaak gewoon naar school geweest, maar op sommige dagen had ik daar heel veel moeite mee. Ik voelde me dan zo somber en lichamelijk zo slecht. Naar school gaan leek dan gewoon echt geen optie. Ik had een dagje thuis nodig. Ik kon gewoon niet naar school.

Ik trok het soms echt niet om naar school te gaan. Door de eetstoornis voelde ik me regelmatig ziek en slapjes. Ik was dan echt te moe om naar school te gaan. De eetstoornis vrat energie. Daarbij was ik op sommige dagen ook extra verdrietig. Naar school gaan voelde dan echt als een te grote moeite. Ik kon me toch niet concentreren en lichamelijk voelde ik me niet goed genoeg.

dagje thuisblijven eetstoornis

Ik had het soms nodig om even rustig aan te doen en om me even terug te trekken uit de wereld. Voor een dagje hoefde ik me dan niet druk te maken over school (deed ik vaak alsnog wel), over klasgenoten en over het eten op school. Ik kon dan tenminste lekker de hele dag op de bank liggen en vooral bijtanken. Even geen verantwoordelijkheid, want ik was zo, zo moe.

Eigenlijk was zo’n dagje thuisblijven voor mij vluchtgedrag. Ik was er klaar mee om verantwoordelijkheid te moeten nemen. Ik wilde dat er voor me gezorgd werd en dat ik gewoon even niks hoefde. Het was altijd zo druk in mijn hoofd en ik moest zoveel van mezelf. Door de verplichtingen van school en een sociaal leven moest ik nog meer en dat was soms gewoon even te veel. Thuisblijven was voor mij dan veilig en fijn.

Ik deed vaak tegenover mijn ouders alsof ik ‘echt’ ziek was. Ik durfde niet te zeggen dat ik me gewoon zo slecht voelde door de eetstoornis. Daarom loog ik vaak en zei ik dat ik hoofdpijn en buikpijn had. Soms trapten mijn ouders erin, maar soms ook niet en dan moest ik gewoon naar school. Vaak speelde ik dan een aantal dagen dat ik me niet lekker voelde. Uiteindelijk mocht ik dan een dagje thuisblijven.

Van huis uit heb ik heel erg meegekregen ‘niet zeuren, gewoon doorgaan’. Hoewel ik dus aan alles in mijn lichaam voelde dat ik een dagje thuisblijven nodig had, voelde het tegelijkertijd ook heel verkeerd om thuis te blijven. Ik wilde de goede leerling zijn en ik wilde goede cijfers. Ik wilde me niet zo slecht voelen door de eetstoornis, omdat dat voor mijn gevoel iets was wat ik zelf deed. Als ik thuis was gebleven, omdat ik bijvoorbeeld een flinke longontsteking had, dan was dat voor mijn gevoel alweer anders.

Hoewel ik het soms echt nodig had om thuis te blijven door de eetstoornis was het tegelijkertijd niet goed om thuis te blijven. Mijn ouders moesten overdag gewoon werken en mijn broertje ging ook naar school waardoor ik dus alleen thuis was. Hoe moe ik ook was van de eetstoornis, de eetstoornis was dat niet met mij. Ik bleef dus thuis omdat ik me niet goed voelde en ik hoopte dat ik me door zo’n dagje weer wat beter zou voelen, maar de eetstoornis was daarmee natuurlijk niet gelijk weg. Er was niemand die op me lette en dat ging niet altijd even goed.

Voor de eetstoornis betekende een dagje thuiszitten dat ik niet mocht eten, want ik zou tenslotte de hele dag niks gaan doen. De eetstoornis vond dat mijn lichaam dan ook gewoon geen enkel voedsel nodig had, omdat het toch niks deed en dus niks zou verbranden. Ik vond het daarom heel moeilijk om normaal te eten op zo’n dag.

Ook betekende alleen thuis zijn dat ik toegang had tot al het eten en dus óók het eetbuivoedsel. Ik probeerde altijd ervoor te zorgen dat ik geen eetbuien zou hebben, maar we weten allemaal hoe sterk die drang kan zijn en hoe gevaarlijk het dan is om alleen te zijn. Eigenlijk ging het vrijwel altijd mis en had ik een eetbui.

dagje thuisblijven

Een dagje thuisblijven en rustig aan willen doen, eindigde vrijwel altijd in een dagje vol vreten, overgeven, uitgeput op de bank liggen en weer opnieuw beginnen. Ik durfde hierover niet eerlijk te zijn tegenover mijn ouders. Ik voelde me een last en wilde niet dat zij speciaal voor mij thuis zouden blijven. Bovendien deed ik het ook zelf, want ik was tenslotte toch degene die zo nodig een dagje thuis wilde blijven?

Zulke dagen zijn eigenlijk vooral heel verdrietig geweest. Ik heb me enorm eenzaam gevoeld. Naar school gaan voelde niet goed en thuisblijven voelde ook niet goed. Ik had geen plek waar ik me voor heel even veilig kon voelen en waar iemand me in bescherming nam van mezelf. Na zo’n dag raapte ik de volgende dag toch maar weer de moed bij elkaar en ging ik weer naar school. Ik zou willen dat ik in die tijd eerlijker was naar mijn omgeving toe, omdat het me een hoop ellende zou hebben bespaard en ik me niet nog meer uitputte dan dat ik al was…

Fotografie: Lauren Rushing

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Nikki98x - Woensdag 20 september 2017 19:11
Deze blog maakt me zo verdrietig, ik herken het namelijk zo erg. Tegelijkertijd daarom ook bedankt voor de blog, het maakt dat ik me er minder alleen en ellendig (een zwakkeling ) door voel.
Anoniem - Woensdag 20 september 2017 19:32
Ik bleef ook veel thuis toen ik nog op de middelbare school zat. Het zorgde er bij mij voor dat ik steeds minder deelnam aan het gewone leven en steeds meer in een sociaal isolement terecht kwam. Uiteindelijk ging ik me eenzaam voelen hierdoor en dat maakte me weer verdrietig en gefrustreerd. Wat de drempel om naar school te gaan nog hoger maakte... Kortom een neerwaartse spiraal waar ik in terecht kwam en wat ik had kunnen voorkomen door wél gewoon naar school te gaan. Thuis zitten maakte mij ook niet beter, het was voor mij ook een vlucht. Even niet sociaal hoeven doen en vriendschappen onderhouden. Dit pakte dus helemaal verkeerd uit en ik raad iedereen die dit ook doet dan ook aan om ermee te stoppen en te zorgen voor structuur in het dagelijks leven. Dat draagt bij aan je herstel, echt.
Elena - Woensdag 20 september 2017 20:13
Deze blog is zo herkenbaar.. Ook nu ik weer studeer, ben ik alweer een dag thuisgebleven, maar de achterstand loopt zo snel op. En het zorgt eigenlijk gewoon voor een dubbel schuldgevoel, omdat én eten niet goed gaat, én studie niet. Dankjewel voor deze blog, wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.
Loes - Woensdag 20 september 2017 20:17
Zo herkenbaar! Ik ben ook veel thuis geweest in de laatste jaren van de middelbare school. Dit betekende ook even geen verantwoordelijkheden en in mijn eigen wereld zijn. Wat zich helaas ook uitte in dagen die zich vulde met eetbuien en overgeven.

Bedankt voor de blog!
ikeee - Woensdag 20 september 2017 20:54
Dit is echt precies wat ik voel. Sochtends als mijn wekker gaat wil ik gewoon hem uit zetten en verder slapen. Gewoon veilig in mijn bed blijven. Even bijkomen van alles en even rust.. Maar van men eetstoornis mag ik dan niet blijven liggen. Moet ik opstaan moet ik naar school moet ik sporten... En ga zo maar door. Het put me echt voledig uit..
Conquer_ed - Woensdag 20 september 2017 22:31
Wat een herkenbare blog! Ik zit precies met hetzelfde probleem nu. Soms snak ik naar een break van school, zo veel verplichtingen en het is ook nog eens zwaar, mentaal en fysiek. En dan zit je met het dilemma van of naar school, je nog rotter voelen en uitgeput zijn, of thuis blijven waar je overgeleverd bent aan je eetstoornis...

Hele herkenbare blog dus, al had ik het wel fijn gevonden als er tips in stonden met wat je in deze situatie kan doen! ❤
... - Woensdag 20 september 2017 23:09
Zo herkenbaar! Wat heb ik vaak gedaan alsof ik ziek was of overstuur was zodat ik thuis mocht blijven. Achteraf heb ik spijt, maar op dat moment kon ik niet anders denk ik
Vliegjeveerle - Donderdag 21 september 2017 11:23
Ik voel dit wel vaak (even een 'break' willen nemen) maar zou er nooit aan toegeven. Ben daar ook wel benieuwd naar, zijn er blogjes over jezelf rust gunnen, juist wél een keer een dagje thuis blijven om op te laden of 'ziek zijn en een eetstoornis' (en dan niet met hoe lastig het dan wel niet kan zijn om te eten, maar juist om stil te staan en je ziek te melden, ook al is er de angst dat dat gezien wordt als 'vanwege je eetstoornis')?
starchild - Donderdag 21 september 2017 13:52
Dit is zo herkenbaar. Het liefst maak ik lange dagen op school zodat ik thuis niet overgeleverd ben aan de eetstoornis. Op school voel ik me veilig van mezelf.