Dit is een greep uit het dagboek van een jonge vrouw die vecht tegen een depressie. Luiken gesloten, lichten uit, diep onder de dekens gekropen. Een donker gevoel overvalt me. Ik heb nergens zin in, alles wat ik wil is slapen. Niet denken aan de dag van gisteren, niet denken aan de dag van morgen. Gewoon even helemaal niet denken.

Mijn energie-level zit op nul. Ik kan de moed niet bij elkaar rapen om mijn benen uit bed te zwaaien, op te staan, luiken te openen, het daglicht te zien en mijn dag gewoon te beginnen. Ik kan het niet. Ik wil het niet. Laat mij maar een dagje in bed liggen. Zonder verantwoordelijkheden. Zonder het leven in de ogen hoeven te kijken.

Vanavond heb ik een verjaardag. Kan ik het maken om te zeggen dat ik niet kom? Welk excuus ga ik deze keer gebruiken? Ziek? Het heerst wel, de griep. Dus zo opvallend zal het niet zijn. Of zal ik toch maar gaan? Maar hoe dan, wat als het me niet lukt om de hele avond gezellig te zijn? Shit. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil er niet aan denken. Gewoon even helemaal niets. Stilte. Donker. Slapen.

Vier uur later en duizend gedachten en dilemma's verder..

Met alle opgeraapte kracht bij elkaar sleep ik mezelf de douche in. Het licht heb ik uitgedaan. Heerlijk, een straal warm water over je heen in een schemerige kamer. Alles wat ik hoor, is het geruis van water. Alsof ik onderaan een waterval sta, met mijn ogen gesloten, luisterend naar de krachtige stroming. Ik kan de vogels bijna horen fluiten. De warme zonnestralen voelen. Ik stel me voor dat ik daar sta in de middle of nowhere, ver van de bewoonde wereld vandaan.

Als ik om me heen kijk, zie ik het groene woud met haar prachtige bloemenvelden. De bomen in volle bloei, de vogels die druk in de weer zijn om hun jongen te voeden. Als ik omhoog kijk, moet ik mijn ogen half dichtknijpen voor de felle zon. De geur van de zomer hangt in de lucht. Ik adem drie keer goed in. Bloemengeuren, bos, bomen. Heerlijk.  De rillingen lopen over mijn rug. Mijn gedachten staan voor een moment op pauze. Met de focus op het kletterende water op mijn hoofd, kan ik even tot rust komen. Even een momentje van rust in mijn hoofd. Even stilte. Even niets.

Ergens in de verte hoor ik door het geruis van het water een stem roepen. Langzaam kom ik weer terug in de realiteit. Gebons op de deur. Ik schrik en doe mijn ogen open. Oh ja, ik sta onder de douche en blijkbaar al veel te lang. "Jaja, ik kom er al uit.’’ Back in reality.

Anderhalf uur later..

Met tegenstrijdige gedachten sta ik voor mijn kledingkast. Wat ga ik aantrekken vanavond? Wat maakt me het minst dik? Ik pak een jurkje uit de kast waar het prijskaartje nog aanhangt, trek het aan en kijk dan in de spiegel. Mijn spiegelbeeld zorgt weer voor de pijnlijke confrontatie. Hatende gedachten schieten door mijn hoofd. Dit jurkje, waar ik verliefd op ben geworden toen ik het zag hangen in de winkel, dit jurkje staat me nu niet meer. Waarom heb ik in de winkel niet gezien dat ik er een olifant in lijk? Waarom zie ik dat thuis pas?  Met enige boosheid trek ik het jurkje over mijn hoofd weer uit en twijfelend pak ik een ander setje kleding uit de kast. Ik trek het aan, maar het ‘olifantengevoel’ blijft.

Ik kan niet normaal in de spiegel kijken, of ik verafschuw mijn lichaam. Ik haat mezelf, omdat ik niet de discipline heb om af te vallen. Ik haat mezelf omdat ik er zo uit zie en mezelf zo rot voel. Met een klap sla ik de kastdeur dicht. Weg spiegel. Dag gedachten. Maar mijn gedachten kan ik niet afsluiten. Nog steeds twijfel ik. Doe ik er wel goed aan om naar die verjaardag te gaan vanavond? Is het niet beter voor iedereen als ik er niet ben? Ik kan nog appen dat ik ziek ben. Het is nog niet te laat. Maar nee, kan ik toch ook niet maken? Ik heb geen zin om te gaan. Geen zin om gezellig te gaan doen. Het idee alleen al slurpt alle energie uit mijn lichaam weg..

Een half uur voordat de verjaardag begint..

Wel gaan? Niet gaan? Wel gaan voor een uurtje met de smoes dat ik morgen weer moet werken en daarom vroeg naar huis ga? Of gewoon een hele avond gaan? Ik praat mezelf in dat het misschien wel heel gezellig is. Misschien kan ik er wel echt van genieten en is mijn dag toch niet zo waardeloos als ik vanochtend dacht. Is het de moeite waard? Wat heb ik te verliezen als ik niet ga? Vrienden? Alsof ze mij zullen missen. Ik kijk op de klok. Eigenlijk is het al te laat om te appen dat ik toch niet kom. Ze rekenen op mij. Toch? 

De verjaardag is begonnen..

Ik krijg een appje binnen met de vraag hoe laat ik er ongeveer ben. Ik staar naar het scherm, niet wetend wat ik moet antwoorden. Zeggen dat ik niet kom? Nee, dat kun je niet maken. Besluiteloos sta ik daar, met mijn telefoon in mijn ene hand en mijn autosleutels in mijn andere hand. Zal ik gaan? Wat als… Gedachten gaan door mijn hoofd. Ik wil niet meer luisteren. Ik ga niet. Ik wil niet. Ik kan niet. Ik ga toch.

"Ik ben er over een half uurtje, hoor!’’, app ik naar mijn vriendin. Gedachten uit. Gedachten uit. Gedachten uit. In de auto zet ik een muziekje op en rijdt dan richting de verjaardag. Ik zie wel wat er gebeurt, ik zie wel wat er komt. Er zijn ergere dingen in het leven, toch? Een verjaardag overleef ik wel.

Thuis..

De lichten zijn al uit als ik thuiskom. Op de deur zit een briefje geplakt of ik de achterdeur en poort op slot wil draaien. Nadat ik alles op slot heb gedaan, plof ik op de bank neer. In het donker. Gedachten schieten door mijn hoofd. Waarom heb je dat taartje gegeten? Waarom kon je niet van de chips afblijven? Waarom zei je dit, waarom zei je dat? Waarom… blablabla.

De avond herhaalt zich in mijn hoofd. Dan komt het beeld terug, waarop mijn vriendin me een grote knuffel geeft. "Volgens mij kun je dit wel even gebruiken. Ik hou van je en ben blij dat je erbij was vanavond." Een warm gevoel overvalt me weer als ik aan dit moment denk. Wat voor moeite het me ook heeft gekost om vanavond naar mijn vriendin toe te gaan; het is het waard. Met de woorden "Ik ben blij dat je er was" val ik in slaap.

Hoe donker je dag ook is, probeer je vast te houden aan de kleine lichtpuntjes. Zij brengen je een stapje dichterbij gelukkig zijn.

Fotografie: Unsplash