We hebben het er niet altijd evenveel over. We zijn coronamoe, ons leven gaat door. Toch? Maar voor de zoveelste keer zie ik een krantenkop voorbij komen die aangeeft hoezeer de psychische problemen bij jongeren zijn gestegen in coronatijd. Ik begrijp goed dat je geen zin hebt om het er de hele tijd over te hebben. Het is deprimerend, je wilt ook door met je leven. Toch even deze blog, om je een hart onder de riem te steken. Want al hebben we het er niet altijd over, het is niet ineens weg. En uit krantenkoppen blijkt wel: de coronacrisis heeft zeker een effect op onze mentale gezondheid. Zeker op die van jongeren.

Soms word ik er ook moe van om het alwéér over het coronavirus te hebben. Over de onzekerheid, het verloop en de gevolgen ervan. Andere keren merk ik dat ik toch even mij ei erover kwijt moet, omdat het niet te ontkennen valt waar we nu inzitten. Sommige weken verlopen rustig en merk ik dat ik er wel aan gewend ben geraakt. Andere weken baal ik als een stekker van de maatregelen, de onzekerheid, machteloosheid en frustratie die het met zich meebrengt.

bron foto

De gesprekken die ik erover voer verschillen per persoon of moment van toon. Ik vind het echt intens om te merken hoe verschillend we er allemaal in kunnen staan, maar bovenal hoe dat ons als mensen en zelfs vrienden uit elkaar kan drijven. Niet alleen door onze ideeën erover, maar ook door onze behoeftes. De één wil dolgraag naar dat feestje of weer klasgenoten zien op de gangen van de universiteit, terwijl de ander zich zorgen maakt over de versoepelingen. Gaan we niet te snel? Wat als ik of mijn naasten ziek worden? Wie op sociale media meeleest, ziet hoe hard we tegen elkaar zijn geworden. Misschien is het niet gek dat sommige mensen zich een tikkende tijdbom voelen, toch maakt het me onwijs verdrietig.

Zelf kom ik er voor mijn gevoel wel goed doorheen. Ik bevind me in een periode van mijn leven waarin ik het allemaal goed op kan vangen, maar dat is zeker niet voor iedereen zo. Sommige groepen van de bevolking worden hard geraakt door de maatregelen en het virus. Jongeren die volop in hun ontwikkeling zitten, fysiek- en psychisch kwetsbare mensen, mensen wiens school of werk volledig op z'n kop of juist op z'n gat ligt. Mensen die zich al ongezien en in de steek gelaten voelden door de maatschappij, dat nu nog eens extra op hun dak krijgen en al die ik vergeet. Want wat zullen veel mensen zich vergeten voelen. Het leven gaat door, de tijd stop je niet, toch zijn er vele individuen die voor hun gevoel muurvast zitten en grote gevolgen ervaren.

Zo lees ik regelmatig een nieuwe update in het nieuws over hoe steeds meer jongeren last hebben van sombere gevoelens en depressie. Op Facebook zie ik iemand schelden dat 'ze' maar lekker buiten moeten wandelen en zich niet zo moeten aanstellen. En voor sommige mensen werkt dat, lekker wandelen of je terugtrekken en de rust vinden. Ik hoor immers ook terug dat een hoop FOMO en sociale druk verminderd is. En voor die mensen is dat fijn, iets om te mogen ervaren en na de crisis ook weer mee te kunnen nemen. Toch is het voor heel veel jongeren helemaal niet zo simpel. Ik denk aan de tijd dat ik 16 tot 24 jaar was. Ik had weliswaar een eetstoornis, maar ook de behoefte om mij sociaal te ontwikkelen en ervaringen op te doen. Het is zo'n belangrijke tijd in je leven.

Tel de studieschulden, huizenprijzen, wachtlijsten bij de GGZ en extreme groei van sociale media erbij op en het is echt een pittige tijd om jong te zijn, als je het mij vraagt. En ja, we leven. We hebben een dak boven ons hoofd, eten in de koelkast en misschien de liefste vrienden van de wereld. Natuurlijk, het kan altijd erger. En misschien dat anderen die je kent er niet zo veel last hebben als jij (of het gewoon niet zo laten merken, zoals jij het misschien ook niet zo laat merken), maar dat betekent niet dat jouw leed dan niet uitmaakt of niet echt is. Het raakt ons allemaal anders. Dat is zo afhankelijk van de persoon die we zijn, het karakter dat we hebben, de situatie waarin we ons bevinden. Dat hoef je niet te vergelijken, dat mag je voor jezelf ervaren en serieus nemen.

Alle theorieën over het hoe, wat en waarom daargelaten, hoe jij je voelt maakt uit! Tijdens een crisis wordt pijnlijk zichtbaar waar al op de tenen werd gelopen en waar de grens al bereikt was. Ik hoop met heel mijn hart dat het wakker heeft geschud voor de toekomst. Dat er weer aan goede zorg gebouwd gaat worden. Maar het zal tijd kosten. De crisis en de wachttijd voor de zorg zijn morgen niet zomaar verdwenen of opgelost, maar dat betekent niet dat we niet iets voor elkaar kunnen betekenen.

En ik schreef het al hierboven tussen haakjes. Misschien lijkt het zo dat anderen zich wel redden en jij hier alleen in staat, maar wat als we met z'n allen tegelijk ons masker opzetten. Is dat een eerlijk beeld? Want wie zijn diegene die stilletjes lijden? Die elkaar met een lach begroeten, maar van binnen met moeite hun hoofd boven water houden. Ontzettend veel jongeren (en niet jongeren) hebben het zwaar, hebben toegenomen psychische klachten. En hoe naar dat ook is, het zegt wel dat het niet aan jou ligt, en bovenal dat je niet alleen bent. En dat niet alleen zijn, dat sterkt. Dat steunt. Het hoeft er niet altijd maar over te gaan. Je wilt ook afleiding zoeken en leuke dingen doen als dat kan, maar het is niet gek dat je hier moeite mee hebt. Zet het masker af. Laat naast een lach ook eens een traan zien, want we herkennen het allemaal. Praat met elkaar over hoe je je voelt, wat je nodig hebt, hoe we er voor elkaar kunnen zijn. Gedeelde smart is halve smart. Clichés zijn niet voor niks cliché.

Misschien is het allemaal simpel gezegd, maar het voelt alsof het schrijven van deze blog één van de minste dingen is die ik voor een ander kan doen. Aangeven dat je niet alleen bent, dat je erover mag praten, dat het echt zwaar is voor velen en jij niet zwak bent. Een hart onder de riem, dat je er mag zijn en dat het uitmaakt. Een behandeling voor psychische klachten kan hartstikke nodig zijn, maar vergis je niet in hoeveel steun, hulp en kracht je kan vinden in je directe omgeving. Een uitnodiging om te delen, om te zijn. Bestaansrecht, we hebben het allemaal. Schuif jezelf niet onder het tafellaken, in het donker. Laten we open zijn, samen, met elkaar, voor elkaar. Het is geen makkelijke tijd om te leven, je verdient goede hulp, maar weet: je staat er niet alleen voor. Je bent niet alleen.

♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.