Calorieen opsparen voor mijn eetstoornis

 

Calorieën opsparen voor mijn eetstoornis. Hoe en waarom? Ik eet een klein beetje ontbijt. Dat ochtend tussendoortje haal ik ’s avonds in. Er is toch niemand die me nu in het oog houdt. Beetje lunch. Kleine snack. Beetje avondmaal. Ik eet. Mensen maken zich geen zorgen meer. Ze zien me weer eten, voor hun is het weer oké...

Het einde van de dag is aangebroken. Nu even alle calorieën optellen om dan trots te kunnen zijn. Trots zijn, omdat ik weer een dagje aan veel voedsel heb kunnen weerstaan. Ik heb calorieën kunnen opsparen voor deze avond. Wanneer ik in m’n eentje ben en niemand me ziet, niemand me hoort, niemand me veroordeelt. Alleen ik en mijn eten. Eten dat me door de dag heen energie had moeten geven, maar wat ik mezelf niet toestond.

Calorieen opsparen voor mijn eetstoornis

En dan nu een feestje. Een feestje voor mezelf. Het klinkt zo eenzaam, maar voor mij dit het mooiste moment van de dag. Mijn opgestapelde angsten varen plotseling weg. Ik weet niet waarom, maar nu mag ik eten van mezelf. Ijs, oh zo veel ijs. En koekjes. En chips. Netflix aan, gedachten uit, genieten van dit perfecte moment. Even een lijstje maken van wat ik net gegeten heb. Kan ik nu nog iets nemen? Of heb ik dan te veel op vandaag? Twijfel. Altijd twijfel. Tellen, twijfelen, eten, genieten en weer twijfelen. Beetje van dit, beetje van dat. Niet kunnen kiezen wat ik nu allemaal wil eten, want het mag gewoon opeens allemaal.

Wat heb ik gisterenavond gegeten? Daarvan was ik vanochtend niet aangekomen, dus dat koekje kan er wel bij. Daarna is het gedaan en kan ik met een vol buikje gaan slapen. Overdag mag mijn buik niet vol zijn, maar nu heb ik daar opeens geen probleem meer mee. Ik heb helemaal geen eetstoornis meer. Iemand met anorexia zou nooit zoveel eten als ik. Ik voel me weer vrij. Heb geen fear foods meer. Alles lukt me! Maar het lukt me enkel ’s avonds. Wanneer ik overdag aan mezelf bewijs dat ik voedsel kan laten staan...

Calorieen opsparen voor mijn eetstoornis

Kon ik deze eindeloze cirkel nu maar eens gewoon doorbreken. Overdag voldoende eten, voldoende energie hebben, mijn lichaam geven waar het om vraagt, bewijzen aan anderen dat ik genoeg eet. Niemand ziet het. Geen complimentjes over de angsten die ik ’s avonds aan ga. Ze zien me overdag eten en vermoeden dat het allemaal weer oké is. Ze zien mij niet meer afvallen, wat voor hun bevestigt dat mijn anorexia verleden tijd is.

“Doorbreek dit patroon nu eens gewoon!”, zeg ik dagelijks tegen mezelf. Maar dat is al lang geen optie meer. Dit lukt me niet ‘gewoon’. De schaamte is te groot om erover te praten. Het patroon is te vast om het te doorbreken. Mijn gewicht is te stabiel om te tonen dat het nog altijd niet goed gaat. Ik zit nog vaster dan een levend begraven persoon. In mijn eentje krijg ik die kist rondom me nooit open gebroken, maar het is zo ontzettend moeilijk om iemand te laten weten dat ik me nog nooit zo opgesloten heb gevoeld...                                                                                                                  

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

mezelf - Vrijdag 17 augustus 2018 10:30
De enige was die dit deed...
Een hele dag leven in de hel, geen energie, mezelf alles ontzeggen en 's avonds een feestje van eten eenzaam en alleen voor de tv als iedereen slaapt, de beloning voor mijn eetstoornis voor een hele dag honger hebben en niet eten.
Zo herkenbaar, elke letter gewoon.
Tears88 - Vrijdag 17 augustus 2018 10:44
Herkenbaar!!!!
fvdv - Vrijdag 17 augustus 2018 10:48
Zo herkenbaar! Elke avond voor het slapen zeg ik: en morgen gaat het anders. Maar de volgende dag is de angst weer te groot en begint het van voor af aan. En dan die ene vraag, hoe te doorbreken? Het zo graag willen maat niet kunnen.
Mara1105 - Vrijdag 17 augustus 2018 10:48
Wauw!!!! Vanmorgen dacht ik nog: morgen moet ik het niet meer doen. Vanaf morgen ga ik gewoon eten de hele dag. Maar ik ben zo bang dat ik dan alsnog de eetbuien savonds krijg en teveel eet. Je beschrijft het precies goed zo. Heel mooi!!
Karen - Vrijdag 17 augustus 2018 11:48
En ik die dacht dat ik de enigste was die hier last van had... Zo herkenbaar dit allemaal. En dan met een overvolle maag gaan slapen en niet kunnen slapen.
rose - Vrijdag 17 augustus 2018 12:28
wat herkenbaar! ik eet in de avond bijna al mijn calorieen, met overvolle buik naar bed - probeer nu het patroon te doorbreken, maar erg lastig
het voelt zo lekker, zo omringt door al mijn eten en dan gewoon eten eten eten, het geeft me zo'n fijn gevoel
Fleur - Vrijdag 17 augustus 2018 12:50
Zo herkenbaar!
Dankje voor het delen!
kokosnootje - Vrijdag 17 augustus 2018 13:43
Hey Anne!

Wat moedig dat je dit hier met ons deelt!
Dat is al een hele stap voor je denk ik?

Ik kan me heel goed voorstellen dat de schaamte om erover te praten heel groot is. Ik hoop dat je heel veel steun, herkenning en kracht uit de reacties van de lezers haalt, en je dan voldoende moed verzamelt om er over te gaan praten. Want ik denk ook dat dat een van de sleutelingrediënten is om je patroon te doorbreken. Al lijkt en voelt dat nu onmogelijk, je kan het wel. Heb vertrouwen!

Liefs en good luck!
Janneke - Vrijdag 17 augustus 2018 14:26
Precies dit! Ik dacht dus ook dat ik de enige was....
Nee, ik heb geen anorexia, ze moesten eens weten hoeveel ik eet, en hoe ik van eten hou.
Vooral ijs, chocola en koekjes.
Jammer genoeg is dit bij omgeslagen naar enorme eetbuien.
Zoek alsjeblieft hulp voordat dit gebeurt! Of als je al hulp hebt, praat erover, je hoeft je niet te schamen want je bent dus echt de enige niet!

Ik denk, dat wanneer jej overdag jezelf meer toestaat om te eten, de kans op eetbuien ook kleiner is. omdat het dan niet meer 'verboden' is zeg maar.

Sterkte iedereen die hiermee worstelt, en liefs!
Emmy94 - Vrijdag 17 augustus 2018 16:28
Wauw zo herkenbaar. Opsparen zodat je ruimte creëert voor 's avonds, want overdag lukt het ook zo goed. En ik wil niet van mijn genietmomenten 's avonds af....
Lin - Vrijdag 17 augustus 2018 18:18
Dit is echt zo herkenbaar. Dit vicieuze cirkeltje zit ik al een hele tijd in vast
D - Vrijdag 17 augustus 2018 18:26
En dan nu een feestje. Een feestje voor mezelf. Het klinkt zo eenzaam, maar voor mij dit het mooiste moment van de dag. Mijn opgestapelde angsten varen plotseling weg.

Zoveel mensen ervaren zoveel angsten in het dagelijks leven. Het is toch logisch te verklaren dat we het (met z'n ALLEN) daarin moeten zoeken. Het is niet zo ingewikkeld waarom heel veel mensen IETS HELEMAAL voor zichzelf willen hebben in een wereld waarin je zoveel moet in leveren weer iedere dag.. voor het 'geheel'. Als het geheel verandert en iedere gedurende de dag vaak momenten kan voelen dat het HUN feestje is.. is er ruimte voor onvoorwaardelijk leven en blijdschap daarin ervaren en zullen dit soort behoeften niet langer meer op de voorgrond treden en verslavingen verdwijnen of überhaupt nooit aanvangen.
D - Vrijdag 17 augustus 2018 18:30
iedere = iedereen* btw. heel mooi geschreven en knap verwoord! Ik krijg er een heel goed herkenbaar (en eenzaam en verdrietig) beeld bij, vooral nadat al het eten (weer) op is en het leven weer doorgaat.. en je weer geconfronteerd wordt.
Ekmef - Vrijdag 17 augustus 2018 18:33
Wat een herkenning. Dit is EXACT mijn verhaal.
Ik herken ook elk woord dat je zegt.

Heb jij hulp? Ik kom er namelijk alleen ook echt niet uit. Ik denk ook elke avond weer als ik al het eten op heb: Morgen ga ik normaal eten over de dag!
Het lukt mij ook telkens niet. Het geeft me zo'n goed gevoel om overdag zoveel mogelijk 'honger' te voelen. Ik kan dan echt uit kijken naar de avond. 's Avonds mag ik echt alles eten wat ik maar wil. Het voelt echt als een feest. Achteraf gezien had ik waarschijnlijk veel meer van dat eten genoten als ik het gewoon normaal over de dag verspreid had. Ik moet 's avonds namelijk soms best het laatste naar binnen proppen, zonder dat ik er dan nog heel erg van geniet.

Ik heb overdag ook vaak nog best veel buikpijn door al het eten van de avond ervoor. Heb overdag ook echt oprecht minder behoefte aan eten, maar dat komt ook omdat ik de avond in het vooruitzicht heb denk ik... heb jij dit ook?

Ik loop wel bij een psycholoog, maar eerlijk gezegd helpt me dat ook niet heel erg. Ik kom er echt niet uit. Die angst om overdag goed te eten én dan ook nog 's avonds door te slaan is te groot.
Sien - Vrijdag 17 augustus 2018 19:57
Ik doe dit ook!
Fanne - Zaterdag 18 augustus 2018 01:46
Herkenbaar uit de tijd dat ik zo was... Ik heb van mn 13de tot 17de zo geleefd. Zo alleen en niemand wist hier iets van.Eerst had ik overgewicht. En toen blerf ik op n gezond gewicht hangen.Viel niet meer af. Eerst dachten mensen nog dat ik een ertstoornis had door het snelle afvallen. Masr kreeg geen uiteindelijk geen ondergewicht en ook geen hulp. Zo lang gelerfd met verboden voedsel in mn hoofd. En savonds mocht ik wel eten bij mn ouders thuis die van niks wisten. Ik was moe, depressief en niemand die dat echt wist en wilde helpen. Maar het is goedgekomen!! Ben nu ruim 10 jaar verder en sterker dan ooit!
R - Maandag 20 augustus 2018 10:18
Wow dit is de meest herkenbare blog van proud ever.. thanks!! ♥
L - Maandag 20 augustus 2018 12:23
Echt ontzettend herkenbaar, ik ben blij dat jij de woorden hebt kunnen vinden om dit uit te drukken
Sab - Dinsdag 21 augustus 2018 10:22
Jeetje, precies dit. Voor mij geen eetbui savonds, maar wel de vrijheid voor wat chips of nootjes, ijs of kaas. Precies genoeg, geen buikpijn. Maar even die vrijheid voelen en een gevulde maag.
Overdag sparen om savonds wat te mogen uitgeven. Voelt idd als een mini feestje! De volgende ochtend begint het meteen weer, dan het rekenen wat gedaan moet worden om de avond niet in gevaar te brengen.....
J - Zaterdag 25 augustus 2018 10:52
Alsof ik m'n eigen verhaal lees... heel bizar dit. En ik dacht dat ik de enige was die zo leeft... dankjewel voor het delen ♥