Beste Anna,

In deze brief wil ik je wat duidelijk maken. Ik heb namelijk twee maanden geleden het besluit genomen om afscheid van je te nemen. Iets wat voor een lange periode onwerkelijk voor mij was. Jij was namelijk mijn steun en toeverlaat. De persoon die ik het meeste kon vertrouwen... die mij veilig en zelfverzekerd liet voelen. Ik dacht dat jij de enige was die mij écht begreep, maar nu weet ik wel beter. Ik zou willen zeggen dat ik het je kan vergeven. Je vergeven voor alles wat je mij en mijn dierbaren afgelopen jaar hebt aangedaan. Dat ook jij een tweede kans verdient. Maar als ik dat zou doen, zou ik niet eerlijk zijn. Wat jij hebt gedaan valt niet te vergeven. Verwacht ook niet dat ik dat ooit ga doen. Nee, ik schrijf je deze brief zodat je eindelijk beseft wat je hebt aangericht en eindelijk inziet dat ik je nooit, maar dan ook nooit meer nodig heb. 

Misschien herinner je je nog onze ontmoeting. Ik was onzeker, bang en schreeuwde om hulp. Jij beloofde mij te helpen en ik stemde daar meteen mee in. In een paar weken tijd had ik mijn doel behaald. Ik had een gezonde levensstijl en was trots op hoe ik eruitzag. Kortom, ik was gelukkig en leefde in een sprookje. Maar helaas nam dit sprookje een enorme wending. Jij was namelijk niet tevreden. Je liet mij steeds meer nadenken over wat ik wel en niet kon eten. Alles was ongezond, had te veel calorieën en zou er volgens jou voor zorgen dat ik zou aankomen. "Is dit wat je wil? Wil je echt alles opgeven, na alles wat we samen hebben bereikt? Kom op nou Kimberly, je bent sterker dan dat. Laat zien wat voor doorzetter je bent!" Eigenlijk had ik niet naar jou moeten luisteren en blij moeten zijn met wie ik was. Maar diep van binnen was ik bang dat je gelijk had. Bang dat als ik meer zou eten, ik alleen maar aan zou komen. Om zeker te zijn begon ik onderzoek te doen op het internet. Ik las zoveel tegenstrijdige dingen en werd alleen maar onzekerder. Maar wat moest ik nou geloven? Wie kon ik vertrouwen? Ik koos ervoor om jou te vertrouwen. Je had mij immers al eerder geholpen en waarom zou je liegen? We waren een team, jij en ik.

Toen ik eenmaal naar je begon te luisteren, raakte ik verblind. Ik zag niet hoe slecht ik bezig was, hoe erg ik begon te vermageren. Nee, ik was trots. Trots op mijn lichaam, op de botten en ribben die nu zichtbaar waren geworden, op mijn smalle hoofd, mijn dunne benen, mijn kleine taille en mijn platte buik. Ik was eindelijk dunner dan iedereen om mij heen en ik wilde dat iedereen dat kon zien. Het maakte mij niet uit als mensen zeiden dat ik te dun was. Het maakte mij juist zelfverzekerder. Iedereen keek naar mij en ik voelde mij perfect. Ik begon langzamerhand de controle te verliezen en veranderde in een persoon die ik helemaal niet kende. Ik was een marionet geworden en jij de poppenspeler. 

Mijn familie probeerde mij te helpen, maar jij wees die hulp af. Jij loog iedereen voor, liet iedereen maar geloven dat het goed met mij ging, maar ondertussen ging ik kapot. Ik durfde niks meer te eten en telde de hele dag door calorieën. Eten voelde als een soort straf. Eén klein hapje zorgde er al voor dat ik faalde. Ik probeerde iedereen te ontwijken, zodat ik zoveel mogelijk kon sporten en niet hoefde te eten. Maar het was nooit genoeg...

Toen er eenmaal hulp werd ingeschakeld, werd het steeds moeilijker om ons plan door te zetten. Jij werd hierdoor steeds agressiever. Ik begon steeds meer dingen in het geheim te compenseren en ging lichamelijk steeds verder achteruit. Hoe dan ook, jij liet mij me steeds krachtiger voelen en legde steeds strengere regels op. Jij was mijn enige vriend en iedereen om mij heen veranderde in de vijand. Ik verloor alles, mijn hoofdrol in de musical, mijn werk, mijn liefde en passie voor sporten, mijn geluk, mijn vrienden en familie. 

Na een tijdje begon ik steeds meer spijt te krijgen van mijn beslissingen. Ik wilde helemaal geen ruzie met mijn ouders, ik wilde niet tegen ze liegen of gemene dingen tegen ze zeggen. Ik wilde al helemaal niet dat ze ongelukkig waren. Maar ik kon niet stoppen. Ik bleef maar dingen verzinnen om niet aan te komen. Pillen, extreem veel bewegen, overgeven, eten wegmoffelen en noem maar op. Je kon het niet gek genoeg bedenken. Wanneer mijn ouders ergens achter kwamen, werd ik alleen maar creatiever. Ik was in een spiraal geraakt waar ik niet meer uit kon. Een oneindige tunnel zonder uitgang, zonder licht. Mijn dierbaren hadden zoveel verdriet en waren bang dat ze mij kwijt zouden raken. En ergens waren ze dat ook. Ik was niet meer datzelfde lieve, eerlijke kleine meisje. Ik wist niet meer wie ik was. Het leed van mijn familie deed mij zoveel pijn en jij maakte daar ook weer misbruik van. Jij liet mij mezelf haten en liet mij denken dat ik het leven niet meer waard was. Jij liet mij denken dat het beter was als ik zou verdwijnen. Dan konden ze tenminste weer gelukkig zijn. En wat had ik bovendien te verliezen? Ik mocht toch niks meer. Niet naar school, niet meer naar atletiek of musical, niet meer afspreken. Ik mocht alleen maar op bed liggen en eten. Eten, eten, eten. Mijn grootste angst. 

En de oplossing was simpel toch? Gewoon de voedingslijst volgen, gewoon iets meer eten. Dan kon ik weer gezond worden en een normaal leven leiden. Maar toch bleef ik maar naar jou luisteren. Ik begon de specialisten de schuld te geven van de situatie en zag niet dat jij degene was die alles van mij had afgenomen. Het maakte niet uit wat ze zeiden… Of ik later geen kinderen kon krijgen, botontkalking zou kunnen oplopen, in een rolstoel zou kunnen belanden, hoe lelijk en ziek ik was. Nee, ik kon alleen maar naar jou luisteren, alleen maar doen wat jij zei, want dat voelde veilig, vertrouwd. Het gaf rust in mijn hoofd. 

Ik weet eigenlijk niet wat de knop voor mij heeft weten om te draaien. Ik denk eerlijk gezegd dat alles wat ik heb meegemaakt invloed heeft gehad. Ik begon mij steeds ongemakkelijker te voelen in dat dunne, kwetsbare lichaampje. Ik begon steeds meer in te zien hoe ziek ik eruitzag en wilde weer mijn oude leven terug. Ik wilde weer echt gelukkig zijn! Ik kon misschien niet terug in de tijd gaan, maar ik kon wel de toekomst bepalen. 

Ik begon mijzelf steeds meer uit te dagen. Steeds iets meer te eten, mijn voedingsschema echt te volgen en af en toe iets 'ongezonds' te eten. Mijn grootste angst om mijzelf te zien veranderen probeerde ik aan te gaan. En toen ik eenmaal begon te veranderen vond ik mijzelf steeds mooier worden. Ik begon in te zien dat niemand mij 'dik' probeerde te maken, maar juist mooi en gezond. Het kon mij niets meer schelen… Jij kon mij niks meer schelen. Ik wilde beter worden en dat is mij gelukt.

En hier sta ik dan, sterker dan ooit te voren. Ik ben mijzelf gaan waarderen zoals ik ben. Ik ben zo dankbaar dat ik er nog ben en het geluk weer heb weten te vinden. Ik kan niet omschrijven hoe blij ik ben dat ik weer mijn oude leven terug heb en weer de leuke dingen kan doen die ik gemist heb. Ik ben weer gezond en heb mijzelf weer weten te vinden. Na een lange, vermoeiende strijd besef ik pas echt dat ik jou niet nodig heb. Dat ik mensen om mij heen heb die echt van mij houden en het beste met mij voor hebben. 

Anna, je hebt mijn leven omgegooid, een deel van mijn jeugd afgepakt. Ik ben boos dat ik dat niet eerder heb gezien. Ik haat je en wil dat je weet dat je fout was. Ik ben blij met wie ik ben. Ik ben genoeg en ik ben het leven waard. Ik heb een geweldige toekomst voor mij liggen. Een toekomst waar ik jaren van heb gedroomd, vol avonturen en verassingen. Een toekomst waar jij geen rol in gaat spelen.

 Dus: nogmaals vaarwel Anna, tot nooit meer ziens!!!!