Behandelingen hebben mij veel gegeven, ook al ervoer ik het op dat moment niet zo. Het waren voor mij kansen om mezelf uit te dagen en te ontwikkelen op manieren waar ik zelf niet over nadacht. Tijdens een intake vond ik het echter vooral tijdsverspilling. Ik had toch helemaal geen probleem?

Ik zag niet in dat ik een probleem had. Wat ergens begrijpelijk is, maar ook wel een beetje zonde. Hierdoor vond ik het lastig om mezelf echt serieus te nemen en de kans op herstel aan te pakken. Ik bleef liever een beetje dolen in de krochten van mijn hoofd waar ik eigenlijk niet welkom was. Het idee dat ik anderen hier moest toelaten vond ik veel te eng en schoof ik snel voor me uit. 

Een intake of behandeling is er niet voor niets. Toen ik dat besefte, vond ik het makkelijker om dit te accepteren. Tijdens mijn laatste intake had ik zelf gelukkig beter door dat ik echt hulp nodig had. Hierdoor lukte het mij beter om eerlijk te zijn. Gek genoeg bracht dit juist nog meer spanning mee, omdat ik wist dat er iets moest en ging gebeuren. De volgende tips hebben mij geholpen om mezelf een beetje voor te bereiden op de therapie die zou volgen; de momenten voor de intake, de periode tussen de intake en de daadwerkelijke therapie.

De intake

♥ Schrijven

Vlak voor mijn intake heb ik een lijstje gemaakt met punten waar ik het op dat moment lastig mee had. Dingen waar ik keer op keer tegenaan liep, producten die ik niet durfde te eten, angsten die ik ervoer en wat ik graag anders zou willen zien. Dit bleek een heel helpend lijstje te zijn tijdens mijn intake. Ik kon op deze manier duidelijker vertellen wat echt mijn probleem en hulpvraag was, waar ik uiteindelijk ook gezamenlijk mijn hulpdoelen op heb afgesteld.

Tijdens mijn laatste intake heeft het mij ook geholpen om de spanning die ik ervoer iets meer uit te spreken. Ik merkte dat de spanning minder werd naarmate ik meer over de instelling te weten kwam. Uiteindelijk heb ik zelf wat vragen gesteld om zo meer duidelijkheid te krijgen. 

♥ Maak het fijn voor jezelf

Dit was voor mij een hele belangrijke. Ik vond gesprekken (vooral intake gesprekken) altijd ontzettend spannend. Ik ging bij voorbaat al uit van het ergste en zag vaak zelf nog niet in dat dit juist een hele mooie kans was. Ook de periode tussen mijn intake en de therapie vond ik heel lastig. Ik begon te twijfelen of ik hier wel goed aan deed. 

Toen ik nog een klein meisje was, heb ik van mijn opa een gummetje gekregen met Pieter Konijn erop. Ik was gek op dit gummetje en het deed me altijd aan hem denken. Al snel nam ik dit gummetje mee in mijn broekzak naar de eerste dag op de peuterschool en ook de eerste dag op de basisschool had ik mijn zweethandje geklemd om het gummetje. Veilig in mijn broekzak, want ik mocht hem natuurlijk niet verliezen.

Helaas ben ik het gummetje op de middelbare school toch kwijtgeraakt. Nog helemaal intact, nooit mee gegumd. Vlak voordat ik in de kliniek begon, heb ik mijn de achtergrond op mijn telefoon veranderd naar hetzelfde plaatje van Pieter Konijn. Ik weet niet zo goed waarom, maar op de een of andere manier gaf het mij rust en vrede om dit af en toe te zien. Het gaf me motivatie op de momenten waar ik het nodig had.

Daarnaast heeft het mij in het verleden ook geholpen om iemand mee te nemen naar gesprekken die ik spannend vond. Of dit nou een intake was of een gesprek al verder in mijn behandeling. Het voelde voor mij toch vertrouwd om een bekend gezicht te zien. Als ik er behoefte aan had kon ik nog verder praten, maar soms was juist de afleiding ook heel fijn. 

Misschien heb jij ook zo'n gummetje of een knuffeltje waarbij jij je veilig voelt. Schaam je vooral niet om dit mee te nemen. Als het jou helpt, is dat denk ik het meest belangrijk.

Tijdens de therapie

♥ Je moet gaan praten 

Ik hield er van tevoren geen rekening mee dat ik mezelf gedurende de behandeling kwetsbaar op moest gaan stellen. Dat is iets wat ik wel had kunnen verwachten, maar gewoon echt niet aan had gedacht. Ik zag de instelling als een soort medium dat mij wel even beter zou maken. Hierbij vergat ik dat ik zélf de persoon was die moest gaan praten. Uiteindelijk leerde ik dat ik echt zelf mijn mond open moest gaan trekken, anders ging er niks gebeuren. Dit was voor mij wel even schrikken. Ik was niet gewend om een plekje in een groep toe te eigenen. Ook had ik al snel het gevoel dat ik kostbare tijd verspilde. Tijd die anderen beter konden gebruiken. Ik heb echt moeten leren dat je tijd in beslag mag nemen. 

♥ Wat is het doel? 

De eerste dag van mijn behandeling kreeg ik een grote witte map in mijn handen gedrukt. Hierin zaten alle opdrachten die ik tijdens de weken erna moest maken. Levensverhalen, G-schema's... Alles zat erin. Al snel ging ik ijverig aan de slag. Ik wilde dit als eerst af hebben. Het liefst ook zo volledig mogelijk. Ook al is het natuurlijk heel goed dat ik de opdrachten zo serieus nam, ik begon de map ook als afleiding te zien. Als ik het even zwaar had, verlegde ik maar al te graag mijn focus naar iets anders. Een ander probleem waar ik ook over kon schrijven. Dit zorgde ervoor dat ik de spanning op dat moment uit de weg ging, terwijl ik mijn doel eigenlijk voorbij ging.

Een deel van mijn probleem was namelijk hoeveel ruimte ik mijn perfectionisme gaf. Ik wilde niks aan het toeval overlaten. Mij 'te goed' voorbereiden kon in mijn ogen ook niet, terwijl het misschien niet heel gezond is om dat perfectionisme hierin zo toe te laten. 

Ook voordat ik mijn therapie begon schreef ik veel. Dit lijkt een beetje in contradictie met punt 1, maar ik denk dat het belangrijk is om hier vooral een goede balans in te vinden. Probeer echt voor jezelf na te gaan wat voor jou werkt en waarom je iets doet. 

Hoe bereid jij je voor op therapie of een (intake)gesprek? 

Bron foto's