Morgen is het weer zo ver, tijd voor therapie. Ik word wakker met een bonzend hart, een heel onrustig gevoel en die spanning stijgt alleen maar meer in de loop van de dag. Steeds meer ga ik twijfelen aan het nut van therapie. Waarom zou ik eigenlijk gaan? Ik heb toch helemaal geen problemen?! Ik kan niet meer bedenken waar ik last van heb of wat ik zou willen bespreken. Ik ben volledig overgenomen door de angst: angst om het niet goed te doen of afgewezen te worden.

Ik wil niet, ik wil echt niet. Toch weet ik ergens diep van binnen wel dat het nodig is, en dat ik juist met deze angsten aan de slag wil. Dat stukje van mij zit er gelukkig ook nog steeds, waardoor ik de volgende morgen gewoon in de trein stap. Nu het dichterbij komt ben ik wel nog banger geworden: ik zit te trillen, heb buikpijn en ben misselijk. Het voelt aan alle kanten alsof ik iets ga doen wat echt niet goed is. Eenmaal in de wachtkamer tikken de minuten langzaam weg, en duren ze aan de ene kant veel te lang maar ook weer veel te kort. Het kan nog, ik kan nog gewoon weggaan..

Ik besluit om te blijven. Ik weet dat ik dit zo eng vind omdat ik het niet gewend ben om me kwetsbaar op te stellen, een hele berg aan wantrouwen heb opgebouwd door negatieve ervaringen met mensen en gewoon nooit heb geleerd dat ik ruimte mag innemen. Dit alles maakt dat therapie als levensgevaarlijk aan voelt, maar ik wil het leren. Ik wil leren dat ik mag lachen, huilen, bang mag zijn en dat het niet erg is als ik het niet meer weet. Ik wil leren om voor mezelf op te komen, eerlijk te zijn, te praten over wat me bezig houdt en bovenal wil ik het zo graag even niet meer allemaal alleen doen.

Wanneer mijn therapeut de wachtkamer binnen komt adem ik nog een keer diep in, sta ik op en loop ik met haar mee. Ik ga het doen, ook al weet ik even niet zo goed hoe en waarom. Ik weet wel waar ik heen wil en daarvoor ben ik bereid om al mijn angsten aan te gaan.

Is deze angst voor therapie voor jou herkenbaar? Misschien heb je wat aan onderstaande tips.

- Voorbereiden
Het helpt mij om op een moment dat de spanning nog niet zo hoog is te bedenken wat ik zou willen gaan bespreken in therapie. Ik lees terug wat ik in mijn dagboek heb opgeschreven, denk aan de vorige sessie en zet aan de hand daarvan wat punten op papier. Voor mij is het belangrijk om dit echt op een moment te doen dat ik nog niet heel erg bang ben, omdat ik op zo'n moment toch niks meer serieus kan nemen. Meestal doe ik dit dus zo'n twee dagen voor therapie.

- Omgaan met de angst
De angst is er nou eenmaal, hoe naar en vervelend ook. Het gaat niet weg door boos op jezelf te worden, heel hard aan andere dingen te denken of helemaal niet naar therapie te gaan. Je mag kijken naar wat helpt om de angst voor jezelf dragelijk te maken. Ik neem bijvoorbeeld voor in de trein een boek mee en luister muziek. Ook zorg ik er voor dat ik niet minutenlang in de wachtkamer hoef te zitten trillen en kies er voor om nog even een rondje te lopen buiten als ik vroeg ben.

- Checken bij je therapeut
Als ik zo bang ben dan kan ik niet meer helder nadenken, word ik overal onzeker over en soms zie ik in alles een afwijzing. Het kan helpen om dat soort dingen niet voor jezelf te houden, maar bespreekbaar te maken en te checken bij de therapeut wat zij ergens van vindt als je daar bang voor bent.

- Na de sessie
Geef jezelf maar even de tijd om bij te komen van alle spanningen en ga iets fijns voor jezelf doen. Je hebt heel hard gewerkt en dat is heel knap. Ik zorg er meestal voor dat ik de uren na therapie geen afspraken heb staan, zodat ik kan gaan wandelen of met een dekentje op de bank kan gaan liggen.

Soms komen er dan nog dingen in me op die ik tijdens de sessie niet helemaal duidelijk heb kunnen maken, of word ik ineens weer bang dat ik echt heel raar, dom of stom heb gedaan. Een beetje afhankelijk van hoe heftig het is kies ik er wel eens voor om het vast naar mijn therapeut te mailen, zodat we er de volgende sessie mee verder kunnen.

Het zou zo fijn zijn als de angst gewoon verdwijnt na het een, twee of drie keer te zijn aangegaan. In mijn geval is dat niet zo, en ik denk dat dat vaak zo is: je bent niet voor niks bang en het ervaren dat het veilig is om jezelf zo kwetsbaar op te stellen heeft tijd nodig. Neem je angst maar serieus, maar laat het je niet overnemen. Samen met je angst het tóch doen, zal je steeds een stapje verder brengen.

Fotografie: Andrea Rose