Inmiddels ben ik op een leeftijd gekomen waar mensen in mijn directe omgeving zwanger worden, dat al een tijd zijn of zelfs al kinderen hebben. Nu voelt dat voor mij op het moment nog als een 'ver van mijn bed show' maar toch wil ik ooit graag een gezin. Daar kijk ik naar uit, maar het maakt me ook bang, want wat nou als dat er voor mij niet in zit? Ik ben bang om onvruchtbaar te zijn. 

Ik kan mijn social media accounts niet meer openen zonder babyfoto's of zwangere buiken voorbij te zien komen op mijn feed. Ik ben blij voor iedereen die het gegund is, maar hoe normaler het lijkt te zijn, hoe meer ik hierover na begin te denken. Ik heb altijd gedacht dat ik moeder zou worden. Dat was nooit een punt van discussie geweest. Ik had er nooit over nagedacht of het überhaupt wel mogelijk zou zijn. In de toekomst zou ik een kind hebben, punt.

Zelfs tijdens mijn eetstoornis speelde dit al een rol. Ik was toen een stuk jonger, maar toch was ik hier al mee bezig. Ik koos niet bewust voor een eetstoornis, maar ik stelde mijn herstel wel uit. Ik vond het opgeven van mijn eetstoornis veel te spannend en het voelde alsof ik zonder eetstoornis het leven niet aan zou kunnen. Ik moest opzoek naar intrinsieke motivatie. Wat wilde ik echt bereiken met mijn herstel? Waar zou ik het voor doen? Het antwoord op deze vraag was simpel. Ik wil(de) een gezin. Een diepgeworteld verlangen waar ik niet aan kan voldoen met een eetstoornis aan mijn zijde.

Het is denk ik wel algemeen bekend dat een eetstoornis je niet in de koude kleren gaat zitten. Ik heb mijn lichaam jarenlang tekort gedaan. Ik werd ook niet meer ongesteld. Nu ben ik dat wel weer en dat geeft me wel enige rust, maar toch ben ik bang dat ik iets kapot heb gemaakt. Ook al ben ik hersteld, misschien heb ik door mijn eetstoornis toch iets kapot gemaakt wat niet meer te repareren valt.

In mijn directe omgeving word ik geconfronteerd met het krijgen van kinderen en het stichten van een gezin. Bij elk geboortekaartje in de brievenbus voel ik een steek door mijn lichaam gaan. Ik word even misselijk. Ik weet helemaal niet of ik onvruchtbaar ben, maar het idee maakt me zo bang en intens verdrietig. En waarom? Ik heb hier niet echt een concreet antwoord op. Ik denk dat ik bang dat mijn eetstoornis na al die jaren heeft gewonnen. Mocht ik geen kinderen krijgen, zal ik mijn eetstoornis hier waarschijnlijk de schuld van gaan geven, me alsnog verloren voelen. Ik dacht dat ik de strijd had gewonnen, maar misschien voelt het dan toch nog alsof de eetstoornis iets heeft gewonnen. Dit is pure speculatie, want zover is het (nog) niet. Ik loop op de zaken vooruit, maar toch houdt het me bezig. 

Nu weet ik niet of dit een angst is die bij anderen ook speelt, maar ik kan me voorstellen dat - als je een eetstoornis hebt of hebt gehad - dit wel thema's zijn waar je wellicht eerder over na gaat denken. Een eetstoornis, welke vorm dan ook, pleegt een roofbouw op je lichaam. Het is niet gek dat je hier achteraf, ook al ben je hersteld, nog gevolgen van kan blijven merken. Natuurlijk wil ik je niet bang maken, maar dit verklaart denk ik wel de angst die ik op het moment ervaar. Een angst waar ik me voor schaam. Voor het eerst in tijden schaam ik me voor mijn eetstoornis. En dat doet best pijn. Mijn eetstoornis heeft me veel ontnomen, maar ook veel gegeven. Middels de vele therapieën heb ik mezelf leren kennen op een manier die anders was uitgebleven. Mijn eetstoornis heeft me deze prachtige baan geboden. Niet om mijn eetstoornis op te hemelen, maar door middel van deze uitkomsten kan ik er wel milder op terug kijken. Compassie tonen richting mijn jongere zelf. 

Wellicht is deze angst een uiting van een gebrek dat ik ervaar. Misschien moet ik er iets mee, misschien ook niet. Dat laat ik voor nu even in het midden. Ik ben ook niet opzoek naar een oplossing, maar ik wil vooral openheid geven in het hebben van deze angst. Dat is helemaal niet zo gek, maar wel waardevol om over te praten. Ik heb me destijds zo alleen gevoeld en dat wil ik nooit meer. Ik probeer minder gesloten te zijn, te praten over thema's die me bezighouden en dit is er op het moment één van.

Of ik ooit moeder word? We gaan het zien. Voor nu is het goed zoals het is. Ik heb een fijne vriend, een eetstoornisvrij leven en dat is goed genoeg. Ik probeer vrede te hebben met het idee dat ik mijn geluk niet hoef te zoeken in ouderschap, maar dat ik nu ook al gelukkig kan en mag zijn. Ik probeer in te zien wat voor stappen ik heb gezet en nog steeds zet. Ik probeer het allemaal te zien en te voelen. Trots te zijn op deze stappen en open te staan voor alles dat er mag gaan gebeuren. En ik hoop dat jou dit ook mag lukken.

♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.