Bang om geld uit te geven
Ik ben bij de Albert Hein en wil eigenlijk vluchten. Deze keer niet omdat het allemaal eten is wat ik zie, maar omdat ik bang ben dat ik die ene euro volgend jaar opeens veel harder nodig heb dan nu. Ongerelateerd aan eten. Ik ben namelijk vaak bang dat ik over een tijd niks meer heb. Gewoon arm, geen baan meer en uiteindelijk dan geen school meer om te betalen. Ik wil niks uitgeven voor ‘het geval dat'.
Als ik met mijn moeder boodschappen ga doen kan ze soms heel geïrriteerd worden, omdat ik heel veel ‘onnodig' vind. Die goedkopere appels wil zij liever een keer niet omdat ze wat minder lekker zijn en dan begin ik meteen over de prijs. Of dat ze aan het passen is en dat ik altijd vraag ‘maar heb je dat wel nodig?'. Dit soort vragen stel ik niet alleen aan haar, maar vooral mezelf. Ik wil en mag zo min mogelijk uitgeven van en aan mezelf. Ik vind het wel leuk om af en toe een cadeautje te geven maar vaak als ik het gekocht heb, heb ik meteen spijt omdat ik dan denk: shit misschien heb ik hier helemaal geen geld voor of had ik dat echt niet moeten doen, die persoon zou zonder mijn cadeautje niet ongelukkiger zijn.. en ga zo maar door.
Uiteindelijk moet ik mezelf rustig proberen te krijgen door bijvoorbeeld ergens die week geen geld uit te geven ter compensatie. Net als bij het compenseren op eetstoornis vlak is dit niet altijd oké. Tuurlijk als je onredelijk veel geld uitgeeft of gewoon niet zo'n last hebt van de angst om ‘arm' te worden kan je waarschijnlijk wel gewoon inschatten wat je wel en niet uit kan/mag geven. Maar die angst om arm te worden kan dus best ver gaan. Ik ben met alles wat ik koop en krijg super blij. Ik ben heel dankbaar voor alles wat ik heb. Maar er is dus een puntje wat mij vaak bedroeft maakt en dat is dus het schuldgevoel nadat ik iets gekocht heb of het niet kopen van dingen omdat ik bang ben om arm te worden.
Die angst is echt een rot gevoel. Maar ergens zie ik wel een soort linkje aan mijn eetstoornis. Dingen niet mogen kopen van mezelf (dingen niet mogen eten van mezelf) met de angst om arm (ongelukkig) te worden. Maar wat mij helpt is het relativeren: wat zit erachter die angst om arm te worden? Is dat onzekerheid over je kunnen, om (ater iets te bereiken wat je wil bereiken, is dat omdat je vroeger iets hebt meegemaakt of omdat je het jezelf niet gunt? Ik denk trouwens dat dit sowieso een goed punt is om te bespreken met een (vertrouwens)persoon.
Als eerst vraag ik mij af: is het omdat ik bang ben om arm te worden of omdat ik het mezelf niet gun? Bij het eerste heb ik het idee dat het een soort bang zijn voor het onbekende/de toekomst is. Je weet niet of je die euro‘s echt nodig zult hebben over zoveel tijd, je weet niet of je arm of rijk zult worden, je weet niet of je over x jaar bent waar je wil zijn. Maar zolang je daar aan denkt, en vooral met angst eraan denkt in plaats van met goede/positieve motivatie om er iets van te maken, zal je niet verder komen dan ‘rondlopen met angst om arm te worden'. Er zijn mensen om je te helpen met beslissen of relativeren of iets ‘te duur' is op dit moment of dat het wel kan als je het wilt.
Ten tweede als ik het mezelf niet gun. Soms is het een soort van ‘cadeautje voor mezelf' dat ik mezelf vaak niet gun en waar ik dan ‘de angst om arm te worden' de schuld van geef. Maar of dit werkelijk zo is, of het niet gewoon is omdat ik het mezelf niet gun en daarom bang ben om het te kopen, bang ben voor het schuldgevoel.. is altijd een lastige vraag. Ik denk dan vaak: ‘Wanneer je moet besparen, moet je ook geld uitgeven, het is nodig om te (over)leven en daarom zal je soms het zekere van het onzekere moeten nemen. Denk eerst aan het nodige en als het kan aan het cadeautje aan of van jezelf.
Soms stoppen de angstgedachten niet en dan is een gedachte die mij helpt: ‘We hebben ‘het geluk' dat we in een maatschappij geboren zijn die elkaar opvangt, dus stel: Je had dat geld van die dag echt nodig omdat je echt arm wordt, heb je alsnog niet niks. De samenleving laat je niet ‘zomaar' helemaal zitten'.
Tenslotte helpt het mij ook om mezelf af te vragen of het echt nodig is om mij hier zorgen over te maken. Kan ik mij niet veel beter bezighouden met mezelf ‘gezond' houden, met de mensen die er voor mij zijn of met hobby's zoeken?
Ik ben benieuwd of mensen dit herkennen en hun gedachten willen delen.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ennnn, als je er van bewust bent dat je dit doet, kun je er iets aan veranderen!
xx
De bizarre uitzondering voor mij zijn eetbuien. Die kunnen zo ontzettend duur uitvallen, en leidt tot nog èxtra schuldgevoelens en stelen.
Heb hier zelf ook veel last van. Ik vind mezelf al snel ondankbaar (al ben ik dat juist totaal niet) en gun mezelf daarom bijna niets.
Grappig genoeg speelt dit thema de laatste week weer sterk!
Je bent zeker niet alleen! Goed om te letten op je gedrag/gedachten en om relativering van anderen te vragen; doe ik ook!
Maar ik moet zeggen dat deze maand mijn angst ineens werkelijkheid is geworden. Totaal niet zien aankomen trouwens, maar ineens nog maar heel weinig over voor de rest van de maand. En dat is echt niet chill.
Als je bij je ouders woont is dat niet zo erg, maar als je op jezelf woont en instanties willen geld van je hebben is dat echt niet chill ;)
Ik heb geluk dat ik op dit moment nog een beroep kan doen op de DUO, waardoor ik er nog een beeetje vertrouwen in heb dat het dan over een tijdje wel weer oke zou zijn.
Maar ik blijf erbij dat het hebben van 2000 euro extra toch wel echt veel meer lucht geeft. Kijk als je nou 30.000 heb dan zeg ik tsja waar heb je t voor nodig? Maar met 2000 kan je tenminste nog 2 of 3 maanden zonder werk overbruggen en dingen regelen die nodig zijn als je geen werk kan vinden ;) zodat je erna een vangnet hebt.
Maar wel vanuit het uitwonende perspectief gezien natuurlijk!o
Vaak kan ik uren ronddwalen in een winkel om te beslissen wat ik koop. 'Verdien ik het wel'', 'ben ik het echt nodig' etc. Terwijl een mens gewoon moet leven en voedsel nodig is.
Bedankt voor het delen van de blog!
Het lijkt mij heel vervelend om te hebben wat je beschrijft. Ik denk dat de aanvaarding dat je die gedachten en angste hebt en angsten al een goede stap is. Eerste gedachte die bij mij opkomen:
Probeer die aanklagers in je hoofd (of wat het ook zijn) eens uit te dagen. Neem risico's, leef!, je weet nooit, echt nooit of de controle die je vandaag voelt, er morgen nog is.
Liefs!
Vervolgens gaan ze 3 jaar in de schuldsanering (wat betekent dat ze op een klein budget moeten leven, wat best te doen is, wat velen van ons hier waarschijnlijk al vrijwillig doen..) en aan het eind van de 3 jaar worden alle resterende schulden kwijtgescholden!
Misschien is dit iets om in je achterhoofd te houden. Je moet het echt heel bont maken wil je op straat komen te staan doordat je teveel uitgegeven zou hebben.
Hoe kan je hier beter mee leren omgaan?
Je kunt ook met jezelf afspreken dat je in redelijke zin kan kopen wat je wil/nodig hebt en wanneer je onder een bepaald bedrag zit je iets zuiniger gaat leven, en bij nog minder geld echt gaat besparen.
ik heb er niet echt een probleem mee, maar het geeft mij veel rust om de ziektekosten voor een heel jaar te betalen. Dan hoef ik niet elke keer bang te zijn dat de incasso wordt tegengehouden. De rest van het jaar spaar ik voor het volgend jaar, wat ik overhoud is vrij te besteden: boodschappen, extraatjes, sparen en weggeven.
Voor mij is het ene halve hel om te gaan winkelen met mijn moeder. Ik vergelijk altijd de prijzen en neem wat goedkoopst is, terwijl zij daar totaal niet naar kijkt.
Zou een psycholoog ons hiermee kunnen helpen? En zou dat geen weggegooid geld zijn want zeker zijn we er niet van dat hij/zij me kan helpen. Ik wil dit echt graag verholpen hebben, alleen al voor mijn gezin en mijn familie want die lijden hieronder.
Ik hou daarnaast nog iets meer dan 450 over om te sparen.
Mijn obsessie is dat ik dan 500 per maand wil sparen, ik kan ook niks uitgeven, verleden week hebben we vrienden getrakteerd op een etentje, de weken daarna leef ik heel zuinig, brood met pindakaas, geen vlees omdat ik voor mijn gevoel die uitgave moet compenseren.
Ik weet niet hoe het komt, wij hebben wel een zus van mij veel geld geleend toen zij heel erg in de ellende zat, al het spaargeld weg, toch heb ik daar geen spijt van, ik heb een ander geholpen... maar zelf echt angstig nu om geld uit te geven.