De tijd dat ik een eetstoornis had, leek eindeloos te duren. Elke dag was voor mijn gevoel hetzelfde. Elke dag draaide het om eten, overgeven, afvallen, laxeren en sporten. Doordat mijn dagen uit negativiteit bestonden, leek er voor mijn gevoel geen eind aan te komen. Dagen voelden aan als maanden en ik kwam geen stap vooruit. Het was altijd hetzelfde. De eetstoornis werd niet minder. Ik was heel erg bang dat ik er nooit meer vanaf zou komen.

Op internet las ik weleens verhalen van mensen die nooit van hun eetstoornis af zouden komen. Zij hadden een langdurige eetstoornis. Ook zag ik een documentaire waarin oudere vrouwen met anorexia werden gefilmd. Dit maakte mij bang. Ik zou toch niet op mijn veertigste nog steeds een eetstoornis hebben? Het zou dan toch wel een keertje klaar zijn? Wat als het nou echt nooit meer over zou gaan? Wat als ik ook zo zou eindigen?

Ik weet nog dat ik in die tijd Hyves had. Soms zat ik uren achter mijn computer om de Hyvespagina’s van meisjes bij mij op school te bekijken. Ik bekeek dan stiekem hun foto’s en eigenlijk hield ik daar altijd een slecht en paniekerig gevoel aan over. Al die meisjes waren zo knap en hadden zo’n leuk leven. Ze hadden veel contact met vriendinnen, gingen regelmatig uit eten en hadden zelfs vriendjes met wie ze leuke dingen deden. Sommige meiden waren niet eens echt zo slank, maar ze leken wel gelukkig. Ik was altijd zo jaloers als ik dat zag. Ik wilde ook zo leven, maar die verdomde eetstoornis stond me telkens in de weg.

Op zulk soort paniekmomentjes vond ik altijd een soort van motivatie om tegen de eetstoornis te vechten. Ik denk dat we allemaal wel de gedachte kennen ‘Vanaf morgen ga ik het anders doen’. Die gedachte had ik ook. Vanaf morgen zou ik het ECHT anders doen. Ik zag de toekomst dan ook echt al helemaal voor me. De eetstoornis zou geen rol meer spelen. Ik zou kunnen eten wat ik wilde zonder dat ik werd lastiggevallen door die akelige gedachtes. Voor heel even voelde ik me vrij en sterk.

De volgende ochtend kwam de eetstoornis echter dubbel zo hard weer terug. Bij het ontbijt was de eetstoornis weer tegen me aan het schreeuwen. Van dat vrije gevoel van de dag ervoor was niet veel meer over. Ik werd weer keihard geconfronteerd met de eetstoornis en dat maakte me ontzettend verdrietig en moedeloos. Ik was echt zo bang dat het voor altijd zo zou blijven…

De jaren verstreken en langzaam maar zeker werd ik ouder. Weer een jaartje ouder, maar de eetstoornis was er dus ook weer een jaar extra bij. Wat een ellende. Mijn middelbareschooltijd ging ook voorbij en iedereen ging vooruit, behalve ik. Mijn leven stond stil door de eetstoornis. Elk jaar weer bekroop mij het angstige gevoel dat het niet beter zou worden. Nog eventjes en dan zat mijn tijd op de middelbare school erop. Dan zou ik een nieuwe fase ingaan die ik absoluut niet wilde beginnen met de eetstoornis.

Ik heb het grootste gedeelte van mijn eetstoornis in therapie gezeten. Het is dus niet zo dat ik jarenlang heb gerommeld met eten zonder dat iemand ervan af wist. Ik kreeg er al hulp bij, maar ik kwam voor mijn gevoel niet vooruit. Achteraf denk ik dat ik wel degelijk dingen heb geleerd, maar dat ik daar niet voldoende naar keek. Ik zag toen niet dat herstellen een proces is dat vaak lang duurt. Echter leerde ik in therapie heus wel dingen. Ik leerde zo meer over de functie van mijn eetstoornis, over de gevolgen en ook wat meer over mezelf.

Ik kreeg ook weleens te horen dat hoe langer de eetstoornis duurt, hoe moeilijker het zou zijn om er weer vanaf te komen. In plaats van extra motivatie om te gaan herstellen, ontmoedigde mij dit. Ik raakte er zelfs in paniek van. Echt, ik was zo klaar met de eetstoornis. Zo zag ik mijn toekomst niet voor me. Het moest anders.

Ik snap mezelf ook wel. Als alles gewoon even klote gaat dan voelt het ook alsof dat superlang duurt en als je het leuk hebt, lijkt de tijd juist extra snel te gaan. Ik denk dat mijn angst om voor altijd zo te blijven ook wel goed zijn geweest. Het liet zien dat ik de toekomst in ieder geval niet met een eetstoornis voor me zag. Ik wilde verandering, ik wilde herstellen. Ik heb geleerd dat je de eetstoornis niet in één dag los kan laten. Iets wat jarenlang een onderdeel van jou is geweest, raak je niet zomaar kwijt. Dat kost tijd en die tijd moest ik mezelf gaan geven.

Langzaam maar zeker groeide ook mijn vertrouwen in herstel. Ik ben blij dat ik mensen om mij heen heb gehad die ook in mijn geloofden en die mijn toekomst ook zonder eetstoornis voor zich zagen. De succesverhalen van andere mensen gaven mij ook een klein beetje meer vertrouwen op een goede afloop. Gelukkig valt mijn verhaal daar nu ook onder.

Ik wil jullie graag meegeven dat het tijd kost en alles soms echt uitzichtloos lijkt, maar dat het echt beter wordt. Hoewel je voor je gevoel misschien niet vooruitkomt in therapie heeft dat vaak wel een meerwaarde. Waar jij nu staat en wat je nu allemaal geleerd hebt, wist je eerst nog niet. Je gaat vooruit ook al voelt dat niet zo. Vind de kracht, het geduld en de motivatie om te herstellen. Hoe harder jij bezig bent met je herstel, hoe meer de eetstoornis in eerste instantie tegen je gaat schreeuwen, omdat deze voelt dat jij sterker wordt. Probeer dit te zien als een goed teken. 1-0 voor jou. Herstel gaat je lukken, echt waar.

♥

Fotografie: Kháng Hmoong