Met het schrijven van deze blog zit ik in Kroatië en woon ik als ervaringsdeskundige een conferentie bij over eetstoornissen in de wereld van de sport en fitness (Brighter Side of Excersises). Ik ben hiervoor uitgenodigd door opleidingscentrum Start2Move. Ik heb hier mijn ervaring kunnen delen met fitnessexperts,  behandelaren en andere ervaringsdeskundigen vanuit 15 Europese landen. Mijn missie om hieraan deel te nemen, is om meer bekendheid te geven vanuit eigen ervaring aan fitnessexperts. Hoe herken je eetstoornissen? Hoe ga je om met iemand met een eetstoornis? Hoe benader je deze persoon? Hoe bouw je een vertrouwensrelatie met iemand op en wat heeft de persoon echt nodig?

Dit heb ik mogen doen door in gesprek te gaan met de fitnessexperts en therapeuten van de verschillende landen. Er kwam onder andere naar voren dat het onderwerp anorexia behandeld moet gaan worden binnen de fitnessopleidingen, zodat de kennis er omheen wordt vergroot en men meer weet wat te doen en wat vooral niet te doen bij personen met een eetstoornis.

Zelf maakte ik 25 jaar geleden als 15 jarig meisje kennis met de ziekte anorexia. Ik was erg onzeker. In eerste instantie lag het accent bij mij op zo min mogelijk eten en zoveel mogelijk braken om maar zo dun mogelijk te zijn. In die periode ben ik uiteindelijk met hulp wat aangekomen in gewicht, maar mijn eetstoornis had in mijn hoofd nog de volledige aandacht. Het moment dat ik echt om hulp ging vragen, kwam toen ik eenmaal op kamers ging wonen. Ik startte met een deeltijdbehandeling, welke als doel had om weer te gaan voelen. Na twee jaar stopte deze behandeling. Op dat moment was ik redelijk stabiel in gewicht, totdat ik koos om in de sport te gaan werken.

Ik schoolde me om en ging me wijden aan fitness. Naast het geven van groepslessen ging ik hardlopen en wielrennen. In mijn hoofd speelde continue het gevecht tussen het zijn van het perfecte rolmodel binnen de sportschool (slank en gespierd) en het normaal eten en sporten. Ik wilde de eetstoornis helemaal niet.

Ik trainde op een gegeven moment elke dag en vond elke keer nog meer die kick dat ik afviel en vond ook zelf dat ik er atletisch en strakker uit begon te zien. Het was alleen nooit goed genoeg. Geen training kon worden overgeslagen. Ik moest van mezelf sporten, want anders zou ik lui en vet worden. Op een gegeven moment kwam het kantelpunt. Ik was zo “overtraind” dat ik er lichamelijk klachten van begon te krijgen. Dit waren hartkloppingen en duizelingen.

Ik was totaal uitgeput. Ook mentaal ging het bergafwaarts. Ik had veel last van zwart-wit denken, wist op diverse wijzen mijn grenzen slecht te bewaken en voelde me depressief. Ik ging opnieuw in therapie. Hierbij kwam opnieuw het accent  op het reguleren van mijn gevoel en het durven voelen. Ik werkte binnen deze behandeling toe naar een gezond gewicht en vetpercentage, maar de strijd in mijn hoofd bleef.

In deze periode raakte ik zwanger en moest ik stoppen met wielrennen in wedstrijdverband. Ik voelde mij erg angstig. Bang om dikker te worden en angst voor het moederschap. Ik bleef groepslessen geven tot het laatst aan toe. Halverwege de zwangerschap heb ik zelfs nog de Alp D’huez beklommen.

Toen mijn zoontje werd geboren en ik binnen afzienbare tijd weer op mijn gewicht zat, werd het tijd voor mij om na te denken welke richting ik uit zou gaan. Ik besloot te stoppen met werken binnen de fitnessbranche. Dit was continue te confronterend voor mij en te stoppen met wedstrijd wielrennen.

Met het maken van die keuze voelde ik mij enigszins bevrijd en kreeg ik pas echt de kans om mijn problematiek aan te pakken. Vandaag de dag heb ik de eetstoornis nog af en toe in mijn hoofd en dit leidt dan tot conflictsituaties. Gelukkig leidt dit dan niet meer tot actieve daden. Ik kan gerust zeggen dat ik de eetstoornis onder controle heb. Ik zie nog wel de uitdaging om de conflicten aan te pakken zodat het ook in mijn hoofd rustiger wordt. Vandaag de dag probeer ik het plezier terug te vinden in het sporten door het bij drie keer in de week te houden en het moeten om te zetten naar mogen.