Als je niet studeert of werkt

 

"Ga jij nog naar school, of werk je?" Is een vraag die ik regelmatig te horen krijg. Ik vind het moeilijk om er antwoord op te geven. Het zorgt altijd voor een groot dilemma in mijn hoofd. Ik vertel niet iedereen over mijn problemen en niet iedereen hoeft alles te weten, maar liegen doe ik ook niet graag en daar ben ik bovendien niet goed in. "Nu even niet," geef ik vaak als antwoord. Hierdoor kan de ander denken dat ik later weer wat ga doen qua school of werk en daar kan een waarheid in zitten, maar argh, wat vind ik het toch een rotvraag! Hoe goed ik ook begrijp dat mensen 'm stellen, als je niet studeert of werkt, is zo'n simpel klinkende vraag lang niet zo simpel ...

Toen ik achttien was, stopte ik voortijdig met mijn opleiding aan het Grafisch Lyceum. Door de sociale angst kostte het mij een hoop moeite om naar school te gaan, de depressie trok hard aan me en de eetstoornis hield zich ook niet stil. Toen ik een punt achter mijn studie zette, voelde ik letterlijk een last van mijn schouders af vallen. Mijn ouders noemden mijn beslissing dom en idioot, maar zij wisten niet hoeveel spanning school met zich meebracht. Ik hield het echt niet langer vol. Ik kwam thuis te zitten met een Wajong-uitkering en ik spendeerde veel tijd achter de computer in de wereld van De Sims en in online winkels. De buitenwereld werd een wereld die ver van mij af lag.

meisje

Lange periode is dit zo doorgegaan, tot ik besloot dat het tijd werd om meer te gaan doen. Ik wilde een baantje. Via het internet kwam ik op het idee om post te gaan bezorgen. Ik nam contact op met een postorderbedrijf en ik kon al snel langskomen voor een gesprek. Wie denkt dat post bezorgen een luizenbaantje is, heeft het mis. Het gaf een hoop werk! Ik moest de post thuis eerst sorteren, om vervolgens alles rond te brengen. Soms hielp mijn moeder mee. Dan ging het een stuk sneller. Ook in regen, in kou, in storm en in hitte moest de post bij mensen bezorgd worden, en dat deed ik, tot ik geen brievenbus meer kon zien. Het werd tijd voor wat anders.

Ik kwam op het idee om op te passen. Kleine kinderen kan ik erg leuk vinden en het leek mij fijn werk om te doen. Ik ging op gesprek bij een gezin, niet ver van huis vandaan. Ik was bang om een rare indruk te maken en niet gekozen te worden, maar ze zeiden "ja"! Ik moest oppassen op een baby en een peuter, en er was ook een hond in huis. In de tijd dat ik daar was, waren de kinderen vooral aan het slapen. Ik vond de kinderen lief en de hond en de ouders ook, maar ik was bang dat zij mij niet goed genoeg vonden, ik vond de verantwoordelijkheid eng om te dragen en ik was zo bang om iets verkeerd te doen. Hierdoor bracht het werk veel spanning met zich mee. Ik dacht dat iemand anders een betere oppas voor de kinderen kon zijn. Daarom besloot ik ermee te stoppen.

Een tijd later heb ik weer opgepast, maar daar werd ik na één keer al niet meer gevraagd. Ik was volgens de ouders te zachtaardig. Ze vonden dat ik harder op had moeten treden toen het kind niet naar bed wilde. Naast deze betaalde baantjes, ben ik aan meerdere studies en hobbycursussen vanuit huis begonnen. Filosofie, striptekenen, schilderen, verhalen schrijven, grafisch vormgeven, biologie ... De meesten heb ik helaas niet afgerond. Ik vond het moeilijk om mijzelf ertoe te zetten en genoeg discipline ervoor op te brengen, ik was bang om onvoldoendes te halen en ik kon mij niet altijd op de lesstof concentreren. Vooral niet in slechte periodes waarin ik veel aan mijn hoofd had. Onlangs ben ik weer aan een cursus begonnen die ik vanuit huis kan volgen: illustratief tekenen. Hopelijk zal ik het afronden.

school

Vrijwilligerswerk heb ik ook een kans gegeven. Ik heb vorig jaar in een moestuin gewerkt van kinderen uit groep 4, wat ik fijn werk vond om te doen. Op het laatst hebben we alle groenten en vruchten uit de tuin gehaald om ze vervolgens te wassen, te koken en te eten. Ik heb tijdelijk op een boerderij geholpen die deel uitmaakt van de GGZ. Ik moest toen vooral schoonmaakwerkzaamheden doen. Voor een vereniging rond eetstoornissen heb ik ook vrijwilligerswerk mogen doen, zoals folders uitdelen bij een theaterstuk omtrent anorexia en boulimia. Ik doe nu nog wel eens wat voor deze vereniging. Met mijn thuisbegeleider ga ik weer op zoek naar iets wat ik buitenshuis kan doen. Iets wat bij mij past. Ik weet niet precies wat dat is, al gaat mijn voorkeur uit naar creatieve bezigheden en verschillende werkzaamheden binnen de zorg. Ik vind het eng om meer de deur uit te gaan en meer onder de mensen te komen, maar ik wil wel.

Het kan beschamend voelen om te zeggen dat je niet studeert of werkt en eventueel een uitkering krijgt. Je kunt bang zijn dat mensen het zullen zien als luiheid en het niet zullen begrijpen, en het kan als falen voelen. School en werk zijn belangrijke zaken in deze maatschappij en als je niet studeert of werkt, kun je het gevoel krijgen dat je niet meetelt. Natuurlijk is dat niet waar. Jij telt even veel mee en je hoeft je echt niet minderwaardig te voelen, want jij als mens bent waardevol, ook zonder studie of werk. Je kunt je echter wel minder nuttig voelen als je thuis zit, maar ook dan kun je blijven leren en je kunt jezelf blijven ontwikkelen. Als je met een eetstoornis of andere problemen kampt, kan een studie of een betaalde baan (tijdelijk) te veel gevraagd zijn. Het is belangrijk om je in de eerste plaats op jezelf en jouw gezondheid te richten, want jij gaat voor.

Ga jij nog naar school, of werk je?

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

kobie - Maandag 7 september 2015 10:14
dit komt echt op het goede moment ! Vandaag besloten om te stoppen met mijn studie omdat het zo veel stress levert. Ik ben ook veel te zachtaardig en vind het moeilijk om mijn eigen grenzen te stellen.
Notproud - Maandag 7 september 2015 10:27
Dit is zo herkenbaar. Elk feestje is voor mij weer een bevestiging dat ik niks bereik. En vooral de vraag hoe kom je dan nu rond ? Ik durf niet te liegen ik kan niet liegen. Mensen kijken vaak ook niet veerder dan hun neus lang is wanneer ze zeggen dit is al je zoveelste tussenjaar...
Voor mij is zn tussenjaar keihard werken.
Just me - Maandag 7 september 2015 10:38
Ik zit nu in de 6e en hoop eind van dit schooljaar te slagen om vervolgens een studie te beginnen. Ik ben echt zo klaar met de middelbare school. Als ik dit jaar niet mijn diploma krijg, zal ik super teleurgesteld zijn. Ik zie er nu al tegenop.
Mar - Maandag 7 september 2015 10:40
Wat is dit herkenbaar! Ik ben blij dat je dit stuk hebt geschreven, want hier loop ik ook steeds tegenaan. Als je mensen spreekt is idd vaak een van de eerste dingen die ze vragen studeer je/werk je? Dan weet ik soms ook niet wat ik moet antwoorden. Bang voor de reactie van anderen als ze horen dat je een Wajong uitkering hebt. Het voelt op die momenten alsof ik een profiteur ben. Door complexe psychische problematiek kan ik niet studeren of werken. Ik weet nu ook nog niet of vrijwilligerswerk weer haalbaar is. Ik schaam me er soms wel eens voor als ik door het winkelcentrum loop en mensen zien mij 'gewoon' boodschappen doen.
Aan de andere kant, zij weten niet hoe het allemaal precies in elkaar zit en waar ik last van heb. Ik hoop dat er een moment komt dat ik zelfverzekerder word en mij niet druk maak over wat anderen misschien over mij zullen denken. Bedankt dat je dit verhaal wilde delen.
Anonieme A - Maandag 7 september 2015 10:53
Veel hiervan is zo herkenbaar.. Alhoewel ik nu 'gewoon' werk en studeer, is dit tijden heel anders geweest en herken ik die (sociale) angstgedachtes heel erg goed! Uiteindelijk heb ik me keer op keer door al die angsten heen geworsteld, wat ook gepaard is gegaan met veel afhaakbeslissingen. Nu sta ik er gelukkig een stuk stabieler in, maar merk wel dat ik snel geneigd ben wat terug te vallen zodra ik even niet heb gewerkt bijv.
M - Maandag 7 september 2015 11:12
Heel herkenbaar! Het is voor mij ook een heel moeilijk probleem, want ik zou wel willen werken en een gewoon leven willen. Maar dat zit er op dit moment voorlopig niet in door mijn complexe problematiek en zoals men nu zegt zal ik nooit genezen. Dat is echt heel lastig, want mensen vragen idd altijd wat je doet en ik weet ook nooit wat ik moet zeggen. Mensen die weten dat je ziek bent en dat je uitkering krijgt begrijpen vaak niet en laten je keihard vallen negeren je en tel je voor hun niet meer mee. Ook tijdens feestjes ofzo gaat ook vaak over thema's als mensen met uitkering die moeten gewoon werken. En daar sta je dan zelf bij en dan voel je wel heel rot. En denk je jullie snappen het echt niet. Maar ik kan er wil er niet meer de moeite voor doen om uitleg te geven. Zo vaak geprobeerd, maar het haalt niks uit. Mensen weten het pas als ze er zelf mee tecmaken krijgen hoe het is voor zo iemand. Maar ik blijf vechten om nog ooit een beetje mee te kunnen doen in de maatschappij.
Miekio - Maandag 7 september 2015 11:36
Ik ben nu al zo'n 6 jaar van een uitkering afhankelijk (wajong).
Ik vind dat verschrikkelijk. Niet alleen door het beeld dat er soms vanuit de maatschappij of politiek wordt geschetst (handen ophouden, iedereen kan participeren, lui, wel makkelijk zo), maar ook vanuit mijn eigen gevoel. Verschikkelijk vind ik die afhankelijkheid en onzekerheid. Ik heb gestudeerd en daarmee wilde ik ook mijn eigen brood verdienen en goed hard werken, er gaat geen dag voorbij dat ik liever zou werken dan de uitkering. Het helpt ook niet voor mijn gevoel van eigenwaarde. Ik voel me altijd minder dan iemand die werkt. Het voelt altijd al alsof ik een last ben, en een uitkering versterkt dit gevoel.
Ook ik heb heel veelmgeprobeed maar ik kan het niet. Ook vanuit huis werken kan niet. Mijn ziektebeeld is te compkex en ik als iemand aan mij vraagt wat ik doe, dan moet ik bijna huilen omdat ik het zo'n moeilijke vraag vind.
Je bent "de onderkant van de maatschappij" of erger.
Ik wens elke dag met heel mijn hart dat ik zou kunnen werken, ja ik zou ook liever hard werken voor mijn geld.

Lieve Bernice, dankjewel voor je vele, fijne blogs. Ik lees ze heel graag en ik herken er zoveel in. Echt, bedankt, het doet me goed.
la-mademoiselle - Maandag 7 september 2015 11:36
Dit is echt een heel herkenbaar stuk. Ik heb het ook precies zo ervaren dat stoppen met een opleiding (twee keer zelfs) maakte dat er een hele last van mn schouders viel. Nu wil ik eigenlijk wel weer met een studie beginnen maar ik heb geeb idee meer wat. Ik ben zo bang dat het m toch weer niet wordt en het idee van nog 3/4 jaar studeren maakt me moedeloos. Werken lukt ook niet echt fulltime omdat ik vaak erg moe ben. Ik heb nu een paar schoonmaakbaantjes. Idd eerste baantje na mn studiestop was ook postbode, maar ondanks dat het lekker actief en in de buitenlucht was vond ik het vreselijk en niet voor herhaling vatbaar. Daarna nog bij een callcenter gewerkt maar dat was ook 3x niks, veelteveel stress. Ik vind babysitten wel leuk en doe dat heel af en toe, maar ik 'geef' eigenlijk niet zoveel om kinderen, klinkt misschien heel hard, maar ik bedoel, het boeit me niet echt wat ze doen. Ik kijk erop toe dat ze geen ruzie maken maar verder doen ze maar lekker wat ze willen. Ik hoop ool stiekem elke keer dat ik mn werk zo slecht doe datze me niet een tweede keer vragen, terwijl ik toch best perfectionistisch ben. Er zijn van die baantjes die il soms aan móet pakken vanwege het geld maar die ik helemaal niet wil, dus dan probeer ik het heel ongeïnteresseerd te doen. Momenteel doe ik ook online cursussen thuis, zoals wiskunde en Spaans, en dat vind ik wel heel erg leuk, maar het is moeilijk om discipline te houden daarbij. Nu ik hele dagen thuis ben doe ik jet liefst waar ik zin ik heb en dat is vaak gamen of muziek maken, verder niet zoveel. Ik krijg geen uitkering want ik woon bij familie in huis en die zijn gelukkig heel lief. Maar ik voel me wel vaak dom vergeleken met mijn leeftijdsgenoten die nu allemaal hun bachelor afmaken of al in hun masterfase zijn. En het is idd heel vervelend om dat uit tw moeten leggen aan iemand die zo'n vraag stelt.
A. - Maandag 7 september 2015 11:36
Herkenbaar.
In 2013/2014 was het voor mij noodzakelijk om op de rem te trappen en te stoppen met school en werk. Ik schaamde me dood, en vond het op dat moment vreselijk, maar wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb! Hierdoor kon ik rustig uitzoeken hoe ik verder kon en een voltijd therapie volgen.

Inmiddels ben ik van de anorexia af, voel ik me honderdmiljoen keer gelukkiger, is mijn relatie met vriend, familie en vriendinnen er op vooruit gegaan heb ik mijn propedeuse cum laude gehaald en studeer ik inmiddels aan de universiteit.

Soms moet je voor jezelf kiezen..
Jacobien - Maandag 7 september 2015 11:54
Heel herkenbaar. Ik wil dolgraag werken, maar kan geen baan vinden. Terwijl ik op zoveel banen reageer. :-( Voelt verdrietig en pijnlijk. En idd, op verjaardagen, feestjes etc gaat het altijd over werk etc.
Proudie1 - Maandag 7 september 2015 12:05
Oef wat een herkenbare blog! Ik werk of studeer niet maar ben in behandeling. Voor mensen die dat niet hoeven te weten zeg ik tegenwoordig gewoon dat ik huisvrouw ben. Dat klinkt toch beter dan arbeidsongeschikt. Want da willen ze meteen van alles weten.
Lisa - Maandag 7 september 2015 12:10
Herkenbaar :)
Ik heb mijn opleiding ook moeten stoppen omdat ik nu 4 dagen in de week behandeld wordt voor mijn anorexia.
Vaak is er veel onbegrip onder mensen
Jimmy - Maandag 7 september 2015 12:19
Jeetje Bernice jij blijft schrijven. Misschien kun je wel bij Proud werken? ;-)
marleen - Maandag 7 september 2015 13:34
ik werk... maar nu even niet. Na mijn opname ben ik van plan om deeltijds terug te beginnen werken, en dan op te bouwen naar een rooster wat ik aankan. En ja de kans bestaat dat dat niet meer voltijds is. En ik vind het moeilijk om het niet als falen te zien, maar ik wil de rest van mijn leven niet meer doorbrengen zoals de voorbije tientallen jaren...
xBente - Maandag 7 september 2015 13:39
Herkenbaar dit! Goeie blog:)
miri - Maandag 7 september 2015 16:33
herkenbaar idem.... na vier jaar gaan mensen toch wel beetje gek kijken als ik nog steeds niet werk of studeer en ik leef van een uitkering. Van' je leeft van onze belastingcenten' tot 'en heb je al weer iets gevonden'. Tja...ik kreeg niet voor niets te wajong maar sommigen mensen gaat dat niets aan, sterker nog, bijna niemand. Ik zeg vaak als mensen er naar vragen dat ik niet werk en ook niet zoekende ben omdat er andere dingen zijn waar ik aan werk. Voelt eenzaam, zo verrot eenzaam. Want ik heb dan een aardige glimlach op mijn gezicht maar van binnen voel ik me eenzaam. Niemand weet echt wat er allemaal in mij gebeurd en eigenlijk begrijpt er niet echt iemand het. En dan zijn feestjes en verjaardagen met al dat geblaat toch nog steeds vreselijk lastig voor mij,....
miri - Maandag 7 september 2015 16:34
Dus.. bedankt voor de blog!!!!
miri - Maandag 7 september 2015 16:42
@notproud

De vraag: hoe kom je dan rond nu? daar wil ik nog op reageren want dat herken ik zo en ik word zo vreselijk boos als mensen dat vragen. En uiteraard laat ik dat dan niet zien....:( Het is namelijk super maar dan ook super brutaal! Ze gaan toch ook niet naar je seksleven vragen op een feestje? Daar vergelijk ik het graag mee, het is namelijk jouw 'probleem', jouw leven, jouw geld en het gaat ze geen reet aan waarvan je rond komt. Vaak probeer ik te zeggen: "oh daar hoeft u zich geen zorgen over te maken" en nog eerlijker en enger is: Ik vind het niet nodig om dat te bespreken".

Ik ben ook wel blij deze reacties te lezen, voel me minder alleen....er zijn meer mensen zoals ik. Sterkte mensen...We hebben allemaal een ander verhaal maar zijn allemaal even belangrijk ondanks dat we niet werken en in veel ogen 'niets' voorstellen.
Nicole2810 - Maandag 7 september 2015 17:03
Heel herkenbaar. Ik ben pas gestopt met werken, maar wil wel proberen mn studie af te ronden dit jaar. Dit brengt enorm veel stress en spanning met zich mee, maar ik kan het niet loslaten. Ik verschuil me dan nu ook als mensen vragen wat ik doe in het dagelijks leven, terwijl ik naast de studie in behandeling ben voor mijn eetstoornis en mijn hoofd eigenlijk helemaal niet naar studeren staat.
Bedankt voor de blog, Bernice!
shanna - Maandag 7 september 2015 17:11
Heeel herkenbaar
S. - Maandag 7 september 2015 18:18
Dank je voor je blog!
En ja, ik heb ook een aantal jaren thuis gezeten.
Ik dacht dat ik nooit meer zou kunnen werken
en dat zelfs vrijwilligerswerk teveel druk zou geven.
Nu werk ik 20u en heb daarnaast een Wajong.
Dat heb ik met kleine stappen opgebouwd...en met hulp
van verschillende mensen.
Vaak moet ik mezelf oppeppen en kijken naar hoeveel liefde
ik in mijn werk leg en mezelf niet vergelijken met anderen
of vasthouden aan het idee dat ik onder mijn niveau werk.
Veel succes met het zetten van stappen buiten de deur!
Virdamegadraakje - Maandag 7 september 2015 18:45
Zo geruststellend dat hier over geschreven word. Nu weet ik zeker dat ik niet de enige ben. Ik ben net als Bernice gestopt met m'n studie en kort daarna begonnen met werken bij de post. Op een bepaald moment was dat niet meer haalbaar. Ik had daarbij een aanvullende Wajong uitkering, die ik nu volledig ontvang. Door de gecompliceerde problematiek is het voor mij nu niet haalbaar om te werken/studeren. Hoe rot ik dit ook vind, ik zal eerst nog een lange weg af moeten om mezelf zo goed als hersteld te krijgen. En dan kijken we wel weer is verder. Ik begin gewoon zelfs haat te ontwikkelen bij het feit dat most off the people die ik spreek het simpel weg niet begrijpen en me gelijk veroordelen. Omdat ze 'niks' zien aan de buitenkant, en me altijd als een spontane goed geklede meid voorbij zien komen. Sterker nog ze nemen me niet serieus, en denken inderdaad dat ik lekker lui uitkering aan het trekken ben.. Maar wat er van binnen in me om gaat hebben ze geen idee van. Zolang ze het zelf niet meemaken zullen ze het niet begrijpen/accepteren. Ik word gewoon angstig als iemand weer met de vraag komt: Wat doe je? Ik zit in therapie zeg ik dan en werk aan mezelf. Dat ik een Wajong uitkering heb gaat ze inderdaad geen ruk aan. Alleen m'n familie en vriend. Daarom zou ik het liefst zoveel mogelijk pleisters op m'n lichaam plakken, want dan kunnen ze zien dat ik pijn heb en moet lijden.. Eind deze maand start ik wel met een cursus Locatie Theater maken. Want 'niks' doen is echt niet leuk. En buiten m'n therapieën ook wat ontspanning en mezelf kunnen ontladen is fijn. Ik hoop echt zo erg dat er ooit meer begrip komt bij mensen. En verder gaan denken, dan de bewandelde paden. Want zo te lezen hebben er meer mensen moeilijkheden mee :(
Jeszi - Maandag 7 september 2015 18:52
Wow heel herkenbaar!
Ik zit er precies hetzelfde bij nu!
Heel stom misschien dat ik dit zeg, maar ik wou dat ik je kende.. Gewoon omdat iemand me dan eindelijk begrijpt..
Sterkte verder!
xx
L. - Maandag 7 september 2015 19:06
Herkenbaar! Ik vind het ook altijd een lastig onderwerp. Sinds april ben ik klaar met mijn behandeling (kliniek en deeltijd) maar zit ik nog wel thuis met een wajong-uitkering. Ik ben ook altijd bang dat mensen dit raar vinden en verwachten dat ik al weer kan werken/studeren omdat ik "klaar" en "beter" ben.. Ik ben wel aan een thuisstudie begonnen, daar voel ik me voorlopig beter bij!
Maanmeisje (Bernice) - Maandag 7 september 2015 20:08
Wat fijn dat jullie wat aan mijn blog hebben.

@Jimmy: Haha ;-).

@Jeszi: Helemaal niet stom dat je dat zegt hoor.
ann - Maandag 7 september 2015 21:07
Ik weet uit eigen ervaring hoe lastig het is om niet mee te draaien met "het gewone leven", dus niet te kunnen werken of studeren omdat je er te diep in zit. Ook ik werk inmiddels weer een aantal uur :-).

Wat ik een ieder zou willen meegeven is: bedenk waar je staat. Als je net start met een intensieve behandeling is het logisch dat je even pas op de plaats doet met werk en studie.
Neemt je behandeling in intensiteit af - neem werk/studie dan ook mee in je behandeldoelen.
Wat zou je wiillen? Waar liggen je interesses?
Wat is haalbaar - dus: als je het niet redt om nu een betaalde baan aan te kunnen, zijn er mogelijkheden mbt vrijwilligerswerk?
Wat heb je nodig qua ondersteuning?

Ga er actief mee aan de slag en blijf er ook actief mee. De meesten van jullie zijn nog hartstikke jong (ik ook ;-)) - en dat betekent dat je nog heel veel kunt bereiken: op elk gebied.


Anoniem - Dinsdag 8 september 2015 09:06
Wauw. Ik dacht dat ik de enige was.
Nadat ik 2x met een studie gestopt was, kwam ik in een diep gat van burn-out, depressie en eetstoornis. Heb dus ook 2 jaar thuisgezeten.
Het voelde idd alsof niemand het begreep. Ik merk dat een 4 jarige opleiding niet voor mij werkt, omdat je dingen op zo'n lange termijn moet plannen en zo vaak naar school gaan. Dat kon ik (nog) niet. Ik heb nu een baantje, 0 uren contract, en werk een paar uurtjes in de week (tussen de 5 en 25), en doe daarnaast een deeltijd studie bij (1 dag in de week school, de rest thuisstudie & opdrachten etc.)
Dit werkt echt heel goed voor mij, want ik kan het rustig opbouwen... niet gelijk fulltime werken/studeren.

Wat ik iedereen wil meegeven is: Neem de tijd om uit te rusten/ herstellen. Uiteindelijk kom je er wel weer uit en ben je weer in staat om te werken/ studeren. Dat het een paar jaartjes langer duurt dan verwacht, ach ja... shit happens!
En misschien is het wel een goed plan om eerst eens een cursus van het een of ander te doen, waarbij je maar 1 dag in de week bezig bent. 1 dag is al heel goed en knap als je vanuit een diep gat komt!
Het komt allemaal wel goed, en luister niet naar wat anderen zeggen. JIJ weet wat je kan en wil. Ik ben er ook nog lang niet, maar ben op weg. Succes iedereen!!
Star* - Dinsdag 8 september 2015 21:22
ik heb ook al jaren "niks" gedaan. en nu voor het eerst weer wat en merk dat ik het heel moeilijk vind nog. Soms lijken mensen het ook niet te begrijpen, en denk ik.. hebben ze gelijk en ligt het aan mij of is het waarheid dat het bij mij nog niet lukt en ik meer problemen met dingen heb?


Noekjhu15 - Dinsdag 8 september 2015 21:47
Zo herkenbaar. Ik ben ook gestopt met school vanwege mijn ziek zijn. Men denkt daardoor dat ik alle tijd van de wereld heb, maar ze denken ook dat ik stil zit maar dat is echt niet zo. Ik heb het juist druk. Ik volg 2 dagen therapie en werk 2 dagen op een zorgboerderij , dat is echt een hele fijne plek want je word geaccepteerd om wie je ben en niet om je ziekte. Het maakt niet uit of je veel of weinig energie heb. Je kan eigenlijk altijd wel aangeven wat je wil doen en daar word dan ook rekening mee gehouden. Ik hoop dat iedereen een plek vind waar die zichzelf kan zijn met of zonder ziekte. Voor mij is het een plek waar ik graag naar toe ga. echt heel fijn
Xxx
Muts. - Woensdag 9 september 2015 23:14
Dit is zoooo herkenbaar.
Heb hier zelf al jaren last van… een verschrikkelijke vraag die steeds terug blijft komen… Sterkte iedereen die hier ook last van heeft X
L. - Vrijdag 11 september 2015 14:02
Heb ook in totaal 3 jaar thuisgezeten. Nog nooit gewerkt, vriendin die afvroeg of ik al werk had gevonden en hierdoor helaas vriendinnen verloren, omdat ze het misschien wel niet begrepen waarom ik niets doe. Wel 2 keer geprobeerd een studie te doen. En inmiddels toch maar weer een hbo opleiding begonnen. Ook heb ik al €15.000 studieschuld, dus moet ik wel... al heb ik weinig zin vaak... Ik heb bijna geen vriendinnen en voel mij vaak alleen. Soms denk ik dat het juist beter is om te studeren, dan heb ik het daar druk mee en daarnaast sport ik veel.
Manu - Vrijdag 11 september 2015 15:19
Heel erg herkenbaar dit! Nadat ik op mijn 18e dan eindelijk mijn vmbo diploma had, heb ik verschillende dingen geprobeerd. Gewone studies lukten me niet, dat was al snel duidelijk. Ze putten me uit en de motivatie dan nog vasthouden is bijna niet te doen. Thuisstudies en cursussen ben ik ook mee begonnen, vooralsnog niks afgemaakt, want een examen afleggen om het af te ronden kon al vanaf het begin af aan een obstakel zijn en elke keer weer jezelf er toe zetten is niet makkelijk als er zo veel afleidingen zijn en je eigenlijk het liefst de hele dag op bed zou liggen. Met vrijwilligerswerk heb ik wel veel geluk gehad. Ik kwam op een plek die bij me paste, waar ik het naar mijn zin had, mijn ervaringen in kon zetten en de mogelijkheid kreeg om te groeien. Daar was ik meer dan mijn problemen; mensen begrepen me en zagen ook mijn sterke kanten, maar als het niet ging dan kon ik dat gewoon aangeven. Ik zit nu in de wajong, doe nog steeds vrijwilligerswerk en ben momenteel bezig met een thuisstudie VWO. Ik merk regelmatig om me heen dat mensen het niet begrijpen. Vrijwilligerswerk telt niet mee, omdat je er niet voor betaald wordt. En als je vrijwilligerswerk kan doen, dan kan je toch ook gewoon werk zoeken? Wel is het me opgevallen dat mensen die zo denken, vaak de financiële kant het belangrijkste vinden. Het doet pijn als mensen vinden dat je niet meetelt in de maatschappij omdat je geen betaalde baan hebt, maar het is niet mijn fout dat mensen het zo zien. Ik heb nu die ruimte nodig en over een paar jaar is het misschien wel heel anders. Dat anderen geld belangrijker vinden, zegt meer over hen dan over mij. En begrijpen zullen ze het waarschijnlijk nooit.
Sanne - Vrijdag 8 januari 2021 20:46
Heel herkenbaar.. Ook alle reacties. Echt fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die het herkennen en die het snappen. De onbegrip van je omgeving is ontzettend lastig en daardoor kun je je heel alleen voelen en hopeloos. Ik ben vaak ook heel erg bang dat mensen toch verwachten dat je het maar probeert, ook al geef je aan dat het teveel is en het (op dit moment) niet kan. Ik begin straks met een deeltijd opname en ik hoop dat ik daar mensen ga vinden die het echt serieus gaan nemen en misschien zelfs wel begrijpen, want de onbegrip is ontzettend pijnlijk en je hebt het gevoel er alleen voor te staan, omdat ‘anderen het allemaal wel kunnen’. Heel rot. Ik kan mezelf van alles kwalijk nemen als mensen me ‘die vraag’ stellen of aan me willen trekken/het niet begrijpen. Het is een gevoel van falen, omdat je, overal waar je komt zowat, geconfronteerd wordt met hoe belangrijk school en werk is en er ook veel mensen zijn die je dingen gaan verwijten als je níet werkt of studeert. Logisch dus dat veel mensen zich minderwaardig of schuldig voelen, ik herken het zelf ook. Ik pieker er elke dag over. Mensen denken dat je niks ‘wil’ of een luizenleven hebt, maar het is elke dag een strijd in mijn hoofd met 100 verschillende dingen, en dit is er ook één van. Het is echt niet fijn. En dat je ‘lui’ bent is ook dikke onzin, de meeste mensen willen heel graag en zitten helemaal niet stil. Sterker nog: denk er eens aan hoeveel energie zo’n strijd kost, hoeveel je dan ‘bezig’ bent. Meestal ben ik zelf heel veel met afleiding bezig, dingen die mij blij maken en waarbij mijn hoofd tijdelijk even ‘stil’ is, of waarbij ik mijn gevoel een beetje kwijt kan. Maar als ik eens een dag ‘niks‘ doe, is dat ten eerste omdat ik het heel hard nodig ben, en dan denk ik alsnog ook constant na over mezelf en de hele situatie, wat ik nodig heb en wat er mogelijk is. Wat ik heb gelezen daar ben ik het mee eens: je kunt het denk ik pas snappen als je het zelf hebt gevoeld. Maar dat zijn, of dat lijken er niet veel te zijn. Voor degenen die het wel herkennen hoop ik dat het allemaal goedkomt, hoe lastig het ook kan zijn