Als je niet studeert of werkt
"Ga jij nog naar school, of werk je?" Is een vraag die ik regelmatig te horen krijg. Ik vind het moeilijk om er antwoord op te geven. Het zorgt altijd voor een groot dilemma in mijn hoofd. Ik vertel niet iedereen over mijn problemen en niet iedereen hoeft alles te weten, maar liegen doe ik ook niet graag en daar ben ik bovendien niet goed in. "Nu even niet," geef ik vaak als antwoord. Hierdoor kan de ander denken dat ik later weer wat ga doen qua school of werk en daar kan een waarheid in zitten, maar argh, wat vind ik het toch een rotvraag! Hoe goed ik ook begrijp dat mensen 'm stellen, als je niet studeert of werkt, is zo'n simpel klinkende vraag lang niet zo simpel ...
Toen ik achttien was, stopte ik voortijdig met mijn opleiding aan het Grafisch Lyceum. Door de sociale angst kostte het mij een hoop moeite om naar school te gaan, de depressie trok hard aan me en de eetstoornis hield zich ook niet stil. Toen ik een punt achter mijn studie zette, voelde ik letterlijk een last van mijn schouders af vallen. Mijn ouders noemden mijn beslissing dom en idioot, maar zij wisten niet hoeveel spanning school met zich meebracht. Ik hield het echt niet langer vol. Ik kwam thuis te zitten met een Wajong-uitkering en ik spendeerde veel tijd achter de computer in de wereld van De Sims en in online winkels. De buitenwereld werd een wereld die ver van mij af lag.
Lange periode is dit zo doorgegaan, tot ik besloot dat het tijd werd om meer te gaan doen. Ik wilde een baantje. Via het internet kwam ik op het idee om post te gaan bezorgen. Ik nam contact op met een postorderbedrijf en ik kon al snel langskomen voor een gesprek. Wie denkt dat post bezorgen een luizenbaantje is, heeft het mis. Het gaf een hoop werk! Ik moest de post thuis eerst sorteren, om vervolgens alles rond te brengen. Soms hielp mijn moeder mee. Dan ging het een stuk sneller. Ook in regen, in kou, in storm en in hitte moest de post bij mensen bezorgd worden, en dat deed ik, tot ik geen brievenbus meer kon zien. Het werd tijd voor wat anders.
Ik kwam op het idee om op te passen. Kleine kinderen kan ik erg leuk vinden en het leek mij fijn werk om te doen. Ik ging op gesprek bij een gezin, niet ver van huis vandaan. Ik was bang om een rare indruk te maken en niet gekozen te worden, maar ze zeiden "ja"! Ik moest oppassen op een baby en een peuter, en er was ook een hond in huis. In de tijd dat ik daar was, waren de kinderen vooral aan het slapen. Ik vond de kinderen lief en de hond en de ouders ook, maar ik was bang dat zij mij niet goed genoeg vonden, ik vond de verantwoordelijkheid eng om te dragen en ik was zo bang om iets verkeerd te doen. Hierdoor bracht het werk veel spanning met zich mee. Ik dacht dat iemand anders een betere oppas voor de kinderen kon zijn. Daarom besloot ik ermee te stoppen.
Een tijd later heb ik weer opgepast, maar daar werd ik na één keer al niet meer gevraagd. Ik was volgens de ouders te zachtaardig. Ze vonden dat ik harder op had moeten treden toen het kind niet naar bed wilde. Naast deze betaalde baantjes, ben ik aan meerdere studies en hobbycursussen vanuit huis begonnen. Filosofie, striptekenen, schilderen, verhalen schrijven, grafisch vormgeven, biologie ... De meesten heb ik helaas niet afgerond. Ik vond het moeilijk om mijzelf ertoe te zetten en genoeg discipline ervoor op te brengen, ik was bang om onvoldoendes te halen en ik kon mij niet altijd op de lesstof concentreren. Vooral niet in slechte periodes waarin ik veel aan mijn hoofd had. Onlangs ben ik weer aan een cursus begonnen die ik vanuit huis kan volgen: illustratief tekenen. Hopelijk zal ik het afronden.
Vrijwilligerswerk heb ik ook een kans gegeven. Ik heb vorig jaar in een moestuin gewerkt van kinderen uit groep 4, wat ik fijn werk vond om te doen. Op het laatst hebben we alle groenten en vruchten uit de tuin gehaald om ze vervolgens te wassen, te koken en te eten. Ik heb tijdelijk op een boerderij geholpen die deel uitmaakt van de GGZ. Ik moest toen vooral schoonmaakwerkzaamheden doen. Voor een vereniging rond eetstoornissen heb ik ook vrijwilligerswerk mogen doen, zoals folders uitdelen bij een theaterstuk omtrent anorexia en boulimia. Ik doe nu nog wel eens wat voor deze vereniging. Met mijn thuisbegeleider ga ik weer op zoek naar iets wat ik buitenshuis kan doen. Iets wat bij mij past. Ik weet niet precies wat dat is, al gaat mijn voorkeur uit naar creatieve bezigheden en verschillende werkzaamheden binnen de zorg. Ik vind het eng om meer de deur uit te gaan en meer onder de mensen te komen, maar ik wil wel.
Het kan beschamend voelen om te zeggen dat je niet studeert of werkt en eventueel een uitkering krijgt. Je kunt bang zijn dat mensen het zullen zien als luiheid en het niet zullen begrijpen, en het kan als falen voelen. School en werk zijn belangrijke zaken in deze maatschappij en als je niet studeert of werkt, kun je het gevoel krijgen dat je niet meetelt. Natuurlijk is dat niet waar. Jij telt even veel mee en je hoeft je echt niet minderwaardig te voelen, want jij als mens bent waardevol, ook zonder studie of werk. Je kunt je echter wel minder nuttig voelen als je thuis zit, maar ook dan kun je blijven leren en je kunt jezelf blijven ontwikkelen. Als je met een eetstoornis of andere problemen kampt, kan een studie of een betaalde baan (tijdelijk) te veel gevraagd zijn. Het is belangrijk om je in de eerste plaats op jezelf en jouw gezondheid te richten, want jij gaat voor.
Ga jij nog naar school, of werk je?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Voor mij is zn tussenjaar keihard werken.
Aan de andere kant, zij weten niet hoe het allemaal precies in elkaar zit en waar ik last van heb. Ik hoop dat er een moment komt dat ik zelfverzekerder word en mij niet druk maak over wat anderen misschien over mij zullen denken. Bedankt dat je dit verhaal wilde delen.
Ik vind dat verschrikkelijk. Niet alleen door het beeld dat er soms vanuit de maatschappij of politiek wordt geschetst (handen ophouden, iedereen kan participeren, lui, wel makkelijk zo), maar ook vanuit mijn eigen gevoel. Verschikkelijk vind ik die afhankelijkheid en onzekerheid. Ik heb gestudeerd en daarmee wilde ik ook mijn eigen brood verdienen en goed hard werken, er gaat geen dag voorbij dat ik liever zou werken dan de uitkering. Het helpt ook niet voor mijn gevoel van eigenwaarde. Ik voel me altijd minder dan iemand die werkt. Het voelt altijd al alsof ik een last ben, en een uitkering versterkt dit gevoel.
Ook ik heb heel veelmgeprobeed maar ik kan het niet. Ook vanuit huis werken kan niet. Mijn ziektebeeld is te compkex en ik als iemand aan mij vraagt wat ik doe, dan moet ik bijna huilen omdat ik het zo'n moeilijke vraag vind.
Je bent "de onderkant van de maatschappij" of erger.
Ik wens elke dag met heel mijn hart dat ik zou kunnen werken, ja ik zou ook liever hard werken voor mijn geld.
Lieve Bernice, dankjewel voor je vele, fijne blogs. Ik lees ze heel graag en ik herken er zoveel in. Echt, bedankt, het doet me goed.
In 2013/2014 was het voor mij noodzakelijk om op de rem te trappen en te stoppen met school en werk. Ik schaamde me dood, en vond het op dat moment vreselijk, maar wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb! Hierdoor kon ik rustig uitzoeken hoe ik verder kon en een voltijd therapie volgen.
Inmiddels ben ik van de anorexia af, voel ik me honderdmiljoen keer gelukkiger, is mijn relatie met vriend, familie en vriendinnen er op vooruit gegaan heb ik mijn propedeuse cum laude gehaald en studeer ik inmiddels aan de universiteit.
Soms moet je voor jezelf kiezen..
Ik heb mijn opleiding ook moeten stoppen omdat ik nu 4 dagen in de week behandeld wordt voor mijn anorexia.
Vaak is er veel onbegrip onder mensen
De vraag: hoe kom je dan rond nu? daar wil ik nog op reageren want dat herken ik zo en ik word zo vreselijk boos als mensen dat vragen. En uiteraard laat ik dat dan niet zien....:( Het is namelijk super maar dan ook super brutaal! Ze gaan toch ook niet naar je seksleven vragen op een feestje? Daar vergelijk ik het graag mee, het is namelijk jouw 'probleem', jouw leven, jouw geld en het gaat ze geen reet aan waarvan je rond komt. Vaak probeer ik te zeggen: "oh daar hoeft u zich geen zorgen over te maken" en nog eerlijker en enger is: Ik vind het niet nodig om dat te bespreken".
Ik ben ook wel blij deze reacties te lezen, voel me minder alleen....er zijn meer mensen zoals ik. Sterkte mensen...We hebben allemaal een ander verhaal maar zijn allemaal even belangrijk ondanks dat we niet werken en in veel ogen 'niets' voorstellen.
Bedankt voor de blog, Bernice!
En ja, ik heb ook een aantal jaren thuis gezeten.
Ik dacht dat ik nooit meer zou kunnen werken
en dat zelfs vrijwilligerswerk teveel druk zou geven.
Nu werk ik 20u en heb daarnaast een Wajong.
Dat heb ik met kleine stappen opgebouwd...en met hulp
van verschillende mensen.
Vaak moet ik mezelf oppeppen en kijken naar hoeveel liefde
ik in mijn werk leg en mezelf niet vergelijken met anderen
of vasthouden aan het idee dat ik onder mijn niveau werk.
Veel succes met het zetten van stappen buiten de deur!
Ik zit er precies hetzelfde bij nu!
Heel stom misschien dat ik dit zeg, maar ik wou dat ik je kende.. Gewoon omdat iemand me dan eindelijk begrijpt..
Sterkte verder!
xx
@Jimmy: Haha ;-).
@Jeszi: Helemaal niet stom dat je dat zegt hoor.
Wat ik een ieder zou willen meegeven is: bedenk waar je staat. Als je net start met een intensieve behandeling is het logisch dat je even pas op de plaats doet met werk en studie.
Neemt je behandeling in intensiteit af - neem werk/studie dan ook mee in je behandeldoelen.
Wat zou je wiillen? Waar liggen je interesses?
Wat is haalbaar - dus: als je het niet redt om nu een betaalde baan aan te kunnen, zijn er mogelijkheden mbt vrijwilligerswerk?
Wat heb je nodig qua ondersteuning?
Ga er actief mee aan de slag en blijf er ook actief mee. De meesten van jullie zijn nog hartstikke jong (ik ook ;-)) - en dat betekent dat je nog heel veel kunt bereiken: op elk gebied.
Nadat ik 2x met een studie gestopt was, kwam ik in een diep gat van burn-out, depressie en eetstoornis. Heb dus ook 2 jaar thuisgezeten.
Het voelde idd alsof niemand het begreep. Ik merk dat een 4 jarige opleiding niet voor mij werkt, omdat je dingen op zo'n lange termijn moet plannen en zo vaak naar school gaan. Dat kon ik (nog) niet. Ik heb nu een baantje, 0 uren contract, en werk een paar uurtjes in de week (tussen de 5 en 25), en doe daarnaast een deeltijd studie bij (1 dag in de week school, de rest thuisstudie & opdrachten etc.)
Dit werkt echt heel goed voor mij, want ik kan het rustig opbouwen... niet gelijk fulltime werken/studeren.
Wat ik iedereen wil meegeven is: Neem de tijd om uit te rusten/ herstellen. Uiteindelijk kom je er wel weer uit en ben je weer in staat om te werken/ studeren. Dat het een paar jaartjes langer duurt dan verwacht, ach ja... shit happens!
En misschien is het wel een goed plan om eerst eens een cursus van het een of ander te doen, waarbij je maar 1 dag in de week bezig bent. 1 dag is al heel goed en knap als je vanuit een diep gat komt!
Het komt allemaal wel goed, en luister niet naar wat anderen zeggen. JIJ weet wat je kan en wil. Ik ben er ook nog lang niet, maar ben op weg. Succes iedereen!!
Xxx
Heb hier zelf al jaren last van… een verschrikkelijke vraag die steeds terug blijft komen… Sterkte iedereen die hier ook last van heeft X