Als een wild dier

 

Het gebeurde op een woensdagmiddag. Ik was veertien jaar. Mijn ouders hadden een zuivelwinkel aan huis. Op die middag was de winkel gesloten. Er was niemand thuis, ook mijn vijf broers niet. Ik stond voor het keukenraam en keek naar de schutting van de buren. Het viel mij op dat er een klein takje met een witte bloem tegen de schutting groeide. Terwijl ik keek, voelde ik me plotseling heel eenzaam worden. Een hol gevoel kwam bij me omhoog, met veel verdriet. Ik was sprakeloos en wist niet hoe ik met dit verdriet moest omgaan. Tranen biggelden over mijn wangen. Een immense kilte kroop langs mijn ruggenwervel omhoog. Om mij heen was het doodstil. Het enige geluid kwam van een roodborstje, fluitend op de schutting.

De kilte in mijn lijf bezeerde mij van binnenuit. Handenwringend wist ik niet wat ik moest doen. Het voelde alsof iemand mij wilde beschadigen. Ik keerde me om, liep naar de winkel en griste een pak koeken voor kinderen weg. Midden in de keuken stond ik daar met een pak Liga in mijn hand. Eten voor kleine peuters. Als een wild dier ritste ik het pak open en begon de koeken één voor één op te eten. Dit had ik nog nooit eerder gedaan. Toen het pak leeg was, wist ik niet hoe snel de koeken er weer uit moesten. De eetstoornis was geboren en daarmee werd mijn diepere problematiek zichtbaar. Helaas zag niemand dit - en ikzelf helemaal niet.

Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig zullen er blogs van haar op Proud2Bme verschijnen. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag 'Elisabeth blogt'. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier.


Bron foto

Heb je dan nooit eerder gemerkt dat je een probleem met eten had?

Ja, ik had een hekel aan eten. Mijn oma en mijn moeder schepten veel eten op mijn bord en daar had ik een vreselijke hekel aan. Ik trok vaak mijn bord terug, zodat de helft naast mijn bord terechtkwam. Dat leverde een klap tegen mijn wang op. Als ik mijn bord niet leegat, werd ik naar de donkere kelder gestuurd. Op deze manier kwam er een somber gordijn te hangen rond het eten. Ik merkte dat als ik niet of nauwelijks at, ik mezelf stoer vond. Ik kon iets wat mijn broers niet konden.

Helaas werden de eetbuien steeds frequenter. Ik schaamde me voor deze eetbuien. Ik vond mezelf vies en voelde me een beest. Het was voor mij onbegrijpelijk waarom ik vreetbuien had en ik durfde er met niemand over te praten. Ik meende dat ik de enige op de wereld was die zo iets vreemds met zich mee droeg. Vanaf die woensdagmiddag werd alles anders. Niet-eten gaf mij een stoer gevoel. Ik zag dat mijn moeder radeloos werd. Ik werd ongrijpbaar voor iedereen in huis en dat was iets wat mij power gaf. Hoe moest ik verder?

Daar stond ik, in die keuken, met het lege pak Liga in mijn handen en een vol gevoel in mijn maag. Ik veegde de tranen van mijn wangen. "Kom op meid", dacht ik hardop. "Niemand hoeft te weten dat jij een heel pak koek opeet. Je voelt je tenminste weer rustig. Het is jouw geheim. Vertel het vooral aan niemand. Jij bent bevrijd van dat rottige eenzame gevoel."

Ik wist toen niet wat ik nu weet. Dat als je eenmaal een pak koek eet, het van kwaad tot erger wordt. Dat het holle gevoel niet gevuld kan worden. Nu weet ik dat als het holle gevoel langzaam tegen mij opkruipt, ik moet leren met liefde naar mezelf te kijken. Mezelf datgene geven waar ik echt behoefte aan heb; een lekkere mok thee, een lief gesprek met vrienden of een zonnestraal op mijn huid. Ik hoef het holle gevoel niet meer te vullen, maar het juist strelen met liefde.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Flower - Zondag 19 juni 2022 22:06
Ben heel benieuwd naar je volgende blog 😃
Elisabeth Riphagen - Maandag 20 juni 2022 09:56
Bedankt Flower. Ik ben benieuwd wat jou aanspreekt in de blog. De volgende blog komt over twee weken! Veel goeds voor jou.
britneyangel - Maandag 20 juni 2022 13:40
mooi geschreven maar we vervlend van die etbui!
Saskia - Dinsdag 21 juni 2022 13:24
Prachtig geschreven.

Vooral dat laatste stukje, wat een goede reminder! Bedankt daarvoor 🙏🏻
Saskia - Dinsdag 21 juni 2022 13:25
Prachtig geschreven.

Vooral dat laatste stukje, wat een goede reminder! Bedankt daarvoor 🙏🏻