Ik wil volop leven of niet leven. Ik wil bijzonder zijn of niet gezien worden. Ik wil knap zijn of gewoon niet zijn. Ik wil de perfecte relatie of geen relatie. Ik wil zwart of wit. Ik wil alles of niets. Ik wil geen grijze muis zijn of kiezen voor de middenweg. Dat is maar saai en daar ben ik niet toe in staat. Ik voel me mislukt als ik kies voor het normale. Ik moet uitblinken, excelleren, opvallen en het hoogst haalbare bereiken. Doe ik dat niet, dan leef ik niet volop. Dan haal ik niet uit het leven wat erin zit en misluk ik als mens. 

Mijn levenshouding dat ik alles of niets wil zie je eigenlijk overal terug. Op de middelbare school wilde ik al de beste zijn. Ik wilde het hoogste cijfer halen. Had ik dit niet, dan kon ik bij wijze van spreken wat mij betreft net zo goed een onvoldoende halen. Ik had immers toch al gefaald omdat ik niet het hoogste cijfer haalde. Toen ik rond mijn 13de op een sport ging, kon ik dat niet gewoon voor de lol doen. Ook hier ging het alles of niets principe op.

Ik wilde de beste zijn en was dat ook regelmatig. Ik kwam binnen no-time terecht in een groep waar enkel oudere dames zaten met een hoog niveau. Ik won wedstrijd na wedstrijd en mocht na een aantal jaar gaan trainen in diverse grote steden in het land. Voor de lol sportte ik allang niet meer. Ik sportte om te winnen, meer niet. Toen duidelijk werd dat het trainingsschema niet haalbaar was op dat moment in mijn leven hoefde het ook direct allemaal niet meer. Ik stopte volledig met sporten. Het was alles of niets. 

Zo was het ook met vriendschappen. Wilde je mijn vriend zijn, dan ging ik helemaal voor je. Je kon voor 200% op mijn rekenen. Ik had alles voor je over en zou alles voor je doen. Ik zou als het ware bijna mijn leven voor je geven. Een groepsmens was ik hierdoor niet, want ik kon niet iedereen tegelijk zoveel bieden. Ik richtte me op 1 persoon en wilde daar de beste soulmates vriendschap ever mee bereiken. Je kunt dit met recht Alles noemen. Ik had alles voor de vriendschap over. De ander had dit vaak niet, wat ergens wel normaal is om je niet tot in het extreme zo op 1 persoon te richten. Ik benauwde vrienden en vriendinnen. Ik wilde zoveel met ze doen en gaf zoveel dat die ander geen idee had hoe daar mee om te gaan en hoe dat allemaal terug te geven. 

De betreffende vriend wilde ook wel een goede en leuke vriendschap, maar die had niet alles voor mij over. Die had ook nog andere contacten en familie en zou nooit en te nimmer alles voor mij opgeven. Logisch, maar voor mij keer op keer weer een teleurstelling. Ik gaf namelijk veel meer dan de ander mij gaf en dat was pijnlijk. Ik voelde me dan niet waardevol genoeg, wat uitmondde in irritaties. Deze irritaties zorgden voor ruzies en afstand wat uiteindelijk leidde tot het verbreken of doodbloeden van de vriendschap. Ik wilde alles en als ik dat niet kon krijgen, dan maar liever niets.

Eenmaal van de middelbare school en studerend, begon ik me terug te trekken. Ik had de hoop opgegeven op de perfecte vriendschap en was dan maar liever alleen: Alles of niets. Ik isoleerde me van mijn omgeving en zette al mijn zinnen op mijn toekomst. Als ik dan faalde in vriendschappen moest ik op zijn minst volop slagen in een carrière. Ik ging twee studies tegelijk doen, haalde hoge cijfers op de universiteit en zocht er een part-time baan naast die goed voor mijn CV zou zijn. Mijn twee studies waren de perfecte combinatie en garantie voor een flitsende carrière. Helaas maakt dit leven me niet gelukkig. Ik was eenzaam en alleen nog maar bezig met studeren. 

Ik verloor mijzelf in eten en afvallen. Ook hier ging het Alles of Niets principe op. Ik wilde of heel weinig eten en zo snel mogelijk heel veel afvallen óf enorm veel eten en er volop van genieten. Hierdoor ontstond een volledig gestoord eetpatroon. Ik at overdag bijna niets, maar hield dit dan niet vol wat leidde tot enorme eetbuien in de avond. Ik haalde alles wat ik halen kon en at alles wat los en vast zat. De volgende dag voelde ik me een mislukking en begon het eetpatroon van voren af aan: ik at zo weinig mogelijk de hele dag.... en. zo. voort.  

Toen ik me er eenmaal van bewust was dat ik een eetstoornis had, wilde ik ook op dit gebied alles of niets. Prima dat een een eetstoornis had, maar dan moest het wel een echt, serieuze eetstoornis zijn. Niet zo'n halfbakken, vage, niet ernstig eetstoornis. Ik moest dan ook gewoon anorexia hebben. Terwijl ik eerst nog rommelde met eten met een normaal gewicht en nauwelijks kcal telde, deed ik vanaf dat moment mijn best om ondergewicht te kweken en niet boven een bepaald aantal kcal te komen. 

In de weekenden begon in soms uit te gaan om mijn zorgen te vergeten. Ik kon dan uren dansen op de muziek onder het genot van een drankje. Alles of niets. Ik kon niet gewoon één drankje nemen. Ik kon niet stoppen na eentje en moest doorgaan tot ik flink dronken was. Dat voelde goed, want dan vergat ik al mijn zorgen, angsten en kon ik even niet zo streng voor mijzelf zijn. Tegelijkertijd maakte het me zwak. De volgende dag was ik geen mens en ik deed op zo'n avond dingen die ik normaal gesproken niet gedaan zou hebben. Ik schaamde me de volgende dag en voelde me nog slechter over mijzelf.

Het denken op de alles of niets manier had vooral te maken met mijn negatieve zelfbeeld en het hieraan gekoppelde perfectionisme. Ik kon me alleen goed over mijzelf voelen als ik 200% uit het leven haalde en dat hield voor mij in dat ik ALLES deed, kreeg, gaf, ontving of behaalde wat mogelijk was. Ik zag toen nog niet in dat alles uit het leven halen veel meer betekende dat je zo leefde dat je gelukkig was. Dat gelukkig zijn stond toen nog in directe relatie tot mijn prestaties, maar inmiddels besef ik me dat gelukkig zijn veel meer inhoudt dan presteren. Presteren geef me vooral een geluksgevoel op korte termijn. Op de lange termijn ben ik veel gelukkiger met liefde, fijne vriendschappen, vrije dagen waarop ik geniet van de natuur of van de stad, dieren of van familie. Het leven is zoveel meer dan de beste zijn, dan alles moeten en kunnen. 

Ik zie nu in dat juist het bewandelen van de middenweg me gelukkig maakt. Die maakt me geen grijze of saaie muis, maar geeft me een stabiele basis waarop ik mezelf kan ontwikkelen en mezelf kan zijn. Ikzelf ben als persoon bijzonder genoeg, daar hoef ik niet eerst alles voor te bereiken, alles voor te geven of alles voor te drinken. Het leven is niet zwart of wit, het leven bevat alle kleuren van de regenboog en ik mag ermee tekenen ♥  

Saartje ♥