Groepen, naar mijn idee houd je ervan of je hebt er niks mee. Ze zien er altijd zo gezellig uit, alsof iedereen het naar de zin heeft. Lachen, kletsen, gewoon een gezellig samenzijn. Tenminste zo ervaar ik groepen als ik ze bekijk van buitenaf. Voornamelijk groepen waarvan ik niemand ken. Die komen over als een gezellige club mensen die elkaar goed kennen en waar je niet zomaar tussen kan komen. 

Een groep waar je, naar mijn idee, door een soort keuring moet om toegelaten te worden. En als je door de keuring bent gekomen, dan moet je jezelf bewijzen dat je erbij hoort en vooral niet anders zijn. Groepen, ze waren en zijn soms nog steeds mijn grootste angst. Maar ik laat mij door deze angst niet meer tegenhouden om alleen op pad te gaan. Wel met in mijn tas genoeg opfris-doekjes en deo. ;-) En een letterlijke houvast in de vorm van een pluche mascotte.

Niet helpende gedachten

De afgelopen tijd waren er meerdere momenten waarop ik alleen op pad moest naar vergaderingen en congressen. Voornamelijk werk-gerelateerd, maar dus wel met groepen mensen waarvan ik weet dat ze elkaar al een tijdje kennen. Spannend, maar aangezien het werk is, niet iets om zomaar af te zeggen. Zodra het gepland is, gebeurt er mentaal al van alles. Voornamelijk gedachten die met mij aan de haal gaan en mij van alles willen laten geloven, maar ook met mogelijke opties om te doen.

De gedachte om me te verstoppen (lees: in bed onder dekens en de dag niet laten beginnen), om me ziek te melden of om gewoon niet te gaan. De gedachte dat ik het niet kan, dat niemand op mij zit te wachten en wat kom ik brengen. De gedachte, of eigenlijk de angst, dat mijn mening er niet toe doet. Dat zijn niet echt gedachten die je veel vertrouwen geven om daadwerkelijk op pad te gaan.

Verdere voorbereiding

Dus ik bereid me zo goed mogelijk voor. Het programma voor die dag, zeker bij een congres, leer ik uit mijn hoofd. Op die manier weet ik precies wanneer de pauzes zijn, wanneer ik even naar buiten kan - uit de drukte - en wanneer ik misschien mogelijk eventueel eerder weg zou kunnen gaan. Meestal is er afsluitend bij een congres een netwerkborrel georganiseerd, die sla ik maar al te graag over. Misschien komt dat ooit ook nog eens, dat ik daar wel naartoe ga, maar voor nu nog even niet.

Op locatie

Voor ik naar binnen ga heb ik mij in gedachten al drie keer omgedraaid om de stoep. Met een grote inademing en ingehouden adem stap ik dan toch over de drempel, om daarna vervolgens weer zo rustig mogelijk door te ademen.

Eerst zorgen dat ik uit de deuropening ben en dan even de ruimte in mij opnemen. Wat kan ik waar vinden? Waar is de kapstok of garderobe? Moet ik mij ergens aanmelden en bij wie? Is er een plattegrond en waar zijn de toiletten? Zomaar even wat gedachten die dan door mij heen gaan.  
 
Vroeger had ik ook altijd al het gevoel dat iedereen dan naar mij keek. Dat ik in het midden van de ruimte stond met een grote pijl boven mijn hoofd. Dit gevoel komt dan ook weer bovendrijven. Het is een gevoel dat afkomstig is uit een pestverleden, en iets wat zich uiteindelijk heeft gevormd tot een sociale angststoornis. Gelukkig gaat dit echt al veel beter, hoewel het soms echt nog wel even opspeelt. Zeker wanneer ik alleen op pad gaan naar een evenement waar geen bekenden zijn.

Ervaring

Hoe lastig die gedachten het ook maken, uit ervaring weet ik inmiddels dat het goed is om juist wel te gaan. Hoe vaker ik 'gewoon' ga, hoe meer vertrouwen ik er in krijg. En achteraf kijk ik ook echt oprecht terug op een mooie dag.  Een dag met leuke, interessante en goede gesprekken en ontmoetingen.  
Zeker niet een dag die ik had willen missen.  
 
En ook al is het nu nog 'gewoon' tussen aanhalingstekens, hopelijk wordt het ooit écht eens gewoon. Gewoon, zonder er echt bij na te denken, en behalve de noodzakelijke voorbereidingen, gewoon op pad kunnen gaan. Maar voor nu is het kort samengevat: Makkelijk? Zeker niet. De moeite waard? Zeker wel.  
 
Maar wat maken die gedachten het toch vervelend en lastig. En wat kan dat toch vermoeiend zijn om daar steeds weer tegenin te moeten gaan.

Hoe pak ik het nu aan

Voor mezelf heb ik een aantal manieren gevonden om het wat makkelijker te maken. Deze deel ik graag met je. Ten eerste vind ik het prettig als er iemand meegaat om me naar het station te brengen. Het geeft even afleiding van alle gedachten en het is gewoon gezellig. Dit kan per keer weer wisselen. Soms is het ook gewoon fijn om met de fiets te gaan en je gedachten te filteren op waarheid. Maar dit met het risico dat ik er soms weer te veel mee bezig ben en ga piekeren in plaats van te genieten van de buitenlucht. Iemand mij laten brengen is dan wel echt het fijnst.  
 
Naast de niet helpende gedachten spelen de zenuwen ook nog een groot deel mee. Zenuwen en spanningen zijn in mijn geval geen goede combi met ontbijt. Maar geen ontbijt is geen optie. Dus ik eet iets kleins voor ik echt op pad ga. Uit ervaring weet ik dat de zenuwen en spanning onderweg vaak minder worden, dus ik neem nog iets mee voor mijn echte ontbijt onderweg. En mocht ik het geluk hebben toch iemand te kennen, dan spreek ik meestal op het station af en om samen naar de ingang te lopen. Dat scheelt toch weer een aantal zenuwen.

Het geeft mij een soort van steun als ik weet dat er na afloop iets anders staat gepland, iets wat ik leuk vind. Iets om naar uit te kijken. Daarom spreek ik na afloop graag af met mijn vrienden. Samen naar een concert of een bioscoop bijvoorbeeld, maar even bellen kan soms ook al goed zijn. In ieder geval iets met mensen die ik goed ken.  
 
En voor mij misschien wel de belangrijkste tip: het idee dat dit ook weer voorbij gaat. Hoe spannend zo’n dag ook is, de klok tikt wel door en laat de dag een soort van vanzelf weer voorbij gaan. Uiteindelijk heb je dit ook weer achter de rug. 

Mijn conclusie

Hoe eng het ook lijkt, hoe lastig het ook is, blijf het proberen. Denk niet na een eerste keer dat het niet ging zoals je had verwacht of gehoopt: ik doe het nooit meer. Dat lijkt misschien de beste en makkelijkste oplossing, maar echt dat is het niet. Het wordt daardoor alleen maar enger en het is heel beperkend. Terwijl je echt meer kan dan je denkt. Dus ga het ervaren, duik uit je comfortzone en ga op pad. Ga mensen ontmoeten en ga met ze in gesprek. Geef aan dat je het spannend vindt, je zal zien dat je niet de enige bent.  
 
Maar vooral: laat je niet tegenhouden door je eigen gedachten.  
 
Liefs ♥