Tegenwoordig kom je regelmatig berichten in de media tegen over hoe de modellenwereld en bepaalde advertenties het ideale lichaamsbeeld bij vrouwen kunnen veranderen. Hier bestaan verschillende visies over. In mijn ogen is het sowieso geen oorzaak-gevolgrelatie. Er speelt veel meer bij het hebben van een eetstoornis. Zo sprak ik een aantal maanden geleden met een ervaringsdeskundige van Centrum Eetstoornissen Ursula en door haar kwam ik ik tot een waardevol inzicht met betrekking tot mijn eigen waarden over een vrouwelijk lichaam.

Ik wist dat mijn eetproblemen onder andere getriggerd waren doordat ik ondergewicht oprecht mooi vond. Ik zag een erg dun model op de catwalk lopen en ik vond dat gewoon mooi. Pas toen ik sprak met de ervaringsdeskundige over dit fenomeen, besefte ik dat het niet louter de connectie "dun model -> mooi" was, maar dat er onbewust in mijn hoofd de connectie "dun model -> het zien van bijvoorbeeld ribben -> dit betekent gepresteerd hebben -> mooi" gevormd werd.

Sinds ik dit besef een plaats heb kunnen geven, ben ik verder gaan nadenken over de link tussen willen presteren en het hebben van een eetstoornis. De blog van Nouska "Trots op mijn ondergewicht" onderschrijft mooi bovenstaand voorbeeld en ook de relatie tussen willen afvallen en presteren.

Ik besprak pas ook met mijn moeder hoe ik anorexia als slagen zag, en het hongergevoel niet kunnen weerstaan als falen. Want ondanks dat ik niet dagelijks zo weinig at als de anorexia zou willen, ik bleef toelaten dat mijn eetstoornis elke dag opnieuw een doel stelde, of ik die nou ging halen of niet. Mij moeder vroeg mij tijdens dat gesprek: "Maar wat als je afvallen niet meer als doel zou hebben, wat gebeurt er dan?" Ja, wat dan? Waar ben ik bang voor? Hoe ziet een leven zonder anorectische doeleinden er uit?

Ik denk dat ik vooral bang ben voor een doelloos bestaan. En met name een bestaan zonder doelen waarvan ik verwacht dat ik ze kan halen. Van afvallen weet ik tenslotte dat ik het kan; maar van andere werkelijk wezenlijke doelen niet. Dus daarom is het veilig om mijn eetstoornis als doel te hebben en te behouden. Eigenlijk zou je het ook kunnen zien als een middel dat een doel geworden is. Was eerst het afvallen wellicht een middel om bepaalde emoties te vermijden; is het nu een doel op zich omdat andere levensaspecten triviaal (onbelangrijk) voelen.

De dag dat ik mijn veilige doelgerichte bestaan zal moeten gaan opgeven komt steeds dichterbij.

De wachttijd zit er op; het moment is daar. En oh wat is het eng en geeft het me een onveilig gevoel. Ik zal komende weken het doel om af te komen van mijn eetstoornis werkelijk als ‘mijn' doel moeten gaan zien en er vanaf dan naar gaan streven om het doel te behalen. Dit zal hard werken en vechten worden, maar ik wil het, omdat ik weet dat als dat doel bereikt is, ik weer nieuwe doelen kan stellen. Doelen die er werkelijk toe doen, zoals een baan vinden of verhuizen. Terwijl ik dit schrijf, besef ik hoe klaar ik eigenlijk ben met het woord "doel".....

Dus, even opnieuw: "...............Dit zal hard werken en vechten worden, maar ik wil het, omdat ik weet dat als dat bereikt is, ik weer kan gaan leven. Echt kan gaan leven, zonder maar altijd te moeten presteren."

Want met moeten presteren, schiet ik toch alleen maar in mijn eigen ****?