Een goede kennis Felicia van 25 jaar kampt al jaren met een eetstoornis. Ze was amper 14 jaar toen ze in de ban van deze verslaving kwam. Ze lag de hele dag met een lamlendig en somber gevoel in bed. Een lange, niet altijd gemakkelijke weg, maakte dat ze langzaam het geloof in zichzelf terug kreeg. Ze leerde lief en aardig voor zichzelf te worden. Ze leerde het verleden los te laten en ging zich focussen op het heden. Hierdoor kon ze zich steeds beter ontspannen. Iedere dag zei ze een paar maal tegen zichzelf dat ze een prachtig lichaam had, sterk en veerkrachtig. Ze ging alleen nog met positieve mensen om. Ze ging gezond eten en zocht hulp. Het kostte haar veel tijd om een gezonde relatie met haar lichaam te ontwikkelen. Gelukkig was ze geduldig en ze ging er vanuit dat het goed zou komen.  
 
Op haar 25ste kwam het goed met Felicia. Ik wist dat ze hard aan zichzelf werkte, maar dat ze zo snel het verlossende woord kon uitspreken, verbaasde mij. "Ik ben vrij!" riep ze. Ze vertelde dat ze sinds kort was 'bevrijd van haar eetstoornis'. Ze vroeg mij of ik haar wilde helpen om deze 'bevrijding' symbolisch handen en voeten te geven. "Ken je afscheidsrituelen bij een eetstoornis?" vroeg ze. Ik vond het een leuke vraag, want het is de moeite waard om hierover na te denken. Als je lang onder iets geleden hebt, dan is het belangrijk om bij deze vraag en deze symboliek stil te staan. Ik ken bijvoorbeeld mensen die symbolisch afscheid hebben genomen van iets, als een onderdeel van hun herstelproces. We gingen samen kijken welke afscheidsrituelen we konden bedenken.  

Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig verschijnen er blogs van haar op Proud2Bme. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag 'Elisabeth blogt'. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier.

bron foto

"Mijn kleding is te klein geworden,"zei ze. "We zouden de kleding die te klein is geworden kunnen verbranden." Ik vond het heel knap van haar bedacht. Zelf had ik ook een idee. "Als je een afscheidsbrief aan je eetstoornis schrijft en deze ceremonieel verbrandt of begraaft", vroeg ik haar. Ik herinnerde mij een meisje dat bij het overlijden van haar moeder een mooie brief had geschreven en deze op haar kist achterliet. "Ik zou ook een kunstwerk, bijvoorbeeld een schilderij of een tekening kunnen maken, om symbolisch de eetstoornis achter me te laten," lachte Felicia. Dit paste goed bij haar, want ze was heel creatief.   

Plotseling keek ze me stralend aan en zei: "Ik weet iets dat bij mij past. Ik wil een ritueel maken, waarbij ik al mijn vriendinnen uitnodig." "Hoe denk je dat te doen?" vroeg ik haar. "Te midden van mijn vriendinnen neem ik op symbolische wijze afscheid van mijn eetstoornis." Ik was benieuwd hoe de symboliek er uit zou zien. In de jaren dat zij zo worstelde hadden haar vriendinnen veel voor haar betekend. Ik vond het een prachtig idee. ‘Hoe wil je dat doen?’ vroeg ik nogmaals. "Ik ga een maaltijd klaarmaken en aan het eind van de maaltijd gaan we op mijn gezondheid drinken. Ik nodig jou ook uit," zei ze.  

Op de bewuste avond zaten we allemaal om de tafel. Ze had de tafel prachtig gedekt en een heerlijke groentetaart gemaakt. De glazen waren nog leeg, want ze wilde eerst een korte toespraak houden. Ze vertelde op een eerlijke wijze wat de eetstoornis bij haar had aangericht en hoe ze stap voor stap dit achter had kunnen laten. Ik keek naar haar en had diepe bewondering voor de wijze waarop ze de moeilijke en lange weg aan ons uitlegde. Op het eind zei ze: "Jullie betekenen allemaal veel voor me. Zonder jullie was het mij niet gelukt. Daarom heb ik een symbolisch cadeau voor jullie gemaakt. Het is een teken van afscheid en van een nieuw begin. Het was doodstil toen wij ons cadeautje uitpakten. Op onze handen lag een phoenix, gemaakt van klei, die aan een kleine smalle ketting hing. Het was een symbolische vogel uit de Egyptische, Griekse en Chinese mythologie. Een vogel die als ieder levend wezen sterft, maar uit de as van het vuur dat hem verteert, opstijgt tot nieuw leven. 

Het bleef lang heel stil. Toen werd er geklapt en de glazen gevuld. Nooit zal ik dit moment vergeten. En de ketting? Af en toe draag ik hem en denk ik aan Felicia. 

Elisabeth.