Sporten en een eetstoornis gaan bij veel mensen hand in hand. Bij mij was dat in ieder geval wel zo. Mijn hele leven heb ik al gesport, maar toen ik een eetstoornis ontwikkelde, nam het sporten extreme vormen aan. Sporten werd een obsessie. Het was niet meer iets wat ik deed, omdat ik het leuk vond. Het werd iets wat ik moest doen van mezelf. Om beter te worden, heb ik daar afscheid van moeten nemen.

Ik sportte ontzettend veel tijdens de eetstoornis. Dat sporten en bewegen zat ook in ‘kleinere’ dingen. Ik fietste of liep bijvoorbeeld altijd stukken om, pakte altijd de trap en deed elke avond voordat ik ging slapen in bed allerlei oefeningen. Ik kon niet stilzitten en moest in beweging blijven van mezelf. Het gaf me rust.

Afscheid nemen van iets wat de eetstoornis zoveel oplevert, is niet makkelijk. Het is eng om het los te moeten laten. Je bent bang dat er van alles met je lichaam gaat gebeuren. Toch is het vaak wel belangrijk om juist ook zulk soort dingen los te laten. Bij mij was het in ieder geval zo dat in het sporten nog echt een stukje eetstoornis zat. Ik was hard bezig met het loslaten van de eetstoornis, maar dit stukje hield ik nog angstvallig vast. Ik hield hier eigenlijk mezelf een klein beetje mee voor de gek. Om echt te genezen van de eetstoornis is het belangrijk dat je ook zulke stukjes los leert te laten.

Wat kan helpen, is dat je een soort afscheidsbrief schrijft aan datgeen wat je los moet laten. In dit geval is dat het sporten. Ik zal mijn afscheidsbrief met jullie delen.

Beste sporten,

Allereerst wil ik je bedanken. Het gaat nu niet goed tussen ons, maar voor mijn eetstoornis heb ik ontzettend van je genoten. Ik haalde veel plezier uit sporten en ik keek er altijd erg naar uit. Ik voelde me door jou sterk en energiek. Je was op een positieve manier onderdeel van mijn leven.

Jammer genoeg ben je niet meer zo’n positief onderdeel van mijn leven gebleven. Je werd gevaarlijk voor me en je hebt me pijn gedaan, zowel psychisch als lichamelijk. Opeens was jij niet leuk meer voor mij, maar gaf je me het gevoel dat ik waardeloos was als ik jou niet meer zou hebben. Als ik een keer niet zou sporten, dan zou ik een luie nietsnut zijn. Ik dacht steeds vaker dat ik alleen maar zou kunnen overleven als ik jou nog zou hebben. Zonder jou stelde ik niets voor. Je deed je voor als iets gezonds, maar je hield me alleen maar onder controle.  

Je deed me ook lichamelijk pijn. Ik mocht niet meer stoppen als ik geen zin meer had. Ik mocht pas stoppen als mijn lichaam het opgaf. Als mijn lichaam aan alle kanten pijn deed en ik gewoon geen stap meer kon zetten. Dan pas was het genoeg. Je buitte me uit en maakte mijn lichaam kapot. Het kon zo niet meer.

Ik wil je niet meer nodig hebben om me goed en succesvol te voelen. Ik wil mijn zelfvertrouwen en kracht niet meer per se uit jou te halen. Er zijn zoveel meer dingen in het leven waarin ik dat kan doen. Ik heb mensen in mijn leven met wie ik kan praten als ik het moeilijk heb. Ik hoef dat niet meer in jou te uiten. Er is zoveel meer dan alleen sporten. Jij zorgt er alleen maar voor dat ik niet helemaal beter en gezond kan worden. Je zorgt ervoor dat ik niet gelukkig kan worden. Je zit me eigenlijk alleen maar in de weg en dat wil ik niet meer. Daarom heb ik vanaf nu besloten om zonder jou door te gaan.

Begrijp me niet verkeerd, je bent niet alleen maar slecht. Je bent ook goed voor enorm veel mensen. In mijn leven heb je ook een lange tijd een positieve rol gespeeld en ik hoop ook zeker dat je dat in de toekomst weer zal gaan doen. Voor nu ben je echter niet goed voor me. Daarom stuur ik je ook deze brief. Ik weet dat mijn lichaam meer kan dan alleen maar rennen, opdrukken, springen en buikspieroefeningen doen. Ik kan dansen, zingen, liggen en opstaan. Ik kan mijn lichaam gebruiken om te voelen, te lachen, te zien en te proeven. Het kan zoveel meer dan alleen maar obsessief bewegen en sporten.

Dus beste sporten, voor nu wil ik je graag gedag zeggen. Dit is misschien niet een afscheid voor altijd, maar voor nu is het wel het beste. Wie weet bouwen wij in de toekomst weer een gezonde relatie met elkaar op, maar de tijd zal ons dat leren.

Liefs Danique

Ik ben blij dat ik tijdens mijn herstel afscheid heb genomen van het constant in beweging moeten blijven en het intensief sporten. Dit was niet makkelijk, maar met behulp van fijne mensen om me heen is dit toch gelukt. Zoals ik in de brief ook al schreef, ontdekte ik dat er veel meer in het leven was dan alleen maar sporten. Ook leerde ik dat mijn lichaam zoveel beweging helemaal niet nodig heeft om op gewicht te blijven. Ik ben er in ieder geval niet geen kilo's van aangekomen. 

Mijn relatie met sporten is gelukkig hersteld. Ik zit goed in mijn vel en sport op een gezonde manier. Sporten is voor mij geen moeten meer. Ik kan stoppen wanneer ik wil en ik sla gerust een bezoekje aan de sportschool over als ik wat leukers te doen of geen zin heb. Ik heb ook een tijd terug een blog geschreven over gezond sporten en een eetstoornis. Deze blog kan je hier vinden. Ik hoop dat jij op een dag ook weer een gezonde relatie met sporten zal gaan krijgen!

Fotografie: Carlos Newsome & Eric Sonstroem